Εν μέσω της ανυπαρξίας της παλαιάς τάξης, που ήταν με βάση τη συμφωνία «Sykes-Picot», και την κατάρρευση της Αραβικής Δημοκρατίας (της Συρίας), απαιτείται από το Ισραήλ να καθορίσει τις περιφερειακές προτιμήσεις του στην αναζήτηση συμμάχων σε μακροπρόθεσμο επίπεδο.
Μέλλον, με δύο κεντρικούς μη αραβικές παίκτες στη Μέση Ανατολή- όπως είναι το Ιράν και την Τουρκία- δεν αποτελεί κανό οιωνό.
Όσο για το Ιράν, δεν έχει νόημα η συζήτηση μετά την ισλαμική επανάσταση. Αυτό το κράτος είναι, φυσικά ένας προφανής και επικίνδυνος εχθρός, τουλάχιστον για το διάστημα που υπάρχει το καθεστώς των Αγιατολάχ στην εξουσία.
Η Τουρκία, με επικεφαλής τον Ερντογάν, είναι απίθανο να αλλάξει την εχθρική στάση της προς το Ισραήλ, παρά τη συμφωνία που υπογράφηκε στα τέλη Ιουνίου.
Ο Ερντογάν επιδιώκει να μπει επικεφαλής του στρατοπέδου των Σουνιτών Ισλαμιστών, στο πνεύμα της ενθάρρυνσης των ριζοσπαστών Ισλαμιστών συμμάχων (της Χαμάς, της Τζαμπχάτ αλ Νούσρα) καθώς και το διπλό παιχνίδι που παίζει με το ‘Ισλαμικό κράτος’-ISIS.
Το σουνιτικό στρατόπεδο στην περιοχή έχει αποδυναμωθεί. Το Παλαιστινιακό ζήτημα αποτελεί εμπόδιο για τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των σουνιτικών καθεστώτων.
Ωστόσο, ακόμα και με ανεξαρτησία των Παλαιστινίων, η δυνητική ανάπτυξη αυτών των σχέσεων, είναι σημαντική αλλά θα βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο.
Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει ένας λαός (30-35 εκατομμυρίων ανθρώπων), ένα έθνος χωρίς κράτος, που είναι στρατηγικός σύμμαχος του Ισραήλ.
Μιλάμε για τους Κούρδους. Από τις ημέρες των «συμμαχιών της περιφερειακής πολιτικής» του Μπεν Γκιουριόν, μεταξύ Ισραηλινών και Κούρδων άνθισε μια ζεστή σχέση και μερικές φορές έγινε στενή και όχι τόσο επιφανειακή. Τώρα βρισκόμαστε σε μια αλλαγή.
Στην Ουάσιγκτον και στη Μόσχα άρχισαν να συνειδητοποιούν τη σημασία των Κούρδων στη Μέση Ανατολή με διαφορετικούς τρόπους: Πρώτα ως φράγμα, επιβραδύνοντας την εισροή ισλαμιστών και τη δημιουργία μιας ουδέτερης ζώνης, ως μια αξιόπιστη και εκπαιδευμένη στρατιωτική δύναμη που έχει με συνέπεια και επιτυχία την αντίθεσή της προς το ‘ισλαμικό κράτος’, ως μια αυξανόμενη δύναμη στην ασταθή Μέση Ανατολή, όπου η κατάρρευση των αραβικών χωρών (Συρία, Ιράκ) είναι ένα τετελεσμένο γεγονός.
Στα μάτια του Ισραήλ, οι Κούρδοι είναι μια μέτρια δύναμη η οποία ποτέ δεν έχει δελεασθεί να εφαρμόσει αντι-ισραηλινή ρητορική, ή να δανειστούν την έννοια του αντι-ισραηλινού.
Επιπλέον οι Κούρδοι βλέπουν το Ισραήλ την έμπνευση για το μέλλον του Κουρδιστάν.
Η συμμαχία με τους Κούρδους είναι μια φυσική συμμαχία μεταξύ μη αραβικών λαών στην περιοχή.
Η ικανότητα των αραβικών χωρών βρίσκεται στη διαδικασία αποσύνθεσης και δεν είναι ικανές να αντιμετωπίσουν τον αγώνα των Κούρδων για ανεξαρτησία, αφού έχουν αποδυναμωθεί σημαντικά.
Παρ’ όλα αυτά έχουν σοβαρούς αντιπάλους. Την Τουρκία και το Ιράν.
Οι Κούρδοι ελέγχουν στην πραγματικότητα αρκετά εδάφη. Στη Συρία, ελέγχουν τα εδάφη στα βόρεια της χώρας και ονομάζουν αυτήν την περιοχή Ροτζάβα (δυτικό Κουρδιστάν) για την ίδρυση αυτονομίας εκεί.
Το ‘ισλαμικό κράτος’ είναι σε αμυντική στάση. Οι Κούρδοι ελπίζουν ότι οι διαπραγματεύσεις της Γενεύης θα οδηγήσουν στη δημιουργία μια Ομοσπονδίας με την έγκριση της αυτονομίας τους.
Στο Ιράκ μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν, οι Κούρδοι έχουν επίσης την ευκαιρία να δηλώσουν την αυτονομία στο βόρειο τμήμα της χώρας (Μπασούρ- Νότιο Κουρδιστάν).
Οι Κούρδοι ελέγχουν τα μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και έχουν εκτεταμένες επαφές με την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία καθώς και με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτές τις ημέρες συζητιέται το θέμα της διεξαγωγής δημοψηφίσματος στο Ιράκ (οι Κούρδοι επιμένουν να γίνει το 2016) για να διαχωριστεί η κουρδική περιοχή από το Ιράκ.
Στην Τουρκία, οι Κούρδοι αποτελούν το 20% του πληθυσμού και η συντριπτική πλειοψηφία στα ανατολικά. Ένας από τους κύριους λόγους για την έντονη επιθυμία του Ερντογάν να υπογράψει συνθήκη με το Ισραήλ είναι η ενίσχυση των Κούρδων στην περιοχή.
Υπό το πρίσμα της ενίσχυσης του κουρδικού λόμπι στην Ουάσιγκτον και την παραδοσιακή συμπάθεια του εβραϊκού κράτους στον κουρδικό αγώνα για ανεξαρτησία, ο Ερντογάν έδειξε σαφές ενδιαφέρον να ‘παγώσει’ την ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των Κούρδων.
Ωστόσο, δεν αποτελεί για το Ισραήλ, προτεραιότητα να παγώσει αυτήν τη σχέση.
Το Ισραήλ μπορεί να πάρει μια ποικιλία από μέτρα για την ενίσχυση των σχέσεων με τους Κούρδους σε μια σημαντική στιγμή για αυτούς: Το Ισραήλ πρέπει να γίνει ο επικεφαλής του κινήματος για την υποστήριξη της αυτοδιάθεσης των Κούρδων και των εθνικών τους κινήσεων.
Το Ισραήλ μπορεί να βοηθήσει σε διάφορες πτυχές, όχι απαραίτητα στρατιωτικά, αλλά και στην εκπαίδευση, την υγεία, τη γεωργία κ.ο.κ.
Είναι σημαντικό να ενισχυθεί η σχέση με το ιρακινό μέρος του Κουρδιστάν, συμπεριλαμβανομένων των εμπορικών σχέσεων.
Σήμερα το Ισραήλ εισάγει μια ποικιλία προϊόντων που προέρχονται από διαφορετικές πηγές και θα μπορούσαν αυτά να αγορασθούν από το Κουρδιστάν.
Στο Ισραήλ υπάρχουν Κούρδοι, πολλοί επιχειρηματίες, που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως ένας σημαντικός κρίκος στην ανάπτυξη των οικονομικών και πολιτικών δεσμών μεταξύ των δύο εθνών.
Θα μπορούσε να ιδρυθεί Ισραηλινο-Κουρδικό Εμπορικό Επιμελητήριο.
Οι Εβραίοι, η μειονότητα στη Μέση Ανατολή, έχουν ένα φυσικό σύμμαχο. Τους Κούρδους και θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για την παρούσα ασφαλή και βιώσιμη συμμαχία με άλλες μειονότητες στην περιοχή.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου