Τις μέρες αυτές, όταν ο Πρωθυπουργός της Κροατίας που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο εντιμότατος κύριος Ζόραν Μιλάνοβιτζ, δεν βρίζει τον ομόλογό του της Ουγγαρίας που επίσης ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τον επίσης εντιμότατο κύριο Βίκτορ Όρμπάν οι δυο μαζί βρίζουν την Ελλάδα της Ευρωπαϊκης Ένωσης, ενώ , ξεχωριστά, βρίζουν το ιερατείο της Ευρωπαϊκής ´Ενωσης που εδρεύει στις Βρυξέλλες.
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Στους δέκτες των τηλεοράσεών μας βλέπουμε ποιό είναι το “ζόρι” των αθυρόστομων και όχι μόνο, αυτών των ηγετών. Είναι τα αλλεπάλληλα κύματα προσφύγων των πολέμων και οικονομικών μεταναστών που συνωστίζονται στις χώρες τους, καθοδόν προς ένα καλύτερο αλλά κυρίως ασφαλές μέλλον γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους. Και δεν τους θέλουν. Ούτε να εγκατασταθούν, έστω και μερικοί απ´ αυτούς στις χώρες τους, αλλά ούτε και καν να τις διασχίζουν.
Το μένος των δύο ηγετών που το συμμερίζονται όλο αυτό, χωρίς τις αθυροστομίες, όλα σχεδόν τα ανατολικο-ευρωπαϊκά και βαλκανικά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης -η Βουλγαρία , η Ρουμανία, η Σλοβενία, η Τσεχία, η Σλοβακία, η Εσθονία, Λετονία, η Λιθουανία ακόμη και η μακρινή Φιλανδία (η Πολωνία έκανε δεύτερες σκέψεις και έπαψε να είναι πολέμιος του γεγονότος)- στρέφεται κατά της Ελλάδας διότι είναι η κύρια πύλη εισόδου των ανθρώπων αυτών στην επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι στην Ελλάδα, προερχόμενοι από την Τουρκία, που Σύριοι, Ιρακινοί, Ιρανοί, Πακιστανοί, Αφγανοί, Αιθίοπες, κ.α., που πρωτοπατούν σε έδαφος της ΕΕ και, κατά τους κκ. Μιλάνοβιτζ και Όρμπάν η Ελλάδα πρέπει να τους σταματήσει, ή να μήν τους επιτρέψει να συνεχίσουν την οδύσσειά τους. Και όλες μαζί οι προαναφερθείσες χώρες πνέουν τα μένεα κατά των Βρυξελλών. Στην πραγματικότητα αρνούνται, και κάποιες μάλιστα χώρες επιδεικτικά, να συμμορφωθούν σε αποφάσεις των Βρυξελλών να αποδεχτούν ένα αριθμό προσφύγων για μόνιμη εγκατάσταση στις χώρες τους.
Ο αριθμός αυτός προκύπτει κατά αναλογία. Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το πρόβλημα, το κάθε κράτος θα πρέπει να φιλοξενήσει έναν αριθμό προσφύγων ανάλογα με τις δυνατότητές του. Όμως το πιο σημαντικό είναι η επίλυση του όλου προβλήματος να γίνει συναινετικά και στο πλαίσιο της αλληλεγγύης και του καταμερισμού των “βαρών” μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κοινοτική αλληλεγγύη και ο καταμερισμός των βαρών είναι εκ των ων ούκ άνευ συνθήκες για να λειτουργήσει και να ολοκληρωθεί το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Χωρίς τις δυο αυτές συνθήκες-αρχές, δεν υφίσταται Ευρωπαϊκή Ένωση, ολοκληρωμένη ή μη. Τελεία και παύλα.
Δυστυχώς και μετά από μισό αιώνα και βάλε, η αλληλεγγύη και ο καταμερισμός βαρών στην ΕΕ παραμένει το ζητούμενο. Και αν σταματήσουν οι ιδεαλιστικές εκλογικεύσεις και ο αυτοϋοβαλλόμενος ευρωλαγνισμός και στην ουσία (αλλά χωρίς κανένας να το παραδέχεται) ωφελιμιστικός λόγος, θα διαπιστωθεί πως τα πράγματα στην ΕΕ κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι.
Τα τρέχοντα γεγονότα με τους πρόσφυγες και οι προεκτάσεις τους είναι συμπτωματικά των μεγάλων παθογενειών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Όπως συμπτωματικά των παθογενειών της ΕΕ, πριν από το “τσουνάμι” με τους πρόσφυγες, ήταν και το ζήτημα του ελληνικού χρέους και οι εξωθεσμικά άνομες μεθοδεύσεις που επιστρατεύθηκαν για την “διαχείρησή” του. Η περίπτωση της Ελλάδας εξανάγκασε το ιερατείο των Βρυξελλών να αφαιρέσει την μάσκα της υποκρισίας και να λειτουργήσει ως εντολοδόχος του γερμανικού , κυρίως, χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η αλληλεγγύη της ΕΕ στο ζήτημα του ελληνικού χρέους υπήρξε μηδενική. Όμως δεν πρέπει επίσης
να ξεχνάτε αυτό που έγινε στην Κύπρο το 2013, όταν και πάλι το άνομα αυτονομημένο Γιούροκρουπ λειτούργησε ως ανεξάρτητη υπερεθνική δομή και, με την συναίνεση του κυπριακού κράτους, δυστυχώς, καταλήστευσε τις οικονομίες πολιτών …της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την ίδια συμπεριφορά με αυτήν, στην περίπτωση της Κύπρου, ήταν αυτή των Ναζί το 1937 όταν έγινε η υφαρπαγή των περιουσιών των Γερμανοεβραίων!
Όπως πρέπει να μαθαίνει ο κάθε μαθητής, η όλη μεταπολεμική προσπάθεια για την ευρωπαϊκή ενοποίηση μεθοδεύτηκε στρατηγικά από την Ουάσιγκτον (υπήρξε αναπόσπαστο μέρος της αμερικανικής υψηλής στρατηγικής “ευμενούς” ηγεμονίας της Δυτικής Ευρώπης) και εκκολάφθηκε κάτω από την Αμερικανική ομπρέλα ασφαλείας. Σε θεωρητικό επίπεδο δομήθηκε στη βάση της “ενοποιητικής” θεωρίας του “Λειτουργισμού” (Functionalism-David Mitrany) που είναι μια ωφελιμιστική θεώρηση και, στην συναφή θεώρησή της, που είναι αυτή της αμφιλεγόμενης “δημοκρατικής ειρήνης” (πως τάχατες τα δημοκρατικά καθεστώτα δεν πολεμούν μεταξύ τους), και της συνεχούς οικονομικής ευμάρειας που παράγεται εκεί όπου οι δημοκρατικές αξίες κυριαρχούν.
Ωστόσο όπως πρώτος ο ίδιος ο πατέρας των “λειτουργιστών” (functionalists) Mitrany έγκαιρα προειδοποίησε, ζητήματα υψηλής πολιτικής και εθνικού συμφέροντος δεν μπορούν να επιλυθούν παρά μόνο μέσω ομόφωνων και συναινετικών αποφάσεων. Και είναι τον όρο αυτό που ουσιαστικά επέβαλε ο Στρατηγός Ντε Γκώλ το 1966-7 με τον Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου και ο οποίος υπήρξε το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, μέχρι την δεκαετία του 1990. Από τότε και μετά τις συνθήκες του Μάαστριχ και του Άμστερνταμ, το ιερατείο των Βρυξελλών έβαλε το αμάξι της “πολιτικής ενοποίησης” μπροστά από το άλογο. Ετσιθελικά προσπάθησε να μετατρέψει, μέσω περίτεχνων κατασκευών αλλά και δολίων μεθοδεύσεων που καταργούσαν την συναινετική του δομή, ένα εθνοκεντρικό οργανισμό σε ένα υπερεθνικό και υπερκρατικό κατασκεύασμα.
Η “εξυπνακίστικη” αυτή μεθόδευση, διότι περί αυτού πρόκειται, θα μπορούσε να πετύχει αν ίσχυε ταυτόχρονα και η θεώρηση της διαρκούς ευμάρειας και της “δημοκρατικής ειρήνης”. Όμως ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Ο μύθος της ευμάρειας και του οικονομικού ωφελιτισμού, που είναι ουσιαστικά η ιδεολογία του οικονομικού (νεο) φιλελευθερισμού, έχει εδώ και μια δεκαετία καταρρεύσει και όπως δείχνουν τα πράγματα, ανεπιστρεπτί.
Όσο δε για τη θεωρία της “δημοκρατικής ειρήνης”, αυτή είναι εξωπραγματική, ακόμη και για την Ευρώπη της Ευρωπαϊκής ´Ενωσης, διότι αγνοεί την πεμπτουσία του αναρχικού διακρατικού συστήματος που είναι τούτη: τα κράτη έχουν ως ύψιστη προτεραιότητα την ασφάλειά τους και όχι την οικονομική τους ευμάρεια. Και στο τέλος της ημέρας, κάτι που φαίνεται και με τις πρόσφατες διαδοχικές κρίσεις μέσα στην ΕΕ (χρέους και μεταναστευτικού), τα κράτη δεν ρωτούν αν από μια κρίση/διαπραγμάτευση θα βγούνε όλοι κερδισμένοι, αλλά εάν η άλλη πλευρά βγεί πιο ενισχυμένη/κερδισμένη από αυτά. Διότι, και λόγω της εγγενούς αναρχίας του συστήματος, το σχετικό αυτό κέρδος μπορεί να μετατραπεί σε ισχύ που μελλοντικά μπορεί να εκφραστεί ως απειλή.
Δεν θα επεκταθώ άλλο στο ζήτημα του μύθου της “δημοκρατικής ειρήνης” και της συναφούς θέσης περί “μη πολέμου” στην δημοκρατική Ευρώπη. Όμως ακριβώς επειδή το ζήτημα αυτό είναι άμεσα και τραγικά επίκαιρο με όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραπέμπω τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη στην εκπληκτική ανάλυση του John Meirsheimer, γραμμένη το 1990 και προσβάσιμη στο διαδύκτιο, “Why we will soon miss the Cold War”, The Atlantic Monthly, August 1990) που αποδομεί την θεολογία του πολιτικού ιδεαλισμού και τα διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα δογματικά παράγωγά της και στο οποίο προβλέπονται, με πολύ μεγάλο δείκτη ακρίβειας, οι σημερινές τραγωδίες στην Ευρώπη . Στην ανάλυσή του ο συγγραφέας όχι μόνο δεν αποκλείει αλλά προβλέπει και πολεμικές συρράξεις μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών! Ο καθηγητής Meirsheimer είναι σήμερα ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της μή ουτοπιστικής σχολής σκέψης για την ερμηνεία των πραγμάτων στο διεθνές σύστημα, που είναι αυτή του πολιτικού ρεαλισμού.
Υπάρχει προφανώς κάτι σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Αλλά το ιερατείο των Βρυξελλών και οι χειροκροτητές του, οι ευρωπαϊκές ελίτ, αρνούνται να το αντιμετωπίσουν και να το επιλύσουν συναινετικά και δημοκρατικά σε επίπεδο κρατών- μελών και ευρωπαίων πολιτών. Προφανώς πιστεύουν ακόμη πως με τις εκ των άνω πονηρές μεθοδεύσεις, με τις οποίες έχουν καλομάθει και τις οποίες κάνουν και μάρκετινγκ ως πολιτική ηθική, θα βρίσκονται συνεχώς λύσεις. Χωρίς όμως την ωφελιμιστική ευμάρεια- που μέχρι πριν μια δεκαετία θεωρούνταν δεδομένη- ο επίπλαστος χαρακτήρας του οικοδομήματος έχει ξεπροβάλει, με τα συρματοπλέγματα , τα τείχη και το κλείσιμο συνόρων, τις αλληλοκατηγορίες και την απουσία αλληλεγγύης, να το χαρακτηρίζουν.
Η ΕΕ είναι ένας εθνοκεντρικός οργανισμός με τις δικές του ιδιομορφίες και παθογένειες ο οποίος δεν πρέπει να εξιδανικεύεται. Είναι ταυτόχρονα, και χωρίς ιστορικό προηγούμενο, μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια – ένα πρωτόγνωρο πείραμα ουσιαστικά- για να αμβλυνθούν τα εγγενή χαρακτηριστικά του ευρύτερου άναρχου διεθνούς συστήματος, μέσα στο οποίο λειτουργεί. Η ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά, και να επιλύσει προβλήματα όπως το προσφυγικό και όχι μόνο, εφόσον το ιερατείο των Βρυξελλών συμφιλιωθεί με την πραγματική φύση του οικοδομήματος που διαφεντεύει. Διαφορετικά τα φαινόμενα που διαδραματίζονται με τις συμπεριφορές κρατών-μελών όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, όπως συμβαίνει σήμερα, θα πολλαπλασιάζονται μέχρι και η ΕΕ να έχει και αυτή την τύχη της Κοινωνίας των Εθνών. Και τότε αγνοήθηκαν τα πράγματα, είχαμε την αποθέωση της ιδεολογίας του ιδεαλισμού, και ο κόσμος οδηγήθηκε, νομοτελειακά, στον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου