7-11-2014
Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΓΟΥΡΙΔΗΣ
Δεν ήταν τυχαίο γεγονός, που πηγάζει από προσωπικές φιλοδοξίες, η πτώση της κυβέρνησης Μανουέλ Βαλς στη Γαλλία, της δεύτερης θεωρητικά από απόψεως ισχύος χώρας στη ζώνη του Ευρώ. Αυτοί που την προκάλεσαν, δηλαδή ο Υπουργός Οικονομικών Αρνό Μοντεμπούρ με συμπαραστάτη του τον Υπουργό Παιδείας Μπενουά Αμόν, έθεσαν ένα υπαρκτό ζήτημα που πλανάται σε όλη την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση:
Η “εμμονή” της Γερμανίας στη δημοσιονομική πειθαρχία οδηγεί σε λιτότητα και βυθίζει στη φτώχεια μεγάλες μάζες πληθυσμού των ευρωπαϊκών λαών.
Αυτή η “εμμονή” διχάζει και τον ευρωπαϊκό πολιτικό κόσμο σε αυτούς που πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα της, κυρίως πολιτικοί χωρών της βόρειας Ευρώπης, δευτερευόντως πειθαναγκασμένοι πολιτικοί των χωρών της νότιας Ευρώπης και σ΄αυτούς που την αντιμάχονται χωρίς ωστόσο να μπορούν να δημιουργήσουν ένα Ευρωπαϊκό ενιαίο μέτωπο.
Αυτή η κατάσταση περιέχει όμως ένα ουσιαστικότερο διχασμό, δηλαδή σ΄αυτούς που “βολεύονται” σε μια γερμανική Ευρώπη και σ΄αυτούς που θέλουν μια Ευρωπαϊκή Γερμανία. Φαίνεται πως οι πρώτοι κερδίζουν την παρτίδα. Δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται η Γερμανία και οι συμπράττοντες με αυτήν πως η πολιτική που ακολουθούν και η σκαιά λογική με την οποία εφαρμόζουν την “ευρωπαϊκή αλληλεγγύη” οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του τρίτου ¨Uber Alles τους, γιατί κόβουν το σημαντικό κλαδί του ζωτικού τους χώρου που είναι η Ευρώπη. Θα είναι και πάλι οι ηττημένοι του Γ΄ Παγκοσμίου πολέμου που είναι οικονομικός και ο λόγος είναι απλός:
Αυτοί που οραματίστηκαν την Ενωμένη Ευρώπη την ήθελαν ένα ισχυρό παίκτη σε ένα πολυπολικό κόσμο. Προϋπόθεση γι΄αυτό θα ήταν η πολιτική ολοκλήρωσή της. Το Ευρώ, όταν δεν συνοδεύεται από ενιαία εισοδηματική και δημοσιονομική πολιτική, εφαρμοζόμενη έστω και χαλαρά, βάσει της θεωρίας των οικονομικών ζωνών του Robert Mentel, καθίσταται ευάλωτο. Η Γερμανία, που κυρίως ωφελήθηκε από την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, λόγω του σχεδόν μηδενικού επιτοκίου που δανείζονται οι τράπεζές της από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με αποτέλεσμα να διοχετεύουν φτηνό χρήμα στις Γερμανικές παραγωγικές επιχειρήσεις, επαναπαύεται κοντόθωρα. ΄Ομως η καταιγίδα έρχεται. Μπορεί άλλοι να οραματίστηκαν το Ευρώ, αλλά αυτός που το σχεδίασε - και δεν είναι άλλος από το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα το μόνο ανεξέλεγκτο υπερεθνικό σχήμα που αποβλέπει στο κέρδος - δημιουργεί συνθήκες αποδυνάμωσής του με στόχο το κέρδος. Αναλογισθείτε πόσος πλούτος μεταφέρθηκε εκείθεν του Ατλαντικού στην Ευρώπη, όταν η ισοτιμία Ευρώ-Δολαρίου ήταν 0,80-1,00 , σταδιακά έγινε 1,00-1,38 , τώρα 1,00-1,27 και οδεύουμε στο 1,00-1,00, δηλαδή στην αντίστροφη μεταφορά πλούτου από την Ευρώπη προς το παγκόσμιο αποθεματικό που είναι το δολάριο.
Ας μη ξεχνάμε την επιβεβαιωμένη στην πράξη εβραϊκή ρήση πως “ το χρήμα γεννά, όταν γυρνά” και αυτό κάνουν.
Μοιραία η Γερμανική Ευρώπη, βασισμένη σε μια ευάλωτη ευημερία με λιτότητα που πυροδοτεί, σε συνδυασμό με άλλες αιτίες, αλυτρωτισμούς και διαιρέσεις - βλέπε Σκωτία, Καταλονία - από παίκτης μετατρέπεται σε όργανο πίεσης των ΗΠΑ έναντι της Ανατολής, ακλουθώντας το δρόμο της παγκόσμιας πολιτικής ανηθικότητας και υποκρισίας.
Αν θεωρείτε ότι αυτός ο χαρακτηρισμός είναι αυθαίρετος και βαρύς , σας παραθέτω κάποια παραδείγματα:
-Οι δημιουργοί της Αλ Κάϊντα και του Μπιν Λάντεν έγιναν σταυροφόροι εναντίον του, αφού τον αξιοποίησαν για να επιβάλλουν στρατιωτικό νόμο εντός των ΗΠΑ που ισχύει μέχρι σήμερα και άγνωστο μέχρι πότε, λόγω της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
-Η Ουκρανική κρίση - όπου οι μαχητές για τα ιδανικά της ελευθερίας ουδόλως ενοχλήθηκαν από τα φασιστοειδή πολιτικά υποκείμενα που εγκατέστησαν, αρκεί που έδιωξαν τον φιλορώσσο εκλεγμένο πρόεδρο- έχει και την οικονομική διάστασή της. Το άφθονο σχιστολιθικό φυσικό αέριο των ΗΠΑ, ψάχνει καταναλωτές. Συνεπώς, υγροποιημένο με LPG τάνκερ θα προμηθεύει την Ευρώπη αποκόπτοντάς την από την ενεργειακή εξάρτηση του ρωσικού Φ.Α. Τυχαία στην Ελλάδα επεκτείνονται οι εγκαταστάσεις στην Ρεβυθούσα;....
-Οι σχεδιαστές των “Ανοίξεων” στη Μέση Ανατολή και στη Μουσουλμανική Μεσόγειο, που για το λόγο αυτό ανέχθηκαν και προμήθευαν όπλα στους μαχητές του Τζιχάντ, μέχρι τελευταία για την ανατροπή του Άσαντ στη Συρία, σήμερα έχουν κηρύξει παγκόσμια εκστρατεία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους του ISIS. Παράλληλα τους χρησιμοποιούν για ωμή παρέμβαση με αεροπορικούς βομβαρδισμούς καταλύοντας την κυριαρχία της Συρίας και περιθωριοποιόντας τον Άσαντ που δεν είχε την τύχη των Σαντάμ, Καντάφι, Μουμπάρακ κ.α. λόγω των ρωσικών βάσεων στο Συριακό έδαφος.
-Ο πονηρός μας γείτονας , η Τουρκία, που δεν πολέμησε ποτέ τα τελευταία 80 χρόνια και ούτε θα πολεμήσει για τα “ιδανικά του ΝΑΤΟ”, απλώς επωφελείται και εκμεταλλεύεται καταστάσεις, αφήνει να εξοντωθούν οι Κούρδοι του Ιρακινού Κουρδιστάν, που πάντα φοβάται, με το πρόσχημα ότι θα επέμβει αν ανατραπεί ο Άσαντ στη Συρία (sic). Αν δεν είναι αυτό ο ορισμός της υποκρισίας, τότε ποιός είναι;
΄Οσο οι πλανητάρχες δεν ερμηνεύουν το φαινόμενο της προσέλευσης νέων ανθρώπων στις τάξεις των τζιχαντιστών, που δεν προέρχονται μόνο από ταλαιπωρημένες και φτωχές μουσουλμανικές χώρες - κάτι φυσικό - αλλά από τις ΗΠΑ , Αγγλία και χώρες της Ευρώπης που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Ισλάμ, δεν υπάρχει ελπίδα.
Οι νέοι αυτοί είναι δημιουργήματα του συστήματος που δεν περιμένουν τίποτα από το υπάρχον σύστημα, που δεν έχουν ιδανικά και μετατρέπονται σε πολιτικούς χούλιγκαν, όπως στο ποδόσφαιρο που δεν πηγαίνουν να υποστηρίξουν την ομάδα τους αλλά να συμπλακούν
. Δυστυχώς μπρός στα μάτια μας εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα του πολυθρύλητου Φρανκεστάιν σε σύγχρονη πολιτική εκδοχή με την Ευρώπη σε ρόλο κομπάρσου.
Εύλογα τίθεται το ερώτημα: Και η Ελλάδα τί;;;;
Δυστυχώς το “μοντέρνο” πολιτικό προσωπικό της ακολουθεί πιστά το δόγμα: “των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν”. Οι λίγες πατριωτικές φωνές για νοικοκύρεμα της χώρας, χωρίς ξένη επιτήρηση, ακούγονται παλιομοδίτικες και απαξιώνονται από τα Μ.Μ.Ε. λόγω και έλλειψης συνεννόησής τους . Οι αρχιτέκτονες των μνημονίων και οι ένθερμοι συνεχιστές τους ετοιμάζονται για την δημαγωγικά ηρωϊκή αποκήρυξή τους εν όψει των επερχόμενων εκλογών. Η αντιπαραγωγική δομή της χώρας και η μεταπρατική λογική των λίγων οικογενειών που “κυβερνούν” λίγα περιθώρια ανάκαμψης αφήνουν. Είναι ανάγκη να γεννηθεί κάτι καινούργιο, μόνο που, επειδή παρθενογένεση πια δεν υπάρχει, πρέπει να δοθεί βαρύτητα στα χαρακτηριστικά του που θα εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και ελπίδα στο Λαό.
Αν χαρτογραφήσουμε το εγχώριο πολιτικό φάσμα αριστερά-δεξιά, θα διαπιστώσουμε πως τα άκρα είναι κατειλημμένα από το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή, πολιτικοί χώροι αντιπολιτευτικά προβλέψιμοι από το εκάστοτε κατεστημένο κυβερνητικό σύστημα, συνεπώς ακίνδυνοι. Το χώρο της δεξιάς τον καλύπτει η Ν.Δ., που μετεξελιγμένη με προσθήκες “αλληθωρίζει” προς το Κέντρο δίνοντας έτσι το άλλοθι στα υπολείμματα του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ να συμμαχίσουν, εν ονόματι της σωτηρίας της Πατρίδας. Το μόνο που θα σώσουν ίσως είναι το Ελληνικό Τραπεζικό σύστημα, μια και εν έτι 2014 έξη εκατομμύρια Έλληνες ζουν στο όριο της φτώχειας, σύμφωνα με την έκθεση της Επιτροπής της Βουλής για τον Προϋπολογισμό.
Δυστυχώς το σοσιαλιστικό κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, χάνοντας τα κοινωνικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά του, κινείται στο “μάγμα” του μεσαίου χώρου, χωρίς σαφή πολιτικό προσανατολισμό, όπως και το ΠΟΤΑΜΙ που είναι δημιούργημα του συστήματος και θα λειτουργήσει ως μαξιλάρι σε περίπτωση ανάγκης. Το ίδιο και η ΕΛΙΑ, πρόσκαιρο δημιούργημα ειδικού σκοπού και θνησιγενές.
Η κινούμενη στον αριστερό χώρο ΔΗΜΑΡ φαίνεται ότι είχε ημερομηνία λήξεως. ΄Ενα κομμάτι της πρόκειται να απορροφηθεί από το ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο θα σκορπισθεί στο μεσαίο χώρο.
Τον αριστερό πλέον χώρο και μάλιστα την κυβερνώσα αριστερά θέλει να υποδυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και σε ένα ποσοστό το επιτυγχάνει απορροφώντας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Του λείπουν όμως εκείνα τα πατριωτικά αντανακλαστικά που, μαζί με εμμονές του παρελθόντος για το μεταναστευτικό, του στερούν την ώθηση προς τα επάνω, που θα έκανε και τη διαφορά.
Ο χώρος του Κέντρου, που από παρανόηση ή εσκεμμένα τον ταυτίζουν κάποιοι με τον μεσαίο χώρο, δεν εκφράζεται πολιτικά. Το Κέντρο έχει πολιτικά χαρακτηριστικά σε αντίθεση με το μεσαίο χώρο που εκφράζεται από απολιτικές και παροδικές κοινωνικές συμμαχίες.
Ο χώρος του πολιτικού Κέντρου δίνει στέγη σε όλους τους πολίτες της παραγωγής, ανεξαρτήτως της ταξικής τους προέλευσης προστατεύοντάς τους από την εκμετάλλευση και την ασυδοσία είτε την κρατική, είτε την ιδιωτική. Συνεπώς αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι, επιχειρηματίες, βιοτέχνες, έμποροι, βιομήχανοι αντιμετωπίζονται ισότιμα εφ΄όσον εντάσσονται στην παραγωγική διαδικασία της Χώρας και όχι στην παρασιτική. Προϋπόθεση γι΄αυτό είναι ο επανακαθορισμός του ρόλου του Κράτους και ο μετασχηματισμός του.
Ο χώρος του πολιτικού Κέντρου σε όλα τα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία δίνει λύση, μέσω των Δημοκρατικών θεσμών, για το συμφέρον του συνόλου και όχι για εύνοια συγκεκριμένων κοινωνικών τάξεων ή ομάδων.
Ο χώρος του πολιτικού Κέντρου εκφράζει και προωθεί το εργασιακό ήθος για να αλλάξει μια ελληνική κοινωνία που έχει εμποτισθεί από την “ ήσσονα προσπάθεια”, τον “ωχαδελφισμό” και τη “λαμογιά”.
Ο χώρος του πολιτικού Κέντρου έχει πατριωτικά χαρακτηριστικά δίνοντας θετικό Ελληνικό πρόσημο σε όλα τα Εθνικά μας ζητήματα.
Ο χώρος του πολιτικού Κέντρου μπορεί με αυτά τα χαρακτηριστικά να κτίσει συνεργασίες και με κεντροαριστερά και με κεντροδεξιά κινήματα, σε προγραμματική βάση.
Ο πολιτικός φορέας που βρίσκεται πιο κοντά σ΄αυτές τις αρχές είναι, κατά την άποψη μου η εθνική πατριωτική δημοκρατική συμμαχία όπως αυτή εκφράζετε μέσα από το κίνημα των ΑΝΕΛ.
Το στοίχημα όμως είναι πως θα αυτοοριοθετηθούν στο επερχόμενο Συνέδριό τους. Η πράξη θα δείξει.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου