Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Καλώς ή κακώς, με το σημερινό σχόλιο που αργότερα διέγραψε, ο πρώην ΑΚΑΜ των ΗΠΑ στην Αθήνα Ροβέρτος Παλάμης, έδειξε πως μας βλέπουν (και προφανώς πως μας αντιμετωπίζουν) ειδικώς οι Αμερικανοί. Μήπως όμως και οι άλλοι, στους οποίους στρεφόμαστε; Beggars!
“Οι ζητιάνοι δεν μπορούν να επιλέγουν” ήταν το σχόλιο του Ροβέρτου Παλάμη.
Ας αναρωτηθούμε όλοι σε τι αναφέρεται. Αν αυτό έχει να κάνει με την επιλογή φρεγάτας ή με την εν γένει στάση της χώρας που τα τελευταία έτη συνάπτει συμμαχίες με ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, οι οποίες όμως δείχνουν ότι συνδέονται στενά με ένα είδος καταβολής “φόρου”, που σχετίζεται με αναθέσεις συμβάσεων για εξοπλιστικά προγράμματα. Φυσικά δεν υπάρχει κάτι περίεργο ή και μεμπτό, στο να σφυρηλατείς μια σχέση μέσω “δούναι και λαβείν“. Το ζήτημα είναι τι θέτεις εσύ ως απαίτηση από αυτή την σχέση και, ίσως το σημαντικότερο, με ποιον τρόπο το παρουσιάζεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Γιατί όταν πηγαίνεις σε τέτοιες υποθέσεις με “κατεβασμένα σώβρακα”, είναι φυσικό να μην εμπνέεις και ιδιαίτερο σεβασμό.
Για να σε αποκαλεί ο άλλος “ζητιάνο”, μάλλον κάτι δεν κάνουν διαχρονικώς οι αρμόδιοι σωστά. Μπορεί όμως να υποθέσει κανείς με σχετική άνεση, ότι αυτό για το οποίο εμφανίζεται να ζητιανεύει η χώρα, 200 έτη από την Επανάσταση για την απελευθέρωσή της, είναι η “προστασία” από κάποιον μεγάλο. Και για να σου αποδίδει ο άλλος τον ρόλο του “ζητιάνου”, σημαίνει ότι του δίνεις να καταλάβει ότι δεν έχεις και καμμιά ιδιαίτερη συναίσθηση αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού, με τον τρόπο με τον οποίο παρακαλάς για βοήθεια.
Υπάρχουν υποθέσεις που πρέπει να μας απασχολήσουν;
Μήπως “ζητιάνοι”, επειδή οι αρμόδιοι για την εξωτερική πολιτική περιορίζονται σε απλές παρακλήσεις για ένα τηλέφωνο του πλανητάρχη, χωρίς να έχουν θέσει κάποιον συγκεκριμένο ουσιαστικό και μεγάλο στόχο;
Μήπως “ζητιάνοι”, επειδή ακόμη και όταν έχουμε να διαπραγματευτούμε για ένα “asset” όπως η Σούδα – MDCA, περιοριζόμαστε σε ανταλλάγματα αερολογιών;
Μήπως “ζητιάνοι”, επειδή οι αρμόδιοι περιορίζουν το “λαβείν” σε κατά παραγγελία μαγειρεμένες αναβαθμίσεις της ελληνικής Οικονομίας από αμερικανοϊσραηλινούς οίκους, μόνο και μόνο για το κυβερνητικό αφήγημα;
Μήπως “ζητιάνοι”, επειδή αυτοί που έχουν αναλάβει το εξοπλιστικό “δούναι”, έχουν δώσει δείγματα γραφής για “δουλίτσες” και άλλες τέτοιες ωραίες ιστορίες από το παρελθόν;
Από την άλλη, θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει τον Ροβέρτο Παλάμη, πως ακριβώς είμαστε “ζητιάνοι”, όταν επί των ημερών του ως ΑΚΑΜ στην Αθήνα την περίοδο 2014-2018, όπως αναφέρει και στο βιογραφικό του, αναθέσαμε συμβάσεις ύψους 2 δισ. $ (αναβαθμίσεις Ρ-3 και F-16) με την χώρα σε Μνημόνια και τώρα ετοιμαζόμαστε να σκάσουμε μερικά δισεκατομμύρια για φρεγάτες. Σήμερα κιόλας, ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκέφθηκε το αμερικανικό αεροπλανοφόρο και καμάρωσε τα ελικόπτερα MH-60R που παραγγέλθηκαν με ταχείες διαδικασίες. Μήπως οι πολλές επιλογές αμερικανικού υλικού, έχουν κάτι που μεταφράζεται περίεργα από τους Συμμάχους;
Ευκαιρία πάντως είναι να επισκοπήσουν οι αρμόδιοι την κατάσταση, αρχίζοντας από το θέμα της νέας φρεγάτας και της συνεννοήσεως που υπάρχει εδώ και καιρό με την αμερικανική πλευρά. Όπως επιβεβαιώνει ο Ροβέρτος Παλάμης στο δεύτερο δικαιολογητικό σχόλιό του, δεν διαφαίνεται πρόθεση αποδεσμεύσεως αντιτορπιλικών ARLEIGH BURKE ως “ενδιάμεση λύση”. Διευκρίνισε ότι το “Beggars can’t be choosers“, απευθυνόταν σε Έλληνα που σχολίαζε ως ανεπαρκή την ενδιάμεση λύση των Γάλλων και των Αμερικανών για LCS. Είναι σαν να είπε “ξεχάστε το! Πάρτε τα δύο LCS που εξαρχής προτάθηκαν, και πολλά σας είναι, ζήτουλες“!
Κι επειδή αυτό είναι καθαρά κομμάτι της αμερικανικής κυβερνήσεως, μάλλον πρέπει τώρα η κυβέρνηση να “σηκώσει” το θέμα στην κυβέρνηση Μπάιντεν, αφού επί Τραμπ το ζήτημα είχε αφεθεί για μετά τις εκλογές. Τυχόν θετική ανταπόκριση εξάλλου, είναι και μια διέξοδος από πολιτικής απόψεως, για την δημοσία προσβολή Ροβέρτου Παλάμη. Ο οποίος ως πρόσωπο σχετιζόμενο με τα συμφέροντα της ΟΝΕΧ, είναι φυσικό να δυσανασχετεί με τον ελληνικό στόχο περί ARLEIGH BURKE, που “απειλεί” την υπόθεση των ναυπηγείων Ελευσίνος.
Σε τελική ανάλυση, το ζητούμενο είναι τι κάνουμε εμείς κι όχι τι λέει ο κάθε παλιάτσος. Ας δούμε κατάματα την ανοικτή παλάμη. Το καλό ή “κακό” για τους “ζητιάνους”, είναι ότι έχουν σε εξέλιξη και εκείνον τον “μπελά” που ακούει στο όνομα MDCA. Ας κάνουν λοιπόν ό,τι καλύτερο μπορούν οι αρμόδιοι, για να ανταποδώσουν την μούτζα που έριξε ο Ροβέρτος Παλάμης. Καμμιά φορά δεν είναι κακό να σου μιλάνε σκληρά.
Καλώς ή κακώς, με το σημερινό σχόλιο που αργότερα διέγραψε, ο πρώην ΑΚΑΜ των ΗΠΑ στην Αθήνα Ροβέρτος Παλάμης, έδειξε πως μας βλέπουν (και προφανώς πως μας αντιμετωπίζουν) ειδικώς οι Αμερικανοί. Μήπως όμως και οι άλλοι, στους οποίους στρεφόμαστε; Beggars!
“Οι ζητιάνοι δεν μπορούν να επιλέγουν” ήταν το σχόλιο του Ροβέρτου Παλάμη.
Ας αναρωτηθούμε όλοι σε τι αναφέρεται. Αν αυτό έχει να κάνει με την επιλογή φρεγάτας ή με την εν γένει στάση της χώρας που τα τελευταία έτη συνάπτει συμμαχίες με ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, οι οποίες όμως δείχνουν ότι συνδέονται στενά με ένα είδος καταβολής “φόρου”, που σχετίζεται με αναθέσεις συμβάσεων για εξοπλιστικά προγράμματα. Φυσικά δεν υπάρχει κάτι περίεργο ή και μεμπτό, στο να σφυρηλατείς μια σχέση μέσω “δούναι και λαβείν“. Το ζήτημα είναι τι θέτεις εσύ ως απαίτηση από αυτή την σχέση και, ίσως το σημαντικότερο, με ποιον τρόπο το παρουσιάζεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Γιατί όταν πηγαίνεις σε τέτοιες υποθέσεις με “κατεβασμένα σώβρακα”, είναι φυσικό να μην εμπνέεις και ιδιαίτερο σεβασμό.
Για να σε αποκαλεί ο άλλος “ζητιάνο”, μάλλον κάτι δεν κάνουν διαχρονικώς οι αρμόδιοι σωστά. Μπορεί όμως να υποθέσει κανείς με σχετική άνεση, ότι αυτό για το οποίο εμφανίζεται να ζητιανεύει η χώρα, 200 έτη από την Επανάσταση για την απελευθέρωσή της, είναι η “προστασία” από κάποιον μεγάλο. Και για να σου αποδίδει ο άλλος τον ρόλο του “ζητιάνου”, σημαίνει ότι του δίνεις να καταλάβει ότι δεν έχεις και καμμιά ιδιαίτερη συναίσθηση αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού, με τον τρόπο με τον οποίο παρακαλάς για βοήθεια.
Υπάρχουν υποθέσεις που πρέπει να μας απασχολήσουν;
Μήπως “ζητιάνοι”, επειδή οι αρμόδιοι για την εξωτερική πολιτική περιορίζονται σε απλές παρακλήσεις για ένα τηλέφωνο του πλανητάρχη, χωρίς να έχουν θέσει κάποιον συγκεκριμένο ουσιαστικό και μεγάλο στόχο;
Μήπως “ζητιάνοι”, επειδή ακόμη και όταν έχουμε να διαπραγματευτούμε για ένα “asset” όπως η Σούδα – MDCA, περιοριζόμαστε σε ανταλλάγματα αερολογιών;
Μήπως “ζητιάνοι”, επειδή οι αρμόδιοι περιορίζουν το “λαβείν” σε κατά παραγγελία μαγειρεμένες αναβαθμίσεις της ελληνικής Οικονομίας από αμερικανοϊσραηλινούς οίκους, μόνο και μόνο για το κυβερνητικό αφήγημα;
Μήπως “ζητιάνοι”, επειδή αυτοί που έχουν αναλάβει το εξοπλιστικό “δούναι”, έχουν δώσει δείγματα γραφής για “δουλίτσες” και άλλες τέτοιες ωραίες ιστορίες από το παρελθόν;
Από την άλλη, θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει τον Ροβέρτο Παλάμη, πως ακριβώς είμαστε “ζητιάνοι”, όταν επί των ημερών του ως ΑΚΑΜ στην Αθήνα την περίοδο 2014-2018, όπως αναφέρει και στο βιογραφικό του, αναθέσαμε συμβάσεις ύψους 2 δισ. $ (αναβαθμίσεις Ρ-3 και F-16) με την χώρα σε Μνημόνια και τώρα ετοιμαζόμαστε να σκάσουμε μερικά δισεκατομμύρια για φρεγάτες. Σήμερα κιόλας, ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκέφθηκε το αμερικανικό αεροπλανοφόρο και καμάρωσε τα ελικόπτερα MH-60R που παραγγέλθηκαν με ταχείες διαδικασίες. Μήπως οι πολλές επιλογές αμερικανικού υλικού, έχουν κάτι που μεταφράζεται περίεργα από τους Συμμάχους;
Ευκαιρία πάντως είναι να επισκοπήσουν οι αρμόδιοι την κατάσταση, αρχίζοντας από το θέμα της νέας φρεγάτας και της συνεννοήσεως που υπάρχει εδώ και καιρό με την αμερικανική πλευρά. Όπως επιβεβαιώνει ο Ροβέρτος Παλάμης στο δεύτερο δικαιολογητικό σχόλιό του, δεν διαφαίνεται πρόθεση αποδεσμεύσεως αντιτορπιλικών ARLEIGH BURKE ως “ενδιάμεση λύση”. Διευκρίνισε ότι το “Beggars can’t be choosers“, απευθυνόταν σε Έλληνα που σχολίαζε ως ανεπαρκή την ενδιάμεση λύση των Γάλλων και των Αμερικανών για LCS. Είναι σαν να είπε “ξεχάστε το! Πάρτε τα δύο LCS που εξαρχής προτάθηκαν, και πολλά σας είναι, ζήτουλες“!
Κι επειδή αυτό είναι καθαρά κομμάτι της αμερικανικής κυβερνήσεως, μάλλον πρέπει τώρα η κυβέρνηση να “σηκώσει” το θέμα στην κυβέρνηση Μπάιντεν, αφού επί Τραμπ το ζήτημα είχε αφεθεί για μετά τις εκλογές. Τυχόν θετική ανταπόκριση εξάλλου, είναι και μια διέξοδος από πολιτικής απόψεως, για την δημοσία προσβολή Ροβέρτου Παλάμη. Ο οποίος ως πρόσωπο σχετιζόμενο με τα συμφέροντα της ΟΝΕΧ, είναι φυσικό να δυσανασχετεί με τον ελληνικό στόχο περί ARLEIGH BURKE, που “απειλεί” την υπόθεση των ναυπηγείων Ελευσίνος.
Σε τελική ανάλυση, το ζητούμενο είναι τι κάνουμε εμείς κι όχι τι λέει ο κάθε παλιάτσος. Ας δούμε κατάματα την ανοικτή παλάμη. Το καλό ή “κακό” για τους “ζητιάνους”, είναι ότι έχουν σε εξέλιξη και εκείνον τον “μπελά” που ακούει στο όνομα MDCA. Ας κάνουν λοιπόν ό,τι καλύτερο μπορούν οι αρμόδιοι, για να ανταποδώσουν την μούτζα που έριξε ο Ροβέρτος Παλάμης. Καμμιά φορά δεν είναι κακό να σου μιλάνε σκληρά.
Δημοσίευση σχολίου