Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών και ιδιαίτερα των τελευταίων εβδομάδων, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία, ότι η Ανατολική Μεσόγειος διέρχεται μια περίοδο αναταραχής, και έρχονται σημαντικές γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές εξελίξεις.
Οι δύο χώρες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των προκλήσεων και της αναταραχής, είναι η Ελλάδα και το Ισραήλ. Αυτός είναι ο βασικός λόγος, για τον οποίο, είναι κατά τη γνώμη μου επιβεβλημένο, η Ελλάδα και το Ισραήλ, να συνάψουν μια στενή και ουσιαστική στρατηγική συνεργασία, για να αντιμετωπίζουν από κοινού τις απειλές.
Η Ελλάδα, αντιμετωπίζει, ευθέως πλέον, απειλή από την Τουρκία, η οποία αμφισβητεί το status quo, το οποίο ορίζεται από διεθνείς συνθήκες, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επιδιώκει μια ριζική αναθεώρηση του.
Την ίδια στιγμή το Ισραήλ απειλείται ευθέως, από το Ιράν, το οποίο εφαρμόζει μιας στρατηγική επέκτασης της επιρροής του και της παρουσίας του, στην ευρύτερη περιοχή με κινήσεις που εάν πετύχουν, δημιουργούν σοβαρή απειλή ασφάλειας για το Τέλ Αβίβ.
H Ελλάδα και το Ισραήλ, είναι οι δυο χώρες της περιοχής οι οποίες στηρίζουν το επικρατό ν για δεκαετίες, και στηριζόμενο σε διεθνείς συνθήκες πλαίσιο. H Τουρκία και to Ιράν είναι οι αναθεωρητικές δυνάμεις οι οποίες απειλούν και επιδιώκουν την αλλαγή αυτού του πλαισίου.
Για να ξεκινήσουμε από το Ισραήλ, η Τεχεράνη σε συνεργασία με το καθεστώς Άσαντ και τη στήριξη της Ρωσίας, έχει πατήσει για τα καλά πόδι στη Συρία. Όλοι θυμόμαστε την ευρείας κλίμακας, επιχείρηση της ισραηλινής αεροπορίας, εναντίοn στόχων του Ιράν, στο εσωτερικό της Συρίας, μετά την παραβίαση του εναερίου χώρου του Ισραήλ από ιρανικό drone το οποίο είχε απογειωθεί από την Συρία.
Την ίδια στιγμή, η παρουσία του τρομοκρατικού εργαλείου της Τεχεράνης που ακούει στο όνομα Χεζμπολάχ, στο Λίβανο, αλλά και στη Συρία, είναι επίσης μια σοβαρή απειλή ασφάλειας για το Τέλ Αβίβ.
Συνολικά το Ισραήλ πιέζεται πλέον από την παρουσία του Ιράν, στη Συρία, στην Υεμένη, το Κατάρ, αλλά και από την αυξανόμενη επιρροή της Τεχεράνης, πάνω στην κυβέρνηση του Ιράκ. Χωρίς βέβαια, να πρέπει να ξεχνάμε την μεγαλύτερη απειλή που είναι το πυρηνικό πρόγραμμα και το πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων του Ιράν.
Ταυτόχρονα, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με την αναθεωρητική Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές για το Ελληνικό έθνος.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας, ο Ερντογάν έχει καταφέρει, σχεδόν να εξαφανίσει, οτιδήποτε Κοσμικό και Κεμαλικό, υπήρχε στην Τουρκία, και στην ουσία ακολουθεί από διαφορετικό μονοπάτι τον ίδιο δρόμο που ακολουθεί το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν, αναπολώντας τις ημέρες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Τουρκία του Ερντογάν, έχει εμπλακεί σε έναν κανονικό πόλεμο, κάτι που δεν περίμενε, με την επιχείρηση, “Κλάδος Ελιάς”, εναντίον των Κούρδων του YPG, στο Αφρίν της Συρίας. Μέσω αυτής της επιχείρησης ο Ερντογάν ελπίζει να δείξει στον υπόλοιπο κόσμο, και ειδικά στην Ουάσιγκτον και τη Δύση, ότι στο υπό διαμόρφωση νέο σκηνικό στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, οι στρατηγικές επιδιώξεις της Άγκυρας, θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη και να εισακουστούν.
Ακριβώς για το ίδιο λόγο, ο Ερντογάν, αυξάνει επικίνδυνα την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο, με την επιθετικότητα εναντίον της Ελλάδας, στο Αιγαίο, αλλά και τις προκλήσεις και απειλές στην Κυπριακή ΑΟΖ.
Δυστυχώς η Ελλάδα, όπως έχω υποστηρίξει και σε άλλα σχετικά άρθρα μου, λόγω της μακροχρόνιας οικονομικής δυσπραγίας, βρίσκεται σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση, όσο αφορά την ισορροπία ισχύος, έναντι της Τουρκίας.
Η επιλογή αντίδρασης σε αυτό το δεδομένο, της παρούσας ελληνικής κυβέρνησης, χωρίς και η αντιπολίτευση να προσφέρει συγκεκριμένη εναλλακτική, είναι αυτή του κατευνασμού της Άγκυρας και του Ερντογάν, με αποτέλεσμα η χώρα σχεδόν σε καθημερινή πλέον βάση, να γίνεται αντικείμενο ταπεινωτικών ενεργειών από την πλευρά της Άγκυρας είτε φραστικά είτε με επιθετικές ενέργειες, όπως αυτή του εμβολισμού του πλοίου του Λιμενικού, “Γαύδος”, στα Ίμια, είτε της σύλληψης και συνεχιζόμενης κράτησης των δυο Ελλήνων στρατιωτικών.
Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι η στρατηγική του κατευνασμού είναι ο προθάλαμος πολεμικής σύγκρουσης με καταστροφικές συνέπειες. Και η Ελλάδα, δυστυχώς, βρίσκεται σε αυτό το επικίνδυνο και καταστροφικό μονοπάτι.
Σε κάθε περίπτωση, οι προκλήσεις και απειλές, που αντιμετωπίζουν η Ελλάδα και το Ισραήλ, από δύο αναθεωρητικές, με απολυταρχικά- θεοκρατικού χαρακτήρα καθεστώτα, δυνάμεις, την Τουρκία και το Ιράν, έχουν αρκετές και σημαντικές διαφορές.
Παρόλα αυτά οι δυο χώρες, μαζί και η Κύπρος, είναι οι μόνες καθαρά δυτικού προσανατολισμού οντότητες στην ευρύτερη περιοχή. Η διαφαινόμενη συνεργασία Άγκυρας και Τεχεράνης με την Ρωσία, είναι ακόμη ένας παράγοντας ανησυχίας για την Ελλάδα και το Ισραήλ, αλλά και την Δύση ευρύτερα.
Όσο αιρετικό και εάν ακούγεται, αποτελεί πλέον απαραίτητη κίνηση για την Αθήνα και το Τέλ Αβίβ, που ούτως ή άλλως διανύουν μια περίοδο πολύ καλών σχέσεων, να τις προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο, αυτό της στρατηγικής συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα.
Και με δεδομένο ότι δεν νοείται στρατηγική συνεργασία, χωρίς στενή συνεργασία σε στρατιωτικό και αμυντικό επίπεδο, το βήμα αυτό αποτελεί μονόδρομο για τις δύο χώρες.
Η Ελλάδα και το Ισραήλ, πρέπει να κάνουν το επόμενο μεγάλο βήμα. Τα κοινά μεταξύ των δύο χωρών είναι πάρα πολύ περισσότερα, από τις διαφορές. Ιστορικά και πολιτιστικά, οι δυο χώρες είναι, θα μπορούσε να πει κανείς καταδικασμένες, να συμβαδίσουν και να αντιμετωπίσουν από κοινού τους εχθρούς τους.
Η επιλογή γίνεται ακόμη πιο ελκυστική, όταν προσθέσει κανείς στην εξίσωση την ομπρέλα των Ηνωμένων Πολιτειών, σε αυτό τον επιβαλλόμενο από τη λογική και τις εξελίξεις γάμο. Η καλή συνεργασία της Ελληνικής ομογένειας με το πανίσχυρο Εβραϊκό λόμπι στην Ουάσιγκτον, θα μπορούσε να εξασφαλίσει την κουμπαριά των ΗΠΑ στην τελετή σύζευξης.
Χωρίς καθυστέρηση λοιπόν, να δρομολογηθούν οι εξελίξεις για μια στρατηγική συνεργασία, σε όλα τα επίπεδα, Ελλάδας και Ισραήλ, απέναντι στον αναθεωρητικό, θεοκρατικό και απολυταρχικό άξονα της Τουρκίας και του Ιράν.
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University και Μέλος του The International Institute of Strategic Studies
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου