Το -Β- μέρος της έρευνας για τον μαέστρο της ορχήστρας του Βερολίνου με περισσότερες αποκαλύψεις από ποτέ!
Προχωράμε σήμερα στο -Β- μέρος και περισσότερο αποκαλυπτικό, για τον ρόλο του Λουκά Παπαδήμου, καθώς και στην αποκάλυψη των όρων του παιχνιδιού, που στήθηκε σε βάρος των Ελλήνων, εδώ και αρκετά χρόνια. Το πρώτο μέρος της έρευνας θα το βρείτε κάνοντας κλικ [ΕΔΩ].Η ζώνη του ευρώ έγινε πραγματικότητα όταν η ευθύνη για την άσκηση της νομισματικής πολιτικής εκχωρήθηκε από τις εθνικές κεντρικές τράπεζες 11 κρατών μελών της ΕΕ, στην ΕΚΤ τον Ιανουάριο του 1999.
Η Ελλάδα έγινε μέλος το 2001, η Σλοβενία το 2007, η Κύπρος και η Μάλτα το 2008, η Σλοβακία το 2009 και η Εσθονία το 2011. Η δημιουργία της ζώνης του ευρώ και η ίδρυση ενός υπερεθνικού οργάνου, της ΕΚΤ, αποτέλεσε βασικό στάδιο στη μακρόχρονη και πολύπλοκη πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Προκειμένου να ενταχθούν στη ζώνη του ευρώ, οι 17 χώρες έπρεπε να πληρούν τα κριτήρια σύγκλισης. Αυτό θα ισχύσει και για άλλα κράτη μέλη της ΕΕ προτού υιοθετήσουν το ευρώ.
Τα κριτήρια σύγκλισης, θέτουν τις οικονομικές και νομικές προϋποθέσεις για την επιτυχημένη συμμετοχή στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση.
Η ΕΚΤ είναι η κεντρική τράπεζα για το ενιαίο νόμισμα της Ευρώπης, το ευρώ. Το βασικό καθήκον της ΕΚΤ είναι να διατηρεί την αγοραστική δύναμη του ευρώ και, συνεπώς, τη σταθερότητα των τιμών στη ζώνη του ευρώ.
Η ζώνη του ευρώ αποτελείται από τις 17 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχουν υιοθετήσει το ευρώ από το 1999 και έπειτα.
Το Ευρωσύστημα αποτελείται από την ΕΚΤ και το ΕΣΚΤ (Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών), δηλ. τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες (όπως η Τράπεζα της Ελλάδος), των χωρών που έχουν υιοθετήσει το ευρώ.
Το Ευρωσύστημα και το ΕΣΚΤ θα συνυπάρχουν όσο διάστημα υπάρχουν κράτη μέλη που δεν ανήκουν στη ζώνη του ευρώ.
Η ζώνη του ευρώ αποτελείται από τις χώρες της ΕΕ που έχουν υιοθετήσει το ευρώ.
Ο τέως δοτός πρωθυπουργός κ. Λ. Παπαδήμος, ο οποίος, αρνείται να δώσει ακόμα και σήμερα, στους δημοκρατικά εκλεγμένους αρχηγούς των κομμάτων, τα αληθινά στοιχεία για την οικονομία και τις τράπεζες που προέκυψαν από τον πρόσφατο έλεγχο, τα δίνει απλόχερα στους τοκογλύφους-πιστωτές μας.
Αποκρύπτουν οι δοτοί Τραπεζοκράτες, την αλήθεια από τον Ελληνικό λαό, μέχρι να εξασφαλίσουν με εμπράγματες ασφάλειες τους τοκογλύφους-πιστωτές μας, να εξαρτήσουν και να εξασφαλίσουν πλήρως τις απαιτήσεις των, εις βάρος της χώρας, αγνοώντας το καθήκον τους και το καθήκον κάθε χώρας να προστατεύσει κατʼαπόλυτη προτεραιότητα, πρώτα τους πολίτες της, την Εθνική της ακεραιότητα, τον Εθνικό της πλούτο κυρίως όμως την Εθνική της Κυριαρχία.
Ο κ. Λ. Παπαδήμος, πρώην υποδιευθυντής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενός μη εκλεγμένου οργανισμού, που δεν είναι υπόλογος σε κανέναν και καθορίζει την πολιτική του με βάση τις οδηγίες που παίρνει από σώματα εκπροσώπων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, αποτελεί δοκιμασμένο μέλος της παγκόσμιας τραπεζικής “ελίτ”, την οποία και αντιλαμβάνεται ως την «μητέρα-πατρίδα» του.
Το όνομα του κ. Λουκά Παπαδήμου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας, αλλά και με άλλες “καταστάσεις” στην Ελλάδα.
Πρόκειται για τον άνθρωπο που διετέλεσε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κατά την πιο βρώμικη περίοδο της χρηματιστηριακής φούσκας και των θαλασσοδανείων.
Ως γνωστόν, η Τράπεζα της Ελλάδος και ο Διοικητής της, ήταν ο αρμόδιος για τον καθορισμό της ισοτιμίας της δραχμής σε σχέση με τα ξένα νομίσματα.
Το 1998 όμως, μετά την τελευταία υποτίμηση μέχρι και το «κλείδωμα» της ισοτιμίας δραχμής ecu ευρώ, άρχισε, όλως παραδόξως, να ανατιμάται η δραχμή.
Έως ότου φτάσαμε στον Απρίλιο του 2000 οπότε η ισοτιμία «κλείδωσε» σε 1 ευρώ= 340,75 δρχ.
Αντί δηλαδή η δραχμή να εξακολουθήσει να υποτιμάται-διολισθαίνει, απεναντίας ανατιμήθηκε τεχνηέντως και μάλιστα κατά 5%, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά στην ιστορία της Δραχμής, εντελώς τυχαία λίγο καιρό πριν την ένταξή μας στην ΟΝΕ.
Η Γερμανία μάς έκανε το “χατίρι” της ένταξης, δεν ήθελε όμως “ανταγωνιστικές” οικονομίες εντός του Ευρώ, εξ ου και η ανατίμηση της δραχμής εν όψει της ένταξης, και του προσδιορισμού της αντίστοιχης ισοτιμίας των νομισμάτων.
Τι πέτυχε ο Λουκάς Παπαδήμος, ως απολύτως αρμόδιος, με την ενέργεια αυτή:
1.Έβλαψε την ανταγωνιστικότητα της χώρας.
2.Αύξησε το δημόσιο έλλειμμά της.
3.Αύξησε το δημόσιο χρέος της χώρας. Ακριβώς από αυτή την ενέργεια του κ. Λ. Παπαδήμου, το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκαν αλματωδώς με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη σημερινή τραγική κατάσταση.
Αποδεικνύεται λοιπόν ότι ο ρόλος του Παπαδήμου, να ανατιμήσει τεχνηέντως τη δραχμή σε σχέση με το ευρώ, μόνον τυχαίος δεν ήταν.
Έκανε το χατίρι της Γερμανίας, αυτής που τώρα “διαπραγματεύεται” για το χρέος αυτό, και η οποία ήθελε τους εταίρους της στην ΟΝΕ, όσο το δυνατόν λιγότερο ανταγωνιστικούς.
Το ίδιο επιχείρησε να κάνει η Γερμανία και με άλλες χώρες που εισέρχονταν στην ΟΝΕ με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ιταλία, η οποία όμως αντιστάθηκε και κατάφερε να «κλειδώσει» το εθνικό της νόμισμα με ισοτιμία
1 ευρώ= 2000 λιρέτες.
Το άγριο κερδοσκοπικό παιχνίδι που είχε στηθεί στο ΧΑΑ, με πολλές μετοχές, ειδικότερα με τη μετοχή των Γενικών Αποθηκών, μιας χρεοκοπημένης θυγατρικής της Εθνικής Τράπεζας, η οποία είχε ανέβει κατά 389,65% στο διάστημα 2 Αυγούστου 1999 έως 17 Σεπτεμβρίου 1999, είναι ένα μικρό δείγμα, του μεγάλου σκανδάλου του Χρηματιστηρίου.
Του σχεδίου βίαιης ανακατανομής του εισοδήματος των Ελλήνων πολιτών, με πρωταγωνιστές τον κ. Κ. Σημίτη, τον κ. Γ. Παπαντωνίου, και τον κ. Λ. Παπαδήμο.
Οι Τράπεζες, τα υποτιθέμενα “ρετιρέ” της ελληνικής οικονομίας, των οποίων ο δείκτης από 11.351,98 μονάδες που είχε κλείσει την εβδομάδα εκείνη, θα καταποντιζόταν στις 2.077,99 (-81,69%) στις 12 Μαρτίου του 2003.
Επόμενο “κατόρθωμα” του κ. Λ. Παπαδήμου, τα περίφημα Hellenic Swaps.
Για να ʽπεράσουμε” στην ευρωζώνη, υποχρεούμασταν ώς χώρα, να παρουσιάσουμε συγκεκριμένα όρια ελλείμματος (έως 3%) και χρέους (έως 60% του ΑΕΠ), βάσει του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και των λεγόμενων κριτηρίων Σύγκλισης που καθορίστηκαν στο Μάαστριχτ το 1999.
Η Ελλάδα επί πρωθυπουργίας κ. Κ. Σημίτη και η Goldman Sachs, συμφώνησαν το περίφημο “currency swap”. Ένα μέρος του χρέους της Ελλάδας, το καταμετρούσαν σε δολάρια και γιεν Ιαπωνίας, με αποτέλεσμα η είσοδος στην ΟΝΕ, να καθιστούσε απαραίτητη τη μετατροπή τους σε ευρώ.
Η συμφωνία με τη Goldman Sachs, επέτρεψε στην Ελλάδα, να κάνει την μετατροπή με παλαιότερη και όχι τρέχουσα ισοτιμία και να αφαιρεθεί από το ονομαστικό χρέος της χώρας ένα σεβαστό ποσό, ούτως ώστε, το χρέος να εμφανιστεί μειωμένο στα επίπεδα του 60% του ΑΕΠ και ότι πληρούσε τις προϋποθέσεις του Συμφώνου Σταθερότητος και Ανάπτυξης.
Το όφελος της Goldman Sachs, από την παραπάνω “διευκόλυνση”, σύμφωνα με δική της δήλωση ήταν της τάξης των 2.3 δισ.
Στόν Αμερικάνικο Τύπο οι συμφωνίες είχαν όνομα : Αριάδνη, Αίολος και Άτλας, τρεις εταιρείες-οχήματα, ειδικού σκοπού.
Σύμφωνα με πληροφορίες των New York Times, των Financial Times, του Euroweek και άλλων δημοσιογραφικών portals, η «Αριάδνη» ήταν η πρώτη συμφωνία Goldman Sachs - Ελλάδας το 2000 και σύμφωνα με την οποία το Ελληνικό Δημόσιο δεσμεύει για λογαριασμό της Goldman Sachs, μέρος των μελλοντικών εσόδων του Ο.Π.Α.Π.
Ο «Αίολος», ιδρυθείς το 2001, επέτρεψε τη δέσμευση εσόδων από τα τέλη του «Ελευθέριος Βενιζέλος» και ο «Άτλας», την ίδια χρονιά, τη δέσμευση εσόδων από τα τέλη διοδίων.
Στη διαχείριση και εποπτεία των επιχειρήσεων αυτών και των συναλλαγών τους φέρονται να εμπλέκονται επίσης οι Morgan Stanley και UBS και οι ελληνικές Τράπεζες, Eurobank, Εθνική Τράπεζα και Alpha Bank.
To 2002 η αγαστή συνεργασία ελληνικής κυβέρνησης και Goldman Sachs, όμως συνεχίστηκε επιτυχώς, και το νέο swap, αυτή τη φορά ιδρύθηκε από γιεν και δολάρια μετατρεπόμενα πάλι σε ευρώ, αποδίδει 1 δις ευρώ «απαλλαγή» για το ελληνικό χρέος.
Αυτή ήταν η «ζαβολιά» για την οποία η καγκελάριος Μέρκελ και όλοι οι “γνωρίζοντες”, ωρυόταν το 2006 και εντεύθεν, και οι Έλληνες κατηγορούνταν για εξαπάτηση της Ευρώπης.
Με απλά λόγια η Goldman Sachs “μαγείρεψε” το χρέος της Ελλάδας με αντάλλαγμα μια αδρή μελλοντική πληρωμή (Η Goldman Sachs, από τη μεριά της, κέρδισε 300 εκατομμύρια δολάρια μόνο από την τελευταία συναλλαγή ως αμοιβή για την «εξυπηρέτηση», και περίπου 5 δις σε βάθος χρόνου από τόκους 260 εκατομμυρίων το χρόνο με λήξη αποπληρωμής της συμφωνίας το 2019.
Επιπλέον «ασφάλισε» την έκθεσή της, έναντι του ελληνικού χρέους και «στοιχημάτισε» ουσιαστικά εναντίον της Ελλάδας αγοράζοντας ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) μέσω της γερμανικής τράπεζας Depfa.
Δεν “χάνει” με τίποτα, ότι εξέλιξη και εάν έχει η πορεία της Ελληνικής οικονομίας.
Ανάμεσα στους αγοραστές των CDS συγκαταλέγονται, η Deutsche Bank, UBS, Credit Suisse, Societe Generale και ΒΝΡ Paribas.
To γεγονός ότι επέλεξαν (Ελλάδα-Goldman Sachs), όποια ισοτιμία ευρω-δολαρίου-γιεν ήθελαν, για να πετύχουν τη διαφορά στο τελικό συνάλλαγμα, αφαιρεί από την «αγορά», αυτήν την αξία και με έναν ιδιόρρυθμο διμερή διακανονισμό, η Ελλάδα πρακτικά δανειζόταν ρευστό προκαταβολικά με αντάλλαγμα μελλοντικές αποδόσεις των Δημοσίων εσόδων προς τους δανειστές.
Ουσιαστικά “υποθήκευε” εν έτη 2000, 2001, 2002, τα μελλοντικά Δημόσια έσοδα, πρός τούς πιστωτές μας, παλαιούς πρός το παρόν.
To Bloomberg μάλιστα μεταδίδει την αναφορά της Eurostat, βάσει της οποίας η Ελλάδα προχώρησε συνολικά, σε 13 συναλλαγές τύπου swap, από το 2001 και όλες με τη Goldman Sachs, συνολικού ύψους 15 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Είναι προφανές ότι η πρακτική των ανταλλαγών νομίσματος, αν και δε συνιστά ευθέως “δανειακή σύμβαση”, μεταξύ της Ελλάδας και των όποιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, χρεώνει όμως το ελληνικό Δημόσιο με τόκους και αποζημιώσεις “ρίσκου”, τεράστιων ποσών σε βάθος χρόνου, χωρίς να υπολογίσουμε βεβαίως και τις όποιες εμπράγματες εγγυήσεις που δεσμεύει στις συμφωνίες.
Τις ανταλλαγές νομίσματος (currency swaps) μέχρι το 2005 συνόδευσε μια σειρά από ανταλλαγές επιτοκίου (interest-rate swaps). Οι δεσμεύσεις δηλαδή της Ελλάδας να αποδώσει έσοδα από τον ΟΠΑΠ, τα αεροδρόμια και τα διόδια στη Goldman, όπως αναφέραμε παραπάνω, συνοψίστηκαν σε ένα «πακέτο» ανταλλαγής επιτοκίου, σύμφωνα με το οποίο, “η Goldman Sachs θα απέδιδε στο ελληνικό κράτος το συμφωνηθέν ποσό με σταθερό επιτόκιο 4% (το «δάνειο» δηλαδή καταβαλλόταν στην Ελλάδα σε τοκιζόμενες δόσεις)”.
Η Ελλάδα θα επέστρεφε στη Goldman Sachs, το συμφωνηθέν ποσό (εκτός της αρχικής αμοιβής) με κυμαινόμενο επιτόκιο 6,6%+ (είναι το λεγόμενο Libor που σε αυτού του είδους τις συναλλαγές μπορεί να αυξηθεί αλλά να μην πέσει ποτέ κάτω από 6,6%).
Αυτό ήταν βέβαια και το συμφωνηθέν ποσό που ήδη αναφέραμε των 260 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο μέχρι το 2019.
Αυτό το “δύσμοιρο” Δημόσιο χρέος, είμαι περίεργος τι άλλο περιλαμβάνει.
Το κομβικό έτος λοιπόν, το 2005, οι συμφωνίες κλιμακώνονται και μεταβάλλονται, για κάποιο λόγο, η Goldman Sachs, πουλάει μαζεμένες τις υποχρεώσεις της Ελλάδος, απέναντί της (5,1 δις ευρώ) στην Εθνική Τράπεζα.
Κάποιοι προφανώς πήραν τίς αντίστοιχες “προμήθειές” τους από το deal.
Και πλέον το Ελληνικό Δημόσιο χρωστάει στην Εθνική Τράπεζα και όχι στη Goldman Sachs, για τις «εξυπηρετήσεις» της τελευταίας.
Το έτος 2009 ιδρύεται στο Λονδίνο μια εταιρεία φάντασμα (διότι η συναλλαγή έγινε στη δευτερογενή αγορά) ονόματι Titlos η οποία εκδίδει γραμμάτια ύψους 5,1 δις ευρώ, όσα ακριβώς δηλαδή χρωστούσε το Δημόσιο στην Εθνική Τράπεζα.
Η Titlos λοιπόν «αγοράζει» με αυτά τα γραμμάτια από την Εθνική Τράπεζα, τα δικαιώματα που αυτή είχε, στα χρωστούμενα του Δημοσίου, αλλάζοντας όμως το επιτόκιο. Η νέα σύμβαση έχει ημερομηνία λήξης το φθινόπωρο του 2039.
Η εταιρεία «Titlos» εκδίδει γραμμάτια ύψους 5,1 δις ευρώ και τα “εμπορεύεται” με την Εθνική Τράπεζα, με αντάλλαγμα, τις αποδόσεις που χρωστά η Ελλάδα.
Χρησιμοποιώντας παρόμοιες τιμές στα επιτόκια των πρώτων swaps, η Titlos αποδίδει στην Ελλάδα το συμφωνηθέν ποσό με επιτόκιο σταθερό 4,5% και η Ελλάδα αποδίδει στην Titlos το συμφωνηθέν ποσό με επιτόκιο 6,6% κυμαινόμενο.
Την διαφορά των επιτοκίων του 2.1 %, την οφελείται η Titlos.
Με την επιμήκυνση του αρχικού χρέους από το 2019 στο 2039 η Ελλάδα χρεώνεται με τουλάχιστον επιπλέον 6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ποιοί άραγε είναι οι εμπνευστές και οι μέτοχοι της Titlos, και ποιος αποφάσισε την χρέωση στην Ελλάδα του ποσού των 6 δισ. επιπλέον, ενός ποσού το οποίον προστίθετο και αυτό στο Δημόσιο χρέος.
Το γλέντι βέβαια συνεχίζεται εν αγνοία των Ελλήνων πολιτών και προς μεγάλη ικανοποίηση κάποιων “λαμόγιων” της Τραπεζικής αγοράς, αλλά και της πολιτικής “αγοράς”.
Στη συμφωνία της Titlos όμως, υπάρχει ρήτρα, η οποία προϋποθέτει υψηλή αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από τη Moodyʼs.
Προβλέπεται επίσης, ότι αν υποβαθμιστεί η πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας ή της Εθνικής Τράπεζας, τότε ακυρώνεται επί της ουσίας η υποχρέωση καταβολής των τόκων από την Titlos στο Δημόσιο και αμφότερες οι πλευρές έχουν σοβαρό πρόβλημα πιστωτικής έκθεσης. Δηλαδή τώρα με την χρεοκοπία της χώρας, το Ελληνικό δημόσιο “χάνει” τούς τόκους τους οποίους έπρεπε να καταβάλει η Titlos. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω βλέπουμε ότι η αγαστή συνεργασία κυβερνήσεων και επενδυτών του χρηματοπιστωτικού τομέα τραβάει πριν την καθιέρωση του ευρώ και έχει άμεση σχέση με την αύξηση του Δημοσίου χρέους και του ελλείμματος.
Μήπως πρέπει να ελεγχθεί πλέον, η δημιουργία του χρέους χρονικά και με έλεγχο των “ποιοτικών” χαρακτηριστικών του, και να αποδοθούν ευθύνες εκεί όπου υπάρχουν ;;;
Ο Λουκάς Παπαδήμος είχε επισημάνει σε φετινή ομιλία που πραγματοποίησε στο περιφερειακό συνέδριο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στη Λεμεσό, πως τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας είναι μονόδρομος για την Ελλάδα.
Στις 27 Απριλίου του 2010, πριν από την ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης, είχε εκφραστεί υπέρ ενός προγράμματος που θα καλύπτει τις δημοσιονομικές ανάγκες και θα προωθεί διαρθρωτικές αλλαγές.
Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων είχε υποστηρίξει πως η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν θα είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Υποστήριζε αντίθετα πως η ενδεικτική λύση βρίσκεται στο σκέλος της μείωσης των δαπανών. Είχε πει πως ένα βαθύ κούρεμα του χρέους κρύβει παγίδες.
Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι το 1989, ο Ξενοφών Ζολώτας, ένας άλλος Τραπεζίτης, άλλοτε εκπρόσωπος της Ελλάδας στους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς, όπως το ΔΝΤ και η Οικονομική Επιτροπή της Ευρώπης και πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (1974-1981), ανέλαβε πρόεδρος της Οικουμενικής Κυβέρνησης, διαρκειας ζωής 6 μηνών.
Η “μακριά” μνήμη δεν είναι Ελληνικό γνώρισμα, ο “θυμός” όμως είναι !!!
Λάζαρος Ελευθεριάδης
πηγή
Δημοσίευση σχολίου