Ο ευρωπαϊκός Λεβιάθαν

Το σχέδιο φαίνεται πως ξεκίνησε το 1949, με αμερικανική χρηματοδότηση – ενώ στηρίχθηκε από τις σημαντικότερες τρεις υπερεθνικές οργανώσεις των ελίτ.

«Το ευρωπαϊκό υπερκράτος που έχει δημιουργηθεί δεν είναι δημοκρατικό. Το «Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο», μοναδικό μεταξύ των κοινοβουλίων διεθνώς, δεν μπορεί να επικυρώσει καμία νομοθεσία – οι νόμοι διατυπώνονται και προτείνονται από τη μη εκλεγμένη Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν).
Όπως ένας Ρώσος παρατηρητής σχολίασε, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ένα εικονικό μόρφωμα, ακριβώς όπως ήταν το Σοβιετικό Κοινοβούλιο επί των ημερών της Σοβιετικής Ένωσης – ενώ η μη εκλεγμένη ευρωπαϊκή κυβέρνηση, η Κομισιόν, μοιάζει με το σοβιετικό «Πολιτικό Γραφείο», στελεχωμένο με τους επιτρόπους.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι μεγάλες τράπεζες συμπεριλαμβανομένων των κεντρικών, καθώς επίσης το ΔΝΤ, εκπροσωπούν την οικονομική ελίτ, η οποία ευρίσκεται πίσω από αυτή τη σκόπιμη, τεράστια συγκέντρωση εξουσίας – η οποία παρέχει όλο και μεγαλύτερη ισχύ, σε όλο και λιγότερους ανθρώπους.
Η αντιδημοκρατική φύση όλων των θεσμικών οργάνων της ΕΕ τεκμηριώνεται από την ομολογία ενός πρώην μέλους του ΔΣ της ΕΚΤ – σύμφωνα με τον οποίο η ΕΚΤ έχει αρμοδιότητες που χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο καταχρηστικά, για πολιτικούς σκοπούς (ανάλυση). Όλα αυτά όμως κρύβονται, με τη βοήθεια της συνεχούς προπαγάνδας που πηγάζει από τις ισχυρές ελίτ, οι οποίες αποσκοπούν στη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» (Professor R.A. Werner, Πανεπιστήμιο Σαουθάμπτον).
.

Οι προειδοποιήσεις, οι οποίες αφορούν τις οικονομικές καταστροφές που θα υποστεί η Βρετανία, εάν οι Πολίτες της ψηφίσουν εναντίον της ΕΕ (άρθρο), κορυφώθηκαν χθες – παρά το ότι όλοι γνωρίζουν πως δεν συνέβη τίποτα στη Νορβηγία, όταν οι κάτοικοι της τοποθετήθηκαν εναντίον της συμμετοχής της χώρας τους στη ΕΕ το 1995.

Εύλογα άλλωστε, αφού τα πάντα στις σημερινές οικονομίες εξαρτώνται από το ρυθμό ανάπτυξης και από το ΑΕΠ – τα οποία δεν καθορίζονται από τη συμμετοχή ή μη σε μία ένωση, αλλά σχεδόν εξ ολοκλήρου από το ποσόν των τραπεζικών πιστώσεων που δημιουργούνται για παραγωγικούς σκοπούς (κάτι που έχει δυστυχώς παραμεληθεί στη Βρετανία, ενώ έχει απαγορευθεί στην Ελλάδα για να είναι πιο αποτελεσματικοί οι εκβιασμοί των Ελλήνων από την κυβέρνηση τους, από την ΕΚΤ και από την Κομισιόν).

Οι Βρετανοί βέβαια διαισθάνονται πως τυχόν έξοδος τους θα προκαλούσε προβλήματα στη διαδικασία ολοκλήρωσης της ΕΕ (πηγή) – στην πλήρη κατάργηση των εθνικών κρατών δηλαδή, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας ευρωπαϊκός αντιδημοκρατικός Λεβιάθαν, κατευθυνόμενος από μη εκλεγμένους Θεσμούς: με μία κεντρική διακυβέρνηση, με μία κεντρική νομισματική πολιτική, με μία κεντρική δημοσιονομική πολιτική, καθώς επίσης με μία κεντρική τραπεζική, εξωτερική και αμυντική πολιτική.

Πρόκειται πάντως για ένα πρόγραμμα που ακολουθείται σταθερά και αθόρυβα από πολλές δεκαετίες, με στόχο τη μετατροπή της Ευρώπης σε μία ερμητικά κλειστή αμερικανική φυλακή, με γερμανούς δεσμοφύλακες – ενώ δεν εγκαταλείφθηκε ούτε το 1999, όταν η μη εκλεγμένη κυβέρνηση, καθώς επίσης το «υπουργικό συμβούλιο» του ευρωπαϊκού υπερκράτους κατηγορήθηκαν για μίζες και για απάτες (υπενθυμίζουμε πως το ίδιο το ελεγκτικό όργανο της ΕΕ έχει αρνηθεί επανειλημμένα να υπογράψει επίσημα τα «λογιστικά βιβλία» της).

Το σχέδιο πάντως φαίνεται πως ξεκίνησε το 1949, με τη χρηματοδότηση των Η.Π.Α. (πηγή), σύμφωνα με μυστικά αρχεία που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα (πηγή) – ενώ στηρίχθηκε από τις σημαντικότερες τρεις υπερεθνικές οργανώσεις των ελίτ, οι οποίες δημιουργήθηκαν επίσης εκείνη την εποχή: από το Ευρωπαϊκό Κίνημα, από τη Λέσχη Bilderberg, καθώς επίσης από την Επιτροπή Δράσης Jean Monnet για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (ACUE).

Όλοι γνωρίζουν επίσης πως η Γαλλία αντέδρασε τότε, με αποτέλεσμα να εκβιαστεί από τον πρόεδρο των Η.Π.Α. με τη διακοπή του σχεδίου Μάρσαλ – οπότε αναγκάσθηκε να συμβιβαστεί με την έννοια της μελλοντικής ομοσπονδίας, στην οποία θα συμμετείχε και η Γερμανία.

Σε κάθε περίπτωση, όταν και όποτε κινδύνευε το ευρωπαϊκό εγχείρημα, πάντοτε κάποιος αμερικανός πρόεδρος επενέβαινε για να το αποτρέψει – όπως πρόσφατα στο θέμα της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, καθώς επίσης σήμερα στο θέμα της Βρετανίας, όπου ο Obama τάθηκε ανοιχτά υπέρ της παραμονής της.

Στις πιο απλές περιπτώσεις, όπως ήταν η Ιρλανδία, αρκούν οι εκβιασμοί της ΕΚΤ (άρθρο), για να μην απειληθεί το αμερικανικό κατασκεύασμα – το οποίο σήμερα, λόγω των τεραστίων οικονομικών προβλημάτων των Η.Π.Α., προωθείται με γρήγορους ρυθμούς, μέσω της υπογραφής των εγκληματικών συμφωνιών (ανάλυση), της δημιουργίας του οικονομικού ΝΑΤΟ, καθώς επίσης της ισχυροποίησης του στρατιωτικού σκέλους με το φόβητρο της Ρωσίας.

Ιάκωβος Ιωάννου
πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.