Της Άννας Δαμιανίδη
Ακούω τη φωνή του Παπανδρέου μετά την ορκωμοσία του Υπουργικού Συμβουλίου (θρησκευτικός όρκος: πότε θα αμφισβητήσουμε τις θεοκρατικές μας πινελιές;)
και δεν πιστεύω στ΄ αυτιά μου. Είναι σα να ακούω κάποιον άλλο άνθρωπο από αυτόν που άκουγα τόσα χρόνια. Το ηχόχρωμα κάτι θυμίζει, αυτή η βραχνάδα, αλλά ήταν μέχρι προχτές ένα επιφανεια- κό γρατζούνισμα, τώρα έχει γίνει κάτι σαν φόντο, μια βαθιά ηχώ που αναδεικνύει σοβαρότητα! Σα να έκανε επί χρόνια μαθήματα ορθοφωνίας και ξαφνικά, μέσα σε μια μέρα, να αποφάσισαν επιτέλους να φανούν τα αποτελέσματα! ......
Πριν αρχίσω να αναρωτιέμαι αν αυτή η αλλαγή της φωνής επί το θεληματικότερον και αποφασιστικότερον θα μπορέσει να νικήσει την αδράνεια που μας βουλιάζει αργά στην κινούμενη άμμο εδώ και πέντε χρόνια, και τι άλλο θα χρειαστεί για να ξεκουνηθούμε όλοι μας, βρίσκω απαντήσεις σε άλλα ερωτήματα, όπως: γιατί έχουμε πάντα ανάγκη από γνωστά ονόματα και δυναστείες στην πολιτική μας ζωή; Μου περνάει η υποψία ότι έτσι όπως είμαστε ανεκπαίδευτοι να ζούμε κοινωνικά, κακά τα ψέματα, μόνο κάτι πέραν του απλού σαν εμάς πολίτη μπορεί να μας εμπνεύσει σεβασμό. Ένας άνθρωπος με κάπως μυθολογικό όνομα ας πούμε. Και κάπου η ανάγκη του παιδιού που οφείλει να φτάσει τον πατέρα του και να τον ξεπεράσει βρίσκει την κατανόησή μας. Ας είναι ευτυχής η συνάντηση των αναγκών, ας βρει το κουράγιο το παιδί που μεγάλωσε να μας τραβήξει όλους μαζί από τον βάλτο. Τώρα είμαστε εμείς τα παιδιά που περιμένουμε έναν αποφασιστικό γονιό.
Έστω κι αν δεν το ομολογούμε, έστω κι αν σκοπεύουμε να γκρινιάζουμε δεόντως και να αντισταθούμε όσο αντέχουμε, κατά βάθος ελπίζουμε να μην εγκαταλείψει τον ρόλο του, να επιμείνει όσο χρειαστεί, όσο χρειαστούμε...
Δημοσίευση σχολίου