Η “μαχαιριά” της κ. Ντόρας Μπακογιάννη ήταν προαποφασισμένη επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης;
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑΔεν συνηθίζω να ανατρέχω σε αποσπάσματα παλαιότερων άρθρων μου προκειμένου να επικαλεστώ «του λόγου το αληθές».
Τούτη τη φορά όμως θα το κάνω, όχι βεβαίως για να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά για να αποδείξω ότι το ελληνικό «καλωσόρισμα» του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης που προκάλεσε έκρηξη οργής στην Σερβία, δεν αποτελεί μεμονωμένη πρωτοβουλία της Ντόρας Μπακογιάννη, αλλά καλά επεξεργασμένη στρατηγική διολίσθησης από πάγια εθνική θέση.
Διολίσθηση που είναι κοινό μυστικό ότι υπαγορεύθηκε από το Βερολίνο στην πάντα ευεπίφορη σε γερμανικές νουθεσίες κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Το πρώτο ρήγμα σημειώθηκε πέρυσι τέτοια εποχή. Μερικούς μήνες αργότερα απλώς η κυρία Μπακογιάννη, με την γνωστή της μαεστρία, κοίμισε τους Σέρβους και έβαλε η ίδια την οριστική σφραγίδα στο συμβόλαιο. Ανεξάρτητα λοιπόν από το τι λέει και τι δεν λέει η κυβέρνηση για το πρόσφατο συμβάν με πρωταγωνίστρια την Ντόρα, η απόφαση ήταν προειλημμένη και ουσιαστικά προεξοφληθείσα, όπως έγραφα, από τον Δεκέμβριο του 2022.Τον περασμένο Απρίλιο επανήλθα στο ζήτημα με ένα ακόμη άρθρο που μεταφράστηκε στα σερβικά μέσα ενημέρωσης καταγράφοντας την στροφή της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης που ανοίγει το δρόμο για διεθνή αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου.
Αν ξαναδιαβάσετε εκείνες τις γραμμές θα πιστέψετε ότι αναφέρομαι στο σήμερα! Κι όμως γράφτηκαν ένα χρόνο πριν και έχουν ως εξής:
«[…]Σε πρόσφατο ψήφισμα σχετικά με την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης η Ελλάδα για πρώτη φορά-και σε αντίθεση με την Κύπρο που καταψήφισε-επέλεξε τον ανέντιμο δρόμο της αποχής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδειχτηκε ικανός και για αυτό το ξεδιάντροπο «unfair» απέναντι σε ένα έθνος-το μοναδικό ίσως στο πλανήτη-με το οποίο οι Ελληνες έχουν αδελφική σχέση, όχι απλώς φιλική.
[…[Σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους, Ελληνες και Σέρβοι στάθηκαν χέρι-χέρι στην πραγματικά σωστή πλευρά της ιστορίας. Και ήταν οι λαοί που μονίμως έμπαιναν στο ρουθούνι της αυτοκρατορικής και αργότερα ναζιστικής Γερμανίας, σε αντίθεση με άλλους Βαλκάνιους που προσέφεραν απλόχερα τις υπηρεσίες τους στο Ράιχ.
Οι Ελληνες αγαπούν τους Σέρβους και το απέδειξαν όταν εκείνοι στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ανήμποροι και απομονωμένοι κλήθηκαν να υπερασπίσουν την πατρίδα τους από τους κατσαπλιάδες του Ου-Τσε-Κα και τους σύγχρονους βαρβάρους του ΝΑΤΟ που τους βομβάρδιζαν χωρίς έλεος.
Κι οι Σέρβοι από την πλευρά τους δεν ξέχασαν ποτέ αυτή τη βοήθεια. Το διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια όταν στην διάρκεια της γιουγκοσλαβικής κρίσης βρέθηκα πολλές φορές στη φλεγόμενη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο.
Στα συνοριακά φυλάκια ακόμη και οι πιο σκληροτράχηλοι, μπαρουτοκαπνισμένοι Σέρβοι πολεμιστές, όπως οι «Τίγρεις του Αρκάν» που πυροβολούσαν πριν τους πεις το όνομα σου, μαλάκωναν απότομα μόλις έβλεπαν ελληνικό διαβατήριο. Φωτιζόταν στη κυριολεξία το πρόσωπο τους. «Ελα μέσα να πιούμε μια σλιβοβίτσα, μου έλεγαν. Γιατί αν δεν ήσασταν εσείς οι Ελληνες θα βάζαμε αντί για βενζίνη στα αυτοκίνητα μας κάρβουνο…»
Για τους Σέρβους, λοιπόν, σήμερα το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου είναι ζήτημα υπαρξιακό. Εκτός από την υπεράσπιση του λίκνου της ιστορικής και θρησκευτικής τους κληρονομιάς, η διατήρηση ενός διεθνούς στάτους «μη αναγνώρισης» του υβριδικού κράτους των Κοσοβάρων είναι το μόνο όπλο άμυνας απέναντι στον αλβανικό επεκτατισμό που δείχνει τα διαρκώς τα δόντια του στη βαλκανική.
Σήμερα υπάρχουν μόλις πέντε χώρες μέλη της ΕΕ που δεν αναγνωρίζουν το Κοσσυφοπέδιο ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος. Μεταξύ τους η Ελλάδα και φυσικά η Κύπρος για ευνόητους εθνικούς λόγους.
Η ελληνική στάση ωστόσο έχει αρχίσει να παρουσιάζει ρωγμές, παρότι «πρωθυπουργός» και «πρόεδρος» του κράτους-λησταρχείου που πρόσφατα-με ενθάρρυνση Γερμανών και Αμερικανών-υπέβαλε και αίτηση ένταξης στην ΕΕ(!) έχουν επανειλημμένως φωτογραφηθεί με γκραβούρες της «Μεγάλης Αλβανίας» που φτάνει μέχρι την Πρέβεζα, συμπεριλαμβάνοντας και την Κέρκυρα!
Αντί να τους έχουμε πάρει στο κυνήγι για το ανέκδοτο της «Μεγάλης Αλβανίας», ο Μητσοτάκης δεν χάνει την ευκαιρία να χαριεντίζεται με τον αναιδή Ράμα, ενώ χωρίς κανένα προφανή λόγο έχουν πυκνώσει οι επισκέψεις απεσταλμένων της ελληνικής κυβέρνησης στην Πρίστινα. Από τον…Πάτση μέχρι την Μενδώνη.
Αν ο Μητσοτάκης σκέπτεται να τροποποιήσει την πάγια ελληνική πολιτική «μη αναγνώρισης» για να κάνει τα γλυκά μάτια στους Γερμανούς θα έχει διαπράξει εθνική μειοδοσία και πρωτοφανή ασέβεια απέναντι στα αισθήματα της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Οπως ακριβώς έπραξε και με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Ταυτόχρονα όμως θα καταφέρει να διαταράξει αμετάκλητα τις σχέσεις με τον μοναδικό σύμμαχο στην εύφλεκτη βαλκανική γειτονιά.
Στη συνέχεια το άρθρο του 2023 συνεχίζει παραθέτοντας γεγονότα που μοιάζουν να έχουν βγει με καρμπόν από το…σήμερα:
«Στο άκουσμα της είδησης για το ελληνικό “unfair” στο συμβούλιο της Ευρώπης, η πρωθυπουργός της Σερβίας ακύρωσε την ομιλία της στο Συνέδριο των Δελφών, μία επαρχιακή εκδοχή ελληνικού Νταβός που έχει όμως ημιεπίσημο χαρακτήρα καθώς γίνεται υπό την αιγίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας.
Σχεδόν ταυτόχρονα οι σερβικές ειδικές δυνάμεις ακύρωσαν την συμμετοχή τους στην διακλαδική άσκηση «Ωρίων» του ελληνικού υπουργείου άμυνας, ενώ ο πρωθυπουργός Βούτσιτς μίλησε με πικρία για χώρες που εξέπληξαν δυσάρεστα με την συμπεριφορά τους στην επίμαχη ψηφοφορία. Αλλά και ο υπουργός εξωτερικών Ιβιτσα Ντάτσιτς σε ένα τουίτ του γεμάτο νόημα ευχαρίστησε τον πρώην ομολόγο του Κατρούγκαλο και τον Σύριζα επειδή διαφοροποιήθηκαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.Οποιος ξέρει να διαβάζει αυτές τις κινήσεις αντιλαμβάνεται ότι η ενόχληση των Σέρβων είναι πολύ μεγάλη. Αυτό που παραμένει ασαφές είναι ποιό αντισταθμιστικό όφελος εξασφάλισε ο κύριος Μητσοτάκης για αυτή τη στροφή. Και για λογαριασμό ποίου; Της Ελλάδας ή του εαυτού του;
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι οι Γερμανοί ενδιαφέρονται πάση θυσία για την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου στις ευρωπαικές συλλογικές δομές, γιατί θεωρούν ότι αυτό εξυπηρετεί τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις. Μία από τις βασικές ερωτήσεις που έκανε η δημοσιογράφος της Ντόιτσε Βέλε στον Αλέξη Τσίπρα κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στην Γερμανία ήταν αν, σε περίπτωση που ξαναγίνει πρωθυπουργός,…θα αναγνωρίσει το Κόσοβο!»
Αντί για επίλογο σε εκείνο το προφητικό άρθρο κατέληγα σε ένα ερώτημα που θα επαναλάβω και σήμερα: «Με ποιον ακριβώς αξιακό κώδικα μπορεί να προωθείται η υποψηφιότητα ενός κράτους-κουρελού, κρησφύγετου ναρκεμπόρων και άλλων εγκληματικών στοιχείων, στις ευρωπαικές δομές; Τι σόι Ευρώπη είναι αυτή που θέλει να ενσωματώσει αμετανόητους Ου-Τσε-Κάδες, σαλταδόρους και ταραχοποιούς; Ποια ακριβώς ιδανικά έχει φτάσει να εξυπηρετεί η Ευρωπαική Ενωση του Βερολίνου;…»
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου