Η θεαματική νίκη του συριακού στρατού και των συμμάχων του, που απελευθέρωσαν το Ντειρ εζ Ζορ, προμηνύει και το τέλος του πολέμου. Οι πανηγυρισμοί, ωστόσο, θα έπρεπε να μετριαστούν όταν συνειδητοποιήσουμε πως οι εχθροί της Συρίας θα μεταφέρουν αλλού την ατζέντα της σύγκρουσης.
Του Finian Cunningham
RUSSIA TODAY
Εάν διαχωρίσουμε τους πολλούς πρωταγωνιστές της συριακής σύγκρουσης, οι δύο βασικοί αντίπαλοι που θα προκύψουν από την αντιπαράθεση είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία, η οποία μπορεί να έχει πάρει και το πάνω χέρι στη Συρία. Η ειρωνεία βρίσκεται όμως στο ότι κερδίζοντας την ειρήνη στη Συρία είναι πιθανόν να εκδηλωθούν πόλεμοι αλλού.
Οι αναφορές ότι οι αμερικανικές δυνάμεις κάνουν αερομεταφορές ανταρτών εκτός των πεδίων των συγκρούσεων στη Συρία, υποδηλώνει πως η Ουάσιγκτον διασώζει τα «τρομοκρατικά» της στοιχεία, για να πολεμήσουν, ίσως, μια άλλη μέρα, σε κάποια άλλη δύστυχη χώρα, που θα έχει μπει στο στόχαστρο για την αλλαγή καθεστώτος.
Ο εξαετής πόλεμος στη Συρία δεν αφορούσε, στην ουσία, μόνον την ίδια. Ήταν μόνον ένα από τα πεδία των μαχών σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο για την κυριαρχία των ΗΠΑ και των συμμάχων της. Όταν η Ρωσία παρενέβη για να υπερασπιστεί τον σύμμαχό της, στα τέλη του 2015, αυτό σήμανε και την αλλαγή του παιχνιδιού. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η κυβέρνηση του Άσαντ φαινόταν αναμφίβολα επισφαλής, καθώς οι «πληρεξούσιοι» μισθοφόροι υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για την ανατροπή του καθεστώτος.
Η απελευθέρωση του Χαλεπίου, τον περασμένο Δεκέμβριο, και της πόλης Ντεΐρ εζ Ζορ, αυτήν την εβδομάδα (την περασμένη), από τον συριακό στρατό με την υποστήριξη της ρωσικής Αεροπορίας, προαναγγέλλουν την τελική ήττα του, επιχορηγούμενου από το εξωτερικό, πολέμου ενάντια στη Συρία. Ωστόσο, αυτό δεν θα είναι και το τέλος του ζητήματος.
Εδώ και μήνες, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ και στην περιοχή της Μ. Ανατολής έχουν αντιληφθεί ότι το παιχνίδι στη Συρία είναι τελειωμένο. Ο Άσαντ πρόσφατα αποκάλυψε ότι έχει σταματήσει η εξωτερική χρηματοδότηση προς τους αντικυβερνητικούς μαχητές.
Απόφαση κλειδί ήταν η παύση από τον Τραμπ, πριν από δύο μήνες, της υποστήριξης των επιχειρήσεων της CIA προς τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες. Με το τέλος του αμερικανοκίνητου πολέμου στη Συρία, οι διάφοροι ξένοι εταίροι στη συνωμοσία προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τα συμφέροντά τους. Η Ρωσία αναδύεται ως ο βασικός άξονας για την κατάσταση στη Συρία. Η Τουρκία, σύμφωνα με πληροφορίες, υποστηρίζει πλήρως την επανάληψη τω ειρηνευτικών συνομιλιών στην Αστάνα.
Ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών Ζαν-Υβ Λε Ντριάν ήταν αυτήν την εβδομάδα στη Μόσχα, όπου, σε συνέντευξη τύπου μαζί με τον Λαβρόφ, δήλωσε ότι το Παρίσι δεν απαιτεί πλέον την αποχώρηση του Άσαντ. Πρόκειται για εμφανή διαφοροποίηση από την άποψη του προκάτοχου του Λοράν Φαμπιούς, που επανειλημμένα δήλωνε πως «δεν υπάρχει τόπος στη γη για τον Άσαντ».
Η Γαλλία και η Τουρκία, αντιλαμβάνονται ότι αυτό που τους συμφέρει τώρα είναι να «χωθούν» στις ειρηνευτικές συνομιλίες, με την ελπίδα να μπορέσουν να επηρεάσουν την τελική διευθέτηση, αναμένοντας κάποιο μέρισμα. Εν τω μεταξύ, η Σαουδική Αραβία επιζητά από τη Μόσχα να ασκήσει την επιρροή της στη Συρία με τέτοιο τρόπο ώστε να περιορίσει την επιρροή του Ιράν.
Το Ιράν μαζί με την Χεζμπολλάχ του Λιβάνου έπαιξαν, επίσης, καθοριστικό ρόλο στη στρατιωτική επιτυχία της Συρίας εναντίον των τζιχαντιστών. Οι Σαουδάραβες γνωρίζουν ότι ο πόλεμος εναντίον του Άσαντ έχει κριθεί. Τον περασμένο μήνα ξεκαθάρισαν, σύμφωνα με πληροφορίες, στις διάφορες τρομοκρατικές ομάδες ότι η χρηματοδότησή τους λαμβάνει τέλος. Οι Σαουδάραβες επικεντρώνονται πλέον στην μεγάλη εικόνα της αντιπαράθεσης με το Ιράν, το οποίο το αντιμετωπίζουν ως τη δική τους νέμεση στην περιοχή.
Το Ισραήλ κι αυτό πόνταρε στο λάθος άλογο στη Συρία και, όπως και οι άλλοι χορηγοί της αντικαθεστωτικής ατζέντας, ενδιαφέρεται να μειώσει τις απώλειές του. Η ξαφνική επίσκεψη του Νετανιάχου στη Μόσχα στα τέλη του Αυγούστου υποκινήθηκε από την σοβαρή ανησυχία που προκαλεί η ενίσχυση της θέσης που έχει κερδίσει το Ιράν στη γειτονική Συρία.
Η αεροπορική επίθεση του Ισραήλ αυτή την εβδομάδα στη Συρία (λέγεται ότι έγινε από τον εναέριο χώρο του Λιβάνου για να αποφύγει τους ρωσικούς S-400) μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα ως μια σπασμωδική πράξη αντεκδίκησης για την μεγαλειώδη νίκη του Συριακού Στρατού στην Ντεΐρ εζ Ζορ.
Ο Σύρος πολιτικός σχολιαστής Afraa Dagher έγραψε ότι οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα άλλα μέλη της συνωμοσίας για την ανατροπή του καθεστώτος, είχαν ελπίσει να διασπάσουν την κεντρική διοίκηση του Άσαντ, κάνοντας την Ντεΐρ εζ Ζορ «Βερολίνο» – μια συμβολική διαίρεση της χώρας.
Αν και η συριακή κυβέρνηση ουσιαστικά επανακτά τον έλεγχο του μεγαλύτερου τμήματος του εδάφους της χώρας, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι οι εξωτερικοί εχθροί της εγκατέλειψαν εντελώς την κακόβουλη ατζέντα τους.
Οι εντεινόμενοι αμερικανικοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί στη Ράκκα και η υποστήριξη της κουρδικής πολιτοφυλακής έχουν τον ίδιο στόχο: τη υπονόμευση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας και της εξουσίας της κυβέρνησης του Άσαντ στην Δαμασκό.
Όσο οι ξένοι εχθροί της Συρίας δείχνουν να μην έχουν παραιτηθεί από το στόχο τους να ανατρέψουν τον Άσαντ, η χώρα θα παραμένει αντικείμενο εξωτερικών παρεμβάσεων. Οι Τούρκοι και οι Γάλλοι σίγουρα θα προσπαθήσουν να συμμετάσχουν στη διαδικασία για να επηρεάσουν το αποτέλεσμά της.
Οι Σαουδάραβες και οι Ισραηλινοί, από τη μεριά τους, την εχθρότητά τους προς το Ιράν θα την εκδηλώσουν με κάποιον άλλο τρόπο, ο οποίος είναι πολύ πιθανόν να προκαλέσει μεγαλύτερες παραβιάσεις της συριακής κυριαρχία.
Όσον αφορά τις ΗΠΑ, και το πιστό τους βρετανικό μπουλντόγκ, η συριακή ατζέντα ήταν πάντοτε εντός της μεγάλης εικόνας, της άσκησης δηλαδή παγκόσμιας ηγεμονίας έναντι των αντιπάλων της: Ρωσία, Κίνα και Ιράν. Οι ΗΠΑ υπέστησαν, αναμφίβολα, σοβαρή ήττα στη Συρία.
Η Ρωσία μπορούμε να πούμε ότι κέρδισε και ότι για κάποιο διάστημα θα είναι ο κεντρικός παράγων των εξελίξεων εκεί, καθώς η σπαρασσόμενη από τον πόλεμο αραβική χώρα θα αρχίσει να ανοικοδομείται.
Ωστόσο, ταυτοχρόνως, πρέπει να αναμένουμε νέα πεδία μάχης να αναδύονται, στο πλαίσιο της εκστρατείας των ΗΠΑ για παγκόσμιο ηγεμονικό έλεγχο. Η ογκούμενη κρίση για το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας δείχνει ότι είναι κάτι περισσότερο από μια σύμπτωση με την ταυτόχρονη άμβλυνση των αμερικανικών φιλοδοξιών στη Συρία.
Η επιθετική προσέγγιση της Ουάσιγκτον προς τη Βόρειο Κορέα εξυπηρετεί στην αποσταθεροποίηση της περιοχής και δίνει έτσι στις ΗΠΑ μια τέλεια κάλυψη για την επέκταση των στρατηγικών της δυνάμεων στα απω-ανατολικά σύνορα της Κίνας και της Ρωσίας.
Στην Ουκρανία οι ΗΠΑ με απερίσκεπτο τρόπο αποσταθεροποιούν τη αντιπαράθεση, εξοπλίζοντας το καθεστώς του Κιέβου με βαρύ οπλισμό. Ο Ρώσος πρόεδρος έχει προειδοποιήσει για επικείμενη κλιμάκωση της βίας και την εξάλειψη οποιασδήποτε ελπίδας για ειρηνική διευθέτηση, εάν οι ΗΠΑ επιμείνουν στο σχεδιασμό τους να εξοπλίσουν το Κίεβο.
Η νίκη του εξαετούς πολέμου στη Συρία συνιστά, οπωσδήποτε, μια σημαντική στρατηγική νίκη για το συριακό λαό και τους συμμάχους του, και κυρίως τη Ρωσία, καθώς επετεύχθη χάρη στην θαρραλέα απόφαση του Πούτιν να επέμβει πριν από σχεδόν 2 χρόνια. Οι ΗΠΑ και οι εταίροι τους στο έγκλημα κατά της Συρίας τώρα γλείφουν τις πληγές τους.
Παρ’ όλα αυτά, η αμερικανική ατζέντα της παγκόσμιας ηγεμονίας και η «κυριαρχία πλήρους φάσματος» δεν θα σταματήσει εκεί. Πρέπει να καταλάβουμε το συριακό πόλεμο ως ένα μόνον μέτωπο σε μια σειρά παγκόσμιων μετώπων, στα οποία οι ΗΠΑ βιαίως επιβάλλουν τις ηγεμονικές τους φιλοδοξίες. Αυτή η σταθερή δυναμική πηγάζει από την εγγενή φύση του αμερικανικού καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής του μορφής.
Η Ρωσία συνδράμει να κερδηθεί η ειρήνη στη Συρία, παρά την εξαετή εγκληματική σφαγή που πραγματοποιείται υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας, του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας και άλλων. Αλλά αυτή είναι ίσως και η καταλληλότερη στιγμή για να ξεσπάσει ένας πόλεμος κάπου αλλού. Πολύ δε περισσότερο που η Ρωσία έχει αψηφήσει τόσο προκλητικά το αμερικανικό-παγκόσμιο «μπούλινγκ» στη Συρία.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου