The Guardian
Όταν ένα ευρωπαϊκό μέσο σαν τη βρετανική εφημερίδα «The Guardian», το πιο φιλικό ενδεχομένως έντυπο από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό, σε άρθρο κορυφαίας αρθρογράφου του, με θητεία καιστη γαλλική Le Monde, αναφέρεται με τα λόγια που θα διαπιστώσετε γι’ αυτόν, ΑΔΙΚΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΤΑΦΩΡΑ (τις εντυπώσεις τις έχουν δημιουργήσει άλλοι εντός της κυβέρνησης, τους οποίους όμως οφείλει να ελέγξει άμεσα…), τότε το Μέγαρο Μαξίμου οφείλει να αξιολογήσει εκ νέου τις επιλογές του και να προβεί εγκαίρως σε διορθωτικές κινήσεις, προτού η χώρα απομονωθεί εντελώς, με την προσπάθεια αναζήτησης της «μέσης γραμμής» να οδηγήσει σε απώλεια και όσων προβάλλονται από πολλούς ως «σωτήρες»…
Ακολουθεί μεταφρασμένο το άρθρο της δημοσιογράφου του Guardian, Natalie Nougayrède, με την υπενθύμιση ότι η επιλογή της θεματολογίας στα άρθρα ανάλυσης – σχολιασμού, στις εφημερίδες αυτές γίνεται με μεγάλη προσοχή:
Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό αν ένας Ευρωπαίος πολιτικός ταξιδέψει στη Μόσχα, αυτές τις μέρες. Το πρόβλημα είναι τι θα πει και τι θα κάνει εκεί. Δεν υπάρχει κίνδυνος να καταλήξει στη φυλακή, η Ρωσία δεν είναι Β. Κορέα. Ούτε ισχύει ότι δεν μπορεί να μιλήσει κανείς στον Πούτιν και στο καθεστώς του. η Ρωσία είναι ένας παίκτης στο διεθνές σύστημα που δεν μπορεί να αγνοηθεί, από τη Μέση Ανατολή, και την εξάπλωση των πυρηνικών, μέχρι την κλιματική αλλαγή.
Επιτέθηκε στην Ουκρανία, παραβιάζοντας καμιά δεκαριά συνθήκες που ορίζουν την ευρωπαϊκή ασφάλεια μετά το 1945, άλλα κανείς δεν σκέφτηκε να διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις μαζί της. Ο μόνος κίνδυνος ενός ταξιδιού στη Μόσχα είναι να χρησιμοποιηθείς ως «ο χρήσιμος ηλίθιος», μια έκφραση που αποδίδεται στον Λένιν, και χαρακτηρίζει κάποιον που καθιστά εαυτόν όργανο στην υπηρεσία της προπαγάνδας της Μόσχας εξυπηρετώντας περισσότερο τα ρωσικά συμφέροντα από ότι τα δικά του.
Μπορώ να δω πολλούς λόγους για τους οποίους ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να πάει στη Μόσχα. Η Ελλάδα είναι απομονωμένη στην Ευρώπη καθώς προσπαθεί να εξασφαλίσει την χρηματοδότηση που τόσο πολύ χρειάζεται από τους δανειστές της. Η Ελλάδα βρίσκεται στριμωγμένη, αντιμετωπίζοντας διάφορα σενάρια χρεωκοπίας ή τραπεζικής κατάρρευσης, αλλά και εξόδου από την ευρωζώνη. Στις 9 Απρίλιου η Ελλάδα πρέπει να αποπληρώσει 450 εκ. ευρώ στο ΔΝΤ. Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, θέλει να δείξει στους Ευρωπαίους εταίρους του πως μπορεί να στραφεί προς Ανατολάς, παίζοντας το ρωσικό χαρτί έναντι της ΕΕ.
Η κυβέρνησή του έχει δηλώσει πως δεν σκοπεύει να ζητήσει χρήματα από τη Ρωσία, ως εναλλακτική λύση της ευρωπαϊκής της χρηματοδότησης. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μια ρωσική προσφορά θα αγνοηθεί. Ο υπουργός Ενέργειας ζήτησε από τη Ρωσία να μειώσει την τιμή του φυσικού αερίου προς την Ελλάδα, ώστε να ανακουφιστεί η οικονομία της. Η θερμή υποδοχή που του έγινε, όπως έδειξε η τηλεοπτική εικόνα, έφτασε και στην Ελλάδα, όπου ο Τσίπρας θέλει να ενώσει τη διασπασμένη του πολιτική βάση.
Ελλάδα και Ρωσία έχουν παλιούς ιστορικούς δεσμούς. Η ορθοδοξία επίσης φέρνει, πολιτιστικά, κοντά τους δύο λαούς, αν και η θρησκευτική ομοδοξία δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο για τον κ. Τσίπρα, του οποίου το ακροαεριστερό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ έχει ριζωμένες αθεϊστικές θέσεις. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον κυβερνητικό του εταίρο, το ακροδεξιό κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, το οποίο είναι κοντά στην ιδεολογία του Πούτιν περί παραδοσιακού εθνικισμού, κοινωνικού συντηρητισμού και ομοφοβίας.
Ωστόσο, το βασικότερο κοινό μεταξύ Τσίπρα και Πούτιν είναι ίσως τα αντιγερμανικά τους αισθήματα και η αντιπάθεια για την καγκελάριο Μέρκελ. Η Γερμανίδα καγκελάριος παρουσιάζεται στην Ελλάδα ως η πηγή όλων των οικονομικών πληγών. Στη Μόσχα ο Πούτιν έχει ενοχληθεί από τη γερμανική μεταστροφή, έναντι της Ρωσίας, το 2014, όταν η Γερμανία εμφανίστηκε πολύ πιο σκληρή απέναντι στη ρωσική πολιτική που, κατά τη Μέρκελ, απειλεί όλη την Ευρώπη. Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ρώσοι αξιωματούχοι αρέσκονται να επιρρίπτουν τις ευθύνες για τα εσωτερικά τους προβλήτα στις εξωτερικές πιέσεις.
Επίσης οι μνήμες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ελληνικό Εμφύλιο επίσης έχουν σημασία. Η κυβέρνηση Τσίπρα, χωρίς ενδοιασμούς, ζητά από τη Γερμανία πολεμικές επανορθώσεις, ακριβώς όπως και το καθεστώς Πούτιν πράττει, έναντι της Γερμανίας, για να κερδίσει ερείσματα στην Ευρώπη, εδώ και χρόνια, αναμοχλεύοντας το παρελθόν. Θα στοιχημάτιζα πως ο Τσίπρας θα επανέλθει στη Μόσχα στις 9 Μαΐου για να παραστεί στις εκδηλώσεις για τα 70 χρόνια από τη λήξη του μεγάλου πατριωτικού πολέμου. Οι λοιποί Ευρωπαίοι ηγέτες, της Μέρκελ περιλαμβανομένης, δεν θα παραστούν, διαμαρτυρόμενοι για τη ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία.
Είναι λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση να «πουλήσει» τον εαυτό της στη Ρωσία; Πιθανώς όχι. Ακόμα και αν Αθήνα το επιθυμούσε, η Ρωσία, απλώς, δεν έχει τις δυνατότητες. Αυτός είναι και ο λόγος που το ταξίδι Τσίπρα στη Μόσχα αντιμετωπίζεται με αδιαφορία στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η Μέρκελ το θεωρεί δευτερεύουσας σημασίας γεγονός.
Έτσι ο Πούτιν έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει από την επίσκεψη Τσίπρα από ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός. Θα κερδίσει μια απόδειξη της διάστασης στους κόλπους της ΕΕ και μια καλή ευκαιρία επίδειξης των υπέρ του Κρεμλίνου διασυνδέσεων εντός της ΕΕ. Η Ρωσία χρηματοδοτεί το γαλλικό ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο. Έτσι ο Τσίπρας θα φαίνεται ως ένας εκ των ηγετών που εντάσσονται στις ρωσικές γραμμές, όπως ο Ούγγρος ομόλογός του Βίκτορ Όρμπαν, ή η κυβέρνηση της Σερβίας, η οποία είναι πάντα πρόθυμη να χειροκροτήσει τον Πούτιν.
Ο Τσίπρας έχει ήδη αποδειχθεί ο «χρήσιμος ηλίθιος» του Πούτιν, δηλώνοντας πως οι ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά της Ρωσίας «είναι δρόμος που δεν οδηγεί πουθενά». Στην πραγματικότητα οι κυρώσεις αποτελούν σοβαρή ενόχληση για τη Ρωσία και, αυτή την στιγμή, αποτελούν την μόνη επίδειξη ευρωπαϊκής ισχύος έναντί της.
Ίσως ο Έλληνας πρωθυπουργός να νομίζει πως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί ιδιαίτερα για τη ζημιά που θα προκληθεί στη διεθνή εικόνα της Ελλάδας. Άλλωστε ο υπουργός Άμυνας, ο ακροδεξιός Πάνος Καμμένος, απείλησε να «πλημμυρίσει την Ευρώπη με μετανάστες, περιλαμβανομένων και τζιχαντιστών» αν δεν δοθούν χρήματα στην Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση ανασκεύασε τις δηλώσεις του, αργότερα. Η πρόκληση όμως δεν μπορεί να εξελιχθεί σε τίποτα περισσότερο.
Το ταξίδι στη Μόσχα είναι περισσότερο ένδειξη της ελληνικής αδυναμίας και απελπισίας, παρά ρεαλισμού. Δείχνει μόνο την έλλειψη διορατικότητας. Είναι δύσκολο να εντοπίσουμε το πως η Ρωσία, όπως πρόσφατα διακήρυξε ο Τσίπρας σε συνέντευξή του, μπορεί να «φέρει ένα υπέροχο μέλλον» στην Ελλάδα. Η Ελλάδα μπορεί να προσπαθήσει να πουλήσει τον εαυτό της ως τον χαλαρό κρίκο που θα διασπάσει την ευρωατλαντική συνοχή, θέλει όμως πραγματικά να ενταχθεί στη ρωσική ζώνη επιρροής σαν μια νέα Λευκορωσία;
Ο κ. Τσίπρας θα είναι ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης που θα επισκεφτεί τη Μόσχα μετά τη δολοφονία του Μπόρις Νέμτσοφ. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως πολιτικό που θέλει να ανανεώσει την ελληνική δημοκρατία, να πολεμήσει τη διαφθορά και τα προνόμια των ολιγαρχών. Υποστηρίζει πως υπερασπίζεται όλους όσοι νιώθουν συντετριμμένοι από τους ισχυρούς. Ίσως αν έλεγε μερικές λέξεις στη Μόσχα υπέρ της δημοκρατικής ρωσικής αντιπολίτευσης, που υποστηρίζει τα ίδια με αυτόν, θα ήταν μια ωραία έκπληξη.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου