Αγγελόπουλος Κωνσταντίνος
Η Ευρώπη ολόκληρη και πρώτη στα σύνορά της (ποιος άλλος;) η Ελλάδα, "λούζονται" σήμερα για τα καλά την οδυνηρή "περίπτωση" Ερντογάν, δηλαδή το γέννημα της μέγιστης στρατηγικής ανοησίας κάποιων "ειδικών" think tanks των ΗΠΑ. Εκείνων των ανιστόρητων τεχνοκρατών της "στρατηγικής", γιάπηδων, που τη δεκαετία ’90 αποφάσισαν να φτιάξουν ως αντίπαλο των κεμαλιστών της Τουρκίας ένα μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ, ανοικτό στον φιλικό προς τη Δύση αραβικό κόσμο.
Το στρατήγημα (που βιαστικά κατάπιαν "αμάσητο" τότε και οι ισχυροί της Ευρώπης) εγκρίθηκε και έφερε με τον καιρό στο προσκήνιο το δίδυμο Γκιουλέν-Ερντογάν και από εκεί μόνο του στην κορυφή της εξουσίας τον πολιτικά αδίστακτο "Σουλτάνο". Σήμερα, μετά από χρόνια πολέμων τους στην Εγγύς Ανατολή, άπαντες οι "άρχοντες" της Δύσης, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, δυσκολεύονται εξαιρετικά να συνεννοηθούν με τον "τρελαμένο" πλέον ισλαμιστή Τούρκο πρόεδρο, φίλο και προστάτη τζιχαντιστών και Αδελφών Μουσουλμάνων, θαυμαστή του Πορθητή Μωάμεθ Β’.
Αυτός, απόφοιτος θρησκευτικού λυκείου, αιτιολογημένα εχθρικός προς τους ηγέτες της χριστιανικής Δύσης, και δέσμιος των παραισθήσεων της μεγαλομανίας του έχει γίνει απρόβλεπτος και ανοικονόμητος "σύμμαχος" στο ευρω-ατλαντικό αμυντικό σύστημα ασφαλείας. Έτσι κι αλλιώς ο παραδόσεις της πολιτικής κουλτούρας των εθνικιστικών "ελιτ" της Τουρκίας και οι ισλαμικές διδαχές των λαϊκιστών του Ερντογάν δεν πρόκειται ποτέ πλέον να φέρουν σε "συνεννόηση" την Τουρκία με τους δυτικούς.
Δεν υπολόγισαν τη δεκαετία '90, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, ότι ενισχύοντας πολιτικά και οικονομικά και εξοπλίζοντας συστηματικά επί έτη το καθεστώς του υπερφίαλου Ερντογάν, διέπρατταν ένα μεγάλο λάθος, που αναπόφευκτα θα είχε κάποιαν ώρα για τα "αφεντικά" της Δύσης το ανάλογο ιστορικό τίμημα. Δεν σκέφτηκαν, ότι οι δυτικότροποι κεμαλιστές, με όλα τα "κουσούρια" τους, ήταν γι’ αυτούς μια γέφυρα "συνεννόησης" με την "ανατολίτισσα" Τουρκία.
Ένας άξεστος Ανατολίτης
Τώρα, ένας πολιτικά άξεστος και πονηρός Ανατολίτης "παζαρευτής", ένας στυγνός ισλαμιστής δικτάτορας που δεν γνωρίζει ηθικούς φραγμούς εντός και εκτός Τουρκίας, βαριά εξοπλισμένος και με "αυτοκρατορικές" φαντασιώσεις, παίζει τα δικά του τυχοδιωκτικά "παιχνίδια" σε μια ευρεία γεωπολιτική περιοχή, αναζητά "ζωτικούς χώρους" ακόμα και μέσα σε ευρωπαϊκά εδάφη και βγάζει τη γλώσσα του στους άρχοντες τα Δύσης.
Οι Αμερικανοί ανησυχούν, όχι άδικα(αλλά πολύ καθυστερημένα), για το τι μπορεί να κοστίσει τελικώς στο ΝΑΤΟ η συμπεριφορά του "απρόβλεπτου" ισλαμιστή συμμάχου, ενώ οι "μεγάλοι" της Ευρώπης, πολιτικά πλαδαροί εδώ και χρόνια εξαιτίας της διαρκούς βουλιμίας τους για εμπορικά κέρδη σε "μεγάλες αγορές", όπως είναι και η τουρκική, ετοιμάζονται να πληρώσουν "χρυσάφι" τον εκβιαστή Ερντογάν για να μην "στείλει" μεγάλα πλήθη μουσουλμάνων μεταναστών στα εδάφη τους.
Βιάζονται να πιστέψουν, οι αφελείς, ότι έτσι θα τον ξεφορτωθούν, και θα κρατήσουν "κοντά τους" την Τουρκία. Οι φτωχοί σε πολιτική σκέψη, άπληστοι Ευρωπαίοι της ΕΕ, τρέχουν, λοιπόν, να "συνεννοηθούν" με τον αναιδή Τούρκο δικτάτορα. Όμως, αναγκάζονται και να αντιληφθούν, ποια σημασία έχει γι' αυτούς η ενίσχυση της Ελλάδας στα σύνορά της, που δέχονται τις μεταναστευτικές "εφόδους", που οργανώνει με πολιτική χυδαιότητα ο Τούρκος δικτάτορας.
Μάταιες προσπάθειες Αθήνας
Μάταια, η Αθήνα προσπάθησε επί έτη να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους της, ότι οι επεκτατικές πολιτικές και τα ιστορικά συμπλέγματα της Άγκυρας δεν ήταν δυνατόν να "δέσουν" οργανικά την Τουρκία με τον πολιτικό και νομικό πολιτισμό της ΕE. Μάταια, η Αθήνα προσπάθησε κατά καιρούς, από τη δεκαετία '80 να πείσει τους πολιτικούς ηγέτες της ΕΕ, ότι έχουν ένα γενικότερο στρατηγικό βάθος, που σαφώς αφορά και την Ευρώπη, τα όσα ανοικτά προωθεί η Τουρκία στα Βαλκάνια και τα όσα πράττει σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου με πολεμικές απειλές και πολιτικές "κανονιοφόρων".
Ακόμα και όταν με ένα "σημαδιακό" βιβλίο του, ο καθηγητής Αχμέτ Νταβούτογλου ανέπτυξε προ 20ετίας ξεκάθαρα σε όλη την έκτασή του το νέο επιθετικό νέο-οθωμανικό στρατήγημα της Τουρκίας, (σ΄αυτόν ο Ερντογάν ανέθεσε στη συνέχεια την ευθύνη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του), οι Ευρωπαίοι έμειναν ακίνητοι και πολιτικά υπναλέοι –προφανώς εκτιμώντας ότι τελικά οι Αμερικανοί θα κάνουν το "κουμάντο" τους για λογαριασμό και της ΕΕ όποτε χρειαστεί.
Έτσι, λοιπόν, τώρα οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να βρουν άκρη με τον εκβιαστή Ερντογάν, που τους απειλεί ξεδιάντροπα με όπλο τους μετανάστες και η Ελλάδα υφίσταται τις ρητορικές αθλιότητες του Τούρκου δικτάτορα, τις πρωτοφανείς "αλητείες" της Τουρκίας στα σύνορα και τους τραμπουκισμούς της στις ελληνικές θάλασσες.
Όσο για την Ουάσινγκτον, αυτή συγκεντρωμένη στον στόχο της να κρατήσει στο ΝΑΤΟ τη "στρατηγικά πολύτιμη" Τουρκία, που έχει συνάψει "παράνομες σχέσεις" με τη Μόσχα, δεν φαίνεται να ταράζεται στη σκέψη ότι ένας οργανωμένος απ’ τον Ερντογάν ελληνοτουρκικός πόλεμος θα γελοιοποιούσε αυτομάτως τη Συμμαχία και θα έκανε κομμάτια την περιβόητη "συνοχή" της, προκαλώντας και γέλια τρελής χαράς στον πρόεδρο Πούτιν.
πηγή
απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου