Ντμιτρι Κοσίρεφ
Μια σπάνια περίπτωση: δύο στρατιωτικοί στόλοι, ο Αμερικανικός και ο Κινέζικος , κάνουν ταυτόχρονα ελιγμούς στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Και επίσης - δίπλα-δίπλα, μερικές φορές βλέποντας ο ένας τον άλλον. Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ δεν τα καταφέρνουν - είναι στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου (απλά θυμηθείτε τι είπε ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ στην ομιλία του στις 4 Ιουλίου). Και για την Κίνα δεν είναι όλα καλά δεδομένης της οδυνηρής επανεκκίνησης της οικονομίας μετά τον coronavirus. Και όμως κάνουν ελιγμούς προκλητικά δείχνοντας ο ένας στον άλλον τις κακές διαθέσεις τους.
Νωρίτερα, η Αμερική και η Κίνα αντάλλαξαν δύο έγγραφα που μοιάζουν με καθρέφτη σχετικά με την αυξανόμενη αντιπαράθεση των ωκεανών τους. Αυτό που έχουν κοινό αυτά τα έγγραφα είναι αυτό που μαρτυρούν: ο Ατλαντικός και η Ευρώπη είναι το χθες, ο κύριος στρατηγικός ανταγωνισμός των υπερδυνάμεων διεξάγεται ήδη στον Ειρηνικό Ωκεανό, στα ανοικτά των ακτών της Κίνας. Και είναι για πολύ καιρό.
Η χρόνια ταπείνωση στην οποία υποβάλλονται οι ηγέτες της Ευρώπης (και του ΝΑΤΟ) από την σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι γνωστή. Στην πραγματικότητα, οι Ευρωπαίοι εξηγούνται: αν θέλετε να ζήσετε με ασφάλεια, να ζήσετε, αλλά τι σχέση έχει με εμάς αν δεν πληρώσετε καν στους λογαριασμούς του ΝΑΤΟ; Κανείς δεν χρειάζεται το δυτικό σας μέτωπο σήμερα, για εμάς το ανατολικό μέτωπο είναι από καιρό το κύριο. Λοιπόν, είναι αλήθεια: για τις ΗΠΑ, οι πλευρές του κόσμου φαίνονται ακριβώς αντίθετα , γι 'αυτούς ο Ειρηνικός Ωκεανός είναι η Δύση.
Εδώ είναι το πρώτο έγγραφο που συντάχθηκε από το Κινεζικό Εθνικό Ινστιτούτο Μελετών της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Οι αριθμοί είναι ενδιαφέροντες εδώ. Δείχνουν ότι ήδη σήμερα το 60% των αμερικανικών πολεμικών πλοίων, το 55% των στρατιωτικών μονάδων και το 2/3 των Πεζοναυτών ανήκουν στην Περιοχή Διοίκησης του Ινδο-Ειρηνικού. Δεν υπάρχει τίποτα αμυντικό στη θέση τους, 85 χιλιάδες οπλισμένο προσωπικό (από 375 χιλιάδες του "Indo-Pacific") έχουν προχωρήσει στην κινεζική ακτή. Ο εξοπλισμός και τα όπλα είναι επίσης πάνω από το ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Κίνα δεν χρειάζεται να υπενθυμιστεί ότι οι δυνατότητές της δεν φθάνουν αυτές της Αμερικής ακόμη και από τις ακτές της, είναι ένα πολύ γνωστό γεγονός.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια πραγματικότητα , που χτίστηκε γύρω στο 2018 από την τρέχουσα κυβέρνηση των ΗΠΑ. Περιλαμβάνει επίσης συχνότερες αφίξεις και προσγειώσεις των ΗΠΑ σε αμφισβητούμενες περιοχές της περιοχής, καθώς την Κινεζική Πολεμική Αεροπορία και το Ναυτικό να αναχαιτίζουν και να διασκορπίζουν τους ξενοφερμένους. Αλλά κάθε φορά είναι όλο και πιο δύσκολο να το πράξει, επειδή οι δυνάμεις των ΗΠΑ αυξάνονται, και πρόσφατα οι ασιατικές θάλασσες έχουν δει μια σπάνια εικόνα: τρεις ομάδες αεροπλανοφόρων (από τα έντεκα) μαζί, δίπλα δίπλα. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η αύξηση των κινεζικών δυνατοτήτων στην περιοχή.
Το δεύτερο από αυτά τα έγγραφα συντάχθηκε νωρίτερα και ως έκθεση έρευνας από το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ. Εξηγεί ότι η Κίνα είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη ικανοτήτων και ότι οι Αμερικανοί πρέπει να υποστηρίξουν την ικανότητα προστασίας των εταίρων τους στην Ασία-Ειρηνικό - συμπεριλαμβανομένης της Ταϊβάν, αλλά πάνω απ' όλα της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας, των Φιλιππίνων και όλων των άλλων.
Τι σημαίνουν όλα αυτά: βρισκόμαστε και πάλι στις δεκαετία του 1950 και του 1960, όταν συνέβη κάτι παρόμοιο κοντά στα δυτικά σύνορα της ΕΣΣΔ, κυρίως στην Ευρώπη. Και το πιο ενδιαφέρον πράγμα συνέβη τότε στη σφαίρα της ιδεολογίας και της πολιτικής: πώς έχτισαν συμμάχους σε ένα ενιαίο σύστημα, εξηγώντας στον κόσμο ότι η ΕΣΣΔ είναι καθαρό κακό σε όλα. Ομοίως, σήμερα η κυβέρνηση των ΗΠΑ χτίζει έναν μάλλον απροσδόκητα αναζητούμενο μύθο για την επιθετική Κίνα, που καταπιέζει τους δικούς της ανθρώπους και παρεμβαίνει στις υποθέσεις των ίδιων των Αμερικανών. Οι συνέπειες της δημιουργίας της αντισοβιετικής ιδεολογίας εκείνης της εποχής γίνονται αισθητές σήμερα από ένα ελαφρώς διαφορετικό κράτος - τη Ρωσία. Και θα πρέπει να αναμένουμε τις ίδιες συνέπειες για την Κίνα για τις επόμενες δεκαετίες: οι μύθοι είναι επιβιώσιμοι. Αν και μόλις πριν από λίγα χρόνια, η Κίνα φαινόταν διαφορετική από τη Δύση.
Αλλά αν έχουμε τώρα μια επανέκδοση του Ειρηνικού της δεκαετίας του '50 και του '60, είναι δυνατόν να επαναληφθεί η κρίση της Καραϊβικής του 1962 στον Ειρηνικό; Φυσικά και είναι. Ας θυμηθούμε ότι αυτή η κρίση συνέβη όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΣΣΔ διέσχισαν κάποια αόρατη γραμμή, τοποθετώντας μέσα επίθεσης μεταξύ τους σε νέα εδάφη - στην Τουρκία και την Κούβα, αντίστοιχα. Μύριζε σαν πυρηνικά χτυπήματα ανά πάσα στιγμή. Το τέλος της αντιπαράθεσης εκείνης της εποχής έφερε την αντιπαράθεση των υπερδυνάμεων σε ένα στάσιμο στάδιο που διήρκεσε τριάντα χρόνια , το οποίο μπορεί ακόμα να επαναληφθεί σήμερα.
Ας φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν οι ΗΠΑ έκαναν κάτι παρόμοιο στο έδαφος μιας άλλης ασιατικής χώρας εκτός από τις υπάρχουσες, και η Κίνα για πρώτη φορά έβγαινε από την αμυντική θέση και έφερνε οπλοστάσια της κοντά στην αμερικανική ακτή. Ολόκληρη η παγκόσμια στρατηγική ισορροπία θα άλλαζε. Μέχρι στιγμής, ο καθαρά στρατιωτικός λόγος για ό,τι συμβαίνει στην Ασία είναι ότι τα κινεζικά υποβρύχια έχουν την έδρα τους στη Νότια Κίνα και σε άλλες θάλασσες, σχεδιασμένα για αντίποινα κατά των αμερικανικών εδαφών. Τα υπόλοιπα είναι ένας ιδεολογικός και διπλωματικός σχεδιασμός της κατάστασης. Επιπλέον, μιλάμε για εμπορικές οδούς από την Κίνα, την πρώτη οικονομία στον κόσμο, προς τον έξω κόσμο - και σχεδόν εξίσου σημαντική για τις διαδρομές των ΗΠΑ μέσω των ίδιων θαλασσών, αλλά αυτό είναι το δεύτερο ερώτημα. Και οι δύο πλευρές θέλουν να διατηρήσουν αυτές τις θαλάσσιες οδούς υπό έλεγχο.
Ο κόσμος σήμερα δεν μοιάζει πολύ με τα τέλη της δεκαετίας του '50, λέτε. Δεν μπορείτε να περιμένετε το ίδιο από μια Αμερική στη μέση ενός αυξανόμενου εμφυλίου πολέμου ή τουλάχιστον στο ύψος μιας διοικητικής κατάρρευσης, όπως οι ΗΠΑ υπό Eisenhower ή Kennedy. Για να μην αναφέρουμε τη διασκέδαση της κινεζικής προπαγάνδας, η οποία σε ένα σημείο προσπάθησε να απεικονίσει το Αμερικανικό Ναυτικό ως στόλο, ότι χτυπήθηκε μέχρι θανάτου από τον coronavirus.
Αλλά το γεγονός είναι αυτό η αλλαγή του Eisenhower σε Kennedy ήταν η τελευταία ανάπαυλα πριν από μια όχι λιγότερο έντονη εσωτερική κρίση της Αμερικής. Αργότερα η δεκαετία του '60 στις ΗΠΑ ήταν μια καταστροφή, απείλησαν να καταστρέψουν τη χώρα από μέσα, και ο λόγος ήταν, μεταξύ άλλων, μια αλλαγή γενεών και ιδεολογιών. Ξεκινώντας από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60, η εσωτερική εξέγερση υπονόμευσε την ικανότητα της Αμερικής να διεξάγει πόλεμο στην Ινδοκίνα και την επιθυμία να συνεχιστεί μια σκληρή αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ. Αλλά τουλάχιστον η κρίση της Καραϊβικής, καθώς και η ανάκληση της στρατιωτικής μηχανής στην Ινδοκίνα, ήταν σε εξέλιξη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια μεγάλη χώρα, μερικοί τρομοκρατήθηκαν από την κατάρρευση και τη διάσπαση της κοινωνίας, ενώ άλλοι έφεραν τα αεροπλανοφόρα για επίθεση.
Όπως και στην προηγούμενη εποχή, πολλά εξαρτώνται από τη θέση των συμμάχων των ΗΠΑ. Ο ρόλος των δέκα χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας που προσπαθούν να παραμείνουν ουδέτερες τον τελευταίο χρόνο, παρά τις υπενθυμίσεις της Αμερικανικής διπλωματίας, είναι μόνιμα ασαφής: έχετε εδαφικές διαφορές με την Κίνα... Εκείνοι που απαντούν: αλλά η Κίνα είναι ο πρώτος και ο δεύτερος οικονομικός μας εταίρος.
Το πρόβλημα είναι ότι η ενεργός διπλωματία του ASEAN αναστέλλεται εξίσου με το σύνολο της διπλωματίας: λόγω του coronavirus. Την περασμένη εβδομάδα, η Σύνοδος Κορυφής του ASEAN πραγματοποιήθηκε σε μορφή βίντεο, και ένα τυποποιημένο έγγραφο για την επίλυση των διαφορών με την Κίνα εγκρίθηκε, αυτό είναι όλο. Εάν η πανδημία, με τη διακοπή της διεθνούς επικοινωνίας, έχει παγώσει τις υπάρχουσες καταστάσεις, αυτό είναι καλό . Εάν έχει παραλύσει τους μηχανισμούς που μπορούν να μετριάσουν τις κρίσεις, τότε είναι κακό. Το Ανατολικό Μέτωπο αποδεικνύεται παράξενο και όχι λιγότερο επικίνδυνο.
https://ria.ru/20200707/1573970945.html
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Η χρόνια ταπείνωση στην οποία υποβάλλονται οι ηγέτες της Ευρώπης (και του ΝΑΤΟ) από την σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι γνωστή. Στην πραγματικότητα, οι Ευρωπαίοι εξηγούνται: αν θέλετε να ζήσετε με ασφάλεια, να ζήσετε, αλλά τι σχέση έχει με εμάς αν δεν πληρώσετε καν στους λογαριασμούς του ΝΑΤΟ; Κανείς δεν χρειάζεται το δυτικό σας μέτωπο σήμερα, για εμάς το ανατολικό μέτωπο είναι από καιρό το κύριο. Λοιπόν, είναι αλήθεια: για τις ΗΠΑ, οι πλευρές του κόσμου φαίνονται ακριβώς αντίθετα , γι 'αυτούς ο Ειρηνικός Ωκεανός είναι η Δύση.
Εδώ είναι το πρώτο έγγραφο που συντάχθηκε από το Κινεζικό Εθνικό Ινστιτούτο Μελετών της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Οι αριθμοί είναι ενδιαφέροντες εδώ. Δείχνουν ότι ήδη σήμερα το 60% των αμερικανικών πολεμικών πλοίων, το 55% των στρατιωτικών μονάδων και το 2/3 των Πεζοναυτών ανήκουν στην Περιοχή Διοίκησης του Ινδο-Ειρηνικού. Δεν υπάρχει τίποτα αμυντικό στη θέση τους, 85 χιλιάδες οπλισμένο προσωπικό (από 375 χιλιάδες του "Indo-Pacific") έχουν προχωρήσει στην κινεζική ακτή. Ο εξοπλισμός και τα όπλα είναι επίσης πάνω από το ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Κίνα δεν χρειάζεται να υπενθυμιστεί ότι οι δυνατότητές της δεν φθάνουν αυτές της Αμερικής ακόμη και από τις ακτές της, είναι ένα πολύ γνωστό γεγονός.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια πραγματικότητα , που χτίστηκε γύρω στο 2018 από την τρέχουσα κυβέρνηση των ΗΠΑ. Περιλαμβάνει επίσης συχνότερες αφίξεις και προσγειώσεις των ΗΠΑ σε αμφισβητούμενες περιοχές της περιοχής, καθώς την Κινεζική Πολεμική Αεροπορία και το Ναυτικό να αναχαιτίζουν και να διασκορπίζουν τους ξενοφερμένους. Αλλά κάθε φορά είναι όλο και πιο δύσκολο να το πράξει, επειδή οι δυνάμεις των ΗΠΑ αυξάνονται, και πρόσφατα οι ασιατικές θάλασσες έχουν δει μια σπάνια εικόνα: τρεις ομάδες αεροπλανοφόρων (από τα έντεκα) μαζί, δίπλα δίπλα. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η αύξηση των κινεζικών δυνατοτήτων στην περιοχή.
Το δεύτερο από αυτά τα έγγραφα συντάχθηκε νωρίτερα και ως έκθεση έρευνας από το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ. Εξηγεί ότι η Κίνα είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη ικανοτήτων και ότι οι Αμερικανοί πρέπει να υποστηρίξουν την ικανότητα προστασίας των εταίρων τους στην Ασία-Ειρηνικό - συμπεριλαμβανομένης της Ταϊβάν, αλλά πάνω απ' όλα της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας, των Φιλιππίνων και όλων των άλλων.
Τι σημαίνουν όλα αυτά: βρισκόμαστε και πάλι στις δεκαετία του 1950 και του 1960, όταν συνέβη κάτι παρόμοιο κοντά στα δυτικά σύνορα της ΕΣΣΔ, κυρίως στην Ευρώπη. Και το πιο ενδιαφέρον πράγμα συνέβη τότε στη σφαίρα της ιδεολογίας και της πολιτικής: πώς έχτισαν συμμάχους σε ένα ενιαίο σύστημα, εξηγώντας στον κόσμο ότι η ΕΣΣΔ είναι καθαρό κακό σε όλα. Ομοίως, σήμερα η κυβέρνηση των ΗΠΑ χτίζει έναν μάλλον απροσδόκητα αναζητούμενο μύθο για την επιθετική Κίνα, που καταπιέζει τους δικούς της ανθρώπους και παρεμβαίνει στις υποθέσεις των ίδιων των Αμερικανών. Οι συνέπειες της δημιουργίας της αντισοβιετικής ιδεολογίας εκείνης της εποχής γίνονται αισθητές σήμερα από ένα ελαφρώς διαφορετικό κράτος - τη Ρωσία. Και θα πρέπει να αναμένουμε τις ίδιες συνέπειες για την Κίνα για τις επόμενες δεκαετίες: οι μύθοι είναι επιβιώσιμοι. Αν και μόλις πριν από λίγα χρόνια, η Κίνα φαινόταν διαφορετική από τη Δύση.
Αλλά αν έχουμε τώρα μια επανέκδοση του Ειρηνικού της δεκαετίας του '50 και του '60, είναι δυνατόν να επαναληφθεί η κρίση της Καραϊβικής του 1962 στον Ειρηνικό; Φυσικά και είναι. Ας θυμηθούμε ότι αυτή η κρίση συνέβη όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΣΣΔ διέσχισαν κάποια αόρατη γραμμή, τοποθετώντας μέσα επίθεσης μεταξύ τους σε νέα εδάφη - στην Τουρκία και την Κούβα, αντίστοιχα. Μύριζε σαν πυρηνικά χτυπήματα ανά πάσα στιγμή. Το τέλος της αντιπαράθεσης εκείνης της εποχής έφερε την αντιπαράθεση των υπερδυνάμεων σε ένα στάσιμο στάδιο που διήρκεσε τριάντα χρόνια , το οποίο μπορεί ακόμα να επαναληφθεί σήμερα.
Ας φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν οι ΗΠΑ έκαναν κάτι παρόμοιο στο έδαφος μιας άλλης ασιατικής χώρας εκτός από τις υπάρχουσες, και η Κίνα για πρώτη φορά έβγαινε από την αμυντική θέση και έφερνε οπλοστάσια της κοντά στην αμερικανική ακτή. Ολόκληρη η παγκόσμια στρατηγική ισορροπία θα άλλαζε. Μέχρι στιγμής, ο καθαρά στρατιωτικός λόγος για ό,τι συμβαίνει στην Ασία είναι ότι τα κινεζικά υποβρύχια έχουν την έδρα τους στη Νότια Κίνα και σε άλλες θάλασσες, σχεδιασμένα για αντίποινα κατά των αμερικανικών εδαφών. Τα υπόλοιπα είναι ένας ιδεολογικός και διπλωματικός σχεδιασμός της κατάστασης. Επιπλέον, μιλάμε για εμπορικές οδούς από την Κίνα, την πρώτη οικονομία στον κόσμο, προς τον έξω κόσμο - και σχεδόν εξίσου σημαντική για τις διαδρομές των ΗΠΑ μέσω των ίδιων θαλασσών, αλλά αυτό είναι το δεύτερο ερώτημα. Και οι δύο πλευρές θέλουν να διατηρήσουν αυτές τις θαλάσσιες οδούς υπό έλεγχο.
Ο κόσμος σήμερα δεν μοιάζει πολύ με τα τέλη της δεκαετίας του '50, λέτε. Δεν μπορείτε να περιμένετε το ίδιο από μια Αμερική στη μέση ενός αυξανόμενου εμφυλίου πολέμου ή τουλάχιστον στο ύψος μιας διοικητικής κατάρρευσης, όπως οι ΗΠΑ υπό Eisenhower ή Kennedy. Για να μην αναφέρουμε τη διασκέδαση της κινεζικής προπαγάνδας, η οποία σε ένα σημείο προσπάθησε να απεικονίσει το Αμερικανικό Ναυτικό ως στόλο, ότι χτυπήθηκε μέχρι θανάτου από τον coronavirus.
Αλλά το γεγονός είναι αυτό η αλλαγή του Eisenhower σε Kennedy ήταν η τελευταία ανάπαυλα πριν από μια όχι λιγότερο έντονη εσωτερική κρίση της Αμερικής. Αργότερα η δεκαετία του '60 στις ΗΠΑ ήταν μια καταστροφή, απείλησαν να καταστρέψουν τη χώρα από μέσα, και ο λόγος ήταν, μεταξύ άλλων, μια αλλαγή γενεών και ιδεολογιών. Ξεκινώντας από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60, η εσωτερική εξέγερση υπονόμευσε την ικανότητα της Αμερικής να διεξάγει πόλεμο στην Ινδοκίνα και την επιθυμία να συνεχιστεί μια σκληρή αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ. Αλλά τουλάχιστον η κρίση της Καραϊβικής, καθώς και η ανάκληση της στρατιωτικής μηχανής στην Ινδοκίνα, ήταν σε εξέλιξη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια μεγάλη χώρα, μερικοί τρομοκρατήθηκαν από την κατάρρευση και τη διάσπαση της κοινωνίας, ενώ άλλοι έφεραν τα αεροπλανοφόρα για επίθεση.
Όπως και στην προηγούμενη εποχή, πολλά εξαρτώνται από τη θέση των συμμάχων των ΗΠΑ. Ο ρόλος των δέκα χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας που προσπαθούν να παραμείνουν ουδέτερες τον τελευταίο χρόνο, παρά τις υπενθυμίσεις της Αμερικανικής διπλωματίας, είναι μόνιμα ασαφής: έχετε εδαφικές διαφορές με την Κίνα... Εκείνοι που απαντούν: αλλά η Κίνα είναι ο πρώτος και ο δεύτερος οικονομικός μας εταίρος.
Το πρόβλημα είναι ότι η ενεργός διπλωματία του ASEAN αναστέλλεται εξίσου με το σύνολο της διπλωματίας: λόγω του coronavirus. Την περασμένη εβδομάδα, η Σύνοδος Κορυφής του ASEAN πραγματοποιήθηκε σε μορφή βίντεο, και ένα τυποποιημένο έγγραφο για την επίλυση των διαφορών με την Κίνα εγκρίθηκε, αυτό είναι όλο. Εάν η πανδημία, με τη διακοπή της διεθνούς επικοινωνίας, έχει παγώσει τις υπάρχουσες καταστάσεις, αυτό είναι καλό . Εάν έχει παραλύσει τους μηχανισμούς που μπορούν να μετριάσουν τις κρίσεις, τότε είναι κακό. Το Ανατολικό Μέτωπο αποδεικνύεται παράξενο και όχι λιγότερο επικίνδυνο.
https://ria.ru/20200707/1573970945.html
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου