Τι κρύβεται πίσω από την άρνηση Σαμαρά για συνάντηση των αρχηγών με θέμα τη Χρυσή Αυγή

“ Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δείχνει αμήχανη μπροστά στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, αρνούμενη να αναλάβει τις πολιτικές της ευθύνες, οι οποίες απορρέουν από τον θεσμικό της ρόλο.  ”

Ουδείς μπορεί να κατανοήσει αν αυτό που κρύβεται πίσω από την άρνηση του Αντώνη Σαμαρά για συνάντηση των πολιτικών αρχηγών με θέμα τη Χρυσή Αυγή είναι εμμονή ή κάτι άλλο που μόνο ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης μπορούν να εξηγήσουν. Μετά από τα τελευταία γεγονότα και τις ραγδαίες εξελίξεις γύρω από τις συνεχείς αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, φαίνεται περίεργη αυτή η στείρα άρνηση να αντιμετωπιστεί καθαρά και πολιτικά το καυτό αυτό θέμα.

Η κυβέρνηση κρύβεται πεισματικά πίσω από τη Δικαιοσύνη και τις όποιες αποφάσεις της, οι οποίες θα πάρουν αρκετό καιρό μέχρι να διαμορφωθούν, καθώς ο όγκος εργασίας και η μελέτη των δεκάδων δικογραφιών δεν είναι δυνατό να ολοκληρωθεί σε λίγες μόνο ημέρες και αυτό γίνεται σεβαστό και κατανοητό από όλους. Ουσιαστικά η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δείχνει αμήχανη μπροστά στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, αρνούμενη να αναλάβει τις πολιτικές της ευθύνες, οι οποίες απορρέουν από τον θεσμικό της ρόλο. Η Δικαιοσύνη από τη μεριά της θα κάνει τη δουλειά της όπως μπορεί καλύτερα. Στη χώρα όμως εκτός από την δικαστική εξουσία, υπάρχει η νομοθετική και η εκτελεστική.

Το πρώτο συμπέρασμα, που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι η κυβέρνηση μοιάζει να θέλει να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Είναι σα να έχει κάτι στο μυαλό της και φαίνεται να μη λογαριάζει ιδιαίτερα τη σοβαρότητα του θέματος, το οποίο ζητά λύση τώρα. Τα πολιτικά κόμματα και ειδικότερα η αξιωματική αντιπολίτευση με τη στάση τους έδειξαν ότι δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν με μικροκομματική λογική ψηφοθηρικής εκμετάλλευσης ένα τέτοιο ζήτημα, το οποίο καταδικάζει η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει τούτη τη στιγμή η κυβέρνηση, προκειμένου να καθίσει επιτέλους σε ένα τραπέζι διαλόγου; Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι δικαιώνονται όσοι κατηγορούν την κυβέρνηση για χρήση προς μικροκομματική εκμετάλλευση της ανιστόρητης θεωρίας των δύο άκρων, την οποία επίσης καταδικάζει η συντριπτική πλειονότητα του λαού αλλά και του πολιτικού κόσμου.

Τι ακριβώς συμβαίνει; Χαρακτηριστική είναι και η ανακοίνωση, την οποία εξέδωσε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζοντας την απορία του για την άρνηση του πρωθυπουργού: «Η εναγώνια προσπάθεια του κυβερνητικού εκπροσώπου να δικαιολογήσει την άρνηση του κ. Σαμαρά να παρευρεθεί σε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και να αποδεχθεί το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για σύγκληση της ολομέλειας της Βουλής με αντικείμενο την αντιμετώπιση της ναζιστικής δράσης, γεννά εύλογα ερωτηματικά, εκθέτει τον πρωθυπουργό και αναδεικνύει την προσήλωση της ηγεσίας της ΝΔ στην ανιστόρητη και επικίνδυνη για τη δημοκρατία θεωρία των δύο άκρων», υπογράμμισε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ισχυρισμός από κύκλους του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, ότι δε μπορούν να συζητούν οι πολιτικοί αρχηγοί όταν η Δικαιοσύνη ερευνά ένα θέμα, καθώς αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, έστω και έμμεση, είναι τουλάχιστον αστήρικτος. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, κλείνει άλλη μια φορά τα μάτια, αρνούμενη να δει τι γίνεται γύρω της. Παγιδευμένη στα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε μοιάζει να κυνηγά φανταστικούς ανεμόμυλους. Η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας αλλά και των ευρωπαϊκών λαών καταδικάζουν απόλυτα τη δράση της Χρυσής Αυγής, διοργανώνοντας στην Ελλάδα και το εξωτερικό ειρηνικές διαδηλώσεις κατά του νεοναζισμού και του φασισμού.

Μπροστά σε όλα αυτά αλλά και στην αγωνία πολλών εντός και εκτός της χώρας, η κυβέρνηση περί άλλων τυρβάζει. Η ετοιμόρροπη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου εν αναμονή της τρόικα και των νέων εκβιασμών και ψευδεπίγραφων διλημμάτων, αποκαλύπτει για άλλη μια φορά την πλήρη αδυναμία της να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί τα προβλήματα της χώρας σε πραγματικό χρόνο. Σύσσωμος ο ελληνικός λαός αλλά και η διεθνής κοινότητα εκφράζουν τον προβληματισμό τους. Η συγκυβέρνηση, αν όχι κάτι άλλο, τουλάχιστον την αμηχανία της. Χρειάζονται και άλλες αποδείξεις ότι αυτοί οι άνθρωποι και δε μπορούν ή δε θέλουν ή και τα δύο μαζί να δώσουν λύσεις για τη χώρα; Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του…
πηγή