Σύμβολα του αγώνα του Μουαμάρ ελ-Καντάφι εναντίον των ισλαμιστών, ο ηγέτης της Λιβύης ήταν περιτριγυρισμένος από γυναίκες σωματοφύλακες. Ωστόσο, μετά το λυντσάρισμα και τη ταφή του, το ΝΑΤΟ δικαιολογούσε το έγκλημα του ενώπιον της δυτικής κοινής γνώμης «αποκαλύπτοντας» ότι οι Αμαζόνες ήταν μόνο πόρνες στα χέρια ενός κακοποιού αρπακτικού ζώου. Αυτή η προπαγάνδα είχε μεταδοθεί από ένα βιβλίο, που βασιζόταν σε μια και μοναδική μαρτυρία, της «δημοσιογράφου» της εφημερίδας Μοντ (Le Monde), Annick Coljean.
Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία) (μτφρ. Κριστιάν)
Επαναλαμβάνοντας ένα θέμα που είχε ήδη αναλύσει, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) αποδείχνει ότι, πέρα από τις στρατηγικές των κρατών, οι λαοί του αραβικού κόσμου χωρίζονται πλέον σε δύο στρατόπεδα που δεν καθορίζονται ούτε από ταξικές σύγκρουσεις, ούτε από την Αντίσταση στο Σιωνισμό, ούτε ακόμη και από τους θρησκευτικούς πολέμους.
Η αντιπαράθεση που γενικεύεται με το βομβαρδισμό της Υεμένης από τη Σαουδική Αραβία αποκαλύπτει ένα κοινωνικό χάσμα που κανείς δεν περίμενε:
Αναδύονται δύο νέα στρατόπεδα γύρω από το ζήτημα των δικαιωμάτων των γυναικών.
Η Δύση χειροκροτεί την βομβιστική επίθεση στη Υεμένη από τη Σαουδική Αραβία και τη κατάληψη της Idleb από την Αλ-Κάιντα.
Ωστόσο, επισήμως, η Αλ Κάιντα φέρεται να είναι μια αντι-Σαουδική τρομοκρατική οργάνωση υπεύθυνη για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Τι συμβαίνει λοιπόν και ξαναπέρασαν οι μαθητές του Οσάμα Μπιν Λάντεν στη πλευρά των «μαχητών της ελευθερίας», όπως κάποτε, όταν πολεμούσαν εναντίον των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, με την αιτιολογία ότι πήραν την Idleb από τη Συρία του Μπασάρ αλ-Άσαντ;
Η πραγματικότητα στο έδαφος, δυστυχώς, επιβεβαιώνει αυτό που έγραψα σε αυτές τις στήλες, πριν από δύο εβδομάδες: η δολοφονική τρέλα που κατέλαβε το σύνολο του αραβικού κόσμου δεν έχει καμία σχέση ούτε με τις κοινωνικές τάξεις, ούτε με ιδεολογικές διαφορές, ούτε με θρησκευτικές ευαισθησίες.
Εδώ και τέσσερα χρόνια, πολλοί άνθρωποι έχουν επανατοποθετηθεί και άλλαξαν στρατόπεδο.
Σταδιακά, τα πράγματα μεταγγίζονται και εμφανίζεται μια νέα διαχωριστική γραμμή χωρίς να το συνειδητοποιήσουν οι πληθυσμοί.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50, ο αραβικός κόσμος χωριζόταν μεταξύ φιλο-Αμερικανών και φιλο-Ρώσων.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, χωριζόταν μεταξύ φιλο-Ισραηλινών και Αντιστασιακών.
Αλλά η λογική των κρατικών συμφερόντων έσπασε από τον Τζορτζ Μπους και τον Ντικ Τσένι υπέρ των συμφερόντων των εταιρειών πετρελαίου.
Σήμερα συλλέγουμε τους καρπούς της πολιτικής του Μπαράκ Ομπάμα.
Είμαστε μάρτυρες ενός έξαλλου κύματος βίας μεταξύ των υποστηρικτών της πολυγαμίας εναντίον εκείνων υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών.
Οι αραβικές μοναρχίες και η Μουσουλμανική Αδελφότητα υπερασπίζονται μια κοινωνία που κυριαρχείται από τους άνδρες, ενώ το Ιράν και οι σύμμαχοι του υπερασπίζονται μια νέα κοινωνία στην οποία οι άνδρες και οι γυναίκες είναι κυρίαρχοι της γονιμότητας τους και ίσοι στα δικαιώματα τους. Μπορούμε να περιστρέψουμε και να αναστρέψουμε τα γεγονότα σε όλες τις κατευθύνσεις, δεν υπάρχει σχεδόν καμία άλλη διάσπαση μεταξύ των δύο στρατοπέδων.
Αντιτίθενται δύο κοσμοθεωρίες.
Τι κοινό έχουν οι στόχοι της Δύσης: οι Zinedine Μπεν Αλί (Τυνησία), Μουμπάρακ (Αίγυπτος), Μουαμάρ αλ-Καντάφι (Λιβύη), Μπασάρ αλ-Άσαντ (Συρία), Νουρί αλ-Μαλίκι (Ιράκ), ο σεΐχης Αλί Σαλμάν (Μπαχρέιν), ο Αμπντούλ Μαλίκ αλ-Houthi (Υεμένη);
Τίποτα, εκτός από το ότι όλοι πολέμησαν εναντίον της πολυγαμίας.
Τι κοινό έχουν οι κυβερνήσεις που υποστηρίζονται από τη Δύση: εκείνες των κρατών μελών του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας; Είναι όλες υπέρ της πολυγαμίας.
Σήμερα είναι η μόνη διαχωριστική γραμμή που διασχίζει ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, με την εξαίρεση του Ιράκ και της Αίγυπτου.
Στην πρώτη χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ακόμη επιλέξει σαφώς τους συνεργάτες τους. Επισήμως, υποστηρίζουν τον Haider αλ-Abadi κατά του Ισλαμικού Κράτους (Daesh) αλλά ο ιρανικός και ο ιρακινός τύπος έχει αποδείξει ότι παίζουν ένα διπλό παιχνίδι και παρέδωσαν οικειοθελώς όπλα στο ΙΚ (Daesh) και σκότωσαν ιρακινούς στρατιώτες.
Όσον αφορά το δεύτερο κράτος, ο πρόεδρος αλ-Σίσι εξακολουθεί να διστάζει μεταξύ της προσωπικής του αντίληψης ευνοϊκής για τα δικαιώματα των γυναικών και εκείνης του σαουδικού χορηγού του, τα χρήματα του οποίου είναι απαραίτητα για την οικονομία αυτής της χώρας σε πτώχευση.
Δυο χρόνια προπαγάνδας μας έχουν φράξει τα μάτια.
Πιστεύουμε, κακώς, ότι οι ιρανικοί ενδυματολογικοί κώδικες είναι παρόμοιοι με εκείνους των Σαουδαραβών. Ωστόσο, στο Ιράν, οι γυναίκες έγιναν κυρίαρχες της γονιμότητας τους στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης -δηλαδή πριν από τις γυναίκες των περισσοτέρων ευρωπαϊκών κρατών- Είναι πολύ περισσότερες στα πανεπιστήμια από τους άνδρες και ασκούν τις υψηλότερες ευθύνες.
Αντίθετα, στη Σαουδική Αραβία, δεν έχουν κανένα δικαίωμα από μόνες τους.
Πιστεύουμε, λανθασμένα, ότι ο μουσουλμανικός κόσμος είναι χωρισμένος μεταξύ σουνιτών και σιιτών που διεξάγουν έναν πόλεμο χωρίς οίκτο.
Ωστόσο, στη Υεμένη, οι Χούτι, σίγουρα μεγάλη πλειοψηφία σε εθνικό επίπεδο, δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν ούτε τη Sanaa ούτε το Άντεν, χωρίς την υποστήριξη μιας ισχυρής σουνιτικής δύναμης, πλειοψηφία σε αυτές τις δύο πόλεις.
Και εδώ στη Συρία, ο Συριακός Αραβικός Στρατός, που υποστηρίζεται από το Ιράν κατά των τακφιριστών (takfirist), περιλαμβάνει πάνω από 70% σουνίτες.
Μπορεί κανείς να είναι δύσπιστος βλέποντας ότι η πρώτη εφαρμογή της «επανάστασης» στη Τυνησία - πριν από οποιαδήποτε νομοθετική απόφαση- ήταν να οργανωθεί η επιστροφή του Rached Ghannouchi, ενός Μουσουλμάνου Αδελφού, ο οποίος με την άφιξή του πρότεινε να επαναφέρει την πολυγαμία.
Μπορεί κανείς να εκπλαγεί όταν είδαμε μέλη του συριακού Μπάαθ να στραφούν εναντίον του κράτους ή ακόμη βλέποντας κομμουνιστές της Υεμένης να στραφούν εναντίον του κόμματός τους και όλοι να ενταχθούν στην Αλ Κάιντα.
Φτάνει όμως να παρατηρήσουμε τις οικογένειές τους για να καταλάβουμε γιατί άλλαξαν πλευρά.
Και τι να πούμε για τους Λίβυους νικητές που αναγγείλαν την αποκατάσταση του νόμου της Σαρία;
Αυτά τα εκπληκτικά παραδείγματα είναι κοινά, αλλά τα περάσματα από το φιλο-δυτικό στρατόπεδο στο αντι-δυτικό στρατόπεδο είναι πολύ πιο πολυάριθμα.
Όπως πάντα, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις συμμάχησαν με τις δυνάμεις που δεν μπορούσαν να θριαμβεύσουν χωρίς τη βοήθειά τους, σε αυτή την περίπτωση με τους υποστηρικτές ενός παλιού κόσμου.
Φυσικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν προβλέψει τις συνέπειες των επιλογών τους.
Οι στρατηγικοί τους σκέπτονταν μόνο τα βραχυπρόθεσμα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τους. Σήμερα σερφάρουν πάνω στη βία που προκάλεσαν, αλλά που τους υπερβαίνει όπως υπερβαίνει τους εμπλεκομένους πληθυσμούς.
Κανείς δεν θα μπορεί να σβήσει την πυρκαγιά που έπληξε τον αραβικό κόσμο, διότι ο τελευταίος παρά άλλαξε γρήγορα. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το θέμα των δικαιωμάτων των γυναικών.
Η Δύση άρχισε τη βιομηχανική παραγωγή προφυλακτικών το 1844, αλλά έπρεπε να περιμένουμε την επιδημία του AIDS, έναν αιώνα και μισό αργότερα, για να επιτρέπουν όλα τα δυτικά κράτη τη διαφήμιση τους. Το διάφραγμα εφευρέθηκε το 1880 και το IUD είχε εξαπλωθεί στη δεκαετία του 1930, ενώ το αντισυλληπτικό χάπι εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1950.
Ο έλεγχος της γονιμότητας έχει αλλάξει βαθιά τη ζωή των ετεροφυλόφιλων ζευγαριών. Ο τακτοποιημένος γάμος που ήταν ο κανόνας στη Δύση μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έδωσε τη θέση του στο γάμο αγάπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως εκ τούτου, η κοινωνία δέχθηκε την ομοφυλοφιλία που περιέγραφε προηγουμένως ως «ενάντια στη φύση», παρότι παρατηρείται σε όλα τα θηλαστικά που μελετήθηκαν και σε πολλά άλλα είδη.
Γυρίζοντας πίσω από το Μάιο 68, οι δυτικές κοινωνίες υπό την επίδραση της «καταναλωτικής κοινωνίας» γενικεύουν σήμερα τα πολλαπλά διαζύγια.
Δεν είναι μόνο οι γυναίκες, αλλά και τα δύο φύλα, τα οποία θεωρούνται αναλώσιμα και για πέταμα.
Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, η πολυγαμία γίνεται ένα κοινωνικό γεγονός, αλλά που απλώνεται στο χρόνο. Μπορείτε να έχετε όσες γυναίκες ή συζύγους θέλετε, υπό την προϋπόθεση ότι ο ένας ακολουθεί τον άλλο.
Ταυτόχρονα, οι φεμινίστριες, που κάποτε πολεμούσαν για την απελευθέρωση των γυναικών, επιμένουν συχνά σήμερα να τις κλειδώσουν ξανά, αλλά σε ανδρικούς ρόλους. Υποστηρίζουν ότι τα δύο φύλα, ενώ είναι διαφορετικά το ένα από το άλλο, είναι απολύτως όμοια και αρνούνται την ύπαρξη αμφισεξουαλικών ανθρώπων (σε μια περίπτωση στις 700, άτομα που έχουν θηλυκά γεννητικά όργανα δεν είναι φορείς χρωμοσωμάτων XX αλλά XXY, σε μία περίπτωση στις 20.000, είναι φορείς χρωμοσωμάτων ΧΥ που φημίζονται όμως ως αρσενικά) [ 2 ].
Τέτοιο είναι το όραμα για τον κόσμο που ενσαρκώνει στις ΗΠΑ η φεμινίστρια δικηγόρος Χίλαρι Κλίντον, που έγινε υπουργός εξωτερικών και μεγάλη μάγισσα των «αραβικών ανοίξεων».
Αυτό η ιδεολογία θριαμβεύει στη Γαλλία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τις έννοιες του για τον «γάμο για όλους» και την «ισοτιμία»: στις τελευταίες εκλογές κανένας πολίτης δεν μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα μόνος του. Ήταν υποχρεωμένος να σχηματίσει «ζευγάρι» με άλλο πολίτη αντίθετου νομικού φύλου.
Αυτό που η Δύση έζησε με δυσκολία για σχεδόν 2 αιώνες, ο αραβικός κόσμος το γνώρισε σε μια γενιά.
Αν σε γενικές γραμμές, οι υποστηρικτές της Σαουδικής Αραβίας είναι σουνίτες μουσουλμάνοι, ενώ εκείνοι του Ιράν ανήκουν σε όλες τις θρησκευτικές κοινότητες, υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις που μπορούν να εξηγηθούν μόνο με τη στάση τους ενώπιον της αντισύλληψης.
Στο δέκατο ένατο αιώνα, οι χριστιανικές εκκλησίες ήταν βίαια αντίθετες στην αντισύλληψη. Το 1958, ο Πάπας Πίος ΧΙΙ καταδίκασε το χάπι, ενώ το 2015 ο Πάπας Φραγκίσκος μεγεθύνει την «υπεύθυνη πατρότητα» και καταγγείλει τους Χριστιανούς που «αναπαράγονται σαν τα κουνέλια».
Πρόσφατα ακόμη, η Καθολική Εκκλησία δίδαξε ότι η ομοφυλοφιλία ήταν μια αμαρτία αντίθετη με το «σχέδιο του Θεού», ενώ ο Πάπας Φραγκίσκος δηλώνει σήμερα ότι δεν μπορεί να κρίνει τους ομοφυλόφιλους.
Ωστόσο, η εξέλιξη των νοοτροπιών δεν έχει τελειώσει ακόμα αφού πολλοί χριστιανοί εξακολουθούν να θεωρούν τις αμβλώσεις κατά τις πρώτες εβδομάδες της εγκυμοσύνης ως ένα φόνο που παρότι ο Άγιος Θωμάς Ακινάτης στο δέκατο τρίτο αιώνα, απέδειξε ότι ένα έμβρυο λίγων εβδομάδων δεν μπορεί να θεωρηθεί ανθρώπινο ον. Και η στήριξη που παρέχεται από ορισμένους νέους δυτικούς μουσουλμάνους στο Ισλαμικό Κράτος πιστοποιεί ότι η μάχη της «υπεύθυνης πατρότητας» δεν κερδήθηκε ακόμα στην Ευρώπη.
Εδώ και τέσσερα χρόνια, αναλύω τις στρατηγικές των Κρατών ενώπιον των «Αραβικών Ανοίξεων», αλλά σήμερα παρατηρώ ότι οι λαοί δεν υπακούν πλέον σε εκείνους που τους χειραγωγούσαν. Οι άνθρωποι κινούνται από μια άλλη δύναμη, πιο ισχυρή, η οποία τους κατέχει εν αγνοία τους και τους αποδεσμεύει.
Από το 1936, το Τρίτο Ράιχ άνοιξε τις Lebensborn, ιδρύματα που εξαρτιόνταν από το Υπουργείο Γεωργίας, υπεύθυνα να παραγάγουν και να εκπαιδεύσουν νεαρούς «Αρίους» για λογαριασμό των SS.
Ίσως θα έπρεπε να ξαναδιαβάσουμε την δική μας ιστορία στο φως των όσων συμβαίνουν σήμερα στον αραβικό κόσμο. Θα παρατηρούσαμε τότε με την ίδια κατάπληξη ότι κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, οι Σύμμαχοι (το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ελεύθερη Γαλλία, η Σοβιετική Ένωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής) διασταυρώθηκαν από φεμινιστικά κινήματα και χορήγησαν ευθύνες στις γυναίκες, όταν οι άνδρες τους έχαναν τη ζωή τους στη μάχη.
Ενώ οι δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, το Γαλλικό Κράτος, η Ιαπωνία) απαγόρευαν αυστηρά την αντισύλληψη και επέμεναν, παρά την ανάγκη, να κρατούν τις γυναίκες μακριά από κάθε ευθύνη.
Τιερί Μεϊσάν
πηγή
Δημοσίευση σχολίου