Γκουτζάνης Σπύρος
“Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τις υποκλοπές”, είναι η μόνιμη επωδός όσων αναζητούν προφάσεις για να στηρίξουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με βάση τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων φαίνεται σωστό. Βέβαια στις δημοσκοπήσεις, ανάλογα με την απάντηση που θέλεις να εκμαιεύσεις, θέτεις και το κατάλληλο ερώτημα.
Εάν στο ερώτημα «ποιο είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζετε;», οι πολίτες έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην ενεργειακή ακρίβεια, δηλαδή στο ότι δεν θα έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς ρεύματος και φυσικού αερίου, στην καταναλωτική ακρίβεια, που μεταφράζεται στο ότι θα πρέπει να ελαφραίνουν το καλάθι του σουπερμάρκετ για την οικογένεια, ή ακόμη και στις εξωτερικές απειλές, δηλαδή έναν ενδεχόμενο πόλεμο με την Τουρκία, τότε το πρόβλημα των υποκλοπών αξιολογείται τελευταίο.
Το ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί διαφορετικά, ας πούμε ως εξής: “Tί αξιολογείται ως σημαντικότερο, την μείωση της καταναλωτικής σας δυνατότητας ή την κατάργηση της δημοκρατίας που σηματοδοτούν οι υποκλοπές;”. Σε αυτή την περίπτωση οι απαντήσεις και τα αντίστοιχα ποσοστά θα ήταν σίγουρα διαφορετικά.
Αλλά ακόμη και με τον γνωστό παραπειστικό τρόπο που θέτουν τα ερωτήματα οι Έλληνες δημοσκόποι (ιδιαίτερο είδος στον δυτικό κόσμο) και πάλι θα ήταν διαφορετικά τα ευρήματα εάν οι πολίτες είχαν μία ουδέτερη, αλλά πλήρη ενημέρωση για το σκάνδαλο των υποκλοπών από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Όταν λέμε ουδέτερη εννοούμε στα σημεία που όλοι συμφωνούν: πχ ότι ο Κωστής Χατζηδάκης ήταν υπό παρακολούθηση για περίπου δύο χρόνια από την ΕΥΠ, δίχως να υπάρχει καμία αιτιολόγηση. Ή ότι ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων επίσης ήταν υπό παρακολούθηση ως επικίνδυνος για το εθνικό συμφέρον.
Ο ρόλος των ΜΜΕ
Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης σε όλη αυτή την υπόθεση έχουν φροντίσει να συσκοτίσουν, δεν παρουσιάζουν τα γεγονότα -εκείνα στα οποία δεν υπάρχει αμφισβήτηση- και όταν το κάνουν τα συνδέουν με την τοξική πολιτική αντιπαράθεση. Έχουν φθάσει στο σημείο να θάβουν κυριολεκτικά σημαντικές ειδήσεις που δεν ευνοούν την κυβέρνηση και τα διασυνδεδεμένα με αυτήν συμφέροντά τους.
Εάν ενημερωνόμουν από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, τα κανάλια και τα μεγάλα sites πιθανώς και εγώ θα συμφωνούσα ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα δημοκρατίας (ποιες υποκλοπές;) αλλά κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι θέλουν να πλήξουν τον καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης. Αυτά όμως αφορούν τον μέσο πολίτη που δεν έχει διέξοδο στην μονοφωνική ενημέρωση που συνιστά παραπληροφόρηση.
Το επιχείρημα “δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος” είναι χυδαίο όταν ακούγεται από πολιτικούς, δημοσιογράφους, διανοούμενους και γενικότερα όσους εκφέρουν δημόσιο λόγο. Γιατί οι εκτεταμένες υποκλοπές συνιστούν δημοκρατική και συνταγματική εκτροπή. Πρώτον, όσον αφορά στην άσκηση της εξουσίας και δεύτερον όσον αφορά στην παραβίαση των θεμελιωδών και προστατευόμενων από το Σύνταγμα δικαιωμάτων.
Η επιτομή του λαϊκισμού
Η τήρηση του Συντάγματος δεν τελεί υπό τον όρο της συμφωνίας μίας μερίδας κακά πληροφορημένων πολιτών. Η εκάστοτε κυβέρνηση δεν μπορεί να παραβιάζει το Σύνταγμα, επειδή συμφωνεί ή αδιαφορεί ένα ποσοστό ανόητων. Το Σύνταγμα υπάρχει για να περιορίζει την αυθαιρεσία της εξουσίας και να υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να λειτουργούν σύμφωνα με το νόμο, τουλάχιστον από την εποχή του Κρόμγουελ.
Η επίκληση του λαϊκού παράγοντα, που ερμηνεύεται κατά το δοκούν, προκειμένου να δικαιολογηθεί η παραβίαση των θεσμών, είναι ο ορισμός του λαϊκισμού. Του λαϊκισμού που κατά τα άλλα ξορκίζουν οι οπαδοί της κυβέρνησης και τον επικαλούνται για να ξιφουλκούν κατά των πολιτικών τους αντιπάλων οι εμπαθείς ακροκεντρώοι. Και κάπως έτσι τελειώνουν τα προσχήματα: Η δεξιά που είναι στην κυβέρνηση δεν είναι παράγοντας δημοκρατίας και οι ακροκεντρώοι που σιωπούν απλώς κάνουν δουλίτσες με την κυβέρνηση.
Εν τέλει μπορεί κανείς να στηρίζει την κυβέρνηση στην συνταγματική εκτροπή που διέπραξε με το σκάνδαλο των υποκλοπών και που συνεχίζει με την συγκάλυψη του. Δικαίωμά του. Αλλά τότε δεν μπορεί να λέει ότι είναι δημοκράτης. Όχι τουλάχιστον εάν δεν θέλει να κακοποιεί ακόμη και τους στοιχειώδεις κανόνες της λογικής σκέψης.
Δημοσίευση σχολίου