Επιμέλεια: Λ. ΛΙΓΟΥΡΙΩΤΗΣ
Τις άκρως επιθετικές ενέργειες κατά των Ελλήνων της Τουρκίας μεταξύ των οποίων τα Σεπτεμβριανά του 1955 και τον ''κεφαλικό φόρο'' του 1942, αρχίζει να παραδέχεται και να παρουσιάζει απολογητικά όλο και περισσότερο ο τουρκικός τύπος, ακολουθώντας μικρή μερίδα του λαού που έμεινε μακριά από την προπαγάνδα του ''βαθέως κράτους'' άλλα και κάποιους, λίγους, φωτισμένους διανοούμενος που ήταν όμως για δεκαετίες ''φωνή βοώντος εν τη ερήμω''.
Η εφημερίδα Radikal δημοσίευσε άρθρο της συνεργάτιδάς της κ. Αϊσέ Χιούρ, στο οποίο γίνεται αναφορά στα γεγονότα Γκεζί και στο πλαίσιο αυτό μνημονεύονται δύο από τις μαζικές επιθέσεις που είχαν γίνει κατά το παρελθόν - κατά των Ελλήνων :
ΠΡΩΤΗ :Τα Σεπτεμβριανά του 1955 και η ομολογία του Στρατηγού ότι ήταν οργανωμένα από το κράτος
Η αρθογράφος γράφει ότι ήταν τότε οι μέρες της διάσκεψης του Λονδίνου, όπου θα καθοριζόταν η τύχη της Κύπρου. Ορισμένοι Ρωμιοί (στην Κων/λη), έστω και με ‘'μισό στόμα’' προειδοποιήθηκαν κάπως από Τούρκους γείτονές τους, να μη βγουν εκείνη την ημέρα στο δρόμο και να προσέχουν τα παιδιά τους και τις γυναίκες τους. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955, στο δελτίο ειδήσεων στις 13:00, δόθηκε η είδηση ότι στη Θεσσαλονίκη έγινε βομβιστική επίθεση στο σπίτι που γεννήθηκε ο Ατατούρκ.
Το απόγευμα, όχλος που μαζεύτηκε στη Λεωφόρο Ανεξαρτησίας άρχισε να πετροβολάει καταστήματα που δεν ανήκαν σε μουσουλμάνους. Τα γεγονότα σε σύντομο χρονικό διάστημα επεκτάθηκαν σε περιοχές όπως το Πέρα, τα Ταταύλα, το Σισλί και το Νισάντας, όπου ζούσαν πολλοί μη μουσουλμάνοι. Όμως στη συνέχεια επεκτάθηκαν και σε άλλες περιοχές όπως το Εμίνονου, το Φατίχ, το Εγιούπ, το Μακροχώρι, ο Αγιος Στέφανος, το Μεσοχώρι, το Αρναβουτκιόι, το Μπεμπέκ, η Χαλκηδόνα, το Μόδι, το Κουσκουντζούκι και το Τσενγκελκιόι. Οι επιτιθέμενοι για να προκαλέσουν τα πλήθη φώναζαν «θάνατος στο Μακάριο», «η Κύπρος είναι τουρκική» και μοίραζαν στους διερχόμενους Τούρκους φωτογραφίες του Ατατούρκ και του Μπαγιάρ (σ.σ. του τότε Πρόεδρου).
Αργότερα ορισμένοι μάρτυρες των γεγονότων έλεγαν, την επόμενη, ότι οι επιτιθέμενοι κρατούσαν ρόπαλα, τα οποία ήταν σαν να είχαν ετοιμαστεί από την ίδια πηγή, του ίδιου μεγέθους και του ίδιου πάχους. Ακόμα έλεγαν ότι τα σπίτια και τα καταστήματα των Ρωμιών είχαν καθοριστεί από πριν και μάλιστα ορισμένα είχαν σημαδευτεί μία νύχτα πριν με κιμωλία ή με μπογιά της σόμπας. Οι δε αστυνομικοί παρακολουθούσαν απλώς τους επιτιθέμενους, αλλά δεν επενέβαιναν.
Κατά τα γεγονότα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, περισσότερα από 5.300 σπίτια και καταστήματα και σύμφωνα με τα ανεπίσημα στοιχεία περισσότερα από 7.000 είχαν δεχθεί επιθέσεις και καταστροφές.
Σύμφωνα με διάφορες πηγές, σημειώθηκαν, κατά τις επιθέσεις, θάνατοι μεταξύ 4 ή 15 ατόμων και έγιναν επίσης πάνω από 200 βιασμοί.
Μετά από χρόνια, ο στρατηγός Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου, που είχε υπηρετήσει στην Ειδική Διεύθυνση πολέμου, στη Διεύθυνση Πληροφορικών του Γενικού Επιτελείου και στο ΣΕΑ, είπε στο δημοσιογράφο Φατίχ Γκιολλάπογλου, ότι τα Σεπτεμβριανά ήταν μία «μεγαλοπρεπής οργάνωση του κράτους».
ΔΕΥΤΕΡΗ :Ο νόμος για τον κεφαλικό φόρο του 1942 που επιβλήθηκε σε Ελληνες, Αρμένιους και Εβραίους
Κατά την πρωθυπουργία του Σουκρού Σαράτσογλου το 1942, έθεσε τη σφραγίδα του ο νόμος κεφαλικού φόρου, ο οποίος έγινε δεκτός παμψηφεί από τη Τουρκική Εθνοσυνέλευση στις 11 Νοεμβρίου του 1942. Σύμφωνα με το νόμο αυτό, για διέξοδο από την οικονομική στενότητα που επικράτησε με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επρόκειτο να ζητηθεί έκτακτος φόρος περιουσίας υψηλού επιπέδου από ορισμένους προύχοντες. Στο κείμενο του νόμου δεν υπήρχε διάκριση μουσουλμάνων, μη μουσουλμάνων, αλλά στην εφαρμογή υπήρξε. Όταν εκδόθηκαν οι κατάλογοι φορολογίας, στις 18 Νοεμβρίου του 1942, παρατηρήθηκε ότι το 70% της φορολογίας αυτής επιβλήθηκε στους φορολογούμενους της Κων/λης και εξ αυτών το 87% ήταν μη μουσουλμάνοι. Μεταξύ των μη μουσουλμάνων η υψηλότερη φορολογία ήταν αυτή που επιβλήθηκε στους Αρμενίους και η προθεσμία καταβολής του φόρους ήταν μέχρι τις 20 Ιανουαρίου του 1943 και αμέσως την επόμενη είχαν αρχίσει οι κατασχέσεις. Περισσότεροι από 1.000 φορολογούμενοι, των οποίων ο φόρος δε μπόρεσε να εξασφαλιστεί από τις κατασχέσεις στα υπάρχοντά τους, από τις 27 Ιανουαρίου του 1943 συγκεντρώθηκαν σε ορισμένα κέντρα για να σταλούν για καταναγκαστικά έργα. Από τους 1.229, που εστάλησαν για καταναγκαστικά έργα στο Άσκαλε, οι 25 έχασαν τη ζωή τους εκεί λόγω δυσμενών συνθηκών διαβίωσης και ανεπαρκή ιατρική περίθαλψη.
Ο κεφαλικός φόρος καταργήθηκε στις 15 Μαρτίου του 1944, ως αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων του λόμπυ των Εβραίων στις ΗΠΑ, λόγω των πιέσεων των ΗΠΑ στην Τουρκία και επειδή είχε γίνει αντιληπτό ότι θα ηττηθούν οι ναζί.
Στη συνεδρίαση της Βουλής, στην οποία καταργήθηκε ο φόρος, ο Εμίν Σαζάκ, κατά την ομιλία του, είπε «και αν ακόμα αυτός ο νόμος συγχωρεί τους ανθρώπους αυτούς, αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να φύγουν από αυτή τη χώρα. Η κυβέρνηση δεν έλαβε μέτρα, αλλά το έθνος θα εκδικηθεί. Θα λιντσάρει; Τι θα κάνει δε ξέρω;». Ο Σαζάκ λέγοντας τα λόγια αυτά είχε δώσει το πρώτο σύνθημα για τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών του 1955.
Με δυο λόγια, όπως έγραψε πριν μερικές εβδομάδες και η Zaman ,ήταν μία περίπτωση με την οποία ο μη μουσουλμανικός πληθυσμός, που βρισκόταν στην Κων/λη, άλλαξε. Και άλλαξε η θέση του στην οικονομική ζωή. Πολλοί έμποροι Ρωμιοί, Εβραίοι και Αρμένιοι χρεοκόπησαν λόγω του φόρου αυτού και εστάλησαν σε στρατόπεδα εργασίας, που είχαν σαν αποτέλεσμα να αποσυρθούν από την οικονομική ζωή. Τα παράπονα των μη μουσουλμάνων για τον Κεφαλικό Φόρο παραβλέφθηκαν από την κυβέρνηση. Ο Πρωθυπουργός της εποχής εκείνης, Σουκρού Σαράτσογλου, είχε πει ξεκάθαρα ότι σκοπός της πολιτικής αυτής ήταν η τουρκοποίηση της οικονομίας.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου