Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Η σκανδαλολογία, που αποτελεί αγαπημένο «άθλημα» των πολιτικών, αλλά και των συναδέλφων δημοσιογράφων, καλύπτει πολύ πιο σοβαρά πράγματα, που αφορούν την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας, αλλά και της Κύπρου.
Η Τουρκία, ως γνωστό, καραδοκεί. Δεν κρύβεται. Επιτίθεται εναντίον όλων των γειτόνων της, επειδή προφανώς ο Ταγίπ Ερντογάν στηρίζεται ακόμα στον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και στον ηγέτη της Ρωσίας, οι οποίοι τον αφήνουν ανενόχλητο να σχεδιάζει τη νέα σύγκρουση. Στόχοι η Ελλάδα και η ξανά Κύπρος.
Όμως, στην Ελλάδα, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση έχουν συρθεί στο λασπώδες περιβάλλον των σκανδάλων, υπαρκτών και ανύπαρκτων και δεν βλέπουν τι συμβαίνει στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς επανέρχεται δυναμικά στην περιοχή το Ισραήλ.
Με τα σκάνδαλα ΠΡΕΠΕΙ να ασχολείται μόνο η Δικαιοσύνη. Δεν είναι δυνατόν να «δικάζουν» κάθε πρωί, μεσημέρι και βράδυ από τηλεοράσεως οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό. Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι έγιναν εισαγγελείς αλλά και δικαστές ταυτόχρονα.
Είχαμε, λοιπόν, πρώτα την επίσκεψη του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ιερουσαλήμ, η οποία στέφθηκε από επιτυχία, και σε επίπεδο δηλώσεων αλλά και της υποδοχής, που του επιφύλαξε η πολιτική και η πολιτειακή ηγεσία του Ισραήλ.
Ακολούθησε μετά η έκτακτη μετάβαση στο Τελ Αβίβ του υπουργού Εξωτερικών της Κύπρου, Νίκου Χριστοδουλίδη και η συνάντηση του με τον ομόλογό το, Γκάμπι Ασκενάζι. Φαίνεται ότι συμφωνήθηκαν κάποια σημαντικά πράγματα, που έχουν σχέση με την άμυνα και την ενεργειακή ασφάλεια.
Γεγονός είναι ότι οι σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με το Εβραϊκό Κράτος είναι εξαιρετικές.
Αν και δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες των όποιων συμφωνιών έγιναν, οι πληροφορίες που διέρρευσαν και από τις τρεις πρωτεύουσες είναι προς μία καλή κατεύθυνση αναφορικά με τη συνεργασία που επιθυμούν και οι αρμόδιες κυβερνήσεις.
Το μείζον, βέβαια, είναι η στρατιωτική συνεργασία και πιστεύω -χωρίς να γνωρίζω τους ακριβείς λόγους- ότι δεν προχώρησε στο επίπεδο που θα επιθυμούσαμε. Οπωσδήποτε χρειάζεται χρόνος για να επιτευχθεί μία τέτοια συμφωνία, διότι ομιλούμε για πρωτόγνωρα πράγματα.
Και η Ελλάδα, και πολύ περισσότερο η Κύπρος απαιτείται να συνάψουν περιφερειακές συνεργασίες, καθώς -όπως έχουμε υποστηρίξει κατά καιρούς- το ΝΑΤΟ έχει ένα άλλο σκοπό και συνεχώς κλείνει τα μάτια στις τουρκικές παρανομίες, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει καν «δόντια». Δεν μπορεί να βοηθήσει ούτε την Ελλάδα, ούτε την Κύπρο. Στον τομέα της ασφάλειας, η Ε.Ε. είναι ένα σκάρτο κλάμπ, που δεν θέλει να την ενοχλούν στο λήθαργό της.
Η Γαλλία, με την οποία η Ελλάδα και η Κύπρος διατηρούν παραδοσιακά εξαιρετικές σχέσεις είναι επίσης μία πιθανή χώρα με την οποία η Αθήνα και η Λευκωσία θα μπορούσαν να αναπτύξουν στρατιωτική σχέση.
Οι τελευταίες πρωτοβουλίες από το Παρίσι οδηγούν σε ένα καλό συμπέρασμα, φτάνει να τολμήσουν οι ηγέτες της Γαλλίας, της Ελλάδας και της Κύπρου. Οι στρατηγικές και στρατιωτικές συμφωνίες προστατεύουν την ειρήνη, δεν σημαίνουν αναγκαστικά και πολέμους.
Και επειδή μερικοί αναγνώστες θα αναρωτηθούν γιατί ομιλούμε για στρατιωτικές σχέσεις, με χώρες όπως το Ισραήλ και η Γαλλία, να εξηγήσουμε ότι η επιθετικότητα της Τουρκίας υποχρεώνει τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου να αναζητήσουν συνεργασία σε στρατιωτικό επίπεδο, επειδή ακριβώς η Ιερουσαλήμ και το Παρίσι είναι αποδέκτες του τουρκικού μίσους.
Είναι δημόσιες οι τουρκικές δηλώσεις εναντίον του Ισραήλ και της Γαλλίας, αλλά και της Αιγύπτου, η οποία όμως δείχνει «φοβικά σύνδρομα» έναντι της Τουρκίας. Ο στρατηγός αλ Σίσι, αν και ελέγχει δικτατορικά την κατάσταση, φοβάται πάντα ένα απρόσμενο τέλος από τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» που καθοδηγούνται απόλυτα από τον Ταγίπ Ερντογάν.
Οι στρατιωτικές συνεργασίες και συμφωνίες δεν υπογράφονται για να στείλουν το Ισραήλ και η Γαλλία τους στρατιώτες τους για να μας σώσουν. Λειτουργούν όμως ως αποτρεπτικά εργαλεία, ενίοτε και κάτι περισσότερο…
Βέβαια, στην περίπτωση της Τουρκίας μπορεί και να μην ισχύει τίποτα. Έχει τόσο εκτραχυνθεί ο Ερντογάν -και έχουν ευθύνη ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν, για διαφορετικούς λόγους- σε σημείο που μερικοί ειδικοί με τους οποίους συνομιλώ, να θεωρούν ότι έχει πάρει τις αποφάσεις του.
Στηρίζει τέσσερις εισβολές (Κύπρος, Συρία, Λιβύη και προσφάτως στο βόρειο Ιράκ), και δεν νομίζουν ότι θα είναι πρόβλημα για τον «νταή» Ερντογάν, όπως τον χαρακτήρισε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, να επιχειρήσει και πέμπτη.
Σε αντίθεση με πολλούς που παρουσιάζονται ως γνώστες των στρατιωτικών συσχετισμών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, πιστεύω ότι η Ελλάδα μπορεί να τα βγάλει άνετα πέρα με την παραβατική Τουρκία. Και δεν υποστηρίζω τη θέση αυτή, επειδή η απόκρουση της εισβολής -μέσω «μεταναστών»- στον Έβρο ήταν απόλυτα επιτυχής.
Ο Ερντογάν παίζει με τη φωτιά στο εξωτερικό μόνο που η αρνητική «έκπληξη» θα έρθει από το εσωτερικό της Τουρκίας.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου