Στην Αθήνα υπάρχουν αρκετοί που επιμένουν ότι ο Ερντογάν “είναι απομονωμένος” και αντιμέτωπος με προβλήματα που τον “έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο”. Τα γεγονότα δεν τους επιβεβαιώνουν σίγουρα ως προς την απομόνωση και ίσως να μην τους επιβεβαιώσουν και για τα αδιέξοδα. Ο “χαμένος παντού” Ερντογάν δείχνει ότι “έχει σφυγμό”…
Από το να αναλύουμε μόνο την Τουρκία και τον Ερντογάν, ίσως θα ΄ναι χρήσιμο να δούμε τι κάνουμε εμείς. Με ειλικρίνεια…
Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση βρισκόμαστε κυριολεκτικά δύο βήματα από τη πλήρη απομόνωση! Τρομακτικό αλλά αν τα βάλουμε σε μία σειρά θα διαπιστώσετε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Σε ποιους έχουμε να “ακουμπήσουμε”;
•Στις ΗΠΑ; Οι ανακοινώσεις του Στέιτ Ντιπάρμτεντ για τις οποίες ορισμένοι πανηγυρίζουν στην Αθήνα, αναφέρονται σε “διεκδικούμενες περιοχές από την Ελλάδα”! Εδώ τις διαβάζουμε μάλλον μ΄ ένα δικό μας τρόπο. Η διοίκηση Τραμπ και ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος δεν έχουν κρύψει ποτέ τη συμπάθεια τους για το καθεστώς Ερντογάν, παρά τις συνεχείς “αταξίες” του. Με δυο λόγια η πολιτική των ΗΠΑ παραμένει στη λογική του “βρείτε τα” κι αυτό δεν μας εξυπηρετεί. Από τις κυρώσεις που αναμέναμε για τους S-400, έχουμε φθάσει στο σημείο να συζητάμε πότε ο Τραμπ θα ανακοινώσει ότι η Τουρκία θα πάρει και τα F-35. Η Ουάσινγκτον θεωρεί προφανώς ότι μπορεί να ελέγξει όσο θέλει τον Ερντογάν μέσω της οικονομίας και δεν πρόκειται να μπει στη διαδικασία περαιτέρω αντιπαράθεσης μαζί του. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που υποτίθεται ότι οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις εξακολουθούν να βρίσκονται σε εξαιρετικό επίπεδο, με τις ΗΠΑ να ΄χουν ότι διευκόλυνση ζητήσουν σε ελληνικό έδαφος.
•Στην ΕΕ; Λόγια πολλά, δράση καμία, με τη Γερμανία να έχει υπό την προστασία της τον Ερντογάν. Έχουμε πολλές δηλώσεις και ανακοινωθέντα αλλά καμία ουσιαστική βοήθεια. Οι Ευρωπαίοι θεωρούν “ισχυρό σημάδι αλληλεγγύης” την αποστολή κοντέϊνερ για να φιλοξενούμε μετανάστες που προωθεί ο Ερντογάν, με σκάφη τα οποία του τα πληρώνουν οι Ευρωπαίοι…
•Στο ΝΑΤΟ; Ούτε για αστείο! Ο ΓΓ Γενς Στόλντεμπεργκ δεν κρατά ούτε τα προσχήματα προκατόχων του. Η Ελλάδα είναι σαν να μην υπάρχει στη Συμμαχία.
Την ίδια ώρα διαπιστώνουμε ότι Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ιταλία, έρχονται όλο και πιο κοντά με την Τουρκία. Στα Βαλκάνια η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Η Βουλγαρία είναι σε ευθεία γραμμή με τη Τουρκία. Ακόμη και η Σερβία συζητά και συνεργάζεται όλο και περισσότερο με το καθεστώς του Ερντογάν. Από τη Βόρεια Μακεδονία …απέχουμε ,γιατί ακόμη η κυβέρνηση αν κι έχει αποδεχτεί τη συμφωνία των Πρεσπών, αρνείται να την εκμεταλλευτεί, δίνοντας έτσι ακόμη χώρο στην Τουρκία. Να υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει αμυντική συμφωνία η οποία εκτός από τον έλεγχο του εναέριου χώρου της, προβλέπει ότι θα αναλάβουμε ενεργό ρόλο στην αναδιοργάνωση και εκπαίδευση των ΕΔ της. Δεν κάνουμε και πολλά όπως μαθαίνουμε…
Στη Λιβύη, χάνουμε έτσι κι αλλιώς! Υποστηρίξαμε τον Σάρατζ, συντασσόμενοι με την απόφαση αναγνώρισης της κυβέρνησης του. Μετά ανακαλύψαμε τον Χάφταρ στον οποίο δεν προσφέραμε καμία ουσιαστική βοήθεια. Τώρα ο Χάφταρ χάνει και οι Τούρκοι, όπως λένε οι πληροφορίες σχεδιάζουν μεταστάθμευση αεροσκαφών τους σε αεροπορική βάση της Λιβύης! Εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει τι θα σημάνει αυτό για τον εναέριο χώρο μεταξύ Κρήτης-Λιβύης. Ακόμη όμως κι αν τελικά ο Χάφταρ επικρατήσει ποιος μας εγγυάται ότι θα μας λύσει όλα τα προβλήματα που προκάλεσε η τουρκική διείσδυση στη χώρα του;
Τι μας έχει απομείνει; Το Ισραήλ και η Αίγυπτος.
Έχει γραφτεί αρκετές φορές σε διεθνή ΜΜΕ ότι και οι δύο χώρες κατά καιρούς “πιέζονται” από τις ΗΠΑ να αλλάξουν τη στάση τους προς την Τουρκία. “Να τα βρουν” κι αυτοί μαζί της. Στη περίπτωση του Ισραήλ αυτό φαίνεται πιο δύσκολο αλλά όχι απίθανο. Με την Αίγυπτο κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα αν οι πιέσεις συνεχιστούν και ενταθούν. Κάνουμε κάτι μ΄ αυτές τις χώρες; Για το Ισραήλ λέμε ότι η πολιτική αστάθεια των τελευταίων μηνών δεν επέτρεπε πολλές κινήσεις. Με την Αίγυπτο υποτίθεται ότι διερευνούμε την “εμβάθυνση” της συνεργασίας μας που σημαίνει να φθάσουμε μέχρι…ΑΟΖ. Δεν υπάρχουν νέα…
Γι΄ αυτό λέμε ότι βρισκόμαστε “δυο βήματα” πριν από την πλήρη απομόνωση.
Με λίγα λόγια, οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών πράγματι προσπάθησαν και κατάφεραν να ενταχθούν σε συμμαχίες που έχουν να κάνουν με το ενεργειακό παιχνίδι στην περιοχή και τα σχέδια των αγωγών. Όμως το να επικαλούμαστε απλά τη συμμετοχή μας σ΄ αυτές δεν παράγει από μόνο του αποτέλεσμα. Επιπλέον είναι πασιφανές ότι όλα παραμένουν ρευστά “στη γειτονιά” , τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένος. Και φυσικά δεν πρόκειται να κερδίσουμε οτιδήποτε αν δεν το διεκδικήσουμε. Και δεν διεκδικούμε τίποτα απ΄ ότι φαίνεται.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου