Helena Smith in Athens
Επισιτιστική κρίση στην Ελλάδα: Οικογένειες αντιμέτωπες με την πείνα ενω τελειώνει το καλοκαίρι.
Φιλανθρωπικές οργανώσεις της πρώτης γραμμής, αναφέρουν ότι έως και το 90% των οικογενειών στις φτωχότερες γειτονιές βασίζονται σε τράπεζες τροφίμων και συσσίτια. Αλλά, χωρίς να φαίνεται τέλος της λιτότητας στον ορίζοντα, ακόμα και οι εθελοντές πέφτουν σιγά σιγά.
Η πείνα δεν είναι μια λέξη που έρχεται εύκολα στον Αντώνη Αντάκη. Και στην Βεΐκου 28, μεσα στα στενά όρια του Συλλόγου Αλληλεγγύης, δεν είναι μια λέξη που αναφέρεται. Αλλά ο φόβος του να μην έχουν αρκετά για να φάνε, είναι η δύναμη που ωθεί όσους σταματούν εδώ – και αυτό που κρατά τους ακούραστους εθελοντές να στοιβάζουν ρύζι, ζυμαρικά και άλλα ξηρά αγαθά, τα οποία Έλληνες, όπως ο Αντάκης παίρνουν στο σπίτι τους.
«Η αλήθεια είναι ότι, αν δεν είχα έρθει εδώ δεν θα μπορούσα να θρέψω τα παιδιά μου», είπε ο πρόσφατα χήρος πατέρας τριών παιδιών, με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα. “Πριν από τρία χρόνια, όταν ήμουν αφεντικό και είχα δύο υπαλλήλους, η ιδέα να πάω οπουδήποτε για να μαζέψω τρόφιμα θα μου ήταν αδιανόητη. Τότε,έβγαζα € 3.000 (£ 2.600) το μήνα και το ψυγείο ήταν πάντα γεμάτο.”
Το έργο της διασφάλισης ότι οι οικογένειες, όπως αυτή του Αντάκη τροφοδοτούνται όλο το καλοκαίρι, έγινε πιο έντονη το Σαββατοκύριακο καθως οι Έλληνες ετοιμάζονταν για τις παραδοσιακές θερινές διακοπές τους, κάτι που επηρεάζει την παροχή των βασικών υπηρεσιών, όπως η διανομή τροφίμων στους φτωχούς.
Κανονικά, η προοπτική ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία – ή οποιαδήποτε άλλη φιλανθρωπική οργάνωση – θα σταματήσει κατα τον Αύγουστο, θα είχε περάσει απαρατήρητη. Αλλά στην χτυπημένη απο το χρέος Ελλάδα, είναι αδύνατο να αγνοηθεί.
Σε ένα σκηνικό με ρεκόρ ανεργίας και με τη χώρα να έχει παγιδευτεί στην χειρότερη κρίση της σύγχρονης εποχής, αναδεικνύονται κακουχίες με τρόπους που λίγοι θα μπορούσαν ποτέ να προβλέψουν. Η πείνα και ο υποσιτισμός είναι μέρος αυτού του φάσματος.
Για τον Αντάκη και τον αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων που εξαρτώνται από τα συσσίτια, οι οποίοι στερούνται κάθε υποστήριξη απο κάπου, ο Αύγουστος έχει γίνει η πιο σκληρός μήνας.
Για τον Αντάκη και τον αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων που εξαρτώνται από τα συσσίτια, οι οποίοι στερούνται κάθε υποστήριξη απο κάπου, ο Αύγουστος έχει γίνει η πιο σκληρός μήνας.
«Πραγματικά ανησυχώ ότι μια μέρα δεν θα είμαι σε θέση να ταΐσω τα παιδιά μου, καθόλου», είπε μελαγχολικά ένας 39χρονος πρώην συντηρητής δαπέδων που έγινε οδηγός ταξί. “Από αφεντικό που ήμουν, τώρα είμαι τυχερός αν μπορώ να βγάλω € 500 το μήνα. Δεν μπορείς να ζήσεις με αυτά, να πληρώσεις λογαριασμούς, όλα σου τα χρέη και κάθε φόρο που σου ρίχνουν και να εξακολουθείς να επιβιώνεις.”
Με το αφοσιωμένο προσωπικό του και με το πνεύμα ότι μπορεί να βοηθήσει, ο Σύλλογος Αλληλεγγύης μοιάζει με πολλές άλλες οργανώσεις που έχουν συσταθεί από τους ενεργούς πολίτες που έχουν συγκλονιστεί από τις διαβρωτικές επιδράσεις της λιτότητας. Διευθύνεται αν και δεν υποστηρίζεται, απο την τοπική οργάνωση του αντιπολιτευόμενου κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ως ένα αποκαλυπτικό σημάδι της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού στην Ελλάδα, τα γραφεία της Βεΐκου, δεν βρίσκονται σε μια εξαθλιωμένη μεριά της πρωτεύουσας, η οποία είναι παγιδευμένη στον έκτο χρόνο της ύφεσης, αλλά στο κέντρο της, λίγους δρόμους μακριά από την πιο ακριβή λεωφόρο της Αθήνας και μέσα στο οπτικό πεδίο της Ακρόπολης.
«Δεν είχα ιδέα και συγκλονίστηκα όταν έμαθα ότι οι άνθρωποι σε αυτή τη γειτονιά, σε αυτούς τους δρόμους, σε όλα τα κτίρια που περνάω κάθε μέρα, υπέφεραν έτσι», δήλωσε η Παναγιώτα Μουρτίδου, 54 ετών, ιδρυτικός μέλος του οργανισμού, ενώ ήταν απασχολημένη να συσκευάζει κουτιά με τρόφιμα. «Πάνω από όλα, μιλάμε για τη μεσαία τάξη, για ανθρώπους που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ντρέπονταν πάρα πολύ να παραδεχτούν ότι αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα».
Τα υποσιτισμένα παιδιά πρόδωσαν τελικά το μυστικό, εν μέσω ρεπορταζ σε εθνικό επίπεδο για λιποθυμίες μαθητών στα σχολεία. «Οι εκπαιδευτικοί ανέφεραν περιπτώσεις παιδιών που πήγαιναν στο σχολείο μόνο με ρύζι ή μπαγιάτικα παξιμάδια για μήνες», μας υπενθύμισε η Μουρτίδου. “Τότε ήταν που αποφασίσαμε να συνεργαστούμε με τους συλλόγους γονέων και να εντοπίσουμε τις οικογένειες. Μέσα από τις συλλογές των τροφίμων στο σούπερ μάρκετ της περιοχής , τώρα τρέφουμε περίπου 130 άτομα δύο φορές το μήνα.”
Καθώς η χώρα παραπαίει από το ένα μνημόνιο στο άλλο, ένα κλίμα σιωπηλής απελπισίας φουντώνει στην Ελλάδα. Η πολιτική της φτώχειας - που προκύπτει από τις περικοπές χωρίς έλεος, τις αυξήσεις φόρων και τις απώλειες θέσεων εργασίας που απαιτούνται σε αντάλλαγμα για τακεφάλαια της ΕΕ και του ΔΝΤ, - έχει αφήσει συντρίμμια στο πέρασμά της.
Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και μόνο τροφοδοτεί κατ εκτίμηση 55.000 άτομα την ημέρα, ενώ οι Δημοτικές αρχές διανέμουν άλλα 7.000 γεύματα σε συσσίτια γύρω από την Αθήνα. «Κανονικά δεν θα κλείναμε, αλλά οι εθελόντριες που μαγειρεύουν στην κουζίνα της Εκκλησίας σε όλη την Αθήνα πρέπει να ξεκουραστούν» είπε ο πατέρας Τιμόθεος, εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου.
«Σε όλα τα επίπεδα, οι άνθρωποι περνάνε πολύ δύσκολα. Η ζήτηση για τρόφιμα έχει αυξηθεί εξαιρετικά», είπε στον Guardian, ενώ παραδέχθηκε ότι αν οι άποροι δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στο κεντρικό συσσίτιο της εκκλησίας, πιθανά θα αντιμετώπιζαν τεράστια δυσκολία.
Σε όλο τον Νέο Κόσμο, μια εργατική συνοικία, όπου οι ντόπιοι συχνά ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια της εβδομαδιαίας λαικής αγοράς, ο Χρήστος Προβέζης το θέτει πιο ωμά. «Κάποτε ένας στους δέκα πήγαινε σε συσσίτια», δήλωσε ο άνεργος πολιτικός μηχανικός, ο οποίος ξεκίνησε τη δική του οργάνωση αλληλεγγύης στην περιοχή του, το περασμένο έτος. «Σήμερα είναι περισσότεροι απο εννέα στους δέκα».
“Έλεγαν ότι η κρίση θα περάσει το 2012 και τώρα, το 2013, λένε ότι θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ το 2014. Η αλήθεια είναι ότι μόνο χειροτερεύει. Οι Έλληνες έχουν ξοδέψει τις αποταμιεύσεις τους, δεν υπάρχει πια λίπος. “
Στην συνταρακτική φετινή της έκθεση, η Unicefεκτιμά ότι περίπου 600.000 παιδιά ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα, και περισσότερο από το μισό του αριθμού αυτού δεν καλύπτει τις βασικές καθημερινές διατροφικές του ανάγκες.
«Στις φτωχότερες οικογένειες βλέπουμε μια αδυναμία να αντιμετωπιστούν τα θέματα υγείας των παιδιών, οι κοινωνικές και οι εκπαιδευτικές τους ανάγκες», δήλωσε ο Λάμπρος Κανελλόπουλος, ο οποίος ηγείται του Ελληνικού κλάδου της Unicef. «Ο κοινωνικός αποκλεισμός αυξάνεται. Το βλέπουμε στην μεσαία τάξη, όπου τα εισοδήματα έχουν πληγεί σοβαρά από όλες αυτές τις περικοπές».
Σε ένα όλο και πιο τεταμένο πολιτικό περιβάλλον στην Ελλάδα η πολιτική σχετικά με το φαγητό, είναι λεπτή. Τους τελευταίους μήνες, το μη απολογητικό ακροδεξιό κόμμα Χρυσή Αυγή έχει καταφέρει να οργανώσει διανομές τροφίμων «μόνο για Έλληνες» ως μέσο για να κερδίσει υποστήριξη.
Οι πολιτικές σκοπιμότητες βοήθησαν να συσκοτιστεί αυτό που πολλοί φοβούνται ότι θα μπορούσε να είναι μια ανθρωπιστική κρίση τους επόμενους μήνες. Όπως και ο υποσιτισμός - το πιο ολέθριο υποπροϊόν της λιτότητας μέχρι σήμερα – το φαινόμενο των αστέγων είναι επίσης σε άνοδο. ” Πρόκειται να πάει πολύ χειρότερα προτού πάει καλύτερα“, δήλωσε η Ξένια Παπασταύρου, η οποία διευθύνει την οργάνωση, «ΜΠΟΡΟΥΜΕ».
«Οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων δεν μπορούν να συνεχίσουν να καταγράφουν τον μεγάλο αριθμό των ατόμων που έχουν ανάγκη», δήλωσε η Παπασταύρου, της οποίας το πρόγραμμα διανέμει το πλεόνασμα τροφίμων που δωρίζεται από καταστήματα αλυσίδων, εστιατορίων, αρτοποιείων και ξενοδοχείων σε 700 συσσίτια σε όλη την Ελλάδα.
“Στις παραδοσιακές μεσοαστικές γειτονιές όπως στου Ζωγράφου ο αριθμός των ατόμων που χρειάζονται υποστήριξη έχει αυξηθεί απο 50 σε 500 από το 2011. Παντού όπου πηγαίνουμε, είναι η ίδια ιστορία, η οποία είναι και ο λόγος που χρειαζόμαστε όλη τη βοήθεια που μπορούμε να πάρουμε“.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου