Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Καθώς γράφουμε αυτές τις γραμμές, δεν γνωρίζουμε τα αποτελέσματα των συναντήσεων του κ. Τσίπρα με τον Τραμπ και την υπόλοιπη αμερικανική ηγεσία.
Δεν θα σταθούμε εδώ στους παραλληλισμούς και τους συμβολισμούς, ενός ‘Ελληνα (κατά δήλωσή του) «αριστερού» Πρωθυπουργού, που τάδωσε όλα στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ, στηρίχτηκε απάνω του για να αντιμετωπίσει την ΕΕ και κατέληξε στην ταπεινωτική συνθηκολόγηση και τον εξευτελισμό του 2015. Η Ιστορία μάλιστα, με εκείνη την απαράμιλλη, βαθύτερη ειρωνεία της, που τόσο εύστοχα περιέγραψαν τον μηχανισμό της οι Αρχαίοι Τραγικοί, οδήγησε τον κ. Τσίπρα στον Λευκό Οίκο, τη στιγμή που εκεί βασιλεύει τώρα ο πιο επικίνδυνος και ολοκληρωτικός Πρόεδρος στην ιστορία της Αμερικής.
Ελπίζουμε να μην υπάρξει κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα από το ταξίδι του κ. Τσίπρα στην Ουάσιγκτων, γιατί, με δεδομένο το ελληνικό πολιτικό σύστημα και την κατάσταση της χώρας αφενός, το τι θέλουν οι Αμερικανοί και τη γενικότερη πολιτική τους αφετέρου, δύσκολα μπορεί να παραχθεί οποιοδήποτε καλό αποτέλεσμα για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Αντίθετα, μπορούν να παραχθούν πολύ αρνητικά έως καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Ελπίζουμε, αλλά δυστυχώς δεν είμαστε καθόλου σίγουροι. Γιατί προφανώς κάτι θέλουν οι Αμερικανοί για να τον φωνάξουνε στην Ουάσιγκτων. Και όχι βέβαια για να του δώσουν δήθεν κάποιο «αντάλλαγμα». Ανταλλάγματα δίνεις μόνον σε όποιον φοβάσαι ότι μπορεί να σου φύγει, όχι σε όποιον πασχίζει, όπως το σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης της Ελλάδας σήμερα, να σου δώσει όσα περισσότερα μπορεί από τη χώρα του.
Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι μια περιοχή τεράστιας στρατηγικής σημασίας. Η σημασία αυτή είναι θεωρητικά και ένα «όπλο» για μια πατριωτική πολιτική ηγεσία, αν ποτέ μπορούσε να υπάρξει στη χώρα μας, για να διαπραγματευθεί τη διακοπή της οικονομικής καταστροφής της Ελλάδας από τους εταίρους και συμμάχους της και κάποια μέτρα επανόρθωσης της καταστροφής που της προκάλεσαν και συνεχίζουν να της προκαλούν.
Να υπενθυμίσουμε εδώ, ότι το πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας αποφασίστηκε από τη Γερμανία, την ΕΕ και το ΔΝΤ, με την έγκριση δηλαδή της Ουάσιγκτων και με πρωταγωνιστικό ρόλο των αμερικανικών τραπεζών και ιδίως της Goldman Sachs στην επιβολή του. Στην τράπεζα αυτή παρέδωσε τώρα ο κ. Τραμπ την οικονομική διακυβέρνηση των ΗΠΑ.
Αυτό κάνει ο Ερντογάν, που υπερασπίζεται, όπως καταλαβαίνει, τα συμφέροντα της χώρας τους. Απειλεί την Ουάσιγκτων με διακοπή της χρήσης του Ιντσιρλίκ. Αυτά κάνει μια ηγεσία που υπερασπίζεται τη χώρα της.
Το να συγκατατίθεται κανείς σε περαιτέρω τέτοιες παραχωρήσεις του ελληνικού στρατηγικού χώρου και στην μονιμοποίησή τους, συνεπάγεται αφοπλισμό του ελληνικού κράτους και του ελληνικού λαού από τις τελευταίες στρατηγικές εφεδρείεςτου, σε μια στιγμή που απειλείται η ίδια η ύπαρξη των Ελλήνων. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι τα Μνημόνια και οι Δανειακές δεν ήταν παρά η πρώτη πράξη ενός προγράμματος καταστροφής του ελληνικού λαού, της ελληνικής δημοκρατίας, του ελληνικού κράτους και έθνους.
Κίνδυνος πυρηνικού πολέμου στη Μέση Ανατολή
Οι κίνδυνοι όμως είναι ακόμα πιο μεγάλοι σήμερα, λόγω της κατάστασης που επικρατεί στη Μέση Ανατολή, όπου πιθανώς βρισκόμαστε στις παραμονές ενός νέου, πολύ μεγάλου πολέμου, πιθανώς και με χρήση πυρηνικών όπλων. ‘Όλα δείχνουν – σχεδόν άλλωστε το λένε και οι ίδιοι – ότι ισχυροί κύκλοι στην ηγεσία του Ισραήλ και των ΗΠΑ, είναι αποφασισμένοι να πάνε εκεί, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουν με μια διαιώνιση της ιρανικής και ρωσικής κυριαρχίας στη στρατηγικά σημαντικότερη περιοχή του κόσμου.
Αν η σημερινή κατάσταση στη Μέση Ανατολή παγιωθεί, θα συνιστά τη σημαντικότερη στρατηγική ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών σε όλη την ιστορία τους. ‘Οσο για τις κυρίαρχες δυνάμεις σήμερα στο Ισραήλ εκτιμούν ότι αυτό αποτελεί επίσης θανάσιμο κίνδυνο για τα σχέδιά τους, αν όχι για το κράτος τους.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε στρατηγική ανάλυση, ακόμα και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι η μεγαλύτερη σήμερα προτεραιότητα για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας και της Κύπρου είναι να μείνει όσο πιο μακριά μπορεί από αυτό που έρχεται.
Οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν είναι οι ‘Ελληνες (κατά δήλωσή τους) πολιτικοί. Πριν από κάποιο καιρό ρώτησα έναν από αυτούς «Καλά, κι αν χάσει η Αμερική και το Ισραήλ κι εμείς τους τάχουμε δώσει όλα;». Δεν μπορώ να περιγράψω την έκφραση απόλυτης απορίας που πήρε το πρόσωπό του. Δεν μπορούσε καν να φανταστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δεν τούχε καν περάσει από το μυαλό ότι υπήρχε και μια πιθανότητα να χάσει ο διαχρονικός, μετά το 1947, «Προστάτης» μας.
Να σημειωθεί επίσης ότι εξίσου ανησυχητική είναι και η κατάσταση στα Βαλκάνια, καθώς το ΝΑΤΟ μεταφέρει τώρα ισχυρότατες δυνάμεις περιμετρικά της Ρωσίας, λές και πρόκειται να αρχίσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η προοπτική σύγκρουσης στη Βαλκανική είναι πιο απομακρυσμένη απότι στην Μέση Ανατολή, όχι όμως και ανύπαρκτη.
Επειδή το ΝΑΤΟ πρέπει να ολοκληρώσει τον έλεγχο και των Βαλκανίων, ώστε να μπορεί να απειλεί αποτελεσματικά με πόλεμο τη Ρωσία, πρέπει να αναμένονται ασφυκτικέςπιέσεις στο αμέσως επόμενο διάστημα στην Ελλάδα, να κλείσει όπως-όπως το θέμα του ονόματος, ώστε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ η πΓΔΜ.
Ιδιαίτερα ανησυχητικές είναι οι πληροφορίες για ενδεχόμενη μεταφορά αμερικανικώνπυρηνικών όπλων στον ‘Αραξο ή και στην Κρήτη. Τα πυρηνικά όπλα δεν είναι κονφετί και η πιθανότητα περιφερειακού πυρηνικού πολέμου στη Μέση Ανατολή είναι σήμερα μεγαλύτερη απότι εδώ και πολλές δεκαετίες. Τέτοιες εγκαταστάσεις συνιστούν ασφαλώς στόχο. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς τι θα συμβεί στην Ελλάδα ή στην Κύπρο, αν αρπάξουν μία έστω πυρηνική βόμβα. Αλλά και αν γίνουν ακόμα στόχος με συμβατικά μέσα ή με τρομοκρατία (πραγματική ή φτιαχτή).
Στόχο αποτελεί και το Καστέλλι και η Καλαμάτα, πόσο μάλλον αν γίνουν βάση επιδρομών των θανατηφόρων τηλεκατευθυνόμεων αεροσκαφών (drones) – στο παρελθόν η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είχε δεχτεί αντίστοιχο αίτημα των Αμερικανών. ‘Οσο μεγαλώνει η ελληνική εμπλοκή στην πολεμική προσπάθεια των ΗΠΑ και του Ισραήλ εναντίον των Αράβων και των Ιρανών, τόσο αυξάνονται και οι κάθε μορφής κίνδυνοι για τη χώρα.
Το μόνο «επιχείρημα» που ενίοτε επικαλούνται οι προπαγανδιστές της υποτέλειας είναι ότι η ύπαρξη τέτοιων «διευκολύνσεων» καθιστά εμμέσως πιο «ασφαλή» τον ελληνικό χώρο από την Τουρκία. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ εν τοις πράγμασι μετά το 1952, που μπήκαμε στο ΝΑΤΟ. Επιπλέον, πολύ φοβόμαστε ότι, αν η Τουρκία παραμένει αναμφίβολα σοβαρή απειλή για τον ελληνισμό, δεν είναι αυτή τη στιγμή η περισσότερο επικίνδυνη. Εκτός του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού υπάρχει εξάλλου και η ακόμα πιο επικίνδυνη γενική επίθεση του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού εναντίον όλων των εθνών κρατών και η χρήση του ενός εναντίον του άλλου, όπως συμβαίνει σήμερα έντονα και με τα τρία κράτη της περιοχής (Ελλάδα, Κύπρος, Τουρκία).
Κατά την εκτίμηση του γράφοντος, όλες υπαρκτές, οι απειλές σήμερα κατά του ελληνικού λαού πρέπει να ταξινομηθούν, από άποψη επικινδυνότητας, ως εξής
α) το ελληνικό πολιτικό σύστημα και η άρχουσα τάξη της χώρας
β) οι «εταίροι και σύμμαχοι» της Ελλάδας.
γ) η Τουρκία
Ολες οι ελληνοτουρκικές κρίσεις και συρράξεις του τελευταίου αιώνα δεν αποφασίστηκαν στην Αθήνα ή στην Αγκυρα, εκτελέστηκαν από την Αθήνα ή την ‘Αγκυρα.
Οι δυτικοί έστειλαν τους Ελληνες στον Σαγγάριο να μην πάρει ο Κεμάλ τη Μοσούλη, με τα αποτελέσματα που ξέρουμε. Και τους Τούρκους έβαλαν στο κυπριακό οι ‘Αγγλοι και ο Κίσσινγκερ με τα αποτελέσματα που ξέρουμε.
Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός υφίσταται ασφαλώς και θα υφίσταται για το ορατό, προβλέψιμο μέλλον. Η Αθήνα δεν πρέπει να παύσει να είναι έτοιμη για όλα και να υπερασπίζεται την κυριαρχία της. Αλλά πρέπει επίσης να προσέξει και να μην τη χρησιμοποιήσουν διεθνείς προβοκάτορες για να λύσουν τα δικά τους προβλήματα με την Τουρκία, γιατί το μόνο αποτέλεσμα στις σημερινές συνθήκες θα είναι η καταστροφή και της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Δημοσίευση σχολίου