Παραδοσιακά, η βρετανική πολιτική περιγραφόταν ως μια προσπάθεια τήρησης λεπτών ισορροπιών ανάμεσα στην ηπειρωτική Ευρώπη και την «ειδική σχέση» (special relationship) που διατηρούσε με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η στρατηγική της «φυγής προς τα εμπρός» που φαίνεται να επιλέγει η Γερμανία, σε μεγάλο βαθμό μαζί με τη Γαλλία, μέσω της σταδιακής οικοδόμησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, έχει φέρει στο προσκήνιο τα παραδοσιακά βρετανικά συντηρητικά αντανακλαστικά, με αποτέλεσμα να τίθεται σοβαρό ζήτημα αναφορικά με τον επανακαθορισμό της σχέσης του Ηνωμένου Βασιλείου με την Ευρωπαϊκή Ένωση…
Από τη μια πλευρά η Βρετανία εξυπηρετείται όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται ως μία ενιαία οντότητα, αφού η επιρροή της αφορά μεγάλο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης. Από την άλλη, η συντηρητική στροφή και η επανεξέταση των εξουσιών που έχει παραχωρήσει στο «διευθυντήριο» των Βρυξελών, σε συνδυασμό με την έμμεση απόφαση να δοθεί ξεχωριστή έμφαση στην Ευρωζώνη που παραπέμπει στην Ευρώπη των «πολλών ταχυτήτων», υποβαθμίζει εκ των πραγμάτων τη βρετανική θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εάν το Ηνωμένο Βασίλειο δεν αποφασίσει να ακολουθήσει τον ρυθμό…
Από την άλλη πλευρά όμως, η Βρετανία του Ντέιβιντ Κάμερον (σε συνεργασία με τον Νικ Κλεγκ των Φιλελεύθερων Δημοκρατών) ακολουθεί μια ρητορική εναντίον της λιτότητας που ακούγεται με ενδιαφέρον και στις δυο «παρατάξεις» της ΕΕ, αυτούς που «γκρινιάζουν» διότι δεν επιθυμούν να επιδοτούν την έξοδο από την κρίση των άλλων που συνεπάγεται μείωση του επιπέδου διαβίωσής τους, αλλά και στους»άτακτους νότιους» επειδή και αυτή τάσσονται εναντίον της επιβαλλόμενης λιτότητας, για άλλους βέβαια λόγους.Η ουσία είναι, ότι η ρητορική αυτή συνιστά απειλή για τη Γερμανία, ή ακόμα και για τον περίφημο «γαλλογερμανικό άξονα», αφού δημιουργεί τις προϋποθέσεις συσπείρωσης γύρω από τους Βρετανούς, κάτι που θα προκαλούσε μεγάλες περιπλοκές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπρόσθετα, θα μπορούσε κανείς να εικάσει ότι οι Βρετανοί παίζουν με τον τρόπο αυτό και τον ρόλο του «λαγού» των Ηνωμένων Πολιτειών που δεν είναι διόλου βέβαιο ότι η μετεξέλιξη της ΕΕ σε ένα ομόσπονδο κράτος υπό γερμανική ηγεμονία είναι εξέλιξη αποδεκτή στο πλαίσιο των γεωπολιτικών τους σχεδιασμών.
Ωστόσο, παρότι το κύμα δυσαρέσκειας στη Βρετανία για την Ευρωπαϊκή Ένωση αυξάνεται με τους μισούς τουλάχιστον Βρετανούς ενδεχομένως και να ψήφιζαν υπέρ της αποχώρησης της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ έχει αναδειχθεί και το Κόμμα της Ανεξαρτησίας με αμιγώς αντι-ευρωπαϊκή ατζέντα, που κερδίζει συνεχώς έδαφος, η βρετανική ελίτ δείχνει να μην επιθυμεί την αποχώρηση, παρά μόνον τον επαναπατρισμό εξουσιών από τις Βρυξέλλες. Η μεσοβέζικη λύση είναι το δημοψήφισμα που έχει υποσχεθεί ο Κάμερον για μετά το 2015 να μην αφορά το ερώτημα της παραμονής ή της αποχώρησης, αλλά τον καθορισμό της νέας σχέσης του Λονδίνου με τις Βρυξέλλες…Η Ελλάδα έχει την ευκαιρία μέσα από αυτή τη διαδικασία να αντιληφθεί ότι το «παιχνίδι» δεν είναι αμιγώς ευρωπαϊκό αλλά παγκόσμιο και αφορά το μέλλον του καταμερισμού ισχύος ανάμεσα στους ισχυρούς πόλους και τα μπλοκ χωρών και περιφερειών στην εξέλιξη του 21ου αιώνα.
Σε αυτό το πλαίσιο, ενώ θα πρέπει να αποφύγει «νευρικές» κινήσεις απομόνωσης από όσα ζητούνται, θα πρέπει να προσπαθήσει ώστε η εξωτερική της πολιτική να αντιληφθεί τη «μεγάλη εικόνα» και να συζητήσει τους όρους που θα καθορίσουν τις στρατηγικές της κινήσεις, έχοντας όμως συναίσθηση ότι αυτές εντάσσονται στο τακτικό πλαίσιο όταν αναχθούν στο στρατηγικό επίπεδο των ισχυρών…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου