ΤΟΥ ΤΆΙΛΕΡ ΝΤΆΡΝΤΕΝ
Συντάχθηκε από τον Πατ Μπιουκάναν
Όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας απαίτησε από τις ΗΠΑ να αποκλείσουν την Ουκρανία ως μελλοντικό μέλος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ απάντησαν έντονα: Το ΝΑΤΟ έχει πολιτική ανοικτών θυρών. Κάθε έθνος, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, μπορεί να υποβάλει αίτηση προσχώρησης και να γίνει δεκτό. Δεν το αλλάζουμε αυτό.
Στη διακήρυξη του Βουκουρεστίου του 2008, το ΝΑΤΟ είχε θέσει την Ουκρανία και τη Γεωργία, πάντα πιο ανατολικά στον Καύκασο, σε πορεία ένταξης στο ΝΑΤΟ και κάλυψης βάσει του Άρθρου 5 της συνθήκης, το οποίο δηλώνει ότι η επίθεση σε οποιοδήποτε μέλος αποτελεί επίθεση εναντίον όλων.
Ανίκανος να πάρει μια ικανοποιητική απάντηση στο αίτημά του, ο Πούτιν εισέβαλε και διευθέτησε το ζήτημα. Ούτε η Ουκρανία ούτε η Γεωργία θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ. Για να το αποτρέψει αυτό, η Ρωσία θα πάει σε πόλεμο, όπως έκανε η Ρωσία χθες το βράδυ.
Ο Πούτιν έκανε ακριβώς αυτό που μας είχε προειδοποιήσει ότι θα έκανε.
Όποιος και αν είναι ο χαρακτήρας του Ρώσου προέδρου, ο οποίος συζητείται τώρα έντονα εδώ στις ΗΠΑ, έχει εδραιώσει την αξιοπιστία του.
Όταν ο Πούτιν προειδοποιεί ότι θα κάνει κάτι, το κάνει.
Τριάντα έξι ώρες σε αυτόν τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, ενδεχομένως τον χειρότερο στην Ευρώπη από το 1945, πρέπει να απαντηθούν δύο ερωτήματα:
Πώς φτάσαμε εδώ; Και τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα;
Πώς φτάσαμε εκεί που η Ρωσία — πιστεύοντας ότι η πλάτη της είναι σε ένα τείχος και οι Ηνωμένες Πολιτείες, προχωρώντας το ΝΑΤΟ όλο και πιο κοντά, το έβαλαν εκεί — έφτασαν σε ένα σημείο όπου επέλεξε τον πόλεμο με την Ουκρανία αντί να αποδεχθεί τη μοίρα και το μέλλον που πιστεύει ότι η Δύση επιφυλάσσεται για τη Μητέρα Ρωσία;
Θεωρώ. Μεταξύ 1989 και 1991, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ άφησε το Τείχος του Βερολίνου να γκρεθεί, η Γερμανία επανενώθηκε και όλα τα "αιχμάλωτα έθνη" της Ανατολικής Ευρώπης αφέθηκαν ελεύθερα.
Έχοντας καταρρεύσει από τη Σοβιετική αυτοκρατορία, ο Γκορμπατσόφ επέτρεψε στη Σοβιετική Ένωση να διαλυθεί σε 15 ανεξάρτητα έθνη. Ο κομμουνισμός αφέθηκε να λήξει ως η κυρίαρχη ιδεολογία της Ρωσίας, της χώρας όπου ο λενινισμός και ο μπολσεβικισμός ριζώθηκαν για πρώτη φορά το 1917.
Ο Γκορμπατσόφ ακύρωσε τον Ψυχρό Πόλεμο στην Ευρώπη αφαιρώντας όλες τις αιτίες από την πλευρά της Μόσχας για το ιστορικό χάσμα.
Ο Πούτιν, πρώην συνταγματάρχης της KGB, ανέλαβε την εξουσία το 1999 μετά την καταστροφική δεκαετή διακυβέρνηση του Μπόρις Γιέλτσιν, ο οποίος οδήγησε τη Ρωσία στο έδαφος.
Εκείνο το έτος, το 1999, ο Πούτιν παρακολουθούσε καθώς η Αμερική διεξήγαγε βομβιστική εκστρατεία 78 ημερών στη Σερβία, το Βαλκανικό έθνος που ιστορικά ήταν προτεκτοράτο της Μητέρας Ρωσίας.
Εκείνο το έτος, επίσης, τρία πρώην έθνη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, η Τσεχική Δημοκρατία, η Ουγγαρία και η Πολωνία, εισήχθησαν στο ΝΑΤΟ.
Εναντίον των οποίων αυτές οι χώρες θα προστατεύονταν από τα αμερικανικά όπλα και τη συμμαχία του ΝΑΤΟ, το ερώτημα τέθηκε δίκαια.
Το ερώτημα φάνηκε να απαντηθεί πλήρως το 2004, όταν η Σλοβενία, η Σλοβακία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Εσθονία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία έγιναν δεκτοί στο ΝΑΤΟ, μια ομάδα που περιελάμβανε τρεις πρώην δημοκρατίες της ίδιας της ΕΣΣΔ, καθώς και τρία ακόμη πρώην έθνη του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Στη συνέχεια, το 2008, ήρθε η διακήρυξη του Βουκουρεστίου που έθεσε τη Γεωργία και την Ουκρανία, αμφότερες που συνορεύουν με τη Ρωσία, σε πορεία ένταξης στο ΝΑΤΟ.
Η Γεωργία, το ίδιο έτος, επιτέθηκε στην αποσχισμένη επαρχία της Νότιας Οσετίας, όπου τα ρωσικά στρατεύματα δρούσαν ως ειρηνευτικές δυνάμεις, σκοτώνοντας κάποιους.
Αυτό πυροδότησε μια αντεπίθεση του Πούτιν μέσω της σήραγγας Ρόκι στη Βόρεια Οσετία που απελευθέρωσε τη Νότια Οσετία και μετακόμισε στη Γεωργία μέχρι το Γκόρι, τη γενέτειρα του Στάλιν. Ο Τζορτζ Μπους, ο οποίος είχε υποσχεθεί "να τερματίσει την τυραννία στον κόσμο μας", δεν έκανε τίποτα. Αφού κατέλαβαν για λίγο μέρος της Γεωργίας, οι Ρώσοι αναχώρησαν αλλά παρέμειναν ως προστάτες των Νοτίων Οσετών.
Το αμερικανικό κατεστημένο έχει κηρύξει ότι πρόκειται για ρωσικό πόλεμο επιθετικότητας, αλλά μια έρευνα της ΕΕ κατηγόρησε τον Πρόεδρο της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι για την έναρξη του πολέμου.
Το 2014, ένας δημοκρατικά εκλεγμένος φιλορώχος πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Viktor Yanukovych, ανατράπηκε στο Κίεβο και αντικαταστάθηκε από ένα φιλοδυτικά καθεστώς. Αντί να χάσει τη Σεβαστούπολη, την ιστορική ναυτική βάση της Ρωσίας στην Κριμαία, ο Πούτιν κατέλαβε τη χερσόνησο και την κήρυξε ρωσικό έδαφος.
Ο Τέντι Ρούσβελτ έκλεψε τον Παναμά με παρόμοιες τύψεις.
Το οποίο μας φέρνει στο σήμερα.
Ό,τι κι αν σκεφτόμαστε για τον Πούτιν, δεν είναι Στάλιν. Δεν έχει δολοφονήσει εκατομμύρια, ούτε έχει δημιουργήσει ένα αρχιπέλαγος γκουλάγκ.
Ούτε είναι "παράλογος", όπως κάποιοι ειδήμονες. Δεν θέλει πόλεμο μαζί μας, κάτι που θα ήταν χειρότερο από καταστροφικό και για τους δυο μας.
Ο Πούτιν είναι ρώσος εθνικιστής, πατριώτης, παραδοσιακός και ψυχρός και αδίστακτος ρεαλιστής που φροντίζει να διατηρήσει τη Ρωσία ως τη μεγάλη και σεβαστή δύναμη που ήταν κάποτε και πιστεύει ότι μπορεί να είναι και πάλι.
Αλλά δεν μπορεί να είναι ότι εάν η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν σταματήσει ή εάν το αδελφό κράτος της Ουκρανίας γίνει μέρος μιας στρατιωτικής συμμαχίας της οποίας η πιο υπερήφανη καυχησιολογία είναι ότι κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο εναντίον του έθνους που ο Πούτιν υπηρέτησε όλη του τη ζωή.
Ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν σχεδόν ωριαία υπόσχεται, "Δεν πρόκειται να πάμε σε πόλεμο στην Ουκρανία". Γιατί τότε δεν θα απέκλειε εύκολα την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, πράγμα που θα απαιτούσε από εμάς να κάνουμε κάτι που ο ίδιος ο Μπάιντεν λέει ότι εμείς οι Αμερικανοί, για τη δική μας επιβίωση, δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε: να πάμε σε πόλεμο με τη Ρωσία;
Δημοσίευση σχολίου