Θα ήταν πολύ πιο ειλικρινής η κυβέρνηση και το υπουργείο των Οικονομικών, αν έκανε μια τοποθέτηση κυνική και απάνθρωπη όπως ο Ιάπωνας υπουργός Οικονομικών, αντί για τις περισπούδαστες επικοινωνιακές περικοκλάδες που επιχειρεί. Τι είπε ο Ιάπωνας υπουργός; Οι ηλικιωμένοι-συνταξιούχοι θα διευκόλυναν την οικονομία, αν έπαυαν να υπάρχουν. Στην κουλτούρα της Ιαπωνίας αυτό μεταφράζεται σε προτροπή σε αυτοκτονία των ηλικιωμένων που νιώθουν πατριώτες.
Σε έναν τόσο παράλογο και οπισθοδρομικό κόσμο, που ουσιαστικά προκρίνει μια επιστροφή στη βαρβαρότητα, δεν είναι ίσως παράλογα αυτά που δοκιμάζονται και στην Ελλάδα του ευρώ και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας. Οι Ελληνες βρίσκονται σε διωγμό. Τόσο σε επίπεδο εισοδημάτων και ακίνητης περιουσίας όσο και στο επίπεδο της εργασίας, της ασφάλειας, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, του δικαιώματος στην παιδεία και στον πολιτισμό. Η Ελλάδα ουσιαστικά γκρεμίζεται και «οργώνεται» εκ θεμελίων. Το ζήτημα δεν είναι πολιτικό. Αλλωστε, αυτά συμβαίνουν μετά την απαξίωση των κομμάτων και των πολιτικών. Οι κυβερνήσεις ειδικής εντολής και συνασπισμού λειτουργούν σαν φόρουμ διάχυσης της ευθύνης, ούτως ώστε, αν υπάρξει επόμενη μέρα ή κινηματική διαδικασία από την κοινωνία, να μη διωχθούν προσωπικά.
Αυτό που εκλείπει είναι κάθε σοβαρή συζήτηση για το τι θα γίνει στρατηγικά η Ελλάδα. Ενα ζήτημα είναι αν η Ελλάδα θα είναι των Ελλήνων ή των διεθνικών - ευρωπαϊκών συμφερόντων, της γερμανικής ηγεμονίας και των πιστωτών. Ενα δεύτερο ζήτημα είναι πού τελειώνουν τα Μνημόνια. Σύμφωνα με τον κ. Στουρνάρα, το 2014, έτσι αυθαίρετα θα προκύψει το θαύμα. Σύμφωνα με την πλέον δυσμενή, αλλά αιτιολογημένη, εκτίμηση ποτέ! Και αυτό είναι φυσιολογικό. Γιατί, αν τα Μνημόνια το 2010 ήταν ελληνική ιδιαιτερότητα, μετά τη συμφωνία για τη νέα Ευρώπη του ευρώ, γερμανικής κοπής, είναι η κοινή πραγματικότητα της Ενωσης. Ενα τρίτο ζήτημα είναι, αν η Ελλάδα αποφύγει την «κινεζοποίηση», ποιο θα είναι το μοντέλο οργάνωσης του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας της, που πρέπει να προκριθεί. Εδώ αρχίζει μια πολύ μεγάλη συζήτηση, εξόχως πολιτική.
Αν παρακολουθήσουμε τη «σχολή Σημίτη», αυτή που από το 1997 ουσιαστικά καθορίζει τις εξελίξεις και τη στρατηγική στην Ελλάδα, ένα τέτοιο ζήτημα δεν τίθεται. Αφού η Ελλάδα ως περιοχή του ευρώ και της οικονομικονομισματικής ευρωπαϊκής οντότητας απλώς θα πρέπει να παρακολουθεί με μεθοδικότητα και συνέπεια αυτά που το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες αποφασίζουν. Αυτό πρέπει να εφαρμόζεται με κάθε κόστος. Είναι η επικοινωνιακά προβαλλόμενη «αξία» της Ελλάδας του «σκληρού πυρήνα». Αντίθετα, αν θελήσουμε να φύγουμε από αυτήν τη λογική, τότε πολλά από αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι ένα πολύ μεγάλο λάθος με προοπτική. Γιατί οι τραπεζίτες της «σχολής Σημίτη» αλλά και η ομάδα των «αγοραίων» της Κεντροδεξιάς, με επικεφαλής τους Μάνο, Ξαφά, Αλογοσκούφη, είναι παλιομοδίτες, ξεπερασμένοι από την εποχή και αντιδραστικοί. Το δόγμα τους περί αποκρατικοποιήσεων, περί αυτορρυθμιζόμενων αγορών, περί ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών του κράτους σε πολυεθνικούς ομίλους, όπως και τα «αυτοχρηματοδοτούμενα» μεγάλα κατασκευαστικά έργα έχει καταρρεύσει στην πράξη από το 2008. Το μέλλον, ειδικά για χώρες μικρές, ευέλικτες και εντασσόμενες στον ανεπτυγμένο κόσμο είναι το «κράτος fund», που ναι μεν πρέπει να έχει ισολογισμένους προϋπολογισμούς στη βάση του, αλλά αξιοποιώντας τη δημόσια περιουσία του και τις επιχειρήσεις στις οποίες συμμετέχει να κατορθώνει με τα χρηματοοικονομικά εργαλεία των αγορών - διεθνών τραπεζών να «μοχλεύει» (πολλαπλασιάζει) τα έσοδα από τη φορολογία και τα έσοδα υπέρ του δημόσιου συμφέροντος. Υπηρεσίες προς τους πολίτες και δημόσιες επενδύσεις. Υπό την έννοια αυτή ό,τι συμβαίνει σήμερα δεν είναι εξυγίανση, αλλά καταστροφή.
Μενέλαος Τασιόπουλος
πηγή
Δημοσίευση σχολίου