Ως ένα αργό ναυάγιο που έχει ήδη μπει στις ράγες του τραίνου χαρακτηρίζει τις σχέσεις Άγκυρας-Ουάσινγκτον o Nicholas Danforth σε άρθρο του στο Foreign Policy με τίτλο «It is time to Let Turkey Go». Ο ερευνητής του German Marshall Fund σκιαγραφεί τις επερχόμενες προκλήσεις στις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ και την στάση που οφείλει να κρατήσει ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν απέναντι στις φιλοδοξίες του Ερντογάν.
Σημαντικό μέρος της ανάλυσης αναφέρεται στον ρόλο της αντιπολίτευσης της Τουρκίας και τους τρόπους με τους οποίους οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής μπορούν να βγουν κερδισμένες από την συγκρουσιακή σχέση με την Άγκυρα.
Ακολουθεί μετάφραση του άρθρου
Για τον Μπάιντεν, η πρόκληση θα είναι να ελαχιστοποιηθεί η ζημιά που μπορεί να κάνει η Τουρκία στα συμφέροντα των ΗΠΑ χωρίς να προκαλέσει νέες συγκρούσεις ή να αποκλείσει τη δυνατότητα μελλοντικής συνεργασίας. Το έργο του πρέπει να ξεκινήσει με την αναγνώριση ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να σώσει μεμονωμένα την αμερικανικο-τουρκική συμμαχία, ούτε ο Ερντογάν ποτέ θα προσφέρει πραγματική αποκατάσταση των σχέσεων- ανεξάρτητα από το πόσες φορές φαίνεται να το κάνει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία θα συνεχίσουν να εργάζονται σε πολλαππλά επίπεδα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν περισσότερες κρίσεις. Εάν όλοι είναι τυχεροί, θα υπάρξουν επίσης περίοδοι ανάπαυλας και κάποια πρόοδος σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος.
Για την καλύτερη πλοήγηση σε αυτήν την κατάσταση χωρίς νίκη, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη για τον ρόλο της Τουρκίας στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, καθώς και για τον δικό της ρόλο στην εσωτερική τουρκική πολιτική: Θα είναι σχεδόν αδύνατο να συνεργαστεί με την Τουρκία όταν η τουρκική κυβέρνηση βλέπει τις Ηνωμένες Πολιτείες Κράτη ως απειλή, και θα είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε την τουρκική δημοκρατία όταν το κάνει και η αντιπολίτευση της Τουρκίας.
Έχει δοθεί μια σειρά εξηγήσεων σχετικά με το γιατί η Τουρκία έχει υιοθετήσει μια πιο μαχητική προσέγγιση έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών και των άλλων δυτικών συμμάχων της τα τελευταία χρόνια. Ορισμένοι αναλυτές έχουν επισημάνει τα εγχώρια πολιτικά οφέλη που αντλεί ο Ερντογάν από την αντι-δυτική του στάση, ιδιαίτερα τώρα που βρίσκεται σε μια εκλογική συμμαχία με το υπερ-εθνικιστικό κόμμα της Τουρκίας. Άλλοι έχουν τονίσει το ρόλο της ισλαμιστικής ιδεολογίας και των φιλοδοξιών του Ερντογάν για ηγεμονία στον μουσουλμανικό κόσμο. Ακόμα άλλοι επισημαίνουν μια σειρά από συγκεκριμένα τουρκικά παράπονα, όπως η υποστήριξη της Ουάσιγκτον για τους Κούρδους μαχητές στη Συρία ή την άρνησή της να εκδώσει τον Τούρκο ιεροκήρυκα Φετγκιουλάχ Γκιουλέν πίσω στην Τουρκία, και υποστηρίζει ότι αυτά εξηγούν ή δικαιολογούν την τουρκική εχθρότητα.
Δημοσίευση σχολίου