«Ημείς άδομεν» πλειοψηφικά και μονότονα: Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης «διά πάσαν νόσον»
Γιώργος ΣαχίνηςΤην ώρα που η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, με σημερινό εκφραστή της τον Ερντογάν, έχει ανοίξει τη “βεντάλια” σε όλα τα πεδία με προκλήσεις και τετελεσμένα, από το τόξο Δωδεκανήσου και ειδικά το νησιωτικό σύμπλεγμα Καστελόριζου, την κυπριακή ΑΟΖ και ακολούθως τη συνέχεια άξονα Καρπάθου-Κάσου και Κρήτης, “ημείς άδομεν” πλειοψηφικά και μονότονα: Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης “διά πάσαν νόσον”.
Είναι τόσο ηχηρό, που μοιάζει ως ικεσία ενός πολιτικού συστήματος (με εξαιρέσεις προφανώς) και μιας οικονομικής και ακαδημαϊκής ελίτ, όχι απλά φοβικά, αλλά σύνθετα συμβιβασμένα, να παραχωρήσει όσα έχουν προαποφασιστεί (;) σε Αιγαίο και θαλάσσιες ζώνες μέχρι το εύρος κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ικεσία (!) να δεχτεί η Τουρκία τη Χάγη, ώστε οι παραχωρήσεις να πάρουν χαρακτήρα διεθνών δικαιοδοτικών αποφάσεων. Εσχάτως, οι ωμές παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου, που σπάνε κάθε ρεκόρ, παρότι χάρη στη μαεστρία και την ικανότητα των ελληνικών “φτερών” όλες παίρνουν την αρμόζουσα απάντηση, “βαφτίστηκαν” με την πιο sic και ανώδυνη ψυχολογικά λέξη “υπερ-πτήσεις”, γιατί πολιτικά δε θέλουμε να φαίνεται ποιος καθημερινά εισβάλλει στα σύνορά μας...
Αλλά η Τουρκία, σε αυτή τη φάση, όχι μόνο δεν ασχολείται με τη Χάγη, αλλά κονιορτοποιώντας κάθε επίκληση στο Διεθνές Δίκαιο, με απειλές και προβολή ισχύος, παίρνει στο πραγματικό πεδίο των τετελεσμένων όσα επιζητά. Αν το κατορθώσει στο maximum και με την Ελλάδα, τότε και μόνο τότε είναι πιθανό να αποδεχτεί και τη Χάγη. Αλλά είναι μόνο η Τουρκία;
Η πιο σημαντική δήλωση του τελευταίου μήνα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Ανήκει στον πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, και δεν είναι τίποτα άλλο παρά η με σκοπιμότητα προώθηση της νομικής ανάλυσης των ΗΠΑ, από την εποχή που κουμάντο στο State Department έκανε ο Κίσινγκερ. Μια νομική ανάλυση που διαφοροποιείται από εκείνην της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Τι είπε; «Η νομική άποψη των ΗΠΑ είναι ότι τα κατοικημένα νησιά ως ζήτημα του εθιμικού διεθνούς δικαίου δικαιούνται την ίδια μεταχείριση με τα ηπειρωτικά εδάφη!». Τι υπονοεί στην πράξη και νομικά; Πως ασφαλώς τα κατοικημένα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα, ενώ τα μη κατοικημένα (που είναι εκατοντάδες στο Αιγαίο) δεν έχουν! Βέβαια σκοπίμως και ο πρέσβης, αλλά και γνωστοί κύκλοι στην Ελλάδα αναφέρονται σε «κατοικημένα και μη κατοικημένα νησιά», κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν ότι η αναφορά, άρα και η εννοιολογική και νομική διαφορά είναι τεράστια από αυτό που λέει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Τι λέει η UNCLOS ΙΙΙ, 1982; Αναφέρεται σε «κατοικήσιμα» νησιά και όχι σε «κατοικημένα». Καταλαβαίνουμε τη διαφορά; Τώρα, αν το ελληνικό κράτος, 40 χρόνια, δε σκέφτηκε να τα κάνει κατοικήσιμα, πέραν μιας διμοιρίας στη Στρογγύλη, ή υπέκυψε σε “οικολογικές ευαισθησίες” αλλοίωσης του περιβάλλοντος των βραχονησίδων, η Τουρκία πολύ απλά τέτοια κενά επιχειρεί να τα καλύψει η ίδια με τις ιταμές προκλήσεις της...
Με την ευκαιρία και μια υπενθύμιση: Ούτε οι ΗΠΑ μιλάνε για ΑΟΖ, όπως μιλάνε για υφαλοκρηπίδα... το πολύ να ψελλίσουν για θαλάσσιες ζώνες, αλλά μόνο για ΑΟΖ δε μιλάνε. Κυρίαρχα για υφαλοκρηπίδα μιλάει η Τουρκία, αλλά δυστυχώς και εμείς κυρίως για υφαλοκρηπίδα μιλάμε και όχι για ΑΟΖ, σε αντίθεση με την Κύπρο που μιλάει μόνο για ΑΟΖ! Κάπως έτσι η Τουρκία, ακόμη και για τις πειρατικές γεωτρήσεις της στην κυπριακή ΑΟΖ, μιλάει για συμφωνία ερευνών αλλά και για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας με το ψευδοκράτος στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, γιατί η ΑΟΖ δεν τη συμφέρει με τίποτα.
Είναι απορίας άξιον όμως (είναι;) που στην Ελλάδα δε βρέθηκε ένας από το ΥΠ.ΕΞ., μέχρι τους κορυφαίους διπλωμάτες μας ή ακαδημαϊκούς μας, να υπογραμμίσει στον πρέσβη των ΗΠΑ ότι, έστω και για την υφαλοκρηπίδα μιλώντας, αναφερόμενος μόνο στα κατοικημένα νησιά μας, και τα ακατοίκητα νησιά του Αιγαίου έχουν υφαλοκρηπίδα σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης, την οποία φαίνεται να αγνοεί, εσκεμμένα ή όχι.
Είπα “Συνθήκη της Λωζάννης”, και αφού οι φίλοι μας στις ΗΠΑ νοιάζονται για τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην περιοχή μας με εγγυήσεις και σεβασμό των συνθηκών, μήπως να τους θυμίσει κάποιος και μερικά ακόμη που ανεξήγητα τα αποσιωπάμε και στην Ελλάδα;
Αλήθεια, θυμούνται ότι, πλην της Ίμβρου και της Τενέδου (που παρέμειναν υπό τουρκική κυριαρχία με τη Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία διαδέχτηκε τη θνησιγενή των Σεβρών αλλά και με την Ελλάδα “εγγυήτρια” χώρα, άσχετα αν αυτό με δική μας ευθύνη ξεχάστηκε για πάντα), η Τουρκία - η οποία αμφισβητεί τώρα την ελληνικότητα των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου - αναγνώριζε τότε ρητά την ελληνική κυριαρχία τους; Και την αναγνώριζε με δεδομένη την υποχρέωση της Ελλάδας να μην προβεί σε οχυρωματικά έργα επί των συγκεκριμένων νησιών (Χίου, Λέσβου, Λήμνου, Σάμου και Ικαρίας), κάτι που ίσχυε φυσικά και για εκείνην, ενώ της είχε επιβληθεί απαγόρευση, επιπλέον, να διαθέτει εκεί ένοπλη στρατιωτική δύναμη. Μετά την 4η στρατιά στη Σμύρνη και τις καθημερινές παραβάσεις και παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, ποιος αλήθεια μιλάει ακόμη για αποστρατικοποιημένα νησιά;
Κι όμως, σιωπούμε σε όλα αυτά, πρώτιστα στην Ελλάδα. Σχεδόν τείνουμε να τα ξεχάσουμε. Πόσοι για παράδειγμα θυμούνται σήμερα ότι με τη Συνθήκη της Λωζάννης η Τουρκία είχε παραιτηθεί απ' την κυριαρχία της επί των Δωδεκανήσων (μέσα και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου, αλλά και νησίδες που ανατολικά της Δωδεκανήσου υπερβαίνουν τα 3 ναυτικά μίλια από τις τουρκικές ακτές αλλά δεκαετίες τώρα θεωρούνται τουρκικά) υπέρ της Ιταλίας, η οποία τα παρέδωσε τελικά για ενσωμάτωση στην Ελλάδα το 1948;
Με δεδομένο λοιπόν ότι η Τουρκία δεν έχει απ' το 1912 (έτος παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ιταλία) κανένα δικαίωμα επ' αυτών, δε δικαιούται να μιλά για υφαλοκρηπίδα και υποθαλάσσιες έρευνες στο Καστελόριζο.
Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε, όταν μας μιλάνε εντός και εκτός Ελλάδας για Χάγη, πως δεν τίθεται θέμα διευθέτησης των διαφορών μας εκεί επί της κυριαρχίας των νησιών και των βραχονησίδων μας;
Σε αυτή τη φάση, με τέτοιο μενού από Τουρκία και με τέτοιους νομικισμούς από τις ΗΠΑ, ακόμη και “συνυποσχετικό” να δεχόταν η Τουρκία για τη Χάγη, μόνο μια εξήγηση θα είχε αυτό: συνυποσχετικό παράκαμψης του Δικαίου της Θάλασσας και Δικαστήριο στη Χάγη, που θα δίκαζε με τον τρόπο που θα του υποδείκνυαν να δικάσει οι ενδιαφερόμενες πλευρές!
Μήπως, λοιπόν, το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο; Μήπως σε μια τέτοια Χάγη θέλουν να ωθήσουν την Ελλάδα με το δίλημμα να επιλέξει ή αυτήν ή τον πόλεμο, στο παιχνίδι που έχει στηθεί για να επιλυθούν οι αβάσιμες διαφορές μας με μια ακόμα διπλωματική ήττα μας, αφού στην ουσία θα συζητάμε μόνο για θέματα δικής μας κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων σε μια τέτοια Χάγη;
Και μήπως μια τέτοια “ήττα” θεωρείται δεδομένη και για πολλούς στην ελληνική πλευρά; Πόσο τυχαία είναι η αίσθηση πως όλα οδηγούν στη “συνεκμετάλλευση” με τους Τούρκους των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και άλλων σπάνιων υποθαλάσσιων κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου και με την κυπριακή ΑΟΖ σε μια τέτοια ρύθμιση εντός;
Το αποχαρακτηρισμένο κείμενο
Σας φαίνονται υπερβολές και σενάρια συνωμοσίας; Αναζητήστε στο διαδίκτυο την αποχαρακτηρισμένη τεχνική έκθεση συμβούλων του ΥΠ.ΕΞ. των ΗΠΑ το 1976 για το Αιγαίο, που αποτέλεσε τη βάση έκθεσης του Κίσινγκερ για παρέμβασή του στα ελληνοτουρκικά (δεν πρόλαβε γιατί το 1977 έφυγε από την εξουσία του ΥΠ.ΕΞ. των ΗΠΑ) και θα βρείτε πολλά από τα σημερινά, με τις αναλογίες της εποχής, μέχρι και τις επώδυνες ελληνικές υποχωρήσεις που πρέπει να γίνουν με “μανδύα” μια Χάγη, σε Αιγαίο, υφαλοκρηπίδα, 12 ναυτικά μίλια κ.λπ.
Το αποχαρακτηρισμένο κείμενο δημοσιεύτηκε στις 24/11/2008 στο “Βήμα”. Για την ιστορία, που αρέσει σε πολλούς, τα γεγονότα είχαν ως εξής περιληπτικά:
Τον Μάιο του 1976 ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ δρ. Χένρι Κίσινγκερ είχε αποφασίσει να αναμειχθεί ο ίδιος σε μια προσπάθεια μεσολάβησης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, είχαν συμφωνήσει στη διαπραγμάτευση των διμερών εκκρεμοτήτων χωρίς να καταλήξουν ποτέ σε θετικά αποτελέσματα. Ο Κίσινγκερ είχε ζητήσει από το Τμήμα Αναλύσεων και Πληροφοριών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να συντάξει μια μακροσκελή έκθεση για την ιστορία των προβλημάτων του Αιγαίου, αλλά και τα πιθανά σενάρια επίλυσής τους. Το “Βήμα” φέρνει για πρώτη φορά στη δημοσιότητα την άκρως απόρρητη έκθεση που αποχαρακτηρίστηκε πριν από λίγο καιρό από τα αμερικανικά αρχεία. Η έκθεση αυτή, με τίτλο “Η αμερικανική πολιτική στο Αιγαίο”, δόθηκε στον Αμερικανό υπουργό στις 17 Μαΐου 1976 και αποτέλεσε στη συνέχεια τη βάση ενός “σχεδίου Κίσινγκερ”, που δεν καρποφόρησε ως το 1977, οπότε και ο κ. Κίσινγκερ έφυγε από την ηγεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Το σχέδιο προέβλεπε είτε μια φόρμουλα διευθέτησης των εκκρεμοτήτων στο Αιγαίο βάσει ενός πάρε-δώσε σε ζητήματα όπως τα 12 μίλια και ο ελληνικός εναέριος χώρος, είτε πάλι μια λύση-πακέτο για Κύπρο και Αιγαίο ταυτόχρονα. Σε κάθε περίπτωση, η έκθεση υπογράμμιζε ότι «η Ελλάδα θα χρειαστεί να κάνει τις πιο σοβαρές παραχωρήσεις, σε σύγκριση με το προηγούμενο στάτους κβο».
Η επιστολή Πομπέο - Το άρθρο 33 περί “Ειρηνικής διευθέτησης διαφορών”
Αλλά έχουμε και τα πρόσφατα... Μόλις προχθές η ελληνική κυβέρνηση πανηγύριζε, και η αξιωματική αντιπολίτευση είχε ένα θετικό πρόσημο να βάλει, για το ότι ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, με την επιστολή του προς τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, εγγυούταν τη στήριξη της προόδου, της σταθερότητας, της δημοκρατίας και της ασφάλειας στην Ελλάδα και μάλιστα σε δύο σημεία της επιστολής του!
Αυτά ναι, αλλά ταυτόχρονα επιβεβαίωνε για μια ακόμα φορά την τακτική των ίσων αποστάσεων των ΗΠΑ απέναντι σε Ελλάδα και Τουρκία. Ούτε λίγο-ούτε πολύ, στην ίδια επιστολή, καλεί τις δύο πλευρές «να τα βρουν» και να λύσουν τις «διαφορές» τους με διεθνή διαιτησία. Κοντολογίς, εμμέσως πλην σαφώς, στη Χάγη. Εξ ου και η υπογράμμισή του στην ίδια επιστολή του περί άρθρου 33 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Για αυτό δε μας είπε κανείς στην Ελλάδα τι αναφέρει;
Το άρθρο 33 περί “Ειρηνικής διευθέτησης διαφορών” του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ αναφέρει:
«1. Σε κάθε διαφορά που η παράτασή της μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, τα ενδιαφερόμενα μέρη θα προσπαθούν πρώτα από όλα να λύσουν τη διαφορά τους με διαπραγματεύσεις, έρευνα, μεσολάβηση, συνδιαλλαγή, διαιτησία, δικαστικό διακανονισμό, προσφυγή σε τοπικούς οργανισμούς ή συμφωνίες ή με άλλα ειρηνικά μέσα της εκλογής τους.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας, όταν το κρίνει αναγκαίο, θα ζητά από τους διαδίκους να λύνουν τη διαφορά τους με τέτοια μέσα».
Ή μήπως μας προβλημάτισε το γεγονός τού “φάουλ” στα διεθνή διπλωματικά δεδομένα των ΗΠΑ, να στέλνει επιστολή προς τον Έλληνα πρωθυπουργό ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, και όχι ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ; Κανονικά ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ έπρεπε να περιοριστεί στο να στείλει επιστολή στον Έλληνα ομόλογό του, Ν. Δένδια.
“Από τη Χάγη έρχομαι και στην κορυφή κανέλα...” παραφράζοντας τη γνωστή ρήση.
Αλλά για όσους δεν κατάλαβαν την αδιάσπαστη ενότητα του ηπειρωτικού και νησιωτικού χώρου αυτού του τόπου και το πώς οι θαλάσσιες ζώνες, η ΑΟΖ - ιδίως αυτή - αλλά και τα 12 ναυτικά μίλια ως δικαίωμά μας για τα χωρικά μας ύδατα το διασφαλίζουν, ας ρίξουν μια ματιά στο απόφθεγμα του Ελύτη (αυτός είχε καταλάβει πολύ νωρίτερα το βαθύτερο νόημα αυτής της πατρίδας): «Αν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Τι λέει η UNCLOS ΙΙΙ, 1982; Αναφέρεται σε «κατοικήσιμα» νησιά και όχι σε «κατοικημένα». Καταλαβαίνουμε τη διαφορά; Τώρα, αν το ελληνικό κράτος, 40 χρόνια, δε σκέφτηκε να τα κάνει κατοικήσιμα, πέραν μιας διμοιρίας στη Στρογγύλη, ή υπέκυψε σε “οικολογικές ευαισθησίες” αλλοίωσης του περιβάλλοντος των βραχονησίδων, η Τουρκία πολύ απλά τέτοια κενά επιχειρεί να τα καλύψει η ίδια με τις ιταμές προκλήσεις της...
Με την ευκαιρία και μια υπενθύμιση: Ούτε οι ΗΠΑ μιλάνε για ΑΟΖ, όπως μιλάνε για υφαλοκρηπίδα... το πολύ να ψελλίσουν για θαλάσσιες ζώνες, αλλά μόνο για ΑΟΖ δε μιλάνε. Κυρίαρχα για υφαλοκρηπίδα μιλάει η Τουρκία, αλλά δυστυχώς και εμείς κυρίως για υφαλοκρηπίδα μιλάμε και όχι για ΑΟΖ, σε αντίθεση με την Κύπρο που μιλάει μόνο για ΑΟΖ! Κάπως έτσι η Τουρκία, ακόμη και για τις πειρατικές γεωτρήσεις της στην κυπριακή ΑΟΖ, μιλάει για συμφωνία ερευνών αλλά και για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας με το ψευδοκράτος στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, γιατί η ΑΟΖ δεν τη συμφέρει με τίποτα.
Είναι απορίας άξιον όμως (είναι;) που στην Ελλάδα δε βρέθηκε ένας από το ΥΠ.ΕΞ., μέχρι τους κορυφαίους διπλωμάτες μας ή ακαδημαϊκούς μας, να υπογραμμίσει στον πρέσβη των ΗΠΑ ότι, έστω και για την υφαλοκρηπίδα μιλώντας, αναφερόμενος μόνο στα κατοικημένα νησιά μας, και τα ακατοίκητα νησιά του Αιγαίου έχουν υφαλοκρηπίδα σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης, την οποία φαίνεται να αγνοεί, εσκεμμένα ή όχι.
Είπα “Συνθήκη της Λωζάννης”, και αφού οι φίλοι μας στις ΗΠΑ νοιάζονται για τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην περιοχή μας με εγγυήσεις και σεβασμό των συνθηκών, μήπως να τους θυμίσει κάποιος και μερικά ακόμη που ανεξήγητα τα αποσιωπάμε και στην Ελλάδα;
Αλήθεια, θυμούνται ότι, πλην της Ίμβρου και της Τενέδου (που παρέμειναν υπό τουρκική κυριαρχία με τη Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία διαδέχτηκε τη θνησιγενή των Σεβρών αλλά και με την Ελλάδα “εγγυήτρια” χώρα, άσχετα αν αυτό με δική μας ευθύνη ξεχάστηκε για πάντα), η Τουρκία - η οποία αμφισβητεί τώρα την ελληνικότητα των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου - αναγνώριζε τότε ρητά την ελληνική κυριαρχία τους; Και την αναγνώριζε με δεδομένη την υποχρέωση της Ελλάδας να μην προβεί σε οχυρωματικά έργα επί των συγκεκριμένων νησιών (Χίου, Λέσβου, Λήμνου, Σάμου και Ικαρίας), κάτι που ίσχυε φυσικά και για εκείνην, ενώ της είχε επιβληθεί απαγόρευση, επιπλέον, να διαθέτει εκεί ένοπλη στρατιωτική δύναμη. Μετά την 4η στρατιά στη Σμύρνη και τις καθημερινές παραβάσεις και παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, ποιος αλήθεια μιλάει ακόμη για αποστρατικοποιημένα νησιά;
Κι όμως, σιωπούμε σε όλα αυτά, πρώτιστα στην Ελλάδα. Σχεδόν τείνουμε να τα ξεχάσουμε. Πόσοι για παράδειγμα θυμούνται σήμερα ότι με τη Συνθήκη της Λωζάννης η Τουρκία είχε παραιτηθεί απ' την κυριαρχία της επί των Δωδεκανήσων (μέσα και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου, αλλά και νησίδες που ανατολικά της Δωδεκανήσου υπερβαίνουν τα 3 ναυτικά μίλια από τις τουρκικές ακτές αλλά δεκαετίες τώρα θεωρούνται τουρκικά) υπέρ της Ιταλίας, η οποία τα παρέδωσε τελικά για ενσωμάτωση στην Ελλάδα το 1948;
Με δεδομένο λοιπόν ότι η Τουρκία δεν έχει απ' το 1912 (έτος παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ιταλία) κανένα δικαίωμα επ' αυτών, δε δικαιούται να μιλά για υφαλοκρηπίδα και υποθαλάσσιες έρευνες στο Καστελόριζο.
Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε, όταν μας μιλάνε εντός και εκτός Ελλάδας για Χάγη, πως δεν τίθεται θέμα διευθέτησης των διαφορών μας εκεί επί της κυριαρχίας των νησιών και των βραχονησίδων μας;
Σε αυτή τη φάση, με τέτοιο μενού από Τουρκία και με τέτοιους νομικισμούς από τις ΗΠΑ, ακόμη και “συνυποσχετικό” να δεχόταν η Τουρκία για τη Χάγη, μόνο μια εξήγηση θα είχε αυτό: συνυποσχετικό παράκαμψης του Δικαίου της Θάλασσας και Δικαστήριο στη Χάγη, που θα δίκαζε με τον τρόπο που θα του υποδείκνυαν να δικάσει οι ενδιαφερόμενες πλευρές!
Μήπως, λοιπόν, το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο; Μήπως σε μια τέτοια Χάγη θέλουν να ωθήσουν την Ελλάδα με το δίλημμα να επιλέξει ή αυτήν ή τον πόλεμο, στο παιχνίδι που έχει στηθεί για να επιλυθούν οι αβάσιμες διαφορές μας με μια ακόμα διπλωματική ήττα μας, αφού στην ουσία θα συζητάμε μόνο για θέματα δικής μας κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων σε μια τέτοια Χάγη;
Και μήπως μια τέτοια “ήττα” θεωρείται δεδομένη και για πολλούς στην ελληνική πλευρά; Πόσο τυχαία είναι η αίσθηση πως όλα οδηγούν στη “συνεκμετάλλευση” με τους Τούρκους των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και άλλων σπάνιων υποθαλάσσιων κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου και με την κυπριακή ΑΟΖ σε μια τέτοια ρύθμιση εντός;
Το αποχαρακτηρισμένο κείμενο
Σας φαίνονται υπερβολές και σενάρια συνωμοσίας; Αναζητήστε στο διαδίκτυο την αποχαρακτηρισμένη τεχνική έκθεση συμβούλων του ΥΠ.ΕΞ. των ΗΠΑ το 1976 για το Αιγαίο, που αποτέλεσε τη βάση έκθεσης του Κίσινγκερ για παρέμβασή του στα ελληνοτουρκικά (δεν πρόλαβε γιατί το 1977 έφυγε από την εξουσία του ΥΠ.ΕΞ. των ΗΠΑ) και θα βρείτε πολλά από τα σημερινά, με τις αναλογίες της εποχής, μέχρι και τις επώδυνες ελληνικές υποχωρήσεις που πρέπει να γίνουν με “μανδύα” μια Χάγη, σε Αιγαίο, υφαλοκρηπίδα, 12 ναυτικά μίλια κ.λπ.
Το αποχαρακτηρισμένο κείμενο δημοσιεύτηκε στις 24/11/2008 στο “Βήμα”. Για την ιστορία, που αρέσει σε πολλούς, τα γεγονότα είχαν ως εξής περιληπτικά:
Τον Μάιο του 1976 ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ δρ. Χένρι Κίσινγκερ είχε αποφασίσει να αναμειχθεί ο ίδιος σε μια προσπάθεια μεσολάβησης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, είχαν συμφωνήσει στη διαπραγμάτευση των διμερών εκκρεμοτήτων χωρίς να καταλήξουν ποτέ σε θετικά αποτελέσματα. Ο Κίσινγκερ είχε ζητήσει από το Τμήμα Αναλύσεων και Πληροφοριών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να συντάξει μια μακροσκελή έκθεση για την ιστορία των προβλημάτων του Αιγαίου, αλλά και τα πιθανά σενάρια επίλυσής τους. Το “Βήμα” φέρνει για πρώτη φορά στη δημοσιότητα την άκρως απόρρητη έκθεση που αποχαρακτηρίστηκε πριν από λίγο καιρό από τα αμερικανικά αρχεία. Η έκθεση αυτή, με τίτλο “Η αμερικανική πολιτική στο Αιγαίο”, δόθηκε στον Αμερικανό υπουργό στις 17 Μαΐου 1976 και αποτέλεσε στη συνέχεια τη βάση ενός “σχεδίου Κίσινγκερ”, που δεν καρποφόρησε ως το 1977, οπότε και ο κ. Κίσινγκερ έφυγε από την ηγεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Το σχέδιο προέβλεπε είτε μια φόρμουλα διευθέτησης των εκκρεμοτήτων στο Αιγαίο βάσει ενός πάρε-δώσε σε ζητήματα όπως τα 12 μίλια και ο ελληνικός εναέριος χώρος, είτε πάλι μια λύση-πακέτο για Κύπρο και Αιγαίο ταυτόχρονα. Σε κάθε περίπτωση, η έκθεση υπογράμμιζε ότι «η Ελλάδα θα χρειαστεί να κάνει τις πιο σοβαρές παραχωρήσεις, σε σύγκριση με το προηγούμενο στάτους κβο».
Η επιστολή Πομπέο - Το άρθρο 33 περί “Ειρηνικής διευθέτησης διαφορών”
Αλλά έχουμε και τα πρόσφατα... Μόλις προχθές η ελληνική κυβέρνηση πανηγύριζε, και η αξιωματική αντιπολίτευση είχε ένα θετικό πρόσημο να βάλει, για το ότι ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, με την επιστολή του προς τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, εγγυούταν τη στήριξη της προόδου, της σταθερότητας, της δημοκρατίας και της ασφάλειας στην Ελλάδα και μάλιστα σε δύο σημεία της επιστολής του!
Αυτά ναι, αλλά ταυτόχρονα επιβεβαίωνε για μια ακόμα φορά την τακτική των ίσων αποστάσεων των ΗΠΑ απέναντι σε Ελλάδα και Τουρκία. Ούτε λίγο-ούτε πολύ, στην ίδια επιστολή, καλεί τις δύο πλευρές «να τα βρουν» και να λύσουν τις «διαφορές» τους με διεθνή διαιτησία. Κοντολογίς, εμμέσως πλην σαφώς, στη Χάγη. Εξ ου και η υπογράμμισή του στην ίδια επιστολή του περί άρθρου 33 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Για αυτό δε μας είπε κανείς στην Ελλάδα τι αναφέρει;
Το άρθρο 33 περί “Ειρηνικής διευθέτησης διαφορών” του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ αναφέρει:
«1. Σε κάθε διαφορά που η παράτασή της μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, τα ενδιαφερόμενα μέρη θα προσπαθούν πρώτα από όλα να λύσουν τη διαφορά τους με διαπραγματεύσεις, έρευνα, μεσολάβηση, συνδιαλλαγή, διαιτησία, δικαστικό διακανονισμό, προσφυγή σε τοπικούς οργανισμούς ή συμφωνίες ή με άλλα ειρηνικά μέσα της εκλογής τους.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας, όταν το κρίνει αναγκαίο, θα ζητά από τους διαδίκους να λύνουν τη διαφορά τους με τέτοια μέσα».
Ή μήπως μας προβλημάτισε το γεγονός τού “φάουλ” στα διεθνή διπλωματικά δεδομένα των ΗΠΑ, να στέλνει επιστολή προς τον Έλληνα πρωθυπουργό ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, και όχι ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ; Κανονικά ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ έπρεπε να περιοριστεί στο να στείλει επιστολή στον Έλληνα ομόλογό του, Ν. Δένδια.
“Από τη Χάγη έρχομαι και στην κορυφή κανέλα...” παραφράζοντας τη γνωστή ρήση.
Αλλά για όσους δεν κατάλαβαν την αδιάσπαστη ενότητα του ηπειρωτικού και νησιωτικού χώρου αυτού του τόπου και το πώς οι θαλάσσιες ζώνες, η ΑΟΖ - ιδίως αυτή - αλλά και τα 12 ναυτικά μίλια ως δικαίωμά μας για τα χωρικά μας ύδατα το διασφαλίζουν, ας ρίξουν μια ματιά στο απόφθεγμα του Ελύτη (αυτός είχε καταλάβει πολύ νωρίτερα το βαθύτερο νόημα αυτής της πατρίδας): «Αν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου