Παναγιώτης Κονδύλης: Τα πρόβλεψε… αλλού αναγνωρίστηκε

Δυστυχώς, ένας από τους κορυφαίους διανοητές της σύγχρονης Ελλάδας, ο φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης στην Ελλάδα του βολέματος και του καθημερινού βιασμού της λογικής δεν μπόρεσε να βρει τη θέση που του άξιζε. Αντιθέτως, το έργο του έχει αναγνωριστεί διεθνώς, ιδίως στη Γερμανία, ενώ του πιστώνεται ότι είχε προβλέψει τη σημερινή κρίση, όταν οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν, ή όταν τα παπαγαλάκια του συστήματος προσπαθούσαν να τον αποδομήσουν εξαπολύοντας επιθέσεις εναντίον του… Ακολουθεί το εξαίρετο δημοσίευμα-παρουσίαση του «nooz.gr» που εντόπισε το θέμα στα διεθνή ΜΜΕ.
Στον γερμανοτραφή στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη, ο οποίος είχε «διαβλέψει» την ελληνική κρίση ήδη από το 1998, χρονιά του θανάτου του, είναι αφιερωμένο το τελευταίο τεύχος του διμηνιαίου Γερμανικού Περιοδικού Φιλοσοφίας.
Οι Γερμανοί θυμούνται πάντα και μελετούν ακόμα το έργο του στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη που έφυγε πρόωρα το 1998. Το ελληνικό πανεπιστήμιο τον είχε απορρίψει, στη συνέχεια απέρριψε ο ίδιος το ελληνικό πανεπιστήμιο και την πανεπιστημιακή καριέρα, συνολικά», επισημαίνει η Deutsche Welle.
Ο Παναγιώτης Κονδύλης διέθετε σπάνιο συνδυαστικό ταλέντο, που του επέτρεψε να γράψει σημαντικές φιλοσοφικές συνθέσεις για το διαφωτισμό ή την παρακμή του αστικού πολιτισμού. Οι Γερμανοί εξακολουθούν να αναφέρονται σ’ αυτόν. Το 2007, για παράδειγμα, εκδόθηκε ένας συλλογικός τόμος με τίτλο ‘Διαφωτιστής χωρίς αποστολή’, με μελέτες για τη σκέψη του.
Ανάμεσα στα διάφορα κείμενα για την κοινωνική φιλοσοφία του Κονδύλη, το γερμανικό περιοδικό δημοσιεύει μεταφρασμένη στα γερμανικά μια εκτενή συνέντευξη που είχε δώσει ο Έλληνας φιλόσοφος στο Σπύρο Κουτρούλη εκείνη τη, μοιραία, χρονιά του 1998 και είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό «Νέα Κοινωνιολογία». Υπάρχει εκεί ένα σημείο, που μοιάζει προφητικό από τη σημερινή σκοπιά, για το ελληνικό πρόβλημα, το οποίο εντόπισε ο κριτικός της Suddeutsche Zeitung του Μονάχου και το μεταφέρει ασχολίαστο στους αναγνώστες:
«Αν ο Ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ως διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική αυτάρκεια με την παλιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ένα βιώσιμο συλλογικό υποκείμενο οφείλει να εξάγει τουλάχιστον τόσα, όσα εισάγει, σ’ έναν ανοικτότερο κόσμο. Ειδάλλως, είναι αναπόφευκτη η πτώση στα κατώτερα σκαλιά του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, η καταχρέωση και η πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση. Τις τελευταίες δεκαετίες ο Ελληνισμός προχώρησε γρήγορα προς αυτή την κατεύθυνση. Η αναστροφή της απαιτεί γενναία παραγωγική προσπάθεια, προηγμένη τεχνογνωσία και ριζική θεσμική εξυγίανση, καθώς και ένα εκπαιδευτικό σύστημα εντελώς διαφορετικού επιπέδου».
Ελληνοκεντρισμός και πιθηκισμός
Στις λίγες αυτές γραμμές από μια συνέντευξη ο Κονδύλης με λακωνικότητα συμπύκνωσε τις αιτίες που στο μεταξύ οδήγησαν στο ελληνικό αδιέξοδο. Πώς περιγράφει, όμως, τα επιφαινόμενα αυτών των αιτιών;
«Εδώ θα πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η συνήθης αντιπαράθεση των εκσυγχρονιστικών τάσεων προς την καλλιέργεια της εθνικής παράδοσης είναι απλουστευτική και παραπλανητική. Μονάχα η ευόδωση της εκσυγχρονιστικής προσπάθειας επιτρέπει την επιτυχή άμιλλα με άλλα έθνη και έτσι χαρίζει την αυτοπεποίθηση εκείνη, η οποία επιτρέπει την απροβλημάτιστη αναστροφή με την εθνική παράδοση και καθιστά ψυχολογικά περιττό τον πιθηκισμό. Αντίθετα, η ανικανότητα ενός έθνους να συναγωνισθεί με άλλα σε ό, τι – καλώς ή κακώς – θεωρείται κεντρικό πεδίο της κοινωνικής δραστηριότητας θέτει σε κίνηση ένα διπλό υπεραναπληρωματικό μηχανισμό: τον πιθηκισμό ως προσπάθεια να υποκαταστήσεις με επιφάσεις ό,τι δεν κατέχεις στην ουσία και την παραδοσιολατρία ως αντιστάθμισμα του πιθηκισμού. Απ’ αυτή την άποψη, ο πτωχοπροδρομικός ελληνοκεντρισμός και ο κοσμοπολιτικός πιθηκισμός αποτελούν μεγέθη συμμετρικά και συναφή, όσο κι αν φαινομενικά εκπροσωπούν δύο κόσμους εχθρικούς μεταξύ τους».
Λίγα λόγια για τον Παναγιώτη Κονδύλη
Γεννήθηκε στην Αρχαία Ολυμπία το 1943. Σπούδασε κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Φιλοσοφία, Νεώτερη Ιστορία και Φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια της Φρανκφούρτης και της Χαϊδελβέργης, όπου και αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας.
Για τις εργασίες του, του απονεμήθηκε το μετάλλιο Γκαίτε και το βραβείο Χούμπολντ. Διετέλεσε εταίρος του Ιδρύματος Ανωτάτων Σπουδών του Βερολίνου και μέχρι το θάνατό του διεύθυνε τη Φιλοσοφική και Πολιτική Βιβλιοθήκη των εκδόσεων «Γνώση», και τη σειρά ο Νεότερος Ευρωπαϊκός Πολιτισμός των εκδόσεων «Νεφέλη».
Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1998.

πηγή