Η Τουρκική επιθετικότητα έχει περάσει σε μια φάση πρωτοφανούς κλιμάκωσης και αυτή η κλιμάκωση έχει πάψει πλέον είναι μόνο ρητορική…
Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥΟι δηλώσεις των Τούρκων επιτελών και ο συνδυασμός τους με τους διαρκείς τυχοδιωκτισμούς οι οποίοι εκδηλώνονται στο πεδίο, αποτελούν μέρος μιας ενιαίας στρατηγικής που στην παρούσα φάση απέναντι στην χώρα μας, δεν οριοθετεί απλώς το εύρος μιας απαράδεκτης αναθεωρητικής ατζέντας, αλλά ισοδυναμεί στην πράξη με μια διαρκή προπαρασκευστική πολεμική ενέργεια που βρίσκεται σε εξέλιξη και είναι απλώς ζήτημα χρόνου το πότε ακριβώς θα ανάψει και τυπικά το φυτίλι του δυναμίτη.
Σημαντική παράμετρος σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική συγκυρία, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το ποιος θα χρεωθεί με την «ρετσινιά» του επιτιθέμενου, όπως εσφαλμένα επιμένουν να αναμασούν κορυφαίοι Έλληνες πολιτικοί αλλά και οι «στρατηγικοί» μας σύμμαχοι, με προεξάρχοντες τους Αμερικανούς, συντηρώντας έτσι μια επικίνδυνη και καθαγιαστική για τον ρόλο τους αντίληψη μέσα στην Ελληνική κοινωνία. Άλλωστε η «ρετσινιά» του επιτιθέμενου, με το όποιο ηθικά απαξιωτικό φορτίο την συνοδεύει, εξανεμίζεται γρήγορα την επόμενη μέρα κατά την διάρκεια του επαναπροσδιορισμού των ισορροπιών και αυτό που μένει για να προσμετρήσει τελικά στην επαναδιατύπωση της περιφερειακής εξίσωσης, είναι το αμιγές γεωπολιτικό ταμείο το οποίο έχουν να επιδείξουν οι εμπλεκόμενοι.
Αυτός είναι και ο λόγος που σε ότι μας αφορά επιμένουμε, πως η σημαντική παράμετρος στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, ΕΙΝΑΙ το ποιος διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και κυρίως την αδιαμφισβήτητη ικανότητα να χρησιμοποιεί αυτήν την πρωτοβουλία, για να ισχυροποιήσει την πραγματική γεωπολιτική του θέση, καθιστώντας ταυτόχρονα τον αντίπαλο ακόμη πιο επιρρεπή σε τυχοδιωκτισμούς, αλλά και περισσότερο ευάλωτο στην ουσιαστική στρατηγική ήττα.
Ο εσμός του συμβιβασμού και του απαράδεκτου εξευμενιστικού πεμπτοφαλαγγιτισμού που για δεκαετίες ολόκληρες συντήρησε την ολέθρια επιλογή της απόλυτης γεωπολιτικής αφασίας την οποία κατά τα λοιπά βάφτισε «σύνεση», δεν διστάζει ακόμη και σήμερα να επιστρατεύει και το τελευταίο ίχνος της δολιότητας που του έχει απομείνει, προκειμένου να μεταφράσει αυτή μας την προτροπή, αποκλειστικά και μόνο ως προτροπή για καταφυγή στο πρώτο συντριπτικό πλήγμα, επιχειρώντας να δαιμονοποιήσει αυτήν την ιδέα και να την καταστήσει αντιδημοφιλή και κυρίως ένοχη στα μάτια των Ελλήνων πολιτών.
Η Ελλάδα βέβαια αυτήν την στιγμή δέχεται επίθεση, η οποία προς το παρόν παραμένει στο επίπεδο της ανοικτής, πολλαπλής και απροκάλυπτης απειλής και από αυτήν την άποψη προφανώς και έχει κάθε δικαίωμα να σχεδιάσει και να καταφύγει στο εργαλείο του πρώτου συντριπτικού πλήγματος, όπως ήδη έχουμε τονίσει ΚΑΙ σε παλαιότερο άρθρο μας.
Ωστόσο, αυτή δεν είναι η μοναδική διαθέσιμη επιλογή. Αντιθέτως… Ο μοναδικός ίσως λόγος που θα μπορούσε να την καταστήσει μοναδική και αναπότρεπτη, είναι η γενικευμένη ατολμία της πολιτικής ηγεσίας του τόπου μας, η οποία αρνείται, ακόμη και αυτήν την ύστατη στιγμή, να αναλάβει εκείνες τις απαραίτητες διπλωματικοπολιτικές πρωτοβουλίες, που θα της εξασφαλίσουν το δικαίωμα στην άσκηση πλήρους κυριαρχίας και κυριαρχικών Δικαιωμάτων, έτσι όπως αυτά θεμελιώνονται από το Διεθνές Δίκαιο και τις ισχύουσες Διεθνείς Συνθήκες, γεγονός που θα μπορούσε να ισχυροποιήσει την θέση της χώρας μας και να δημιουργήσει σημαντικά ασφυκτικά διπλωματικοπολιτικά αδιέξοδα στον τουρκικό αναθεωρητικό τυχοδιωκτισμό.
Το έγκλημα είναι διαχρονικό…
Η βαρύτητα όμως που αποκτά είναι ξεχωριστή, όταν το έγκλημα αυτό συνεχίζει να διαπράττεται ΚΑΙ από την σημερινή κυβέρνηση σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία κατά την οποία η αχαλίνωτη Τουρκική επιθετικότητα απειλεί να επαναχαράξει τον περιφερειακό χάρτη.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις και το πολιτικό προσωπικό που τις συναποτέλεσε από το 1974 και μετά, έκαναν ότι μπορούσαν για να εξασφαλίσουν προνομιακό δικαίωμα στην νομή της Εξουσίας. Μέρος των πεπραγμένων τους, ήταν η διαρκής υποχωρητικότητα και η σταδιακή αναβάθμιση της λογικής του ενδοτισμού, σε επίσημη «εθνική» θέση. Η κυρίαρχη στρατηγική σκέψη της χώρας μας παραδόθηκε στην σχολή του Σημιτισμού και στο πολιτικό «αναμορφωτήριο» του ΕΛΙΑΜΕΠ, ενώ η λογική του «εφικτού» αντικατέστησε σταδιακά το «εθνικά αναγκαίο» και αυτό το έκτρωμα βαφτίστηκε «σύγχρονη Ελληνική Διπλωματία».
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις – μηδέ της σημερινής εξαιρουμένης – εδώ και 50 ολόκληρα χρόνια δίνουν τα ρέστα τους για να εξασφαλίσουν την νομή της εξουσίας, αλλά ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ πεισματικά να εφαρμόσουν ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ πράξη νομής επί των ζωνών πάνω στις οποίες οριοθετούνται Ελληνικά Κυριαρχικά Δικαιώματα τα οποία θεμελιώνονται με βάση τα προβλεπόμενα και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
Οι μοναδικές πράξεις νομής οι οποίες έχουν υπάρξει κατά την διάρκεια αυτών των πενήντα ετών, ήσαν Τουρκικές. Οι συνέπειες αυτών των πράξεων τροφοδότησαν την έξαρση των διμερών εντάσεων. Τουρκικό ήταν ακόμη και το περίφημο casus belli που νοηματοδοτεί σταθερά τα άλλοθι του ελληνόφωνου ενδοτισμού. Και η μοναδική αυθεντικά ελληνική πράξη, ήταν η άρνηση της χώρας μας να υιοθετήσει το casus belli του Ελληνισμού, προκειμένου να ανακόψει την θρασύτατη απαίτηση των νεο-οθωμανών που επιδιώκουν να συρρικνώσουν το γεωπολιτικό αποτύπωμα της πατρίδας μας. Ελληνικότατη πράξη τέλος ήταν και το κλείσιμο του ματιού στο οποίο επιδόθηκε ο κ. Γεραπετρίτης (με πρωθυπουργική εντολή βεβαίως) όταν ουσιαστικά διεμήνυσε στην Τουρκική πολιτική ηγεσία ότι η Ελλάς πέραν των 6 νμ δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να παρεμβαίνει για ν ανακόψει την δράση των πειρατών.
Αγοράζοντας την ψευδαίσθηση του ΜΗ πολέμου, φέραμε τον πόλεμο ακόμη πιο κοντά…
Όπως αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης, αυτό το φτηνό παζάρι αγοράς ΜΗ πολέμου, ΔΕΝ έφερε την Ειρήνη… ΔΕΝ έφερε την πολυπόθητη σταθερότητα… ΔΕΝ διασφάλισε την αρμονική συνύπαρξη μεταξύ δύο γειτόνων. Η διαρκής καταφυγή στην υποχωρητικότητα και τον ενδοτισμό, ΔΕΝ δικαίωσε το ευφυολόγημα περί νησίδας σταθερότητας. Και φυσικά η πρωθυπουργική επιλογή του αυτοπεριορισμού της Εθνικής μας αξιοπρέπειας στα 6 νμ, ΔΕΝ έφερε απλώς την αμφισβήτηση της χωρικής θάλασσας στο προσκήνιο… Έφερε την αμφισβήτηση της Εθνικής κυριαρχίας ακόμη και επί του εδάφους Ελληνικότατων νησιών. Και φυσικά ΔΕΝ απέχουμε παρά μονάχα ελάχιστες μέρες από εκείνην την αποφράδα ημέρα στον Βόσπορο που κάποιοι έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους για να μας πείσουν για τα αποτελέσματα της «επιτυχημένης προσωπικής Διπλωματίας» του Έλληνα πρωθυπουργού. Ας μην τα ξεχνάμε…
Όλα όσα συνέβησαν, δεν ήταν θέλημα Θεού να συμβούν… Ήταν καρπός των ολέθριων επιλογών συγκεκριμένων πολιτικών ανδρών ορισμένοι από τους οποίους σήμερα επιλέγουν τον δρόμο της ένοχης σιωπής και κάποιοι άλλοι έχουν το θράσος να θεωρούν πως δικαιούνται λευκή επιταγή προκειμένου να ηγηθούν ενός κρίσιμου Εθνικού αγώνα, αλλά χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα και χωρίς σαφείς και αδιαπραγμάτευτες Εθνικές επιδιώξεις.
Οι πολίτες καλό θα είναι να μην παγιδεύονται σε αυτήν την λογική, όσο και αν είναι καταφανής η ανάγκη όλων μας, να αισθανθούμε ότι ό τόπος μας διαθέτει σήμερα μια πολιτική ηγεσία αποφασισμένη να διαχειριστεί με συνέπεια και αποφασιστικότητα αυτήν την μείζονα πρόκληση που σχετίζεται ευθέως με την στρατηγική του επιβίωση και με τις εξελίξεις της επόμενης μέρας.
Η σύγχρονη Εθνική ενότητα, ΔΕΝ χτίζεται ΥΠΟ την ηγεσία ενός χρεοκοπημένου και κατά δήλωσήν του δεδομένου πολιτικού προσωπικού που ΕΙΤΕ θα παγιδεύεται σε αθλιότητες όπως αυτή της Καρύστου, ΕΙΤΕ θα ζητά την άδεια του υπέρτατου άρχοντα για να διαχειριστεί προκλήσεις σύμφωνα με τα υπερεθνικά πρωτόκολλα των εταιρικών δομών.
Η σύγχρονη Εθνική ενότητα, ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να χτίζεται ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ συγκεκριμένων επιδιώξεων και στόχων, αδιαπραγμάτευτων και απολύτως δεσμευτικών για το πολιτικό προσωπικό, διαφορετικά η μπάλα θα έχει χαθεί και οι ευκολόπιστοι πολίτες δεν θα έχουν κάνει τίποτε για να αποτρέψουν αυτήν την εξέλιξη.
Δημοσίευση σχολίου