Επιστρέφοντας στην ιστορία της γαλλικής αποικιοκρατίας στη Συρία και συγκρίνοντας την με τη δράση των προέδρων Σαρκοζί και Ολλάντ, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) αποκαλύπτει την προθυμία ορισμένων Γάλλων ηγετών να επαναποικιοποίησουν τη χώρα. Μια αναχρονιστική και ποινικά κολάσιμη θέση που κάνει τη Γαλλία σήμερα μια από τις πιο μισητές χώρες στον κόσμο.του Τιερί Μεϊσάν Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός (Συρία)
Σήμερα, η Γαλλία είναι η κύρια δύναμη που απαιτεί την ανατροπή της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας. Ενώ ο Λευκός Οίκος και το Κρεμλίνο διαπραγματεύονται μυστικά πώς να απαλλαγούμε από τους τζιχαντιστές, το Παρίσι επιμένει να κατηγορήσει το «καθεστώς Μπασάρ» (sic), ότι δημιούργησε το ΙΚ/Daesh και να δηλώσει ότι μετά την απομάκρυνση του Ισλαμικού Εμιράτου θα πρέπει να ανατραπεί η «αλαουτική δικτατορία» (re-sic).
Οι περισσότεροι σχολιαστές υπογράμμισαν ορθώς τους προσωπικούς δεσμούς του πρόεδρου Νικολά Σαρκοζί με το Κατάρ, χορηγό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, καθώς και εκείνους του προέδρου Φρανσουά Ολάντ, επίσης, με το Κατάρ και μετά με τη Σαουδική Αραβία.
Οι δύο πρόεδροι χρηματοδοτήθηκαν παράνομα για μέρος των προεκλογικών εκστρατειών τους απ’ αυτά τα κράτη και απολάμβαναν κάθε είδος ευκολιών που προσφέρονται από αυτά τα ίδια κράτη. Περαιτέρω, η Σαουδική Αραβία κατέχει τώρα μια μη αμελητέα ποσότητα μετοχών στο χρηματιστήριο του Παρισιού CAC40, έτσι ώστε μια ξαφνική εκποίηση τους θα προκαλούσε σοβαρές οικονομικές ζημίες στη Γαλλία.
Θα ήθελα να αναφέρω εδώ μια άλλη ερμηνευτική υπόθεση: τα συμφέροντα ορισμένων Γάλλων αποικιοκρατών. Για το σκοπό αυτό, απαιτείται μια επαναφορά.
Η συμφωνία Σάικς-Πικό (Sykes-Picot)
Κατά τη διάρκεια του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου, οι βρετανική, γαλλική και ρωσική αυτοκρατορίες συμφώνησαν κρυφά να μοιραστούν τις αποικίες των Αυστρο-Ουγγρικής, Γερμανικής και Οθωμανικής Αυτοκρατοριών όταν θα ηττούνταν.Μετά μυστικές συνομιλίες στη Ντάουνινγκ Στριτ, ο σύμβουλος του Υπουργού Πολέμου και ανώτερος του «Λώρενς της Αραβίας», Sir Mark Sykes, και ο Ειδικός Απεσταλμένος του Quai d’Orsay, François Georges-Picot, αποφάσισαν να μοιραστούν την οθωμανική επαρχία της Μεγάλης Συρίας μεταξύ τους και ενημερώσαν τον Τσάρο.
Οι Βρετανοί, των οποίων η αυτοκρατορία ήταν οικονομική, αποκτούν τις γνωστές τότε πετρελαϊκές ζώνες και την Παλαιστίνη για να εγκαταστήσουν εκεί έναν εβραϊκό εποικισμό. Το έδαφός τους επεκτεινόταν σε αυτά του κράτους της Παλαιστίνης, του Ισραήλ, της Ιορδανίας, του Ιράκ και του σημερινού Κουβέιτ.
Το Παρίσι, το οποίο ήταν διαιρεμένο μεταξύ των υποστηρικτών και αντιπάλων της αποικιοκρατίας, εφάρμοζε μια αποικιοκρατία τόσο οικονομική όσο και πολιτιστική και πολιτική. Ιδιοποιήθηκε έτσι τα εδάφη του σημερινού Λιβάνου και της Μικρής Συρίας των οποίων σχεδόν ο μισός πληθυσμός εκείνη την εποχή ήταν χριστιανικός του οποίου διακήρυζε ότι ήταν «προστάτης» από την εποχή του βασιλιά Φραγκίσκου Α’.
Τέλος, οι ιεροί τόποι της Ιερουσαλήμ και του Αγίου Ιωάννη της Άκρας έπρεπε να διεθνοποιηθούν. Αλλά στην πραγματικότητα, οι συμφωνίες αυτές δεν εφαρμόστηκαν ποτέ πλήρως, τόσο επειδή οι Βρετανοί είχαν αναλάβει αντικρουόμενες υποχρεώσεις και κυρίως επειδή αποσκοπούσαν να δημιουργήσουν ένα εβραϊκό κράτος για να συνεχίσουν την αποικιακή επέκταση τους.
Ουδέποτε συζήτησαν δημοσίως οι βρετανική και γαλλική «δημοκρατίες» αυτές τις συμφωνίες.
Θα είχαν συγκλονίσει τους βρετανικούς λαούς και θα είχαν απορριφθεί από τον γαλλικό λαό.
Οι συμφωνίες Sykes-Picot αποκαλύφθηκαν από τους μπολσεβίκους επαναστάτες που τις βρήκαν στα αρχεία του Τσάρου. Προκάλεσαν την οργή των Αράβων, αλλά οι Βρετανοί και οι Γάλλοι δεν αντέδρασαν και δεν αντιδρούν ούτε σήμερα στις ενέργειες των κυβερνήσεών τους.
Η γαλλική αποικιοκρατική ιδέα
Η γαλλική αποικιοκρατία ξεκίνησε υπό τον Charles X με την αιματηρή κατάληψη της Αλγερίας. Ήταν ένα θέμα γοήτρου που ποτέ δεν εγκρίθηκε από τους Γάλλους και οδήγησε στην επανάσταση του Ιουλίου του 1830.
Όμως η αποικιοκρατική ιδέα δεν εμφανίστηκε στη Γαλλία παρά μετά την πτώση της Δεύτερης Αυτοκρατορίας και την απώλεια της Αλσατίας-Μοζέλας.
Δύο άνδρες της αριστεράς, οι Gambetta και Jules Ferry πρότειναν να κατακτηθούν νέες περιοχές στην Αφρική και την Ασία αφού δεν μπορούσαν να απελευθερώσουν την Αλσατία-Μοζέλα που καταλαμβανόταν από το γερμανικό Ράιχ. Θα ενωθούν με τα οικονομικά συμφέροντα της δεξιάς που σχετίζονται με τη εκμετάλλευση της Αλγερίας.
Καθώς το κίνητρο παράγωγου για την απελευθέρωση του εθνικού εδάφους δεν είναι πολύ λαμπρό, οι φίλοι των Gambetta και Ferry θα το καλύψουν με έναν λόγο κινητοποίησης.
Δεν πρόκειται για την ικανοποίηση μιας επεκτατικής η οικονομικής όρεξης, αλλά για την «απελευθέρωση καταπιεσμένων λαών» (sic) και για την «χειραφέτηση» τους από «κατώτερους» (re-sic) πολιτισμούς. Και αυτός ο σκοπός είναι πολύ πιο ευγενής.
Στην Εθνοσυνέλευση και τη Γερουσία, οι υποστηρικτές της αποικιοκρατίας είχαν δημιουργήσει ένα λόμπι για να υπερασπιστούν τις ορέξεις τους: το «αποικιακό κόμμα».
Ο όρος «κόμμα» δεν πρέπει να είναι παραπλανητικός εδώ, δεν ορίζει μια πολιτική παράταξη, αλλά ένα δικομματικό ρεύμα που συγκέντρωνε καμιά εκατοσταριά βουλευτές από τη δεξιά και την αριστερά. Ενώθηκαν με ισχυρούς επιχειρηματίες, στρατιωτικούς, γεωγράφους και ανώτερους αξιωματούχους, όπως τον François Georges-Picot.
Ελάχιστοι Γάλλοι ενδιαφέρονταν για τη γαλλική αποικιοκρατία πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ήταν πολύ πιο πολλοί κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων... δηλαδή, μετά την επιστροφή της Αλσατίας-Μοζέλας!
Το αποικιακό κόμμα, που δεν ήταν τότε τίποτα άλλο από αυτό του τυφλού καπιταλισμού καλυμμένου με τα-δικαιώματα-του-ανθρώπου, προσπάθησε να πείσει τον πληθυσμό μέσω μεγάλων εκδηλώσεων όπως της απαίσιας αποικιακής Έκθεσης του 1931 και γνώρισε το αποκορύφωμά του με το Λαϊκό Μέτωπο του Léon Blum το 1936.
Ο αποικισμός της Μικρής Συρίας
Μετά το πόλεμο και τη πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Σαρίφ Χουσεΐν από τα δύο Τζαμιά της Μέκκας και της Μεδίνας διακήρυξε την ανεξαρτησία των Αράβων. Σύμφωνα με τις δεσμεύσεις του «Λώρενς της Αραβίας», ο ίδιος ανακηρύχθηκε «βασιλιάς των Αράβων», αλλά επαναφέρθηκε στη τάξη από τη «δόλια Αλβιώνα».
Το 1918, ο γιος του, ο Εμίρης Φαϊσάλ, διακηρύσσει μια προσωρινή αραβική κυβέρνηση στη Δαμασκό, ενώ οι Βρετανοί κατέχουν τη Παλαιστίνη και οι Γάλλοι τις ακτές της Μεσογείου. Οι Άραβες προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο κράτος, πολυθρησκευτικό, δημοκρατικό και ανεξάρτητο.
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Γουίλσον συμφιλίωσε τη χώρα του με το Ηνωμένο Βασίλειο γύρω από το κοινό σχέδιο δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους, αλλά αντιτέθηκε στην ιδέα της αποικιοποίησης της υπόλοιπης περιοχής.
Αποχωρώντας από το συνέδριο των Βερσαλλιών, η Γαλλία χορηγείται στη διάσκεψη του Σαν Ρέμο με μια εντολή από το Διακρατικό Ανώτατο Συμβούλιο για να διαχειριστεί τη ζώνη επιρροής της. Η αποικιοκρατία είχε βρει ένα νομικό άλλοθι: έπρεπε να βοηθηθούν οι Λεβαντίνοι να οργανωθούν μετά την πτώση των Οθωμανών.
Οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές στη Συρία οργανώνονται από την προσωρινή αραβική κυβέρνηση. Δίνουν την πλειοψηφία στο γενικό Κογκρέσο της Συρίας σε προσωπικότητες χωρίς αληθινό πολιτικό χρώμα, αλλά η συνέλευση κυριαρχείται από τα στοιχεία της εθνικιστικής μειονότητας. Υιοθετεί ένα μοναρχικό πολίτευμα με δύο νομοθετικά σωμάτα.
Κατά την ανακοίνωση της γαλλικής εντολής, ο λαός ξεσηκώθηκε εναντίον του Εμίρη Φαϊσάλ ο οποίος αποφάσισε να συνεργαστεί με τους Γάλλους και τους Μαρωνίτες του Λιβάνου που τον υποστηρίζαν. Το Παρίσι στέλνει στρατεύματα υπό τις διαταγές του στρατηγού Gouraud, μέλος του «αποικιακού κόμματος». Οι Σύροι εθνικιστές δίνουν μάχη στο Marjayoun όπου συνθλίβονται. Ο αποικισμός άρχισε.
Ο στρατηγός Gouraud χωρίζει πρώτα τον Λίβανο -όπου έχει την υποστήριξη των Μαρωνιτών- από την υπόλοιπη Συρία την οποία προσπαθεί να κυβερνήσει αποκλείοντας και διαιρώντας τις αντίθετες θρησκευτικές ομάδες.
Η πρωτεύουσα της «Συρίας» μεταφέρεται στο Χομς, μια μικρή σουνιτική πόλη, πριν να επιστρέψει στη Δαμασκό, αλλά η αποικιοκρατική εξουσία παραμένει ακόμα στο Λίβανο, στη Βηρυτό.
Δίνεται μια σημαία στην αποικία το 1932, αποτελείται από τρεις οριζόντιες ρίγες που εκπροσωπούν τις δυναστείες των Φατιμίδων (πράσινη), των Ουμαγιάδων (λευκή) και των Αββασιδών (μαύρη), σύμβολο των σιίτών μουσουλμάνων για τη πρώτη και των σουνιτών για τις δύο άλλες. Τα τρία κόκκινα αστέρια αντιπροσωπεύουν τις τρεις μειονότητες, των Χριστιανών, των Δρούζων και των Αλαουιτών.
Η Γαλλία σκόπευε να κάνει τον Λίβανο ένα Μαρωνιτικό κράτος, καθώς οι Μαρωνίτες είναι Χριστιανοί που αναγνωρίζουν την εξουσία του πάπα, και τη Συρία ένα μουσουλμανικό κράτος.
Δεν θα πάψει ποτέ να πολεμήσει τους χριστιανούς της Μικρής Συρίας, επειδή είναι κυρίως Ορθόδοξοι.
Το 1936 η αριστερά έρχεται στην εξουσία στη Γαλλία με την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου. Δέχεται να διαπραγματευτεί με τους Άραβες εθνικιστές και τους υπόσχεται την ανεξαρτησία. Ο υφυπουργός για τα προτεκτοράτα του Μαγκρέμπ και τις εντολές της Εγγύς Ανατολής Pierre Viénot, διαπραγματεύεται την ανεξαρτησία του Λιβάνου και της Συρίας (όπως ο ίδιος είχε προσπαθήσει να κάνει στην Τυνησία).
Η Συνθήκη θα επικυρωθεί ομόφωνα από το κοινοβούλιο της Συρίας, αλλά δεν θα υποβληθεί ποτέ στη γαλλική Γερουσία από τον Blum -μέλος του «αποικιακού κόμματος».
Κατά την ίδια περίοδο, η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου αποφάσισε να χωρίσει την πόλη της Αντιόχειας από τη Μικρή Συρία και προτείνε να προσαρτηθεί στη Τουρκία, γεγονός που πραγματοποιείται το 1939. Με τον τρόπο αυτό, ο Blum προτίθεται να ξεφορτωθεί τους Ορθοδόξους Χριστιανούς των οποίων ο πατριάρχης είναι κάτοχος της έδρας της Αντιοχείας και οι Τούρκοι δεν θα παραλείψουν να τους καταστείλουν.
Τελικά, είναι η διαίρεση της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που θα βάλει τέρμα στην αποικιοκρατία.
Η νόμιμη κυβέρνηση του Φιλίπ Πεταίν προσπαθεί να διατηρήσει την εντολή, ενώ η νομιμοποιημένη κυβέρνηση του Σαρλ Ντε Γκωλ θα διακηρύσσει την ανεξαρτησία του Λιβάνου και της Συρίας το 1941.
Στο τέλος του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου, η Προσωρινή Κυβέρνηση της Δημοκρατίας υλοποιεί το πρόγραμμα του Εθνικού Συμβούλιου της Αντίστασης. Ωστόσο, το «αποικιακό κόμμα» αντιτίθεται στην ανεξαρτησία του λαών των αποικιών.
Στις 8 Μάιου 1945, λαμβάνει χώρα η σφαγή του Σετίφ (Αλγερία) υπό τη διοίκηση του στρατηγού Ρέιμοντ Duval, στις 29 Μαΐου, είναι η σειρά της σφαγής της Δαμασκού υπό τις διαταγές του στρατηγού Fernand Olive. Η πόλη βομβαρδίζεται από τη Γαλλική Πολεμική Αεροπορία για δύο ημέρες. Μεγάλο μέρος του ιστορικού παζάρι καταστρέφεται. Βομβαρδίζεται το ίδιο το κτήριο της Συριακής Λαϊκής Συνέλευσης.
Οι αποικιακές φιλοδοξίες της Γαλλίας στη Συρία από το 2011
Ενώ ο πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί κάλεσε τον Σύρο ομόλογό του Μπασάρ αλ-Άσαντ, στις τελετές της 14ης Ιουλίου 2008 στα Ηλύσια Πεδία, τελώντας τις δημοκρατικές προόδους της, διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο για την αναδιαμόρφωση της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής» το 2009-10. Η υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον τον πείθει να αναβιώσει το γαλλο-βρετανικό αποικιακό σχέδιο υπό την αμερικανική καθοδήγηση, είναι η θεωρία της «ηγεσίας από πίσω».
Στις 2 Νοεμβρίου 2010 -δηλαδή πριν από την «Αραβική Άνοιξη»- η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο υπογράφουν μια σειρά εγγράφων, γνωστών ως συμφωνιών του Lancaster House. Το δημόσιο μέρος υποδεικνύει ότι τα δύο κράτη θα συγκεντρώνουν από κοινού τις δυνάμεις προβολής τους (δηλαδή τις αποικιοκρατικές δυνάμεις τους), ενώ το μυστικό μέρος προβλέπει να επιτεθούν τη Λιβύη και τη Συρία, στις 21 Μαρτίου, 2011.
Γνωρίζουμε ότι η Γαλλία επιτέθηκε τη Λιβύη δυο ημέρες νωρίτερα, δημιουργώντας την οργή του Ηνωμένου Βασιλείου το οποίο προδόθηκε από το σύμμαχό του. Η επίθεση εναντίον της Συρίας δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ διότι ο μέντορας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα αλλάξει γνώμη.
Οι συμφωνίες του Lancaster House διαπραγματεύτηκαν για τη Γαλλία από τον Αλέν Ζιπέ και τον στρατηγό Benoît Puga, λυσσασμένο υποστηρικτή της αποικιοκρατίας.
Στις 29 Ιουλίου 2011, η Γαλλία δημιούργησε το Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ, οι «μέτριοι»). Σε αντίθεση με την επίσημη ανακοίνωση γύρω από τον επικεφαλής του, τον συνταγματάρχη Ριάντ αλ-Άσαντ, τα πρώτα στοιχεία του δεν είναι Σύροι, αλλά Λίβυοι μέλη της Αλ Κάιντα. Ο Ριάντ αλ-Άσαντ δεν είναι παρά μια ομπρέλα με σκοπό να δίνει το συριακό αναγκαίο βερνίκι. Επιλέχθηκε λόγω της ομωνυμίας του με τον Πρόεδρο Μπασάρ αλ-Άσαντ με τον οποίο δεν έχει καμία συγγένεια. Ωστόσο, μη γνωρίζοντας ότι τα δύο ονόματα δεν γράφονται με τον ίδιο τρόπο στα αραβικά, ο ατλαντικός τύπος βλέπει στο πρόσωπό του μια ένδειξη της «πρώτης αποστασίας μέσα στο καθεστώς».
Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (ΕΣΣ) στελεχώνεται από Γάλλους λεγεωνάριους, που αποσπαστήκαν από το σώμα τους και τέθηκαν στη διάθεση των Ηλυσίων και του στρατηγού Benoît Puga, επικεφαλής του ιδιωτικού επιτελείου του Προέδρου Σαρκοζί. Ο ΕΣΣ λαμβάνει ως σημαία εκείνη της γαλλικής αποικίας.
Σήμερα, ο ΕΣΣ δεν είναι πλέον μόνιμος στρατός. Αλλά το σήμα του χρησιμοποιείται περιστασιακά για επιχειρήσεις που επινοούνται από τα Ηλύσια και εκτελούνται από μισθοφόρους από άλλες ένοπλες ομάδες. Η Γαλλία επιμένει να κάνει διάκριση μεταξύ «μέτριων» τζιχαντιστών και άλλων «εξτρεμιστών». Ωστόσο, δεν υπάρχει διαφορά προσωπικού ή συμπεριφοράς μεταξύ των δύο ομάδων.
Ο ΕΣΣ είναι αυτός που άρχισε τις εκτελέσεις ομοφυλοφίλων πετώντας τους από τις στέγες κτιρίων. Ο ΕΣΣ είναι αυτός που μετέδωσε ένα βίντεο με έναν από τους ηγέτες του κανίβαλο που τρώει την καρδιά και το συκώτι ενός Σύρου στρατιώτη. Η μόνη διαφορά μεταξύ των μετριοπαθών και των εξτρεμιστών είναι η σημαία τους, την γαλλική αποικιακή η του τζιχάντ.
Στις αρχές του 2012, οι Γάλλοι λεγεωνάριοι συνοδεύουν τους 3.000 μαχητές του ΕΣΣ στην Χομς, την παλιά πρωτεύουσα της γαλλικής αποικιοκρατίας, για να τη κάνουν «πρωτεύουσα της επανάστασης». Καταφεύγουν στη νέα γειτονιά του Μπάμπα Αμρ και διακηρύζουν ένα Ισλαμικό Εμιράτο. Ένα επαναστατικό δικαστήριο καταδικάζει σε θάνατο περισσότερούς από 150 ανθρώπους που παρέμειναν στη γειτονιά και τους σφάζει δημόσια. Ο ΕΣΣ κράτησε ένα μήνα υπό τη προστασία εκτόξευσης αντι-αρμάτων πυραύλων Milan που προμηθεύτηκαν από τη Γαλλία.
Όταν ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ επανεκκινεί τον πόλεμο κατά της Συρίας, τον Ιούλιο του 2012, διατηρεί -μοναδικό γεγονός στην ιστορία της Γαλλίας- τον ιδιωτικό επικεφαλής του επιτελείου του προκατόχου του, στρατηγό Benoît Puga. Επανέλαβε την αποικιακή ρητορική και στάση. Δηλώνει έτσι, ότι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας είναι μια «αιματηρή δικτατορία» (και συνεπώς πρέπει να «ελευθερωθεί ο καταπιεσμένος λαός») και ότι η εξουσία έχει κατασχεθεί από την αλαουιτική μειοψηφία (πρέπει λοιπόν να «απελευθερωθούν» οι Σύροι από αυτή τη φρικτή αίρεση).
Απαγορεύει στους Σύρους πρόσφυγες στην Ευρώπη να συμμετάσχουν στις εκλογές που διεξήχθησαν στη χώρα τους και αποφασίζει για λογαριασμό τους ότι εκπροσωπούνται νόμιμα από το -μη αιρετό- Συριακό Εθνικό Συμβούλιο. Ο υπουργός Εξωτερικών του, Λωράν Φαμπιούς, δηλώνει ότι ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ «δεν αξίζει να είναι στη Γη».
Οι δηλώσεις του Βαλερί Ζισκάρ ντ ’Εστέν
Στις περασμένες 27 Σεπτέμβριου, ο πρώην πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ ’Εστέν έδωσε μια συνέντευξη στην εφημερίδα Le Parisien / Σήμερα στην Γαλλία, για τους πρόσφυγες και τη ρωσική επέμβαση κατά των τρομοκρατών στη Συρία. Δήλωσε: «Διερωτώμαι για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας εντολής του ΟΗΕ για τη Συρία, για μια περίοδο πέντε ετών».
Ο ΟΗΕ δεν χορήγησε ποτέ «εντολή» από την ίδρυση του. Αυτή η απλή λέξη μας στέλνει πίσω στη φρίκη της αποικιοκρατίας.
Ούτε ποτέ Γάλλος ηγέτης μίλησε δημοσίως για τη γαλλική αποικιακή φιλοδοξία μετά την ανεξαρτησία της Αλγερίας, εδώ και 53 χρόνια.
Είναι σημαντικό εδώ να θυμόμαστε ότι η Geneviève, αδελφή του François Georges-Picot (αυτός της συμφωνίας Sykes-Picot), παντρεύτηκε με τον γερουσιαστή Ζακ Bardoux -μέλος του «αποικιακού κόμματος» -. Η κόρη τους, η May Bardoux, παντρεύτηκε με τον πρόεδρο της Γαλλικής και Αποικιακής Finance Corporation, τον Edmond Ζισκάρ ντ ’Εστέν, πατέρα του πρώην Γάλλου προέδρου.
Και έτσι, η λύση του συριακού προβλήματος, σύμφωνα με τον μικρανηψιό του ανθρώπου που διαπραγματεύτηκε με τους Βρετανούς τη γαλλική εντολή στη Συρία, είναι η επαναποικιοποίηση της χώρας.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου