Γιατί ο Τραμπ θα παίξει σκληρό «man to man» με τον Πούτιν: “Απειλή η Ρωσία για την παγκόσμια ασφάλεια”.

Καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ εγκαταστάθηκε στον Λευκό Οίκο, εξακολουθούν να υπάρχουν έντονες ανησυχίες για το πώς η νέα κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει την απειλή που συνιστά η Ρωσία για την παγκόσμια ασφάλεια.

Αυτές οι ανησυχίες έχουν υποδαυλιστεί από έναν συνδυασμό φιλικών ανοιγμάτων προς τον Βλαντιμίρ Πούτιν κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, επικρίσεων προς τους Ευρωπαίους συμμάχους και επικρίσεων για την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία. Όμως, μια προσεκτικότερη ανάγνωση της ιστορίας της πρώτης κυβέρνησης Τραμπ και μια πιο προσεκτική ματιά στις ενέργειες εκ μέρους του νέου υπουργικού συμβουλίου του Τραμπ υποδηλώνουν ότι η επερχόμενη κυβέρνηση θα ακολουθήσει μια πιο σκληρή γραμμή έναντι της Ρωσίας από ό,τι φοβόντουσαν ορισμένοι παρατηρητές.

Το όλον

Μεγάλο μέρος των ανησυχιών προέρχεται από την αντίθεση μεταξύ της περιστασιακά διαλλακτικής γλώσσας που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος Τραμπ έναντι του Πούτιν και των εμπρηστικών επικρίσεών του προς τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους ηγέτες και θεσμούς. Το 2018 ήταν ιδιαίτερα χαρακτηριστικό αυτής της τάσης. Εκείνη τη χρονιά, ο Τραμπ συνεχάρη τον Πούτιν για την επανεκλογή του και στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι εμπιστεύεται τον λόγο του Ρώσου ηγέτη έναντι του λόγου της κοινότητας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών σχετικά με την απόπειρα ανάμειξης στις εκλογές του 2016, ενώ παράλληλα εξαπέλυσε επί μήνες ρητορικές αιχμές κατά της τότε καγκελαρίου της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ.

Αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Ο Τραμπ, παρ’ όλη την εμφανή δυσπιστία του απέναντι στις εκτιμήσεις της κοινότητας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών προς τη Ρωσία, επέβαλε ακόμη κυρώσεις σε δεκάδες ρωσικές οντότητες για απόπειρες παρέμβασης στις αμερικανικές εκλογές. Στη συνέχεια, εμπιστεύτηκε περαιτέρω τις εκτιμήσεις της κοινότητας των μυστικών υπηρεσιών για να υποστηρίξει τους Ευρωπαίους συμμάχους των ΗΠΑ, τιμωρώντας τη Ρωσία για την απόπειρα δολοφονίας του Σεργκέι Σκριπάλ στη Βρετανία και αποχωρώντας από τη συνθήκη για τις πυρηνικές δυνάμεις μέσου βεληνεκούς μετά τις τακτικές παραβιάσεις της Ρωσίας στον έλεγχο των εξοπλισμών.

Μείγμα

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι πολλές από τις λιγότερο διπλωματικές επαφές και δηλώσεις του Τραμπ με τους Ευρωπαίους συμμάχους της Αμερικής έκρυβαν εύλογες κριτικές για τις δικές τους φιλικές συναλλαγές της Ευρώπης με διάφορους απολυταρχικούς ηγέτες ανά τον κόσμο. Ο Τραμπ επέπληξε επανειλημμένα τη Μέρκελ σχετικά με τη διαλλακτική πολιτική της Γερμανίας έναντι της Ρωσίας μέσα από τον αγωγό Nord Stream 2. Παρ’ όλη τη φαινομενική του οικειότητα προς τον Πούτιν, ο Τραμπ επέβαλε αυστηρότερες κυρώσεις σε Ρώσους αξιωματούχους, έκλεισε ρωσικά προξενεία και παρείχε περισσότερη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία από ό,τι η κυβέρνηση Ομπάμα.

Η κυβέρνηση Τραμπ έδωσε μάλιστα την εντολή για την «εξόντωση» εκατοντάδων πληρεξουσίων της Ρωσίας σε μια μάχη στη Συρία το 2018, ένα κατόρθωμα για το οποίο ο Τραμπ εξέφρασε ιδιωτικά μεγάλη υπερηφάνεια, παρά την υποβάθμιση της μάχης δημοσίως. Ο Τραμπ έχει χρησιμοποιήσει ένα παρόμοιο μείγμα υπερβολικής φιλικότητας και απειλής και προς άλλους ισχυρούς άντρες του πλανήτη. Η σχέση του Τραμπ με τον πρόεδρο της Τουρκίας, Ρετζέπ Ερντογάν, είχε χαρακτηριστεί από ορισμένους ως «αδελφοσύνη», αλλά ο Τραμπ εκτόξευσε πολλαπλές δημόσιες απειλές ότι θα «εξαφανίσει και θα καταστρέψει εντελώς» την τουρκική οικονομία εάν η Άγκυρα ξεκινήσει στρατιωτική δράση εναντίον των Κούρδων συμμάχων των ΗΠΑ, γεγονός που αποδυνάμωσε την τουρκική λίρα.

Ρεαλισμός

Οι σχέσεις του Τραμπ με τον Σι Τζινπίνγκ της Κίνας υπήρξαν ακόμη πιο ασταθείς. Το αν η διπλωματική προσέγγιση του Τραμπ προς τους συμμάχους και τους αντιπάλους είναι σοφή είναι αντικείμενο ξεχωριστής συζήτησης, αλλά οι αρχές πίσω από τη συχνά ασταθή εξωτερική πολιτική του Τραμπ ήταν σταθερά μια ρεαλιστική αξιολόγηση των ευρύτερων αμερικανικών εθνικών συμφερόντων και καθώς και προσωπικών πολιτικών εκτιμήσεων. Το βάρος αυτών των εκτιμήσεων υποδηλώνει ότι μια δεύτερη θητεία του Τραμπ θα είναι δύσκολη για τη Ρωσία.

Ο επερχόμενος ειδικός απεσταλμένος για τον τερματισμό του πολέμου, ο στρατηγός εν αποστρατεία Κιθ Κέλογκ, ανέβαλε πρόσφατα ένα ταξίδι στο Κίεβο για να συναντηθεί με την κυβέρνηση Ζελένσκι για μετά την επίσημη ορκωμοσία. Πολλοί ανήσυχοι παρατηρητές το θεώρησαν αυτό ως σνομπισμό, ως ένδειξη επικείμενης προδοσίας της ουκρανικής κυβέρνησης. Αλλά λίγο μετά την ακύρωση του ταξιδιού, ο Κέλογκ εμφανίστηκε στο Fox News για να εξηγήσει ότι θα χρειαστούν έως και 100 ημέρες για να επιτευχθεί μια προσωρινή κατάπαυση του πυρός και να διαβεβαιώσει τους τηλεθεατές ότι η ειρήνη δεν θα ευνοήσει τη Ρωσία.

Μακροπρόθεσμη στρατηγική

Η στροφή σε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική για τον τερματισμό του πολέμου υποδηλώνει την αναγνώριση του πόσο πολιτικά καταστροφική ήταν η απόσυρση από το Αφγανιστάν για τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν. Ο Τραμπ θα είναι ιδιαίτερα πρόθυμος να αποφύγει μια καταστροφή στην εξωτερική πολιτική, καθώς η ευρύτερη εγχώρια οικονομική ατζέντα του εξαρτάται από σκληρές διαπραγματεύσεις στο εμπόριο. Μια συμφωνία για τον τερματισμό του πολέμου που θα μοιάζει με αμερικανική συνθηκολόγηση με τα ρωσικά συμφέροντα θα υπονομεύσει την αξιοπιστία των δασμολογικών απειλών και θα διαβρώσει την εμπιστοσύνη στην ηγεσία των ΗΠΑ στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Αυτό φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τον Τραμπ, ο οποίος έχει απειλήσει με δασμούς 100% τις χώρες που αναζητούν εναλλακτικές λύσεις για το δολάριο των ΗΠΑ, ιδίως τα μέλη των BRICS, δηλώνοντας: «Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα οι BRICS να αντικαταστήσουν το δολάριο των ΗΠΑ στο διεθνές εμπόριο και όποια χώρα προσπαθήσει θα πρέπει να χαιρετήσει την Αμερική».

Αγεφύρωτες διαφορές

Αυτή η εχθρότητα απέναντι στις προσπάθειες διάβρωσης των θεμελίων της παγκόσμιας ηγεσίας της Αμερικής φέρνει τον Τραμπ αναπόφευκτα αντιμέτωπο με τις ευρύτερες φιλοδοξίες του Πούτιν. Η απόφαση της Ρωσίας να ευθυγραμμιστεί ανοιχτά με την Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν και να επιτεθεί στη διεθνή τάξη υπό αμερικανική ηγεσία θα καταστήσει πιο δύσκολο για τον Τραμπ να κατευνάσει τη Ρωσία χωρίς να φανεί ότι διακυβεύει τα αμερικανικά συμφέροντα. Μια θέση που γίνεται πιο δύσκολη δεδομένου ότι η συντριπτική πλειονότητα των Αμερικανών εξακολουθεί να μην εμπιστεύεται τη Ρωσία και τον ηγέτη της.

Οι αγεφύρωτες διαφορές που διέπουν τη σχέση του Τραμπ με τον Πούτιν έχουν γίνει πιο εμφανείς από τότε που ο Τραμπ ορκίστηκε στο αξίωμα. Την ημέρα της ορκωμοσίας του ο Τραμπ δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι πιστεύει πως ο Πούτιν «καταστρέφει τη Ρωσία» με το να μην κάνει συμφωνία για τον τερματισμό του πολέμου. Μια ημέρα αργότερα ο Τραμπ σημείωσε: «Νομίζω ότι η Ρωσία θα έχει μεγάλο πρόβλημα» υπονοώντας ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εξετάζουν νέες κυρώσεις.

Μύδροι

Μέχρι την Τετάρτη ο Τραμπ εξαπέλυε μύδρους κατά του Πούτιν στο Truth Social υπονοώντας ότι η Αμερική θα μπορούσε είτε να αναγκάσει τη Ρωσία να τερματίσει τον πόλεμο με τον «εύκολο τρόπο είτε με τον δύσκολο τρόπο». Ο Τραμπ ανέφερε ότι ο «σκληρός τρόπος» για να φέρει τη Ρωσία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα προέλθει από την πίεση στις εξαγωγές ενέργειας. Ο Κέλογκ ανέφερε συγκεκριμένα ως ανώτατο όριο για τις εξαγωγές πετρελαίου της Ρωσίας τον στόχο των 45 δολαρίων ανά βαρέλι.

Η κυβέρνηση Τραμπ πιθανότατα θα προσπαθήσει να ρίξει την τιμή των ρωσικών εξαγωγών κάτω από αυτό το επίπεδο μέσω ενός συνδυασμού αύξησης της εγχώριας παραγωγής, διαπραγμάτευσης με τη Σαουδική Αραβία για την αύξηση της δικής της παραγωγής, διευκόλυνσης χτυπημάτων στις υποδομές πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ρωσίας από όπλα που χρηματοδοτούνται με τα δικά τους δεσμευμένα περιουσιακά στοιχεία και παροχής κινήτρων σε χώρες να μειώσουν τις εισαγωγές ρωσικού αργού.

Ο Πούτιν, παρά τα πρόσφατα κολακευτικά σχόλια που έκανε σχετικά με την ηγεσία και τις επιδόσεις του Τραμπ στις εκλογές του 2020, φαίνεται έτοιμος να δοκιμάσει την αποφασιστικότητα του Τραμπ, υπογράφοντας μια νέα συνολική στρατηγική εταιρική σχέση με το Ιράν, το bête noire του Τραμπ, μόλις μια ημέρα πριν από την ορκωμοσία του προέδρου των ΗΠΑ.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.