Την περασμένη εβδομάδα, επιλεκτικές διαρροές σε μέσα ενημερώσεως έφεραν την στρατιωτική ηγεσία να συσκέπτεται υπό τον ΥΕΘΑ Π. Καμμένο για την εξέταση μέτρων, ανάλυση σεναρίων και τρόπων δράσεως αλλά και την εξέταση πιεστικών προγραμμάτων που αφορούν την συντήρηση και διαθεσιμότητα όπλων, κυρίως της Πολεμικής Αεροπορίας.
Του Σάββα Δ. Βλάσση
Είναι εντυπωσιακό ότι στην παρατεινόμενη ένταση με την Τουρκία από τις αρχές του έτους, υπάρχουν διαρροές περί αποφάσεων και συσκέψεων για συγκεκριμένες κατηγορίες όπλων, τα οποία προβληματίζουν την στρατιωτική ηγεσία και αναζητούν λύση από την πολιτική ηγεσία.
Την περασμένη εβδομάδα λοιπόν, η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε για το πρόβλημα διαθεσιμότητος πυραυλικών συστημάτων που χρησιμοποιούν τα μαχητικά αεροσκάφη, με φωτογραφικές περιγραφές των όπλων εκείνων που κάνουν την διαφορά σε σχέση με τον εχθρό, δηλαδή τους πυραύλους Magic 2, MICA και SCALP, γαλλικής προελεύσεως, ή τους αέρος-αέρος AIM-2000 (IRIS-T).
Στο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ALMANAC 2012-2013, είχαμε παρουσιάσει εταιρεία της Εγχώριας Αμυντικής Βιομηχανίας η οποία μέσω προγράμματος Αντισταθμιστικών Οφελών δημιούργησε πλήρες συνεργείο συντηρήσεως φιαλών ψύξεως για μια σειρά πυραύλων αέρος-αέρος.
Το συνεργείο πιστοποιήθηκε το 2010 αλλά από το επόμενο έτος που το ΓΕΑ προκήρυξε σχετικό διαγωνισμό για την συντήρηση πυραύλων αέρος-αέρος, το έργο ουδέποτε υλοποιήθηκε. Διαδοχικές επαναπροκηρύξεις και «κόντρες» με την ΕΑΒ που διεκδικούσε την σύμβαση (χωρίς να διαθέτει σχετικό συνεργείο) άφησαν την Πολεμική Αεροπορία με ασυντήρητα όπλα.
Μπορεί η οικονομική στενότητα λόγω κρίσεως να δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό την αναβλητικότητα, είναι βέβαιο όμως ότι η σχετική ιστορία υπογραμμίζει τη χαλαρή σχέση των Γενικών Επιτελείων, του ΥΠΕΘΑ και της ΓΔΑΕΕ με την Εγχώρια Αμυντική Βιομηχανία, όσον αφορά στρατηγικές αναπτύξεως συγκεκριμένων υποδομών και δυνατοτήτων προς όφελος των Ενόπλων Δυνάμεων και της Εθνικής Οικονομίας γενικότερα.
Πολύ παλαιότερα, επί εποχής «παχέων αγελάδων», υπήρχε στο ΓΕΑ υπηρεσιακή εισήγηση – μελέτη για την ανάπτυξη υποδομής επαναπιστοποιήσεως πυραυλικών συστημάτων. Πρόκειται για υποδομή που θα εξασφάλιζε εξαιρετικά πολύτιμα κονδύλια, τα οποία διαφορετικά σπαταλούν τα Γενικά Επιτελεία για σχετικές υπηρεσίες ξένων κατασκευαστών.
Η Πολεμική Αεροπορία θα μπορούσε να δημιουργήσει και να αξιοποιήσει πλήρως την συγκεκριμένη υποδομή, με κόστος απολύτως λογικό, εξασφαλίζοντας εκατομμύρια όχι μόνο από εξοικονόμηση πόρων αλλά και από ανάληψη συμβάσεων άλλων χωρών για την επαναπιστοποίηση των δικών τους όπλων.
Η ηγεσία τότε αδιαφόρησε, έχωσε την μελέτη σε κάποιο συρτάρι, η ΓΔΑΕΕ είναι ερώτημα εάν έχει εκπονήσει έστω και μία σχετική μελέτη ενώ ο εκάστοτε ΥΕΘΑ θα εξακολουθήσει να βρίσκεται αντιμέτωπος με «επείγουσες» ανάγκες, όποτε η Τουρκία ξεροβήχει.
Όλα αυτά, την στιγμή που ακόμη και τα ΜΜΕ ασχολούνται συχνά πυκνά με την εκτίναξη της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, η οποία κατασκευάζει πλέον κάθε είδους πυρομαχικό και πυραυλικού συστήματος για τους τρεις Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων. Στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση και την προσπάθεια εξασφαλίσεως αμυντικής βιομηχανικής αυτάρκειας, είναι σαφές ποιος έχει παίξει τον ρόλο του τζίτζικα και ποιος τον ρόλο του μέρμηγκα.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου