Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ
Η εθνοκαπηλεία και ο κακός εννοούμενος «πατριωτισμός» είναι το τελευταίο καταφύγιο όσων βλέπουν το πολιτικό τους τέλος να έρχεται. Μόνο που αυτό το καταφύγιο έχει μέσα και «περίεργους σκορπιούς» που μπορεί να έχουν επώδυνο τσίμπημα…
Ας τα πάρουμε από την αρχή: Η κυβέρνηση έχει αποτύχει παταγωδώς σε όλα όσα είχε υποσχεθεί στους πολίτες.
-Η οικονομία (στο τμήμα που μας αφορά ως πολίτες) πάει από το κακό στο χειρότερο. Η ακρίβεια έχει «καταπιεί» το διαθέσιμο εισόδημα και οι κυβερνητικές αποφάσεις για «στήριξη» των χαμηλότερων εισοδημάτων είναι ανεπαρκέστατες. Ειδικά στον τομέα της ενέργειας οι αυτοσχεδιασμοί (πχ. κλείνω τους λιγνιτικούς σταθμούς για να τους ανοίξω λίγο αργότερα) οδήγησαν σε τραγικές καταστάσεις που τις πληρώνουμε όλοι…
-Οι εργασιακές σχέσεις έχουν χειροτερεύσει με αποτέλεσμα να υπάρχει (μεταξύ άλλων) και μια άτυπη «απεργία» μεγάλου μέρους εργαζομένων οι οποίοι αρνούνται να προσέλθουν σε τουριστικές «εργασιακές γαλέρες» με μικρούς μισθούς, μεγάλα ωράρια και μηδενικά δικαιώματα…
-Η ελευθερία του Τύπου έχει κατρακυλήσει στην 108η θέση παγκοσμίως και στην τελευταία θέση της ΕΕ. Μέχρι και η αρμόδια ευρωπαία επίτροπος Βέρα Γιούροβα αναγκάστηκε να καλέσει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γιάννη Οικονόμου για συστάσεις…
-Η διαχείριση της πανδημίας μόνο επιτυχημένη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Οι νεκροί πλησιάζουν τους 30.000, το ΕΣΥ έχει αφεθεί στην τύχη του και οι κυβερνητικές αποφάσεις είναι συνεχώς αλληλοαναιρούμενες…
Αυτά και πολλά άλλα δημιούργησαν μια μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις προσδοκίες των πολιτών και της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής. Η στάση αναμονής έχει μετατραπεί σε δυσφορία και οργή. Είναι χαρακτηριστικό ότι όπου θέλουν να περιοδεύσουν οι κυβερνητικοί παράγοντες και ο πρωθυπουργός, απαιτείται και ισχυρή αστυνομική παρουσία…
Σε αυτό το κλίμα το κυβερνητικό επιτελείο φαίνεται ότι αποφάσισε να επενδύσει στην δημιουργία εικόνας για τον πρωθυπουργό ενός «εθνικού ηγέτη παγκοσμίου βεληνεκούς». Ελπίζουν ότι αυτή η εικόνα θα κυριαρχήσει (με την βοήθεια «πρόθυμων» ΜΜΕ…) και θα κάνει να ξεχαστούν όλα τα προηγούμενα.
Γι’αυτό υπήρξαν οι «ουρανομήκεις ζητωκραυγές» για την ομιλία του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, ενώ υποβαθμίστηκαν οι τουρκικές προκλήσεις στην Αλεξανδρούπολη και στο Αιγαίο και σχεδόν εξαφανίστηκε κάθε κριτική για την πολιτική «ίσων αποστάσεων» που τήρησαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Με λίγα λόγια η κυβέρνηση ασκεί εξωτερική πολιτική απευθυνόμενη στο εσωτερικό ακροατήριο και ειδικά σε όσους βρίσκονται στα δεξιά της ΝΔ…
Είναι σαφές ότι τα καμώματα και οι απειλές του Ερντογάν δεν αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση σαν ένα εθνικό ζήτημα με την δημιουργία μιας μεγάλης υπερκομματικής ασπίδας προστασίας της χώρας, αλλά αντιθέτως την εντάσσουν σε ένα πλαίσιο μικροκομματικής αξιοποίησης. Δεν αποτελεί κυρίαρχη στόχευση το πως θα αντιμετωπιστούν οι τουρκικές απειλές, αλλά το πώς αυτό θα ενισχύσει το ηγετικό προφίλ του κ.Μητσοτάκη…
Έχουμε λόγους λοιπόν να ανησυχούμε, διότι όταν ασκείς εξωτερική πολιτική με το βλέμμα προς τα μέσα (κάτι που κάνει και ο Ερντογάν σε ό,τι τον αφορά), τότε όχι μόνο δεν βρίσκονται λύσεις, αλλά αντιθέτως έρχεται κοντύτερα το ενδεχόμενο απρόβλεπτων καταστάσεων…
Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες για το ενδεχόμενο να αξιοποιηθεί η τουρκική απειλή για να οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές, ελπίζω να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα γιατί αυτό περικλείει κινδύνους. Εμείς ζητάμε επίμονα εκλογές για να αλλάξει η αποτυχημένη πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όχι για να γεμίσουν πάλι οι πλατείες από «Ελλαδέμπορους» όπως τότε με την συμφωνία των Πρεσπών…
Στο κάτω-κάτω αυτοί που έλεγαν ότι ο αέρας παρέσυρε τα τουρκικά ερευνητικά σκάφη και τα έφερε σε απόσταση αναπνοής από τα ελληνικά παράλια, δεν είναι οι πλέον κατάλληλοι για να μιλούν για «αποφασιστική στάση»…
Δημοσίευση σχολίου