Σε ένα περιστατικό που κατέγραψε η Ελληνική Ιστορία το διάστημα 19-22 Ιανουαρίου του 1949 αφορά το άρθρο που ακολουθεί, το οποίο αποτελεί προσφορά του περιοδικού στρατιωτικής – και όχι μόνο – Ιστορίας, ΣΤΡΑΤΟΙ και ΤΑΚΤΙΚΕΣ, αποκλειστικά για τους φίλους αναγνώστες του «defence-point.gr»… Το άρθρο ΔΕΝ περιλαμβάνεται στο τεύχος που κυκλοφορεί στα περίπτερα, το οποίο φιλοξενεί σειρά ενδιαφερόντων άρθρων, με κεντρικό την αποκάλυψη για την υποκλοπή που θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα την ελληνική πλευρά…
Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΣΕ, 19-22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1949
Η μάχη του Καρπενησίου αποτελεί έναν σταθμό στην εξέλιξη του Ελληνικού Εμφυλίου. Αποτελεί επιτυχία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), αλλά παράλληλα και μια από τις μεγάλες καταστροφές που υπέστη. Η επίθεση κατά του Καρπενησίου είχε κίνητρα περισσότερο πολιτικά, παρά στρατιωτικά. Η εντολή του Ζαχαριάδη προς τα τμήματά του ήταν όχι μόνο να καταλάβουν την πόλη, αλλά να προσπαθήσουν να τη διατηρήσουν – για πρώτη φορά – ανατρέποντας την «οπορτουνιστική σκέψη» ότι ο ΔΣΕ δεν μπορούσε να διατηρήσει την κατοχή μιας πόλης, ή να δώσει μάχη κατά παράταξη με τον «μοναρχοφασισμό».
Η πόλη του Καρπενησίου είναι κτισμένη με ένα μικρό οροπέδιο, ανάμεσα στα βουνά Τυμφρηστός, Χελιδόνα και Καλιακούδα. Από την εποχή εκείνη συνδεόταν με τη Λαμία και το Αγρίνιο. Η προσβολή του Καρπενησίου παρουσίαζε ορισμένα πλεονεκτήματα για τον ΔΣΕ. Καταρχήν, η πόλη ήταν απομονωμένη, χαμένη ανάμεσα σε θεόρατα βουνά και ουσιαστικά αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Υπήρχαν μόνο δύο βασικοί άξονες επικοινωνιών – προς Λαμία και Αγρίνιο – οι οποίο εύκολα μπορούσαν να αποκλειστούν. Ήταν απολύτως δυνατή, λόγω του ανάγλυφου του εδάφους, η αθέατη προσέγγιση των δυνάμεων του ΔΣΕ προς την πόλη και η λήψη επιθετικής διάταξης. Τέλος η φρουρά της πόλης δεν ήταν επαρκής.
Το σχέδιο του ΔΣΕ για την κατάληψη της πόλης προέβλεπε αρχικά την αποκοπή των οδικών αξόνων Καρπενησίου – Αγρινίου και Καρπενησίου- Λαμίας από τμήματα της 2ης μεραρχίας Διαμαντή. Η 1η μεραρχία Γιώτη θα ενεργούσαν την κύρια επίθεση.
Η επίθεση του ΔΣΕ ξεκίνησε στις 23.00 της 19ης Ιανουαρίου. Η 1η μεραρχία θα εκτελούσε την κατά της πόλης προσβολή με τις 138 και 192 ταξιαρχίες της. Το πρωί της 19ης Ιανουαρίου τα τμήματα του ΔΣΕ βρίσκονταν στους χώρους κάλυψής τους. Στις 16.3Ο τα τμήματα κινήθηκαν κεκαλυμμένα και τάχθηκαν, σταδιακά, απέναντι από τους αντικειμενικούς τους σκοπούς. Λόγο σφαλμάτων όμως μερικά τμήματα έχασαν τον προσανατολισμό τους. Έτσι όταν, στις 23.30, εκδηλώθηκαν τα πρώτα πυρά, αυτά έπληξαν άλλον λόχο του ΔΣΕ. Μοιραία, όταν εκδηλώθηκε η επίθεση απέτυχε παταγωδώς.
Στη φωτογραφία απεικονίζεται κτίριο ελεγχόμενο από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, όπου υπάρχουν συνθήματα γραμμένα και στα σλαβικά…
Στις 02.00 της 20ης Ιανουαρίου εκδηλώθηκε νέα επίθεση με στόχο το φυλάκιο της Αγίας Σωτήρας που επίσης αποκρούστηκε. Στις 04.45 εκδηλώθηκε νέα σοβαρότερη και κυρίως καλύτερα οργανωμένη επίθεση κατά των φυλακίων της φρουράς. Οι επιτιθέμενοι κατάφεραν τελικά να καταλάβουν τα φυλάκια 6 και 7, αλλά άμεση αντεπίθεση των εφεδρικών δυνάμεων της φρουράς τους υποχρέωσε να τα εγκαταλείψουν αμέσως.
Την 20η Ιανουαρίου η 138 ταξιαρχία δεν εκδήλωσε άλλη σοβαρή επιθετική προσπάθεια. Περιορίστηκε μόνο στην παρενόχληση της φρουράς, προσπαθώντας να παρασύρει δυνάμεις της φρουράς προς Νότο, υποβοηθώντας τα τμήματα του ΔΣΕ που είχαν σκοπό να διεισδύσουν στην πόλη από Βορρά. Με διαταγή του «καπετάν Γιώτη» η ταξιαρχία υποχρεώθηκε να παραχωρήσει το ορειβατικό και το αντιαρματικό της πυροβόλο στην 192 ταξιαρχία, η οποία υπήρξε ευτυχέστερη στους σκοπούς της. Στην 192 υπήχθη και το ΙΙ τάγμα της 138 ταξιαρχίας. Ενισχυμένη με τον τρόπο αυτό η 192 ταξιαρχία κατάφερε να διεισδύσει στην πόλη. Η αντίσταση της φρουράς συνεχίστηκε σε μεμονωμένα σημεία στηρίγματος. Όσοι άνδρες της φρουράς πρόλαβαν διέφυγαν ανατολικά. Η εκκαθάριση της πόλης κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 22ης Ιανουαρίου. Σύμφωνα με τον ΔΣΕ αιχμαλωτίστηκαν άλλοι 213 περίπου στρατιώτες, ενώ άλλοι 70 περίπου σκοτώθηκαν.
Οι διδόμενες απώλειες της 138 ταξιαρχίας, η οποία έφερε και τι βάρος του αγώνα, δεν συνάδουν με τη σφοδρότητα του αγώνα που έλαβε χώρα. Η διοίκηση της ταξιαρχίας παραδέχτηκε ότι είχε 10 νεκρούς, 2 αγνοούμενους και 66 τραυματίες.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου