Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης
“Θάλασσα κλύζει πάντα τα’ ανθρώπων κακά”,
Ευρυπίδης
Η ιστορία του ελληνισμού είναι συνυφασμένη με τη θάλασσα αλλά οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις φαίνεται να την αντιπαθούν και έχουν αφήσει του Κύπριους, τους Ισραηλινούς και τους Αιγύπτιους να κολυμπούν μόνοι τους στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το φάντασμα της ΑΟΖ θα στοιχειώσει, εάν δεν ξυπνήσουμε σύντομα. Ακούγεται μονότονο αλλά διαπεραστικό. Η παγκόσμια κοινότητα ασχολείται, με αυξανόμενο ενδιαφέρον, με το θέμα της ΑΟΖ, αλλά εμείς συνεχίζουμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Όχι μόνο δεν ξυπνήσαμε μετά την ηρωική ανακήρυξη της Κυπριακής ΑΟΖ, το 2014, από τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, αλλά αντιθέτως η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας (Καραμανλής-Μπακογιάννη) την πολέμησε.
Ο Σουλτάνος ακόμα δεν μπορεί να χωνέψει πως τον ενέπαιξε ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου, αλλά όταν ξύπνησε αποφάσισε να μην προφέρει τη λέξη ΑΟΖ ιδιαίτερα με την Ελλάδα και να αναφέρεται μόνο στην υφαλοκρηπίδα. Είναι τραγικό ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες που συμφωνούν μαζί του και συζητούν για υφαλοκρηπίδα, χωρίς να αντιλαμβάνονται την ζημιά που προκαλούν ισχυριζόμενοι ότι η μοναδική διαφορά μας με τους γείτονες μας είναι νομικού χαρακτήρα και αφορά μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.
Βέβαια, σε αυτό το θέμα ήμασταν λίγο άτυχοι , διότι στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, όταν δημιουργήθηκε η ΑΟΖ, υπήρξε μια σοβαρή συζήτηση ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει πλέον ξεπεράσει την έννοια της υφαλοκρηπίδας. Η πρωτοβουλία ανήκε σε κράτη της Λατινικής Αμερικής αλλά δυστυχώς στη ψηφοφορία που ακολούθησε η πρόταση δεν εγκρίθηκε και έτσι παρέμεινε και η υφαλοκρηπίδα στην UNCLOS.
Στις δύσκολες και τραγικές αυτές στιγμές, ήρθε η ώρα να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Κοιτάξτε πως ενεργούν τα νησιά της Καραϊβικής, που δεν διαθέτουν τον δικό μας θαλάσσιο πλούτο. Κοιτάξτε τις επεκτατικές τάσεις της Κίνας, που προσπαθεί με δεκάδες τεχνάσματα να αυξήσει την έκταση της ΑΟΖ της. Κοιτάξτε την προσπάθεια που κάνουν οι μεγάλες δυνάμεις για την εξερεύνηση του θαλάσσιου πλούτου της Αρκτικής. Φωνάξτε τους Νορβηγούς, τους Ρώσους και τους Αμερικανούς να επενδύσουν σε μια από πιο ιστορικές θάλασσες της υφηλίου, που διαθέτει για αιώνες τώρα έναν ορυκτό πλούτο που σίγουρα οι Αθηναίοι του Περικλή δεν θα άφηναν ανεκμετάλλευτο! Οι αριθμοί αυτή τη στιγμή δεν έχουν αξία, αλλά επιτέλους πρέπει να αρχίσουμε την εξερεύνηση των υδρογονανθράκων μας. Έχουμε ήδη χάσει μια δεκαετία. Δεν χρειάζεται να χάσουμε και άλλη.
Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι η χειρότερη και η πιο επικίνδυνη μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Το «Βυθίσατε το Χώρα» και η κρίση των Ιμίων δεν συγκρίνονται και πολύ φοβούμαι ότι η τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν μας επιτρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος. Ήδη ο Σουλτάνος ζητεί να ξεκινήσει μια από μηδενική βάση συζήτηση των διμερών σχέσεων των δυο κρατών.
Σε ένα από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει, την τελευταία δεκαετία, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Σοφούλης με ένα τίτλο «Μήπως Είμαστε Έθνος γελοίο;» προσπαθεί, μεταξύ άλλων, να μας πείσει πόσο κρίσιμη είναι αυτή την περίοδο η σχέση μας με το Ισραήλ.
Σε κάποιο σημείο του άρθρου του αναφέρει
Και όμως, έχουμε ένα δίδυμο αδελφό. Είναι το Ισραήλ που έστησε το νέο κράτος του ύστερα από αιώνες εξευτελιστικής περιπλάνησης όπως εμείς ύστερα από αιώνες ατελούς εθνότητας. Αλλά και αν αποφύγουμε αυτόν το εξαίσιο φυλετικό μύθο, πάλι το Ισραήλ παραμένει χώρα αδελφού έθνους από μια άλλη περισσότερο πεζή άποψη. Και οι δυο μας είμαστε μικροί το δέμας αλλά κατέχουμε εξαιρετικά «οικόπεδα» από γεωπολιτική άποψη στην αιώνια μπαρουτοθήκη της Μεσογείου. Μέχρις εδώ, όμως, οι συγγένειες. Γιατί αν μιλήσουμε για την ικανότητα αξιοποίησης της γεωπολιτικής μας προίκας, το μεν Ισραήλ αποδείχνεται σοβαρός διαχειριστής, ενώ εμείς παραμένουμε γελοίοι στον «αναδελφισμό» μας.
Στη συνέχεια σημειώνει:
«Εμείς αφού φαγωθήκαμε επανειλημμένα μεταξύ μας, αφού καήκαμε σε τρείς εμφύλιους και τέσσερες χρεοκοπίες, ξαναφαλίραμε για καλά αυτή τη φορά και επιμένουμε να φαλίρουμε μέσα στο ήδη φαλιμέντο μας. Ιστορική πρωτοτυπία.Το συνάδελφο έθνος, αντίθετα, έφτιαξε το κράτος του με τα καλλίτερα υλικά του παγκόσμιου εβραϊσμού και οργάνωσε μια στρατευμένη κοινωνία που αντιστέκεται πετυχημένα στην αραβική και μουσουλμανική λαοθάλασσα σε πείσμα όλων των στατιστικών αριθμών. Το μυστικό της επιτυχίας του είναι ένα και μοναδικό: Έστησε το κράτος του όχι με τους καθημαγμένους ομοεθνείς τους που ζούσαν στην παλιά πατρίδα, αλλά με ότι καλλίτερο είχε να επιδείξει το έθνος τους σε ολόκληρο τον πλανήτη. ‘Έφτιαξαν έτσι έναν καινούργιο και απαστράπτοντα εβραϊκό πολιτισμό που επιβιώνει και αναπτύσσεται με υπερηφάνεια.»
Και καταλήγει:
«Σκέφτομαι. Μήπως αξίζει να επιχειρήσουμε έστω και τώρα, που φαίνεται ότι είναι αργά, να μιμηθούμε το Ισραηλίτικο παράδειγμα; Έχουμε άραγε το δικαίωμα να ονειρευτούμε μια νέα Φιλική Εταιρεία που θα μαγνητίσει την παγκόσμια ακμάζουσα διασπορά μας να βάλει γερή πλάτη στο ξαναχτίσιμο της εθνικής μας πατρίδας; Μπορεί να υπάρξουν πολιτικοί μας που θα μετέτρεπαν ένα τέτοιο όραμα σε σχέδιο δράσης; Ίσως αυτή είναι τελευταία ευκαιρία για να αποφύγουμε την οριστική γελοιοποίηση μας ως έθνος. Κι ας σημειώσουμε, όταν άπαξ γελοιοποιηθείς η γελοιοποίηση δεν έχει τέλος.»
Ο πρέσβης του Ισραήλ στην Ελλάδα, πριν δύο χρόνια, αναφερόμενος στη μελλοντική ενεργειακή συνεργασία μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ, ανέφερε:
«Έχουμε αποταθεί στα ανώτερα κλιμάκια της ελληνικής κυβέρνησης και τους είπαμε ότι θα είμεθα πολύ ευτυχείς εάν χρησιμοποιούσαμε την Ελλάδα σαν ένα κέντρο (hub) με προορισμό την Ευρώπη − που μπορεί να φτάσει εδώ με αγωγό ή με υγροποίησή του μεταφέροντάς το με τάνκερ. Επίσης θέλουμε και τη συμμετοχή της Κύπρου, γιατί έχει και αυτή βρει αέριο, και πιστεύουμε ότι εμείς οι τρεις χώρες, Ισραήλ, Ελλάδα και Κύπρος, εάν εργαστούμε μαζί και χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας στο πεδίο του φυσικού αερίου, θα μπορούσαμε να γίνουμε μια περιφερειακή δύναμη που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι σε κάποια άλλη περιφερειακή δύναμη».
Χρήσιμα λόγια, αλλά φαίνεται ότι μέχρι στιγμής η Ελλάδα, απασχολημένη με τα μεγάλα προβλήματά της, δεν έχει αξιοποιήσει ακόμα αυτόν τον σημαντικό άξονα, ο οποίος θα της προσφέρει και μια μακροπρόθεσμη λύση στο οικονομικό της πρόβλημα. Όπως είχε πει κάποτε ο μεγαλύτερος οικονομολόγος του 20ου αιώνα, John Maynard Keynes, «Η δυσκολία έγκειται όχι τόσο στην ανάπτυξη νέων ιδεών, όσο στην αποφυγή των παλαιών».
Ήρθε η ώρα η Ελλάδα να ακολουθήσει, έστω και καθυστερημένα, το παράδειγμα της Κύπρου και του Ισραήλ, ώστε να κατορθώσει ο ελληνικός λαός, με μέτρο και αυτοσυγκράτηση, να καρπωθεί τον μεγάλο ορυκτό πλούτο της χώρας του και να τον διαφυλάξει και για τις επόμενες γενιές, όπως έχει πράξει με σύνεση η Νορβηγία.Μπορεί η μονομερής ανακήρυξη της ΑΟΖ να δημιουργήσει μια κρίση; Η ερώτηση έχει τεθεί πολλές φορές, αλλά η απάντηση έχει μεγαλύτερη αξία σήμερα λόγω των αυξημένων τουρκικών προκλήσεων στα Ίμια και στο Καστελόριζο. Η απάντηση, βέβαια, δεν είναι δύσκολη, εκτός εάν κάποιος πάσχει από φοβικό σύνδρομο, γιατί η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι, πάνω απ’ όλα μια μονομερής πράξη.
Απόδειξη τούτου αποτελεί και το γεγονός ότι μέχρι σήμερα έχουν γίνει 134 ανακηρύξεις ΑΟΖ στον πλανήτη Γη και όλες αυτές ήταν μονομερείς. Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε εδώ ότι σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε κάποια κρίση στις διμερείς σχέσεις γειτονικών κρατών λόγω μονομερούς ανακήρυξης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ την 10η Μαρτίου 1983 και φυσικά έδωσαν ΑΟΖ σε όλα τα νησιά τους. Η τότε Σοβιετική Ένωση έδειξε την δυσαρέσκειά της για την ανακήρυξη της Αμερικανικής ΑΟΖ αλλά γρήγορα άλλαξε γνώμη και ανακήρυξε την δικιά της ΑΟΖ στις 28 Φεβρουαρίου 1984 και μετά ακολούθησαν δεκάδες κράτη και αρκετά κράτη-μέλη της ΕΕ. Και βέβαια μη ξεχνάμε ότι τον Απρίλιο του 2004 ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε την ΑΟΖ της Κύπρου και δεν δημιουργήθηκε καμιά κρίση.
Την Ελλάδα κυβέρνησαν από τη δεκαετία του 80, επτά Πρωθυπουργοί, πριν από τον Αλέξη Τσίπρα. Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς και κανείς δεν τόλμησε να ανακηρύξει της ΑΟΖ της Ελλάδας.
Όπως είπε κάποτε ο Πρόεδρος Ρούσβελτ «we have nothing to fear but fear itself».
Ο Ντόναλντ Τραμπ και το Δίκαιο της Θάλασσας
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένα από τα 164 κράτη που συμμετείχαν στην Τρίτη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας , που πραγματοποιήθηκε από το 1973 μέχρι το 1982 και κατέληξε σε μια διεθνή συμφωνία που έγινε γνωστή ως Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS).
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένα από τα τέσσερα κράτη που καταψήφισαν την UNCLOS στη τελευταία σύνοδο στη Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 1982 ,διότι το Δημοκρατικό κόμμα που υποστήριζε και πρωτοστατούσε στη Διάσκεψη έχασε τις προεδρικές εκλογές τον Νοέμβριο του 1980 και έτσι ο νέος Πρόεδρος, Ρόναλντ Ρέιγκαν, όταν ανέλαβε τον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 1981, άλλαξε την ηγεσία της αμερικανικής αντιπροσωπείας και καταψήφισε την UNCLOS.
Ο κύριος λόγος που ο Ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος ήταν αντίθετος με το νέο Σύνταγμα των Ωκεανών ήταν το Μέρος XI που ασχολείτο με τα μεταλλεύματα των ωκεάνιων βυθών που βρίσκονταν πέραν της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ των παράκτιων κρατών και όπως αναφέρει το Άρθρο 136 «η περιοχή και οι πόροι της αποτελούν κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας».
Αυτός ό όρος «κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας» άναψε τα λαμπάκια της υπερσυντηρητικής νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ενθυμούμαι ακόμα τα λόγια του Αμερικανού Αντιπροσώπου στην Νέα Υόρκη «Αυτή η έννοια της κοινής κληρονομιάς της ανθρωπότητας είναι μια κομμουνιστική έννοια και δεν συμβαδίζει με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Το κράτος που φθάνει πρώτο στους ωκεάνιους βυθούς θα εκμεταλλεύεται τους πολυμεταλλικούς κονδύλους που βρίσκονται εκεί.» Επιπλέον, ανησυχούσαν ότι η Διεθνής Αρχή των Θαλάσσιων Βυθών (International Seabed Authority) θα δημιουργούσε μια διογκωμένη και πανάκριβη γραφειοκρατία.
Οι ΗΠΑ από το 1983 μέχρι το 1990 προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό καθεστώς για την εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων των θαλάσσιων βυθών. Επήλθε μια συμφωνία με άλλα βιομηχανικά κράτη και τέσσερις άδειες δόθηκαν σε τέσσερις διεθνείς κοινοπραξίες. Έτσι, δημιουργήθηκε η Προπαρασκευαστική Επιτροπή για να προετοιμάσει την διαδικασία για να τεθεί σε ισχύ η UNCLOS. Με τις αλλαγές που έγιναν δημιουργήθηκε μια νέα Συμφωνία τον Ιούλιο του 1994 και οι ΗΠΑ υπέγραψαν αυτή τη Συμφωνία και σήμερα αναγνωρίζουν την UNCLOS ως εθιμικό διεθνές δίκαιο. Το UNCLOS τέθηκε σε ισχύ τον Νοέμβριο του 1994 μετά από τις 60 επικυρώσεις όπως προέβλεπε η νέα Σύμβαση.
Οι υποστηρικτές της UNCLOS στις ΗΠΑ αποτελούν την πλειοψηφία αλλά δεν έχουν κατορθώσει να την επικυρώσουν στην Γερουσία . Υποστηρίζουν με θέρμη ότι η Σύμβαση, ξεκάθαρα, προωθεί την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ καθώς και τα οικονομικά και περιβαλλοντολογικά τους συμφέροντα. Επιπλέον, η Σύμβαση περιλαμβάνει τα δικαιώματα των αμερικανικών πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών να εισέρχονται στα χωρικά ύδατα άλλων κρατών υπό ορισμένες προϋποθέσεις και για αυτό το Αμερικανικό Ναυτικό που διαθέτει τον μεγαλύτερο πολεμικό στόλο στον κόσμο, ήταν από την αρχή υποστηρικτής της UNCLOS.
Επίσης, η Σύμβαση δίνει νομικά δικαιώματα για την εκμετάλλευση των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται πέραν της ΑΟΖ και συγκεκριμένα στη εκτεταμένη υφαλοκρηπίδα , που δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 350 ν.μ. Έτσι οι ΗΠΑ θα μπορούν να εκμεταλλευτούν τους τεράστιους πόρους που βρίσκονται στην εκτεταμένη υφαλοκρηπίδα έξω από τις ακτές της Αλάσκας καθώς και τα πολύτιμα μεταλλεύματα των ωκεάνιων βυθών.
Οι αμερικανικές εταιρίες δεν θα διακινδυνεύσουν επενδύσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων που χρειάζονται για να εξερευνήσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Αρκτικής, εκτός εάν έχουν νόμιμο δικαίωμα που είναι διασφαλισμένο μόνο εάν οι ΗΠΑ έχουν προσχωρήσει στην UNCLOS.
Οι εχθροί του Δίκαιου της Θάλασσας αποτελούν μια ισχυρή μειοψηφία,
που πιστεύει ότι η UNCLOS είναι μια συμφωνία καταστροφική για τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ και ισχυρίζονται ότι θα παραβιάσει την εθνική κυριαρχία των ΗΠΑ.
Από την εποχή του Μπους πατρός μέχρι και τον Ομπάμα οι Αμερικανοί πρόεδροι υποστήριζαν την επικύρωση, αλλά δεν διέθεταν τα 2/3 της Γερουσίας, όπως προβλέπει η αμερικανική νομοθεσία, ώστε να επικυρωθούν διεθνείς συμβάσεις. Κάπως έτσι σκέφτεται και ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ και γι’ αυτό η πιθανότητα να ζητήσει από την Αμερικανική Γερουσία να επικυρώσει την UNCLOS είναι μηδαμινή και δεν πρόκειται σύντομα η Αμερική να συμπεριληφθεί στα 167 κράτη που έχουν επικυρώσει την UNCLOS. Αλλά η Αμερική δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει δικαιώματα επέμβασης στη Σινική Θάλασσα και δεν μπορεί να καταγγέλλει την Κίνα για παραβίαση του UNCLOS , χωρίς η ίδια να είναι μέρος αυτής της παγκόσμιας Συνθήκης.
Πάντως, είναι σημαντικό γεγονός ότι ο νέος ΥΠΕΞ των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Τομ Τίλλερσον, γνωρίζει άριστα τι είναι η ΑΟΖ, διότι η ExxonMobil , της οποίας ηγείτο μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων του, έχει εκμεταλλευθεί για πολλά χρόνια τώρα τις ΑΟΖ πολλών κρατών. Επομένως, ευελπιστούμε ότι δεν θα είναι αρνητικός στην ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η εταιρεία ενδιαφέρθηκε για το οικόπεδο 10 της Κυπριακής ΑΟΖ, που είναι το σημαντικότερο οικόπεδο, μια και γειτνιάζει με το τεράστιο κοίτασμα Ζορ της Αιγυπτιακής ΑΟΖ. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός της συμμετοχής με την ExxonMobil και της Qatar Petroleum, που επιβεβαιώνει ότι ένας από τους στόχους είναι η δημιουργία τερματικού σταθμού υγροποίησης, αφού πρόκειται για μια από τις πιο ισχυρές κοινοπραξίες παγκόσμια στον τομέα αυτό.
Εμείς επί 34 χρόνια αδρανούμε και όχι μόνο δεν έχουμε ανακηρύξει την Ελληνική ΑΟΖ αλλά παρακολουθούμε μισοζαλισμένοι τις ανακηρύξεις και οριοθετήσεις των ΑΟΖ των κρατών της Ανατολικής Μεσογείου. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την απαξίωση της Θάλασσας από τον λαό που έγραψε μια τόσο λαμπρή ιστορία μέσα από τις θάλασσές της.
Ξαφνικά μπήκε στο παιχνίδι και ο Λίβανος, που είναι έτοιμος να δώσει οικόπεδα της ΑΟΖ του σε εταιρίες όπως η ExxonMobil, η Total και η Chevron. Οι Λιβανέζοι έχουν υπολογίσει ότι με πιθανότητα 50% κείνται στην ΑΟΖ τους 97,9 τρις. κυβικά πόδια φυσικού αερίου και 865 εκατ. βαρέλια πετρελαίου.
Το κύριο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο τριγωνικός άξονας Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ ήταν η σφοδρή επιθυμία της κυβέρνησης των ΗΠΑ, επί Ομπάμα, να βρεθεί ένας τρόπος να αποκατασταθούν οι στενές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ, και ο αγωγός που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο του Ισραήλ προς την Ευρώπη να διέρχεται από την Τουρκία και όχι μέσω Κύπρου και Κρήτης.
Όλα αυτά, πλέον, δεν ισχύουν διότι κανείς δεν γνωρίζει τη στάση που θα κρατήσει η νέα κυβέρνηση Τραμπ.
Το αμερικανοεβραϊκό λόμπι πολεμά με σφοδρότητα αυτή τη θέση της αμερικανικής κυβέρνησης και είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει αυτό τον αγώνα, ιδιαίτερα τώρα που ο Ντόναλντ Τραμπ ετοιμάζεται να αναβαθμίσει τη σχέση των ΗΠΑ με το Ισραήλ.
Απ’ ότι διαφαίνεται μέχρι στιγμής, η Κύπρος και το Ισραήλ δεν θα επιχειρήσουν να αυτοκτονήσουν με το να πειστούν να περάσει ο αγωγός από την Τουρκία. Αναμφίβολα η ΕΕ επίσης επιθυμεί να περάσει ο αγωγός East Med από το Ισραήλ στην Κύπρο και μετά στην Κρήτη, απ’ όπου θα κατευθυνθεί στην ηπειρωτική Ελλάδα και μετά στην Ιταλία.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να περιμένουμε τι ακριβώς σκέφτεται ο αμερικανικός παράγοντας. Κανείς δεν γνωρίζει ακόμα τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ στην Ουάσιγκτον στα θέματα της Ανατολικής Μεσογείου. Πάνω απ’ όλα δεν είναι γνωστές οι διαθέσεις της νέας κυβέρνησης προς τον Ερντογάν. Διαφαίνεται, πάντως, ότι οι συνεργάτες του Προέδρου σε θέματα εθνικής ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής είναι πολύ ενοχλημένοι από την εξελισσόμενη στενή συνεργασία Ερντογάν με Πούτιν. Θεωρούν ότι είναι πρωτοφανές κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ να έχει τέτοια στενή σχέση με την Ρωσία.
Όσον αφορά την Ελλάδα τα πράγματα φαίνεται να είναι χειρότερα από πριν. Τελικά, ο Ομπάμα ήταν όλο λόγια και αυτοί που πιστεύουν ότι θα μας σώσουν οι δυο Ελληνοαμερικανοί χριστιανοί ορθόδοξοι στο Λευκό Οίκο θα απογοητευθούν, γιατί αυτοί πιστεύουν ότι η Ελλάδα κυβερνάται από μια κομμουνιστική κυβέρνηση και ο Τραμπ δεν θέλει το ΔΝΤ να δαπανά αμερικανικά χρήματα για να σώσει μια χώρα της ευρωζώνης.
Αυτό που γνωρίζουμε για τις αμερικανικές θέσεις, μέχρι σήμερα, είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν θέλει η Ελλάδα να ανακηρύξει ΑΟΖ εάν δεν συμφωνήσει πρώτα με την Τουρκία, επιθυμεί ο αγωγός να περάσει από το Ισραήλ και την Κύπρο μέσω Τουρκίας με προορισμό την Ευρώπη , αντιπαθεί τον αγωγό East Med και προτιμά ο αγωγός Turkish Stream να μην διέλθει από την Ελλάδα.
Πάντως, οι Αμερικανοί γνωρίζουν πώς να τιμούν τους ηγέτες τους. Έτσι στις 12 Ιανουαρίου 2017, έντεκα βουλευτές κατέθεσαν ένα σχέδιο νόμου στο αμερικανικό Κογκρέσο για να τιμήσουν τον συντηρητικό Πρόεδρο Ρέιγκαν για την πρωτοβουλία του να ανακηρύξει, με Προεδρικό Διάταγμα, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) των ΗΠΑ στις 10 Μαρτίου 1983. Στο νομοσχέδιο αυτό οι Αμερικανοί βουλευτές ζητούν να μετονομαστεί η ΑΟΖ των ΗΠΑ σε «Ρόναλντ Ουίλσον Ρέιγκαν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των Ηνωμένων Πολιτειών»!
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου