Ο κόσμος ξαναμοιράζεται.

Του Ηλία Ψυχογιού

Πολύ μεγάλη είναι η εστίαση που έχει δοθεί τις τελευταίες ημέρες στα λεγόμενα του Προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ και του Αντιπροέδρου του, Τζέι Ντι Βανς. Όχι άδικα. Και οι δύο, ο κ. Βανς μάλιστα με τρόπο τουλάχιστον άγαρμπο, απείλησαν ευθέως την Ευρώπη και όσους ακόμα δεν συμφωνούν μαζί τους. Δεν νουθέτησαν, δεν προέτρεψαν προς κάποια κατεύθυνση. Απείλησαν.

Δικαίωμά τους. Εκλέχθηκαν από τους ψηφοφόρους των ΗΠΑ με ένα συγκεκριμένο σχέδιο διακυβέρνησης και αυτό εκτελούν με πολύ μεγάλη ακρίβεια και ταχύτητα, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Η περίοδος όμως που η Ευρώπη είχε μουδιάσει από το ξύλο της Αμερικανικής ηγεσίας οφείλει να παρέλθει άμεσα, εάν θέλουμε η Γηραιά Ήπειρος να επανακτήσει τη γεωπολιτική, οικονομική και, κυρίως, στρατιωτική της αίγλη στο διεθνές επίπεδο. Το έγραψα, άλλωστε, σε αλλεπάλληλα άρθρα μου ("Ο Τραμπ ως ευκαιρία για την Ευρώπη", "Elon Musk: Οραματιστής ή ο Αντίχριστος;", "Μπορεί ο Τραμπ να επαναφέρει τον κόσμο στη φυσική του κατάσταση;") ότι το πρόβλημα της Ευρώπης δεν βρίσκεται εκτός αλλά εντός. Είτε πρόκειται για τις πολιτικές ενάντια στην λαθρομετανάστευση, είτε στις πολιτικές για την ενεργειακή αυτονομία, είτε στις πολιτικές αποδοχής του ακραίου δικαιωματισμού (αυτό το τελευταίο, μας ήρθε από τις ΗΠΑ), είτε σε πολλά ακόμα ενδογενή προβλήματα της Ένωσης. Και το πρόβλημα δεν λύνεται με κουβεντούλες μειοψηφίας, ανάμεσα σε χώρες που δεν έχουν καν στρατό, αγαπητέ Πρόεδρε Μακρόν.

Παρακαλώ, πριν προλάβει κανείς να πει ότι για την ενεργειακή εξάρτηση από την Ρωσία είχε προειδοποιήσει ο Τραμπ πριν χρόνια, να πω ότι δεν το είχε κάνει για να ωθήσει την Ευρώπη στην ενεργειακή αυτονομία, αλλά στην αγορά αμερικανικού φυσικού αερίου. Και πολύ καλά έκανε επαναλαμβάνω. Τα συμφέροντα της χώρας του υπερασπίζεται.

Επανερχόμενοι "στα basics", όπως λένε και οι αγγλομαθείς, οι ηγέτες της Ευρώπης οφείλουν να κάνουν για την κοινή μας πατρίδα, την Ευρώπη, ό,τι κάνει ο Αμερικανός Πρόεδρος για τη δική του: Να κοιτάξουν το συμφέρον της ΚΑΙ ΜΟΝΟ.

Αυτό φυσικά περιλαμβάνει βαθιές, αιματηρές και κυρίως ταχύτατες αλλαγές στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, οι οποίες πρέπει να ξεκινήσουν μέσα στους επόμενους μήνες, αν όχι εβδομάδες. Μπορεί να γίνει αυτό; Φυσικά. Αν αντιμετωπίσουμε τον επαναμοιρασμό του κόσμου ανάμεσα σε Τραμπ και Πούτιν ως υπαρξιακό πρόβλημα, που είναι, θα πρέπει να λειτουργήσουμε με την ταχύτητα που αντιδράσαμε για τον κορονοϊό και ακριβώς μετά από αυτόν με το Ταμείο Ανάκαμψης.

Αυτό σημαίνει άμεση εξέταση του πώς η οικονομία της Ευρώπης θα αποκτήσει ενιαία δομή. Μπορεί να γίνει κι ας είναι τόσο ανόμοιες οι χώρες μεταξύ τους. Μπορούμε να μοιράσουμε την οικονομική δραστηριότητα ανάλογα με το πως το έχουν κάνει στις ΗΠΑ. Π.χ. οι νότιες πολιτείες λόγω καιρικών συνθηκών, κυρίως παράγουν την τροφή που καταναλώνουν όλες οι ΗΠΑ και οι βόρειες έχουν τις περισσότερες βιομηχανίες.

Αυτό επίσης σημαίνει άμεση ενεργειακή σύνδεση όλων των χωρών, ώστε να μπορεί να μεταφέρεται ηλεκτρική ενέργεια από τη μία χώρα στην άλλη με ευκολία.

Επίσης, θα πρέπει να αφήσουμε λίγο πίσω την, με θρησκευτική μανία, προσήλωση στην λεγόμενη "καθαρή ενέργεια", τα χάρτινα καλαμάκια και τα καπάκια των μπουκαλιών που είναι ενωμένα με το ίδιο το μπουκάλι. Γκώσαμε. Βρισκόμαστε στη μέση ενός καβγά με πιστόλια κι εμείς κουβαλάμε νυχοκόπτη. Μήπως να εξετάσουμε την κατασκευή μικρών πυρηνικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας σε όλη την Ευρώπη ή την επαναλειτουργία των πυρηνικών αντιδραστήρων της Γερμανίας;

 Τροφή για σκέψη.

Καλό θα ήταν επίσης να εξετάσουμε πώς μπορούμε να ανεξαρτητοποιηθούμε στον τομέα των οπλικών συστημάτων. Δεν είναι δυνατόν να παράγουμε, συλλογικά, ορισμένα από τα καλύτερα οπλικά συστήματα στη γη (αεροπλάνα, υποβρύχια, πλοία) αλλά να είμαστε εξαρτώμενοι σε τέτοιο βαθμό από τις προμήθειες εξοπλισμού από τις ΗΠΑ. Το κάναμε έως σήμερα γιατί οι ΗΠΑ είχαν ουσιαστικά αναλάβει την προστασία της Ευρώπης από το 1945 και εντεύθεν. Άλλαξαν οι προθέσεις, πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς. Και φυσικά, να μην πουλάμε όπλα σε αυτούς που απειλούν μέλη της ΕΕ, αγαπητέ Πρόεδρε Μακρόν.

Τα θέματα, όμως, της στρατιωτικής και οικονομικής ανεξαρτητοποίησης απαιτούν μεγαλύτερη ανάλυση, την οποία κρατώ για το επόμενο διάστημα.

Τελευταίο, όχι έσχατο, αλλά σημαντικότερο από όλα: Πρέπει να μετατρέψουμε τους ευρωπαίους από είρωνες του πατριωτισμού, σε υμνητές του.

Οι Αμερικανοί, που με εντολή του Δημοκρατικού Προέδρου, Κένεντι, ξεκίνησαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ, που με εντολή των Ρεπουμπλικάνων Προέδρων Μπους πατήρ και υιού έκαναν τους πολέμους στον Περσικό Κόλπο και τόσες ακόμα στρατιωτικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο, κατάφεραν με συστηματική διαπαιδαγώγηση του κοινού, να κάνουν τους πολίτες τους να σέβονται τον στρατό και να λατρεύουν την πατρίδα τους.

Από τα άγρια νιάτα που έβριζαν τους στρατιώτες που επέστρεφαν από το Βιετνάμ, φτάσαμε στο "Thank you for your service”. Πώς το κατάφεραν αυτό; Μα είναι απλό. Με τον ίδιο τρόπο που εμείς μάθαμε να μην αγαπάμε τον στρατό: με τις κινηματογραφικές ταινίες. Όταν ανά την Ευρώπη οι σκηνοθέτες, αριστεροί στο 90%, δημιουργούσαν ταινίες που διακωμωδούσαν τον στρατό και τη θητεία, οι Αμερικανοί δημιουργούσαν (και τους έδιναν και βραβεία) ταινίες όπως το "Platoon”, "Αποκάλυψη Τώρα", "Η διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν", ακόμα και τον "Ράμπο", τον πληγωμένο και εγκαταλειμμένο βετεράνο…

Και από εκεί που οι Αμερικανοί πολίτες τη δεκαετία του ’60 έψαχναν τρόπους να μην υπηρετήσουν την υποχρεωτική, τότε, θητεία, τώρα πηγαίνουν στον στρατό ως επαγγελματική αποκατάσταση και ως στάδιο κοινωνικής ανέλιξης. Ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να μετατραπεί σε Ενωμένη Ευρώπη. Ομοσπονδοποίηση, με εκλογή της ηγεσίας της κατευθείαν από τους Ευρωπαίους πολίτες και όχι με την τήρηση ισορροπιών στους διαδρόμους των Βρυξελλών. Αυτό βέβαια είναι ένα project 50ετίας, ο Ντράγκι όμως έδωσε ήδη τον μπούσουλα για την υλοποίησή του: Ας ξεκινήσουμε καταργώντας τους δασμούς ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες.

Διαφορετικά, θα περιμένουμε στον προθάλαμο των μεγάρων σε Ουάσιγκτον και Μόσχα, τί θα αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς. Κάτι που ήδη διαμορφώνεται.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.