Η Μήλος ήταν μια πόλη – κράτος στο Αιγαίο, μια σπαρτιάτικη αποικία σημείο αντίστασης ενάντια στην Αθηναϊκή κυριαρχία στο αρχιπέλαγος. Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, παρ όλη τη συμπάθεια που το ολιγαρχικό καθεστώς της πόλης έτρεφε προς τη Σπάρτη, η πόλη έμεινε ουδέτερη και δεν θέλησε να πάρει μέρος στον πόλεμο. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε προσβλητικό από τους Αθηναίους οι οποίοι το 426 πχ πολιόρκησαν την πόλη. Ακολούθησε ένας χειμώνας λιμού και μετά η Μήλος παραδόθηκε. Οι Αθηναίοι όμως δεν αρκέστηκαν στην παράδοση και αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους κατοίκους του νησιού φονεύοντας όλους τους άνδρες ενώ τις γυναίκες και τα παιδιά τους έκαναν δούλους και όλη η νήσος δόθηκε στους Αθηναίους αποίκους. Ο Ηγεμόνας, στην προκειμένη περίπτωση η πόλη της Αθήνας, στο όνομα αυτού που οι Γερμανοί ονομάζουν στις μέρες μας Realpolitik θέλησε με κτηνώδη τρόπο να επιβεβαιώσει την πολιτική του ισχύ.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει στη χώρα μας σήμερα, βέβαια δεν υπάρχει πόλεμος ούτε ανήκουμε σε διαφορετικά στρατόπεδα με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή δύναμη τη Γερμανία, απεναντίας είμαστε «ισότιμοι» εταίροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέλη της Ευρωζώνης την πολιτική της οποίας υποτίθεται ότι συνδιαμορφώνουμε. Και το κυριότερο, οι κυρίαρχες ελίτ στη χώρα είναι πλήρως υποταγμένες και πειθήνια όργανα της Γερμανίας την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της οποίας, θέτουν υπεράνω και από αυτήν ακόμη την επιβίωση του Ελληνικού Λαού.
Η Ελλάδα σήμερα δεν είναι, πλέον, μια ανεξάρτητη χώρα, δεδομένου ότι αποτελεί στην κυριολεξία αποικία χρέους της Γερμανίας η οποία ως κυρίαρχος ηγεμόνας δείχνει την ίδια κτηνώδη συμπεριφορά την οποίαν επέδειξαν οι Αθηναίοι στους ανυπότακτους κατοίκους της Μήλου. Η διαφορά είναι ότι η Γερμανία την σκληρότητά της την εφαρμόζει όχι στο πεδίο του στρατιωτικού πολέμου αλλά στην οικονομία με αποτελέσματα εξίσου οδυνηρά για τους Έλληνες, οι οποίοι βιώνουν καθημερινά ένα δράμα βλέποντας τη ζωή τους να υποβαθμίζεται, τους δημοκρατικούς θεσμούς να συρρικνώνονται μέχρις εξαφανίσεως και τα όνειρά τους για ένα καλλίτερο μέλλον των ιδίων και των παιδιών τους να θυσιάζονται στο βωμό της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των τοκογλύφων και του Ευρωπαϊκού Αυτοκρατορικού Τριγώνου το οποίο, σύμφωνα με τον Ν Κοτζιά, αποτελείται από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές (οι οποίες στην Τρόικα εκπροσωπούνται από το ΔΝΤ), τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τη Γερμανία ο ρόλος της οποίας είναι έμμεσος μεν μέσω των ευρωπαϊκών θεσμών και αγορών αλλά και άμεσος με αυτοτελή λόγο και παρέμβαση.
Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να γίνει στη χώρα μας ένα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ. Ο Γρ Κασιμάτης σε σχόλιό του αναφέρει « Είναι κατανοητό ότι κάποιοι έχουν αμφιβολίες…. Είναι κατανοητό ότι κάποιοι ευελπιστούν και ελπίζουν…Είναι κατανοητό πως είναι φρικτή η αλήθεια που γνωρίζουμε – αν και μας την κρύβουν- και δεν θέλουμε να την πιστέψουμε, να την αποδεχτούμε. Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει στη χώρα έχει γίνει πραξικόπημα με πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο, και με εναλλαγές στην θέση του κατ’ επίφαση πρωθυπουργού. Το πολιτικό σύστημα γνωρίζει καλά τι συμβαίνει, όπως γνωρίζει πολύ καλά σε τι έχει συναινέσει, όπως γνωρίζει πολύ καλά και την κατάληξη όσων σήμερα ζούμε.
Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και η χώρα παραδόθηκε άνευ όρων σε καρτέλ οικονομικών συμφερόντων, σε συμφέροντα τρίτων χωρών. Έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και οι πραξικοπηματίες κυβερνούν ενώ ταυτόχρονα μετέχουν σε σχέδιο ολικής απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ από όλους εκείνους που γνωρίζουν πως η θέση τους για το υπόλοιπο της ζωής τους είναι σε κάποιο κελί υπόγειας φυλακής και αντάλλαξαν την τιμωρία τους με τη δική μας δουλεία και την άλωση της χώρας στο διηνεκές.
Αυτούς τους πραξικοπηματίες πρέπει να τους απομακρύνουμε εμείς γιατί δεν θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς. Είτε το πιστεύουμε, είτε όχι είναι πια ζήτημα ζωής η θανάτου. Η αυτοί η Εμείς.
Παρέθεσα αυτούσιο το συγκλονιστικό κείμενο του Γρ. Κασιμάτη θέλοντας να τονίσω την κρισιμότητα των στιγμών που περνάει ο τόπος και τους κινδύνους οι οποίοι δημιουργούνται από τη συνέχιση αυτής της πολιτικής για το Δημοκρατικό μας πολίτευμα αλλά και την Εθνική Ανεξαρτησία της χώρας μας.
Για να αποτραπούν οι κίνδυνοι απαιτείται η άμεση, καθολική και συγχρονισμένη αντίδραση από τη μεριά του λαϊκού παράγοντα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι με ποιο τρόπο θα οργανωθεί και τι μορφές θα πάρει , ώστε να κατορθώσει να σταματήσει σε πρώτη φάση τη νεοφιλελεύθερη επέλαση και στη συνέχεια να την ανατρέψει.
Ο Πάμπλο Γκρου Κανέδο Υπουργός Πολιτισμού της Βολιβίας δίνει τη δική του απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μεταφέροντας μας Την εμπειρία του από τον αγώνα του λαού της Βολιβίας για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης του νερού. « Αυτό που συνέβη στη Βολιβία έγινε πολύ γνωστό παγκοσμίως. Ήταν η πρώτη φορά που οι κοινωνικές οργανώσεις νίκησαν, κατατρόπωσαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Νίκησαν πραγματικά στο δρόμο και τους ανάγκασαν να πάρουν πίσω την ιδιωτικοποίηση του νερού. Αυτό που κάναμε ήταν να οργανωθούμε όχι σε πολιτικά κόμματα αλλά στον περίγυρό μας, στη γειτονιά, στην κοινότητα, στα πανεπιστήμια. Αυτό που ανακαλύψαμε τότε ήταν ότι τα παραδοσιακά κόμματα δεν ήταν αναγκαία για να αλλάξουμε το κοινωνικό μοντέλο της χώρας».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα εμπόδια που θα συναντήσει μια τέτοια προσπάθεια θα είναι μεγάλα και οι παγίδες διαρκείς, όσοι κερδίζουν από τη σημερινή δυστυχία των Ελλήνων προφανώς δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρήσουν. Ο αγώνας θα είναι σκληρός και επίπονος και θα απαιτηθούν θυσίες. Ο Ελληνικός λαός όμως έχει αποδείξει στο διάβα της ιστορίας του ότι δεν υπολογίζει θυσίες προκειμένου να επιτύχει την επιβίωσή του και την απαλλαγή του από ντόπιους και ξένους δυνάστες. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους οι τροϊκανοί εντός και εκτός των τειχών.
Σπύρος Κότσιας
αἰέν ἀριστεύειν
πηγή
Δημοσίευση σχολίου