«Δεν είναι η ανάγκη της ελευθερίας, αλλά η ανάγκη της δουλείας, εκείνη που κυριαρχεί στην ψυχή των όχλων. Η δίψα τους για υπακοή, τους κάνει από ένστικτο να υποτάσσονται σ΄εκείνον που παρουσιάζεται σαν αφέντης τους.» Ψυχολογία των Όχλων - Γκυστάβ Λε Μπον.
Η επικοινωνιακή τακτική του «νέου χαλίφη»
Της Γιώτας Χουλιάρα*
Στις 9 Ιουλίου του 2018, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος είχε επανεκλεγεί στις 24 Ιουνίου, ορκίστηκε πρόεδρος της χώρας εγκαινιάζοντας ένα νέο συνταγματικό σύστημα με ενισχυμένες εξουσίες. Όπως ανέφερε η εφημερίδα Hurriyet, η οποία τον περασμένο Μάρτιο έπαψε πλέον να είναι ανεξάρτητη, περνώντας στα χέρια του φιλοκυβερνητικού ομίλου Demiroren, περισσότεροι από 3.000 καλεσμένοι, ανάμεσά τους 22 αρχηγοί κρατών, αντιπρόεδροι, πολιτικοί, γραφειοκράτες και υπουργοί από διάφορες χώρες, ήταν παρόντες στη μεγαλειώδη τελετή. Μια τελετή που θύμιζε έντονα σκηνές από το παρελθόν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μια τελετή όπου δεν έλειψαν φυσικά και οι σκηνές λατρείας των απλών πολιτών προς τον ανώτατο, πλέον, άρχοντα της Τουρκικής Προεδρικής Δημοκρατίας.
Ενώπιον της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης (Türkiye Büyük Millet Meclisi) την οποία ίδρυσε ο πρώτος πρόεδρος της σύγχρονης Τουρκίας, Μουσταφά Κεμάλ, ο Ερντογάν τραγούδησε συγκινημένος τον εθνικό ύμνο της χώρας του, παρουσία της οικογένειας του και ορκίστηκε να οδηγήσει την Τουρκία σε μια νέα εποχή. Στην εποχή όπου το Ισλάμ ξεπηδάει από τις στάχτες του παρελθόντος και συνδυασμένο με τον τουρκικό εθνικισμό και την λεγόμενη «Εθνική Άποψη» (MillîGörüş) του 1969, ένα μείγμα αντι-δυτικής, εθνικιστικής και ισλαμικής ιδεολογίας του ΝετσμεττίνΕρμπακάν έρχεται να αντικαταστήσει το πολιτικό κατεστημένο που δημιούργησε ο Κεμάλ.
«Ως πρόεδρος της χώρας, ορκίζομαι στην τιμή και την ακεραιότητά μου, ενώπιον του μεγάλου τουρκικού έθνους και της ιστορίας, να εργαστώ με όλες μου τις δυνάμεις για να προστατεύσω και να εξυμνήσω τη δόξα και την τιμή της Δημοκρατίας της Τουρκίας και να εκπληρώσω τα καθήκοντα που αναλαμβάνω με αμεροληψία» τόνισε χαρακτηριστικά και μετά το παρατεταμένο χειροκρότημα, ξεκίνησε για την μεγαλειώδη παράσταση που ένωσε το παρελθόν με το παρόν και ελπίζει να τον οδηγήσει στο μέλλον και πιο συγκεκριμένα στο 2023.
Αμέσως μετά την ορκωμοσία, ο Ερντογάν, συνοδευόμενος από την σύζυγό του Εμινέ, επισκέφθηκε το Ανίτκαμπιρ, το μαυσωλείο του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ. Το αυτοκίνητο του, μια μαύρη λιμουζίνα, γέμισε από κόκκινα λουλούδια καθώς οι απλοί πολίτες που είχαν βγει στους δρόμους, έραναν ευτυχισμένοι το νέο Τούρκο πρόεδρο. Σαν σκηνή βγαλμένη από χολιγουντιανή ταινία με θέμα το παρελθόν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Ερντογάν και η Εμινέ, η πρώτη κυρία της χώρας πάντοτε φορώντας μαντήλα (αδιανόητο πριν μερικά χρόνια στο μυαλό των κεμαλιστών η σύζυγος του Προέδρου της χώρας να φορά μαντήλα) έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από το πλήθος, άνδρες και γυναίκες, πολλές από τις οποίες φορούσαν επίσης μαντήλα.
Μια σκηνή που μοιραία μας παραπέμπει στην ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ «Kingdom of heaven» -Το Βασίλειο των Ουρανών (2005) με θέμα της την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τον Σαλάχαντ-Ντιν ΓιουσούφιμπνΑγιούμπ, γνωστό ως Σαλαντίν. Ο Σαλαντίν, σουνίτης μουσουλμάνος κουρδικής καταγωγής, ήταν ο πρώτος σουλτάνος της Αιγύπτου και της Συρίας και ο ιδρυτής της δυναστείας των Αγιουβιδών που κυβέρνησε ένα μεγάλο τμήμα της Μέσης Ανατολής κατά τον 12ο και 13ο αιώνα μ.Χ. Σε μια από τις τελευταίες σκηνές της συγκεκριμένης ταινίας, ο Σαλαντίν καταλαμβάνει την Ιερουσαλήμ, αφού προηγουμένως έχει κατατροπώσει τους σταυροφόρους και έχει αιχμαλωτίσει τον Γκυ των Λουζινιάν. Ο σκηνοθέτης Ρίντλεϊ Σκοτ μας δείχνει τον σουνίτη σουλτάνο να εισέρχεται με δόξα και τιμή στην ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ, την ώρα που οι εξαθλιωμένοι χριστιανοί υποστηρικτές της αποχωρούν. Μάλιστα, γυναίκες φορώντας νικάμπ (όπου έκθετα είναι μόνο τα μάτια) ραίνουν τον νικητή Σαλαντίν με κόκκινα πέταλα ρόδων. Όπως ακριβώς συνέβη και στην ορκωμοσία του Ερντογάν όπου η πραγματικότητα αντέγραψε την κινηματογραφική τέχνη.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο Ερντογάν θέλησε να μιμηθεί την ταινία και την θριαμβευτική είσοδο του Σαλαντίν την ημέρα της ορκωμοσίας του, σίγουρα όμως τον βολεύει στο μυαλό του απλού λαού να υπάρξει σύγκριση του προσώπου του με τον κουρδικής καταγωγής σουνίτη Σαλαντίν. Όπως αναφέρει στο βιβλίο του Τουρκία, Ισλάμ, Ερντογάν ο δρ Κωνσταντίνος Φίλης, «οι συντηρητικά θρησκευόμενοι Κούρδοι παραμένουν εκλογική πελατεία του AKP », παρά το γεγονός ότι η μεγαλύτερη πλειοψηφία του κουρδικού πληθυσμού αποτελεί ένα εσωτερικό πρόβλημα για την τουρκική ηγεσία. Παράλληλα, η σύνδεση του Ερντογάν με τον «μυθικό» Σαλαντίν είναι βολική για τα σχέδια αξιοποίησης των Σύρων προσφύγων σουνιτικού θρησκεύματος, τους οποίους η τουρκική ηγεσία επιθυμεί να ενσωματώσει στις νοτιοανατολικές περιοχές της χώρας αλλοιώνοντας την δημογραφική δομή και δημιουργώντας ένα θρησκευτικό σουνιτικό κοινό. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο βαθιά θρησκευόμενος και συντηρητικός Ερντογάν. Ουσιαστικά, η αφομοίωση των σουνιτών Σύρων θα διευκόλυνε την διαδικασία επανισλαμοποίησης της χώρας, την οποία επιχειρεί η κυβέρνηση.
«Ο Ερντογάν πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό. Ανέβασε εκατομμύρια φτωχών Τούρκων στη μεσαία τάξη και τους έδωσε μια θέση στα μεσαία στρώματα της κοινωνίας, ειδικά τις γυναίκες που φορούν μαντίλα. Εκατομμύρια γυναίκες στην Τουρκία θα είναι αιώνια ευγνώμονες σ' αυτόν, για το ότι δεν ντρέπονται να φορούν μαντίλα και μπορούν να σπουδάζουν στα τουρκικά πανεπιστήμια με τα καλυμμένα μαλλιά» έγραψε η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt . Εξάλλου το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, ΑΚP (Adaletve Kalkınma Partisi), που ο ίδιος ίδρυσε το 2001 και παραμένει προσωπαγές και προσηλωμένο στον Ερντογάν, στόχευσε εξαρχής στην αποκαλούμενη λαϊκή δεξιά της Τουρκίας. Δηλαδή σε ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, οι οποίοι στην πλειονότητά τους είναι μη προνομιούχοι, με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης και συντηρητικές θρησκευτικές απόψεις. Ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν το δικό τους χώρο ανάμεσα στην τουρκική αριστερά και την κεμαλική ελίτ.
Από το 2002 που ανήλθε στην εξουσία, ο ισλαμιστής πολιτικός έχει αλλάξει ριζικά την εσωτερική αλλά και την εξωτερική εικόνα της Τουρκίας. Έχοντας ως πνευματικό του πατέρα τον Νετσμεττίν Ερμπακάν, συνάπτοντας συμμαχία με τον σημερινό του αντίπαλο Φετουλάχ Γκιούλεν, επηρεασμένος φανερά από τον Τουρκούτ Οζάλ και χρησιμοποιώντας έξυπνα το δόγμα του πρώην υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, δεν δίστασε να έρθει σε ευθεία ρήξη με το κεμαλικό κατεστημένο και να επιβιώσει του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου του 2016. Σ΄αυτό το διάστημα, η Τουρκία από ένα κοσμικό κράτος, προπύργιο των Δυτικών απέναντι στην ταραχώδη Μέση Ανατολή και αφοσιωμένο σύμμαχο του ΝΑΤΟ, μεταμορφώθηκε σε μια νέα Τουρκία που φιλοδοξεί να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όχι όμως πλέον ως τον μεγάλο ασθενή, αλλά ως έναν στρατηγικής σημασίας συνεταίρο που θα ελέγχει τον μουσουλμανικό/αραβικό κόσμο.
Η εποχή που ο Τσάρος Νικόλαος ο Α' σε συνομιλία που είχε με τον πρέσβη της Αγγλίας Χάμιλτον Σέιμουρ, κατά την παραμονή της έκρηξης του Κριμαϊκού πολέμου το 1853, χρησιμοποιούσε τον όρο του μεγάλου ασθενή για να περιγράψει την Τουρκία, ο οποίος αποδόθηκε στην αγγλική γλώσσα ως «SickMan of Europe» και στη γαλλική ως «L' Hommemalade de l'Europe», ενδεχομένως οικονομικά να μην έχει παρέλθει για την τουρκική οικονομία μετά τις τελευταίες εξελίξεις, αλλά σίγουρα η τουρκική ηγεσία επιθυμεί ο όρος γεωπολιτικά να ξεχαστεί. Ο επιθετικός αυτός προσδιορισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά την διάρκεια των Βαλκανικών ανακατατάξεων, της εποχής του Ανατολικού Ζητήματος, στοίχειωνε για πολλά χρόνια την τουρκική πολιτική σκηνή. Και, ουσιαστικά, αποτελεί το επιχείρημα του Ερντογάν κάθε φορά που ζητάει επιτακτικά επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάνης είτε με ευθείς αναφορές είτε μιλώντας για «τα σύνορα της καρδιάς μας», τα σύνορα της Τουρκίας. Διότι ο απώτερος σκοπός του σημερινού Τούρκου προέδρου είναι να ξεπεράσει τον Μουσταφά Κεμάλ, τον οποίον οι Τούρκοι αποκαλούν Ατατούρκ (Atatürk), δηλαδή πατέρα των Τούρκων, μέχρι το 2023, όπου συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Ο δεύτερος στόχος του Ερντογάν είναι μέσα από την πολιτική του νεο-οθωμανισμού να επιστρέψει η Τουρκία στο ένδοξο παρελθόν της ως ένας από τους πλέον σημαντικούς παίκτες που θα καθορίζουν το μέλλον της Μέσης Ανατολής. Αναλυτές και ειδικοί της Δύσης αποκαλούν τον Ερντογάν νέο Σουλτάνο, διακρίνοντας τις αυταρχικές του τάσεις και τις συχνές επικλήσεις του οθωμανικού παρελθόντος. Ας μου επιτραπεί να τονίσω πως διαφωνώ με τον όρο και εκτιμώ ότι ο Ερντογάν επιθυμεί να γίνει χαλίφης και η σύγχρονη Τουρκία ένα νέο, ισχυρό χαλιφάτο που θα ενώσει όλους τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής, του αραβικού κόσμου, των Βαλκανίων, ακόμη και αυτούς που κατοικούν στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Ένα χαλιφάτο εμπνευσμένο από το παναραβικό όνειρο που είχε οραματιστεί ο ΓκαμάλΑμπντέλΝάσερ, ο Αιγύπτιος πολιτικός που ήθελε ενωμένη την Αίγυπτο με την Συρία.
Θα ήθελα σ΄αυτό το σημείο του άρθρου να εξηγήσω τους σχετικούς όρους ώστε να γίνει πιο κατανοητό το τελικό σχέδιο Ερντογάν για δημιουργία ενός τουρκικού/μουσουλμανικού χαλιφάτου. Η Αυτοκρατορία (ο όρος προέρχεται από τη λατινική λέξη imperium, που δηλώνει τη «στρατιωτική διοίκηση» στην Αρχαία Ρώμη) είναι μια γεωγραφικά εκτεταμένη ομάδα κρατών και ανθρώπων (εθνοτήτων), ενωμένων κάτω από την κυριαρχία του αυτοκράτορα ή μιας ολιγαρχίας, ο οποίος ασκεί απόλυτο εξωτερικό και εσωτερικό έλεγχο στο κράτος του.
Ο Σουλτάνος (προέρχεται από το αραβικό sultah που σημαίνει εξουσία, δύναμη) είναι ισλαμικός μοναρχικός τίτλος, ο οποίος ιστορικά έχει αποκτήσει πολλαπλές σημασίες και πολιτικούς ρόλους. Σε αντίθεση με τους προγενέστερους βασιλικούς τίτλους που συνέχισαν να χρησιμοποιούνται στον μουσουλμανικό κόσμο, ο σουλτανικός τίτλος δημιουργήθηκε σε ένα ισλαμικό πολιτικό περιβάλλον, και συνδέεται με μία θεωρητική εξουσιοδότηση από το πρόσωπο του χαλίφη. Ο πρώτος μονάρχης που χρησιμοποίησε τον τίτλο ήταν ο Τούρκος Μαχμούτ του Γκάζνι, του οποίου οι μαμελούκοι ακόλουθοι («μαμλούκ»), δηλαδή οι στρατιωτικές δυνάμεις δούλων της εποχής, κατέλαβαν τις ανατολικές επαρχίες του χαλιφάτου των Αββασιδών. Όντας μουσουλμάνος ο Μαχμούτ, χρησιμοποίησε τον τίτλο του σουλτάνου για να νομιμοποιήσει την πολιτική ανεξαρτησία του από την κοσμική εξουσία του χαλίφη. Η πολιτική κατάρρευση του χαλιφάτου σύντομα οδήγησε στην δημιουργία μεταγενέστερων σουλτανάτων, στα οποία ο σουλτάνος λειτουργούσε ως κυρίαρχος μονάρχης. Ο τίτλος έγινε ευρέως γνωστός στην Δύση υπό την εσφαλμένη αντίληψη πως ήταν ο αυτοκρατορικός τίτλος των Οθωμανών, οι οποίοι όμως χρησιμοποιούσαν τον ανώτερο αυτοκρατορικό τίτλο Πατισάχ, από την αντίστοιχη περσική λέξη Padeshah που στα τούρκικα μετατρέπεται σε Padişah και σημαίνει βασιλιάς.
Ο Χαλίφης αντίθετα είναι κάτι παραπάνω από τα προαναφερθέντα. Ο χαλίφης προέρχεται από το αραβικό χαλίφα που σημαίνει κυριολεκτικά ο διάδοχος του Μωάμεθ. Πρόκειται για ηγεμονικό μουσουλμανικό κληρονομικό τίτλο, θρησκευτικό και πολιτικό. Προέρχεται από τον Αμπού Μπακρ, σύντροφο (σαχάμπι) και πεθερό του προφήτη του Ισλάμ, Μωάμεθ, ο οποίος πήρε τον τίτλο χαλίφα ρασούλ Αλά(χ) δηλαδή διάδοχος αγγέλου (αγγελιαφόρου) του Θεού. Τον τίτλο έλαβαν οι απόγονοι του Αμπού Μπακρ και αρκετοί μουσουλμάνοι ηγεμόνες οι οποίοι χαρακτηρίζονταν και ως υπηρέτες των δυο ιερών προσκυνημάτων (τα δυο ιερά τζαμιά στη Μέκκα και τη Μεδίνα) μέχρι ο τίτλος να καταργηθεί με την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1923. Οι σιίτες μουσουλμάνοι αποκαλώντας τον ανώτατο θρησκευτικό τους ηγέτη ιμάμη, θεωρούν ότι ο Χαλίφης μπορεί να είναι μόνο απευθείας απόγονος του Μωάμεθ, ενώ οι σουνίτες (όπως ο Ερντογάν) υποστηρίζουν ότι το αξίωμα αυτό μπορούν να φέρουν μόνο οι απόγονοι των Κουραϊσιτών, φυλή από την οποία καταγόταν ο Μωάμεθ. Η ιδιότητα του σουλτάνου ως χαλίφη τονίζεται ιδιαίτερα από τον ηγέτη-πρότυπο του Ερντογάν, Αμπντούλ Χαμίτ B' (1876-1909).
Aπό τον Κεμάλ στον Ερντογάν
Mετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μουσταφά Κεμάλ κατόρθωσε να αναστείλει τη βαλκανοποίηση, δηλαδή την επέκταση του κατακερματισμού της τέως αυτοκρατορίας, από το ευρωπαϊκό στο ασιατικό της τμήμα. Η συνθήκη της Λωζάνης ενοποίησε τον πολιτικό χάρτη της Ανατολίας ανατρέποντας την συνθήκη των Σερβών, η οποία την διασπούσε σε διάφορα κράτη. Έτσι δημιουργήθηκε η σύγχρονη Τουρκία, ουσιαστικά ένας ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα στην Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια, την ισορροπία του οποίου εγγυήθηκε ο πρώτος Πρόεδρος της, Μουσταφά Κεμάλ.
Ο Κεμάλ γνώριζε ότι ουσιαστικά τουρκικό έθνος δεν υπήρχε. Τα εδάφη του τουρκικού κράτους κατοικούνταν από έναν ετερογενή πληθυσμό, αγροτικό στην πλειοψηφία του, με διάφορες γλώσσες και παραδόσεις, αλλά με κοινή αναφορά στο Ισλάμ. Όμως ο Κεμάλ επιθυμούσε ένα σύγχρονο κράτος και αποφάσισε να περιθωριοποιήσει το ισλαμικό παρελθόν. Ενδεχομένως πίστευε πως ήταν ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν οι θρησκευτικές διαφορές σουνιτών, σιιτών, αλεβιτών και χριστιανών που κατοικούσαν στα εδάφη της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας. «Αδύναμος είναι ο ηγέτης που χρειάζεται τη θρησκεία για να στηρίξει την κυβέρνηση του. Κάνοντάς το αυτό, είναι σα να κλείνει τον λαό του σε μια παγίδα. Ο λαός του θα μάθει τις αρχές της Δημοκρατίας, τις επιταγές της αλήθειας και τις διδασκαλίες της επιστήμης» ήταν μια από τις φράσεις που συνόψιζε τον τρόπο που αντιλαμβανόταν την Τουρκία, όπως αναφέρει ο Βρετανός συγγραφέας Άντριου Μάνγκο, ο οποίος έχει γράψει και την βιογραφία του.
Βέβαια, ο Κεμάλ προκειμένου να εφαρμόσει την πολιτική του, δεν δίστασε να συνεχίσει τις αγριότητες του κινήματος των Νεοτούρκων, όπως η γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων. Στόχος του ήταν να ισχυροποιήσει την εδαφική ακεραιότητα του νεοσύστατου τουρκικού κράτους. Για να το επιτύχει αυτό, χρησιμοποίησε κάθε μέσο. Μια από τις πρώτες του ενέργειες ήταν να καταργήσει το 1924 το Χαλιφάτο και να κλείσει τα ιδρύματα που λειτουργούσαν βάσει της ισλαμικής νομοθεσίας. Στη συνέχεια απαγόρευσε την πολυγαμία, τον φερετζέ και το φέσι ενώ το 1928 επέβαλλε το λατινικό αλφάβητο. Το 1938 με νόμο υποχρέωσε κάθε Τούρκο να αποκτήσει οικογενειακό επώνυμο, υιοθετώντας για τον εαυτό του το Ατατούρκ, δηλαδή πατέρας των Τούρκων, όπως παλαιότερα είχε υιοθετήσει το Κεμάλ (Kemal) που προέρχεται από το αραβικό Κamal και σημαίνει τελειότητα**.
Επίσης. με δικές του νομοθετικές ρυθμίσεις αναβάθμισε τον ρόλο των γυναικών, δίνοντάς τους το δικαίωμα ψήφου, και θέσπισε την ισότητα των δύο φύλων, ενώ επί της θητείας του καθιερώθηκε και το γρηγοριανό ημερολόγιο. Το 1934 επέτρεψε την εκλογή γυναικών στα δημόσια αξιώματα. Σημαντικές ήταν και οι προσπάθειες του για ανύψωση του εθνικού φρονήματος των Τούρκων. Για να το πετύχει χρησιμοποίησε το εκπαιδευτικό σύστημα, αναβαθμίζοντας τον ρόλο του μαθήματος της ιστορίας, και περιόρισε σημαντικά τη θρησκευτική επιρροή.
Οι αλλαγές που επέφερε στην κοινωνική ζωή των Τούρκων ο Κεμάλ, δημιούργησαν μια μορφωμένη τουρκική ελίτ που ονομάστηκε «λευκοί Τούρκοι», δηλαδή εκείνοι οι οποίοι είχαν ένα δυτικό τρόπο ζωής και εκ γενετής τις προϋποθέσεις για αξιόλογη επαγγελματική σταδιοδρομία και υψηλή ποιότητα διαβίωσης. Σε παλαιότερο άρθρο του στην εφημερίδα Hurriyet, ο δημοσιογράφος Ερτουγρούλ Οζκόκ αναφέρει για τον λευκό Τούρκο πως πρόκειται για ένα σύγχρονο άνθρωπο που κοιτά προς το δυτικό κόσμο και το δίκαιο και έχει μεγαλώσει με τις αρχές της Δημοκρατίας.
Στον αντίποδα, βρίσκονται οι αποκαλούμενοι «μαύροι Τούρκοι», η κατώτερη κοινωνικά και οικονομικά τάξη χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις για την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Με άλλα λόγια οι επαρχιώτες, οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδιαίτερη μόρφωση, δεν είναι τεχνοκράτες, ούτε έχουν ανέλθει στα ανώτερα πολιτικά αξιώματα. Σύμφωνα με μερικούς, η δεύτερη αυτή κατηγορία ονομάζεται και «πράσινοι Τούρκοι», επειδή είναι ιδιαίτερα θρησκευόμενοι και το πράσινο είναι το ιερό χρώμα του προφήτη. O Eρντογάν ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, των μαύρων ή πράσινων Τούρκων που παρά την ταπεινή του καταγωγή, κατάφερε να ξεφύγει από την μοίρα του και σήμερα είναι ο απόλυτος άρχοντας. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα το γεγονός πως συχνά θα τον δείτε να φοράει πράσινη γραβάτα, όπως έπραξε και στην συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά τον Δεκέμβριο του 2016, λίγες μόνο ώρες πριν επισκεφτεί την Ελλάδα. Με τον Κεμάλ έχουν αρκετά κοινά σημεία καθώς και οι δυο ήταν ταπεινής καταγωγής, η οποία επιθυμούσαν να παραμείνει μυστική.
* Η Γιώτα Χουλιάρα είναι δημοσιογράφος με ευρεία γνώση των γεωπολιτικών τεκταινόμενων. Αρθρογραφεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο και είναι ανταποκριτής του Hellas Fm Hellenic Radio, του πρώτου ομογενειακού ραδιοφωνικού σταθμού στις ΗΠΑ με έδρα τη Νέα Υόρκη.
** Επισήμως, o Kεμάλ γεννήθηκε με το όνομα Μουσταφά, ενώ δεν είναι γνωστή ούτε η ακριβής ημερομηνία της γέννησης του. Ο ίδιος όταν ρωτήθηκε από τα μέλη συγγραφικής ομάδας εγκυκλοπαίδειας, απάντησε πως γεννήθηκε τη 19η Μαΐου του 1919, δηλαδή την ημέρα που αποφάσισε να γίνει αντάρτης.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου