Άρθρο του Χρήστου Καπούτση
Τι είναι η Τουρκία; Είναι το πρόβλημα, το αίνιγμα, το μήλο της έριδος σε ανατολή και δύση, σε ΗΠΑ και Ρωσία, το ενεργειακό σταυροδρόμι, ο εριστικός γείτονας; Είναι η Τουρκία μια «αξιοποιήσιμη» αγορά 70 εκατομμύριων, που συνορεύει με την Κίνα και έχει πρόσβαση ή διεκδικεί τα ενεργειακά αποθέματα του Ιράκ και της Ανατολικής Μεσογείου; Η Τουρκία, με έναν από τους μεγαλύτερους και άρτια εξοπλισμένους Στρατούς, που απειλεί και δεν διστάζει να αξιοποιήσει την στρατιωτική της πυγμή; Είναι η Τουρκία του αψίκορου, οραματιστή, ανοικονόμητου και αναθεωρητή Τ. Ερντογάν, που αν μη τι άλλο, έχει αντιληφθεί την ψυχική, συναισθηματική διάσταση της Ιστορίας και της πολιτισμικής της ταυτότητας, δηλαδή τη διαλεκτική σχέση του ψυχισμού και της ιστορικότητας; Η Τουρκία, είναι όλα αυτά μαζί, συνεκτικά και αδιαίρετα και είναι η προϋπόθεση, ώστε να έχει νοηματοδότηση η προσέγγιση και η εκφορά δημόσιου λόγου, για την Τουρκία…
Εξαναγκαστική διπλωματία
Από τις βασικές αρχές της «εξαναγκαστικής διπλωματίας», είναι, με την προβολή πολιτικο-διπλωματικής ισχύος, με τις παράνομες δραστηριότητες που έχουν την ανοχή των διεθνών οργανισμών και με την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας, να διασφαλίζονται οικονομικά και πολιτικά οφέλη ή ακριβέστερα, να επιτυγχάνονται Στρατηγικοί στόχοι της επεκτατικής και αναθεωρητικής πολιτικής, του κράτους – παραβάτη. Ουσιαστικά δηλαδή, επιδεικνύοντας πολιτική πυγμή, εξαναγκάζεις τον αντίπαλο σε ταπεινωτικό συμβιβασμό, ωσάν να είχε διεξαχθεί μια πολεμική σύγκρουση και το αποτέλεσμα να ήταν νικηφόρο! Στρατιωτική νίκη λοιπόν, με διπλωματικά μέσα και μάλιστα, χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά από τον ηττημένο, έτσι «για την τιμή των όπλων…». Η ανισορροπία στρατιωτικής ισχύος των «εμπλεκομένων» κρατών, είναι ίσως η αποτελεσματικότερη παράμετρος της «εξαναγκαστικής διπλωματίας».
Αρχές και μεθόδους της «εξαναγκαστικής διπλωματίας» εφαρμόζει με πείσμονα συνέπεια η Τουρκία, κυρίως σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας , αλλά και στο Αιγαίο και στη Θράκη και στη Συρία και στο Ιράκ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν η «εξαναγκαστική διπλωματία» δεν αποδίδει τα αναμενόμενα, η Τουρκία, δεν διστάζει να κάνει χρήση της πολεμικής της μηχανής, όπως πρόσφατα στη Συρία, στο Ιράκ και παλαιότερα στην Κύπρο (1974) και στο Αιγαίο (Ίμια 1996). Το βασικό και αναγνωρίσιμο στοιχείο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, είναι η επιδεικτική περιφρόνηση των κανόνων του διεθνούς δικαίου και η διαμόρφωση καιροσκοπικών συμμαχιών, που προωθούν τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα ή η πολιτισμική διείσδυση σε κράτη μέσω του ισλαμισμού.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η παράνομη δραστηριότητα της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ , οι υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, αλλά και οι επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού στις κουρδικές περιοχές της Συρίας. Η παρουσία της Τουρκίας στα Βαλκανικά ισλαμικά κράτη (Αλβανία, Βοσνία), είναι ιδιαιτέρως έντονη, με προφανή πολιτικο-διπλωματικά οφέλη. Στο μάλλον αφελές ερώτημα, γιατί η Τουρκία, δεν σέβεται τη διεθνή νομιμότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτονικών της κρατών, η απάντηση είναι μάλλον απλή, αν όχι και απλοϊκή, όπως άλλωστε και ΟΛΕΣ οι μεγάλες αλήθειες!
Η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας, οι καιροσκοπικές της συμμαχίες με την Ρωσία και το Ιράν, η αξιοποίηση της Γεωστρατηγικής και γεωγραφικής της θέσης και τα φοβικά σύνδρομα των πολιτικών ηγεσιών, που θίγονται από την τουρκική επεκτατική πολιτική, είναι οι άξονες πάνω στους οποίους εδράζεται η αναθεωρητική και επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, που περιγράφεται και ως «γαλάζια πατρίδα» και εμπεριέχει, ως υποδόριο στόχο, την ανάκτησης της αίγλης, αλλά και κάποιων από τα εδάφη της πάλαι ποτέ, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Πρόσφατα μάλιστα δημοσιεύτηκε φωτογραφία στον επίσημο ιστότοπο της τουρκικής προεδρίας, όπου εικονίζει τον πρόεδρο της Τουρκίας Τ. Ερντογάν να υπογράφει το βιβλίο επισκεπτών στο Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας. Σε αυτή την φωτογραφία απεικονίζεται, το μισό Αιγαίο Πέλαγος και η θαλάσσια περιοχή έως και την ανατολική Κρήτη και την Κύπρο, ως τουρκικές περιοχές, περιλαμβάνει δηλαδή ο χάρτης, την ιδέα της τουρκικής «γαλάζιας πατρίδας» , που προωθεί η κυβέρνηση του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν. «Εκστρατείες επικοινωνιακού χαρακτήρα δεν μπορούν να μεταβάλουν τη διεθνή νομιμότητα απλά εδραιώνουν την εικόνα της Τουρκίας ως παραβάτη. Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος, η Τουρκία παραβιάζει και την κυριαρχία και τα δικαιώματα της Κύπρου, τα σύνορα των κρατών δεν καθορίζονται με όποιο χάρτη αλλά βάσει του διεθνούς δικαίου» είναι το σχόλιο του ΥΠΕΞ Ν. Δένδια. Ωραία δήλωση, που ικανοποιεί το ελληνικό ακροατήριο. Είναι όμως αποτελεσματική; Θα συνετιστεί ο Τ. Ερντογάν από τις αυστηρές και τεκμηριωμένες προειδοποιήσεις του Ν. Δένδια; Ακόμη και το προσφυγικό – μεταναστευτικό, που είναι πολυεπίπεδο και σοβαρό πρόβλημα, η Τουρκία , το αξιοποιεί ως μέσο πίεσης και εκφοβισμού, σε βάρος της Ελλάδας και της Ε.Ε. και μάλιστα με επιτυχία, αφού έχει προκαλέσει ρωγμές στην συνοχή της Ε.Ε., καθώς θεωρείται υπεύθυνη για την άνοδο της ακροδεξιάς ειδικά σε Γερμανία, Αυστρία και Πολωνία και παράλληλα, έχει αποσπάσει σημαντική οικονομική βοήθεια, μέσω της ευρω-τουρκικής συμφωνίας για το προσφυγικό, που η Τουρκία δεν εφαρμόζει κατά γράμμα, αλλά κατά το δοκούν.
Επίσης, η προκλητική συμπεριφορά του Τ. Ερντογάν, προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, συνταράσσουν τα θεμέλια της Δυτικής Συμμαχίας. Η Τουρκία, αγνοώντας τις αμερικανικές υποδείξεις και απειλές, προχωρεί σε σημαντικές στρατιωτικές συμφωνίες με την Ρωσία, ενώ αναβαθμίζει τις σχέσεις της με το Ιράν, προκαλώντας την οργή του Ισραήλ. Μετά την προμήθεια και εγκατάσταση των ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων S-400 σε τουρκικό έδαφος, η Τουρκία, διαπραγματεύεται την αγορά με πιθανή τη συμπαραγωγή, υπερσύγχρονων ρωσικών μαχητικών αεροσκαφών, όπως τα Su-57! Είναι η απάντηση της Τουρκίας στον πιθανό αποκλεισμό της από το πρόγραμμα των αμερικανικών μαχητικών F-35! Υπάρχει ελληνική αντίδραση; Ίσως, αλλά δεν είναι ευρύτερα «γνωστή», αν και ακόμη δεν έχει ξεκινήσει καν το πρόγραμμα αναβάθμισης των μαχητικών αεροσκαφών F-16 από την αμερικανική κατασκευάστρια εταιρεία, παρότι έχει υπογραφεί η υλοποίησή του από το 2017!!
Πως αντιμετωπίζει, το «φαινόμενο» Τουρκία του Ερντογάν, η ελληνική Κυβέρνηση;
Το ελληνικό Στρατηγικό δόγμα είναι αποτρεπτικό – αμυντικό. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα, αξιοποιεί όλα τα διπλωματικά μέσα που διαθέτει, ενεργοποιεί τους συμμαχικούς της δεσμούς, προκειμένου να αποφύγει να εξαναγκασθεί σε παραχώρηση κυριαρχικών της δικαιωμάτων, υπό την απειλή πολέμου. Και φυσικά, διαθέτει(;) την πολιτική βούληση και την απαραίτητη στρατιωτική ισχύ, ώστε να προστατέψει αποτελεσματικά τον Εθνικό μας χώρο. Ωστόσο, το ελληνικό Στρατηγικό Δόγμα, ως θεωρητικό κατασκεύασμα είναι επαρκές, αλλά δεν θα πρέπει να θεωρείται πρακτικά και … άτρωτο! Η ουσιαστική αναβάθμισης της επιχειρησιακής ικανότητας των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ώστε να καλύπτουν στο ακέραιο τις απαιτήσεις Εθνικής Άμυνας, είναι ένα θέμα προς συζήτηση στα αρμόδια θεσμικά όργανα, όπως το ΚΥΣΕΑ και η Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής και μάλιστα, με τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος. Η Κυβέρνηση, με την συνδρομή και του συνόλου της αντιπολίτευσης, θα πρέπει να πείσει τους κακόβουλους και αλαζόνες γείτονές μας, ότι για κάθε προσπάθεια, αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας, θα καταβάλει βαρύτατο κόστος. Δυστυχώς, η στρατιωτικά αδύναμη Κυπριακή Δημοκρατία, δέχεται, υπό τα απαθή «βλέμματα» των κρατών – μελών της Ε.Ε., την παράνομη τουρκική δραστηριότητα εντός της ΑΟΖ της Κύπρου. Και η συνέχεια προμηνύεται «συναρπαστική», αφού η Τουρκία σχεδιάζει υποθαλάσσιες έρευνες , στην περιοχή του Καστελόριζου, που η Ελλάδα θεωρεί, βάση του διεθνούς δικαίου, ως ελληνική ΑΟΖ.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου