Του Πασχάλη Χριστοδούλου
Πάγωσαν οι εν Ελλάδι πολιτικοί θιασώτες του Τουρκόφιλου μπλοκ, στη θέα των δημοσκοπήσεων, σύμφωνα με τις οποίες το 76% περίπου των Ελλήνων πολιτών, δεν συναινεί με τις λεγόμενες διερευνητικές.
Και τι θεάρεστη, και ευτυχώς όχι διαβολική σύμπτωση, που παραπέμπει σε ένα άλλο 76%. Εκείνο του Κυπριακού Ελληνισμού και στο Δημοψήφισμα του 2004, για το “made in Turkey” σχέδιο Ανάν.
Επιστρατεύτηκαν λοιπόν την περίοδο που διανύουμε, και Έλληνες απόστρατοι του Ευρωπαϊσμού, που προσέφυγαν σε γνωστά από το παρελθόν διλήμματα, του άσπρου ή του μαύρου, “διάλογος ή σύγκρουση¨, όμως εις μάτην. Φαίνεται θα ξέχασαν ότι τα χρώματα της ειρήνης και επόμενα της ίριδας και του ουράνιου τόξου, είναι πολύ περισσότερα, από δύο.
Κατά τα άλλα, τα υψηλότατα αυτά ποσοστά αξιοπρέπειας των πολιτών του Ελληνισμού, φυσικά και δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενα λαφυραγώγησης. Και δεν γίνεται να βρωμίσουν από κουτοπονηριές πρώην κυβερνητικών αξιωματούχων ή νυν ομώνυμων πολιτικών προσώπων.
Όλοι λοιπόν αυτοί, από οποιαδήποτε και αν προέρχονται μπάντα, ως πρώην πρωθυπουργοί ή νυν αρχηγοί ή άλλοι παράγοντες της δημόσιας ζωής, δεν πρόκειται να γίνουν πιστευτοί στο ελάχιστο, αν προηγουμένως δεν μετανοήσουν, με την ηθική και πολιτική έννοια του όρου, και όχι βέβαια τη Χριστιανική, για την προτεραία τους στάση και διαδρομή.
Αν όντως ισχύει το “μια φορά χαφιές, για πάντα χαφιές”, το ίδιο θα ισχύει και για τα περί των όποιας πολιτικής, αριστεράς ή δεξιάς προέλευσης, φιλοερντογανιστών.
Αν δε υπήρχε ένας Ελληνικός ΕΟΔΥ για τον Τουρκοϊό, θα επέβαλε στην επίσημη και υπαρκτή πολιτική Ελλάδα, ολικό Lockdown, και μάλιστα με όρους πιο αυστηρούς.
Γιατί όλοι τους, οι επικεφαλής μικρών ή μεγάλων μορφωμάτων, δεν έχουν καθαρή τη φωλιά τους ως προς τα Ελληνοτουρκικά, και παρόλα αυτά αποπειρώνται να φενακίσουν για άλλη μια φορά, για τα δήθεν γνήσια φρονήματα, από τα οποία εμφορούνται.
Λες και οι Έλληνες πολίτες είναι μυγοχάφτηδες. Ότι δεν αντιλαμβάνονται περί τίνος πρόκειται. Ότι δηλαδή δεν πρόκειται να χάψουν τα όποια πολιτικά προϊόντα της παλιάς ή της νέας εκδοχής εθνικοφροσύνης.
Εάν παρόλα αυτά, μια Ελληνική πολιτική θελήσει να απελευθερωθεί από την εθνικοφροσύνη που την κατέτρυχε και την κατατρύχει, και να την αντικαταστήσει με βίο πατριωτικό, τα όπλα που θα έχει στη διάθεσή της, δεν είναι άλλα, από τις ομώνυμες ιδέες. Και οι ιδέες αυτές δεν γεννιούνται για να υπάρχουν ή και να εξοβελίζονται, με το κομμάτι, κατά το δοκούν.
Γιατί, όπως έχουμε ξαναπεί, οι γνήσιες πατριωτικές ιδέες δεν γεννιούνται απλά για να υπάρχουν. Είτε βρίσκονται σε καθεστώς περιθωριοποίησης, από κυκλώματα που κινούνται επί σταθερής και προδιαγεγραμμένης τροχιάς, είτε συκοφαντούνται, μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Ακόμη και να κυβερνούν. Ανεξάρτητα από το αν βρίσκονται στην Κυβέρνηση.
Τελικά δεν έχουν μόνο έκτη αίσθηση οι άνθρωποι. Έχουν και οι λαοί. Και η έκτη αίσθηση ενός ιστορικού λαού, που βρίσκεται στο πλάι της πρώτης, δεν είναι άλλη από τον πατριωτισμό.
Αν τώρα, της αμύνης τα παιδιά διώξανε από τον Έβρο τον Τούρκο βασιλιά, και συνεχίζουν να τον διώχνουν και από τα υπόλοιπα σημεία που επιτίθεται, σύντομα θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου,
Όλοι λοιπόν αυτοί, από οποιαδήποτε και αν προέρχονται μπάντα, ως πρώην πρωθυπουργοί ή νυν αρχηγοί ή άλλοι παράγοντες της δημόσιας ζωής, δεν πρόκειται να γίνουν πιστευτοί στο ελάχιστο, αν προηγουμένως δεν μετανοήσουν, με την ηθική και πολιτική έννοια του όρου, και όχι βέβαια τη Χριστιανική, για την προτεραία τους στάση και διαδρομή.
Αν όντως ισχύει το “μια φορά χαφιές, για πάντα χαφιές”, το ίδιο θα ισχύει και για τα περί των όποιας πολιτικής, αριστεράς ή δεξιάς προέλευσης, φιλοερντογανιστών.
Αν δε υπήρχε ένας Ελληνικός ΕΟΔΥ για τον Τουρκοϊό, θα επέβαλε στην επίσημη και υπαρκτή πολιτική Ελλάδα, ολικό Lockdown, και μάλιστα με όρους πιο αυστηρούς.
Γιατί όλοι τους, οι επικεφαλής μικρών ή μεγάλων μορφωμάτων, δεν έχουν καθαρή τη φωλιά τους ως προς τα Ελληνοτουρκικά, και παρόλα αυτά αποπειρώνται να φενακίσουν για άλλη μια φορά, για τα δήθεν γνήσια φρονήματα, από τα οποία εμφορούνται.
Λες και οι Έλληνες πολίτες είναι μυγοχάφτηδες. Ότι δεν αντιλαμβάνονται περί τίνος πρόκειται. Ότι δηλαδή δεν πρόκειται να χάψουν τα όποια πολιτικά προϊόντα της παλιάς ή της νέας εκδοχής εθνικοφροσύνης.
Εάν παρόλα αυτά, μια Ελληνική πολιτική θελήσει να απελευθερωθεί από την εθνικοφροσύνη που την κατέτρυχε και την κατατρύχει, και να την αντικαταστήσει με βίο πατριωτικό, τα όπλα που θα έχει στη διάθεσή της, δεν είναι άλλα, από τις ομώνυμες ιδέες. Και οι ιδέες αυτές δεν γεννιούνται για να υπάρχουν ή και να εξοβελίζονται, με το κομμάτι, κατά το δοκούν.
Γιατί, όπως έχουμε ξαναπεί, οι γνήσιες πατριωτικές ιδέες δεν γεννιούνται απλά για να υπάρχουν. Είτε βρίσκονται σε καθεστώς περιθωριοποίησης, από κυκλώματα που κινούνται επί σταθερής και προδιαγεγραμμένης τροχιάς, είτε συκοφαντούνται, μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Ακόμη και να κυβερνούν. Ανεξάρτητα από το αν βρίσκονται στην Κυβέρνηση.
Τελικά δεν έχουν μόνο έκτη αίσθηση οι άνθρωποι. Έχουν και οι λαοί. Και η έκτη αίσθηση ενός ιστορικού λαού, που βρίσκεται στο πλάι της πρώτης, δεν είναι άλλη από τον πατριωτισμό.
Αν τώρα, της αμύνης τα παιδιά διώξανε από τον Έβρο τον Τούρκο βασιλιά, και συνεχίζουν να τον διώχνουν και από τα υπόλοιπα σημεία που επιτίθεται, σύντομα θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου,
να πάρουν παπούτσι και οι μυγοχάφτηδες των Αθηνών, όπως τους αποκαλούσε ο συμπατριώτης Βιζυηνός.
Και γιατί και ένας άλλος συμπατριώτης, ο Δημόκριτος, πριν από πολλούς αιώνες δεν έλεγε κάτι το διαφορετικό, όταν προσομοίαζε την πολιτική ως την πιο σπουδαία τέχνη. Και γιαυτό πάλι τότε οι εν Αθήναις, τον σνόμπαραν δεόντως.
Μια νέα Ελλάδα πάντως μπορεί να ευδοκιμήσει. Αρκεί να γίνει αυτό μόνο σε περιβάλλον του νέου. Από τις ιδέες που γεννάει η αγάπη για την πατρίδα, μέχρι τα αξεπούλητα νιάτα. Προτού όμως πάρουν και αυτά την άγουσα προς το ξεπούλημα και το χάσιμο της ψυχής τους. Όπως έκανε η δική μας η γενιά, η γνωστή και ως γενιά του Πολυτεχνείου. Κάτι για το οποίο κάθε άλλο παρά σεμνυνόμαστε, αν δεν οφείλουμε να ζητήσουμε και συγνώμη που συγχρωτιστήκαμε για κάποια χρόνια, με τους ανθρώπους της.
Και γιατί και ένας άλλος συμπατριώτης, ο Δημόκριτος, πριν από πολλούς αιώνες δεν έλεγε κάτι το διαφορετικό, όταν προσομοίαζε την πολιτική ως την πιο σπουδαία τέχνη. Και γιαυτό πάλι τότε οι εν Αθήναις, τον σνόμπαραν δεόντως.
Μια νέα Ελλάδα πάντως μπορεί να ευδοκιμήσει. Αρκεί να γίνει αυτό μόνο σε περιβάλλον του νέου. Από τις ιδέες που γεννάει η αγάπη για την πατρίδα, μέχρι τα αξεπούλητα νιάτα. Προτού όμως πάρουν και αυτά την άγουσα προς το ξεπούλημα και το χάσιμο της ψυχής τους. Όπως έκανε η δική μας η γενιά, η γνωστή και ως γενιά του Πολυτεχνείου. Κάτι για το οποίο κάθε άλλο παρά σεμνυνόμαστε, αν δεν οφείλουμε να ζητήσουμε και συγνώμη που συγχρωτιστήκαμε για κάποια χρόνια, με τους ανθρώπους της.
Δημοσίευση σχολίου