Οδεύουμε σε ένα νέο χάρτη στη Μέση Ανατολή ή σε έναν ολοκληρωτικό παγκόσμιο πόλεμο;
Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ
Σκεπτικιστές αναλυτές ήδη αναφέρουν πως η μάχη της Μοσούλης θα είναι η μάχη των μαχών και ίσως να είναι εκείνο το κομβικό σημείο που θα «εξαναγκάσει» όλες τις πλευρές να θέσουν με τον πλέον επίσημο τρόπο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τις «νέες συνθήκες» στη Μέση Ανατολή, μέσω των οποίων θα αναδιαταχθούν τα σύνορα των χωρών της περιοχής, ενώ ένα μία ή και δύο νέες χώρες θα κάνουν την επίσημη διεθνή τους εμφάνιση: Το Κουρδιστάν και το Ισλαμικό Κράτος… ως «αναγκαίο κακό», που όμως θα ωφελήσει τα μέγιστα στην δημιουργία εστίας ανησυχίας και, φυσικά, σοβαρό λόγο εξοπλισμού και αναζήτησης διεθνών ισχυρών συμμάχων για όλους όσους θα έχουν την «τύχη» να συνορεύουν μαζί του.
Η μάχη της Μοσούλης μπορεί να ξεκίνησε, αλλά τα Ιρακινά στρατεύματα απέχουν μερικά χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουν τα περίχωρα της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Ιράκ, μετά τη Βαγδάτη. Στην πόλη που βρίσκεται τα χέρια των τζιχαντιστών και στην οποία έχουν εγκλωβιστεί περίπου 2 εκατομμύρια άμαχοι πολίτες. Είναι η τελευταία μεγάλη πόλη που βρίσκεται υπό την κατοχή του Ισλαμικού Κράτους, αφού προηγουμένως η Τικρίτ έπεσε στα χέρια του ιρακινού στρατού τον Απρίλιο του 2014, η Ραμάντι τον Δεκέμβριο του 2015 και η Φαλούτζα απαλλάχτηκε από τους τζιχαντιστές τον Ιούνιο του 2016.
Ήρθε, λοιπόν, και η σειρά της Μοσούλης, όμως στην πόλη αυτή, που αποτελεί και το τελευταίο ισχυρό προπύργιο του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ, βρίσκονται οχυρωμένοι περισσότεροι από 8.000 καλά εκπαιδευμένοι και φανατικοί τζιχαντιστές, ενώ σε καθημερινή βάση δεκάδες βαριά οπλισμένοι τζιχαντιστές εισέρχονται για να ενισχύσουν την άμυνα της άτυπης πρωτεύουσας του Ισλαμικού Κράτους και αναμένεται να αυξηθεί ο αριθμός τους περίπου στις 15.000 στην τελική μάχη κατά του Ιρακινού στρατού, των σιιτών πολιτοφυλάκων και των Κούρδων Πεσμεργκά, δηλαδή σε ένα μικρό στρατό περίπου 50.000 καλά εξοπλισμένων και οργανωμένων στρατιωτών (που χρησιμοποιούν εξειδικευμένα αμερικανικά οπλικά συστήματα).
Μέχρι αυτή τη στιγμή δυνάμεις των Πεσμεργκά, των σιιτών πολιτοφυλάκων (που διεξάγουν τον δικό τους «ιερό πόλεμο» κατά των σουνιτών τζιχαντιστών) και του Ιρακινού στρατού, καταλαμβάνουν χωριά και εκτάσεις στην περίμετρο της Μοσούλης, σφίγγοντας τον κλοιό και αποκόπτοντας τις οδούς ανεφοδιασμού των τζιχαντιστών. Τη στιγμή, όμως που θα ολοκληρωθεί η περικύκλωση της Μοσούλης, θα πρέπει να αποφασισθεί και το επόμενο βήμα: Θα υπάρξει παρατεταμένη πολιορκία ή θα επιχειρηθεί μια αιματηρή (με άγνωστο αριθμό νεκρών στρατιωτών και πολιτών) στρατιωτική είσοδος;
Στην περίπτωση της πολιορκίας, και με δεδομένη την ύπαρξη ενός πολύ μεγάλου αριθμού άμαχου πληθυσμού μέσα στη Μοσούλη, που οι τζιχαντιστές χρησιμοποιούν ήδη ως ανθρώπινες ασπίδες, θεωρείται βέβαιη η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας με την εμφάνιση των πρώτων νεκρών από ελλείψεις ιατροφαρμακευτικού υλικού αλλά και τροφίμων, ενώ ήδη εκφράστηκαν ανησυχίες για τις εκτελέσεις άμαχου πληθυσμού από το Ισλαμικό Κράτος, που προσπαθεί να επιβάλει την τρομοκρατία προκειμένου να μην συνεργαστούν και να μην δώσουν πληροφορίες στον Ιρακινό στρατό.
Πώς θα αντιμετωπιστεί από το Ιράκ αυτή η (στοχευμένη σύμφωνα με πολλούς ανεξάρτητους παρατηρητές) «έκρηξη» ανθρωπισμού από τη διεθνή κοινότητα, αλλά και την επιβολή τρομοκρατίας από τους τζιχαντιστές; Ταυτόχρονα, και με τον χρόνο να λειτουργεί υπέρ της προπαγάνδας του Ισλαμικού Κράτους, πως θα αντιμετωπιστούν πιθανότατες τρομοκρατικές ενέργειες σε δυτικές χώρες, οι οποίες θα γίνονται προς την κατεύθυνση υποστήριξης της πολιορκούμενης Μοσούλης; Πώς θα αντιδράσουν οι δυτικές κυβερνήσεις στο νέο κύμα τρομοκρατίας και πως θα επιχειρήσουν να σταματήσουν την Ιρακινή κυβέρνηση από την προσπάθειά της να εξαλείψει τον κίνδυνο της ύπαρξης του Ισλαμικού Κράτους;
Στην περίπτωση που θα αποφασισθεί μια στρατιωτική τύπου επέμβαση και είσοδος του Ιρακινού στρατού στη Μοσούλη, θα υπάρξει ένα πρωτοφανές λουτρό αίματος από τους αποφασισμένους για όλα τζιχαντιστές.
Οι ειδικοί ήδη κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας πως η Μοσούλη έχει μετατραπεί σε μια τεράστια βόμβα και σε ένα τεράστιο νεκροταφείο. Τόσο τα παγιδευμένα κτίρια, όσο και οι οργανωμένες θέσεις άμυνας, αλλά και οι στοές μετακίνηση και διαφυγής των τζιχαντιστών, πρόκειται να αποτελέσουν αιτία θανάτου για άγνωστο αριθμό ιρακινών στρατιωτών (οι ομάδες σιιτών πολιτοφυλάκων δεν πρόκειται να συμμετάσχουν στην επιχείρηση κατάληψης της Μοσούλης, λόγω σοβαρών περιστατικών κατά των σουνιτών, τα οποία έχουν καταγραφεί –αλλά δεν έχουν αποδειχθεί- σε άλλες πόλεις και χωριά όπου έδρασαν), αλλά και αμάχων πολιτών.
Υπάρχουν επίσης πληροφορίες για άγνωστο αριθμό υπόγειων πλήρως εξοπλισμένων καταφύγιων που βρίσκονται στην Μοσούλη, τα οποία παρέχουν προστασία και από εναέριους βομβαρδισμούς, ενώ οι είσοδοί τους βρίσκονται σε κατοικημένες περιοχές, οι οποίες ακόμη και αν καταληφθούν θα αποτελέσουν σημεία σφαγής των ιρακινών δυνάμεων που θα εξαναγκαστούν να βρεθούν αντιμέτωποι με ένα θανατηφόρο αντάρτικο πόλεων και ένα κυνήγι φαντασμάτων μέσα στα ερείπια της πόλης, ενώ θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνει χρήση χημικών από την πλευρά των τζιχαντιστών.
Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία ανέγνωσαν εγκαίρως την «παγίδα της Μοσούλης», που μπορεί να πυροδοτήσει μια πρωτοφανούς μεγέθους τρομοκρατική εκστρατεία σε χώρες της Δύσης.
Και μπορεί η Ρωσία να πολεμάει τους τζιχαντιστές, αλλά έχει ήδη εξασφαλίσει τα δικά της εφαλτήρια στη Συρία (αν και επιχειρεί να προσελκύσει και τους Κούρδους της Συρίας) και δεν επιθυμεί περαιτέρω εμπλοκή της σε έναν πόλεμο που έχει όλα τα συστατικά να μετατραπεί σε παγκόσμια σύρραξη.
Από την πλευρά των ΗΠΑ, η επάνοδος στη Μέση Ανατολή απαιτεί ορατούς και αόρατους συμμάχους, προκειμένου να αντισταθμιστεί επαρκώς η ρωσική παρουσία, αλλά και για να ικανοποιηθούν στον μέγιστο δυνατό βαθμό τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά σχέδια της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Έτσι, με δεδομένη την συμμαχία με τους Κούρδους (τουλάχιστον του Βόρειου Ιράκ και ενός μέρους της βόρειας Συρίας), με την Ιρακινή κυβέρνηση να αντιμετωπίζει με προβληματισμό την «αμερικανική φιλία», θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα επιχειρήσει να διατηρήσει -τουλάχιστον σε αρχικό στάδιο μια θέση «ουδετερότητας» (εν όψει και των αμερικανικών εκλογών, το αποτέλεσμα των οποίων ενδεχομένως θα κρίνει – σηματοδοτήσει πολλά περισσότερα από την μάχη στη Μοσούλη) με κύριο στόχο την τελική κατάθεση «ειρηνευτικής πρότασης» που θα οδηγήσει στην προσδοκώμενη για τις ΗΠΑ αναδιάταξη του χάρτη της περιοχής με τη δημιουργία τόσο του Κουρδικού όσο και του Ισλαμικού Κράτους…
Ο τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχοντας εργαστεί έως και σήμερα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός νέου χάρτη στη Μέση Ανατολή (με την απρόσκοπτη βοήθεια που παρείχε στους τζιχαντιστές), που θα καλύπτει πλήρως τα συμφέροντα της Τουρκίας, επιθυμεί την στρατιωτική είσοδο – επέμβαση της Τουρκίας τόσο στη Βόρεια Συρία όσο και στο Βόρειο Ιράκ, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα (μέσω της εμπλοκής αλλά και της κατοχής εδαφών) να καθίσει ως πανίσχυρός παίκτης, γεωστρατηγικός και γεωπολιτικός ομοτράπεζος ΗΠΑ και Ρωσίας, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Ήδη έθεσε επισήμως το ζήτημα μη αναγνώρισης (αλλά έως τώρα σεβασμού από την πλευρά της Τουρκίας…!) όλων των διεθνών συνθηκών και ουσιαστικά θέτει θέμα εκ του μηδενός συζήτησης των πάντων, απειλώντας έμμεσα Ευρώπη και ΝΑΤΟ μέσω Αιγαίου, Κύπρου και λαθρομεταναστών.
Κάποιοι αναλυτές ισχυρίζονται πως ο τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να ανακατέψει την τράπουλα, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Ερντογάν επιχειρεί να αλλάξει την τράπουλα, με δική του και μάλιστα «σημαδεμένη». Επιχειρεί να βάλει μονομερώς τους δικούς του όρους και απαιτήσεις, με πρόφαση την υπεράσπιση των σουνιτών πολιτών (και τζιχαντιστών;), αλλά και των τουρκμένων που ζουν στη βόρεια Συρία και στο Βόρειο Ιράκ. Γι αυτό και επιμένει τόσο στην συμμετοχή (με υποστηρικτικό ρόλο, αφού η μάχη της Μοσούλης, εάν συμβεί, θα είναι ιδιαιτέρως αιματηρή) της Τουρκίας τόσο στο βόρειο Ιράκ όσο και στην βόρεια Συρία. Όσο για το αντιστάθμισμα της έμμεσης απειλής προς τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας, δηλαδή προς την Ελλάδα, αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει πρωτίστως να απασχολήσει σοβαρά (και όχι σε λεκτικό μόνο επίπεδο) την ελληνική πλευρά, η οποία μέχρι στιγμής δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος των όσων συμβαίνουν σε Συρία και Ιράκ και αδυνατεί (ή δεν θέλει) να αντιδράσει ισόποσα στην προκλητικότητα και τις απειλές του τούρκου προέδρου.
Μέχρι στιγμής οι μάχες στην ευρύτερη περιοχή της Μοσούλης γίνονται με αυτοκίνητα – βόμβες και με μικρές ομάδες τζιχαντιστών που κερδίζουν χρόνο για την περαιτέρω οργάνωση του αμυντικού σχεδιασμού της πόλης της Μοσούλης. Σύμφωνα με πληροφορίες, όπως αυτές μεταδίδονται από ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, θεωρείται δεδομένο πως στην πόλη της Μοσούλης έχουν ήδη εισέλθει άνδρες των ειδικών επιχειρήσεων που προσπαθούν να οργανώσουν ομάδες αντίστασης και δίκτυα πληροφόρησης για τις –συνεχώς μετακινούμενες- θέσεις των τζιχαντιστών, ενώ σημειώνονται οι είσοδοι καταφυγίων και στοών μετακίνησης (τούνελ) που χρησιμοποιούνται από το Ισλαμικό Κράτος. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν πως ο αρχηγός και πνευματικός ηγέτης των τζιχαντιστών Μπαγκντάντι, βρίσκεται φυλασσόμενος στην Μοσούλη, ενώ κάποιοι αρχηγοί ομάδων τζιχαντιστών που προσπάθησαν να διαφύγουν, είτε σκοτώθηκαν κατά τη διαδρομή διαφυγής τους είτε εκτελέστηκαν από το Ισλαμικό Κράτος.
Σε κάθε περίπτωση, και εάν επιχειρηθεί μια στρατιωτική επέμβαση στη Μοσούλη, ο αριθμός των νεκρών θα δημιουργήσει σοκ στη διεθνή κοινότητα, και θα σταθεί πιθανότατα η αφορμή για την έναρξη μιας ειρηνευτικής διαδικασίας που θα βυθίσει την Μέση Ανατολή στην απόλυτη αβεβαιότητα, αφού θα δημιουργηθούν νέες κράτη αλλά και νέες συμμαχίες που θα εξυπηρετούν τα γνωστά ή νέα συμφέροντα που θα εμφανιστούν μετά το «μοίρασμα της πίτας».
Τέλος, υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο, να αποφασισθεί μια πολιορκία της Μοσούλης και μια "στροφή του ενδιαφέροντος" τόσο από τους τζιχαντιστές όσο από τις χώρες της Δύσης προς τη Συρία και ιδιαίτερα στο Χαλέπι, που βρίσκεται υπό πολιορκία και στην Ράκκα που αναμένεται να γίνει ο επόμενος στόχος του Διεθνούς Συνασπισμού αλλά και του Συριακού Στρατού (συνεπικουρούμενος από τη Χεζμπολά και τους Κούρδους της Συρίας) που θέλει να αποφύγει την δημιουργία "επιπλοκών" με τρίτους. Χώροι στους οποίους αναμένεται να συγκεντρωθούν τζιχαντιστές για να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων για να κερδίσουν χρόνο ώστε να προλάβουν κάποιοι να θέσουν "αναγκαστικά" θέμα δημιουργίας ενός Ισλαμικού Κράτους. Ακόμη και σε αυτή την εξέλιξη, εντός του Συριακού εδάφους, η Μόσχα έχει δηλώσει (τουλάχιστον για το Χαλέπι) πως θα "συνθλίψει" την ισλαμική τρομοκρατία, οπότε οι εξελίξεις είναι ανοιχτές προς την κατεύθυνση μιας τελικής συμφωνίας που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να βάλει στο τραπέζι επίδοξους "παίκτες" ως συνομιλητές του νέου χάρτη της Μέσης και Εγγύς Ανατολής.
Και αυτό το σημείο πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα αφού κάποιοι εμφανώς δυσαρεστημένοι έως και ζημιωμένοι, όπως η Τουρκία (απειλεί ευθέως με εισβολή σε Συρία και Ιράκ), ενδεχομένως να επιχειρήσουν να μεγιστοποιήσουν την σύγκρουση δημιουργώντας προβοκάτσιες, χρησιμοποιώντας φίλιες ομάδες πολεμιστών για επιλεγμένα χτυπήματα ή χρησιμοποιώντας το «φρέσκο αίμα» να διασπείρουν μέσω των μυστικών τους υπηρεσιών «ψιθύρους» προς όλες τις πλευρές, για να επιτύχουν επανάληψη των «ειρηνευτικών συνομιλιών»… Δηλαδή να γίνει μια εκ νέου ανακατανομή εδαφών και ορίων χωρών, που δεν θα ικανοποιήσει ποτέ καμία από τις εμπλεκόμενες χώρες... Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ κι έτσι το γνωστό "διαίρει και βασίλευε" και ο ισχυρός εξυπηρετείται από τις εστίες συγκρούσεων και ανωμελίας. Στην περίπτωση όμως που υπάρχουν περισσότεροι ισχυροί που ενδιαφέρονται για την περιοχή (και κατά κοινή ομολογία υπάρχουν), τότε κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει που θα οδηγηθούν οι εξελίξεις, ή κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει το σημείο στο οποίο θα σταματήσουν οι πολεμικές συγκρούσεις, τόσο ποσοτικά (πλήθος εμπλεκόμενων χωρών), όσο και ποιοτικά (τύπος στρατιωτικών μέσων που θα χρησιμοποιηθούν)...
Μέχρι σήμερα η Μέση και η Εγγύς Ανατολή αποτελούσαν χώρους που η επιβολή της ειρήνης ήταν κάτι που κανείς δεν φαινόταν να ήθελε πραγματικά. Δυστυχώς, τα όσα σήμερα εξελίσσονται, προδιαθέτουν για τα πολύ χειρότερα, αφού η διεθνής οικονομική και πολιτική κρίση μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με κάποια μεγάλη σύγκρουση, η οποία και θα δημιουργήσει - επιβάλλει την ανάγκη της αποδοχής κανόνων που σήμερα δεν γίνονται αποδεκτοί... Εξάλλου, οι ισχυροί του πλανήτη έχουν ήδη πάρει τις θέσεις τους... και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει στο να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους..., ενώ υπάρχουν αρκετοί ενδιαφερόμενοι για να τους "παρασύρουν" προς το χειρότερο...
Παρά τις "φιλότιμες" προσπάθειες των μέχρι σήμερα "χορηγών" να συγκαλύψουν επικοινωνιακά τα όσα συμβαίνουν σε Συρία και Ιράκ, τα οποία χαρακτηρίζουν ως "εμφύλιους πολέμους" (ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για εισβολή πολλών χωρών μέσω μισθοφόρων και ακραίων φανατικών ισλαμιστών), πρέπει να γίνει κατανοητό πως τόσο ο αριθμός των εμπλεκόμενων - αντιμαχόμενων, όσο και τα προσφερόμενα σε επίπεδο εξοπλισμού αλλά και logistics, μαρτυρούν την ύπαρξη και πλήρη εξέλιξη ενός ελεγχόμενου γεωγραφικά (μίνι) παγκοσμίου πολέμου ο οποίος διεξάγεται με "αντιπροσώπους", ο οποίος μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να επεκταθεί, αφού τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι τεράστια (δεν έχουν καμία σχέση με την "ηθική") και δεν εξαντλούνται, αλλά ούτε και μπορούν να περιοριστούν στην Συρία και στο Ιράκ. Και μπορεί οι δύο ισχυροί του πλανήτη, Ρωσία και ΗΠΑ, να κατανοούν το μέγεθος της ισχύος που διαθέτουν, όμως ταυτόχρονα κατανοούν και το που πιθανότατα θα βρεθούν (στον παγκόσμιο χάρτη ισχύος) εάν δεν αποδείξουν πως έχουν και την αποφασιστικότητα να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους...
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου