16.8.14
Το δημοψHφισμα γιά την Σκωτία, που θα διεξαχθεί σε μερικές εβδομάδες, είναι αποτέλεσμα μίας βασικής κοινωνιολογικής και εθνολογικής αρχής: τα αρχαία έθνη δεν αφομοιώνονται ούτε εξαλείφονται.
Τριακόσια χρόνια μετά την ένωσή τους με την Αγγλία, οι Σκώττοι, πανάρχαιος λαός κελτικής καταγωγής, που αντιστάθηκε επί αιώνες στους Νορμανδούς που κατέλαβαν την Αγγλία το 1066, εξακολουθούν να αισθάνονται Σκώττοι, και μάλιστα υπερήφανοι γιά την ταυτότητά τους.
Ασχέτως του αποτελέσματος, η διεξαγωγή και μόνον δημοψηφίσματος δείχνει ότι σημαντικό μέρος της σκωττικής κοινωνίας επιθυμεί την εθνική του ανεξαρτησία. Το οποίο είναι εντυπωσιακό, διότι οι Σκώττοι δεν υπέφεραν κάποια στυγνή δουλεία οθωμανικού τύπου, όπως π.χ. τα διάφορα βαλκανικά έθνη. Έζησαν επί τρεις αιώνες στην πιό ανεπτυγμένη και φιλελεύθερη δημοκρατία του πλανήτη. Αλλά η υπερηφάνεια τους και η ξεχωριστή τους εθνική ταυτότητα δεν τους επέτρεψαν να αφομοιωθούν.
Αντίστοιχες παρατηρήσεις μπορεί κανείς να κάνει γιά τους Βάσκους και τους Καταλανούς της Ισπανίας. Οι μεν Βάσκοι είναι πανάρχαιος λαός της Ιβηρικής, που επεβίωσε σχετικά απομονωμένος και διατήρησε ακέραια την ταυτότητά του, ενώ οι Καταλανοί είναι απόγονοι των Βησιγότθων, που ίδρυσαν βασίλειο στην βόρεια Ιβηρική στις αρχές του Μεσαίωνα. Ταξιδεύοντας στην Ισπανία σήμερα, εντυπωσιάζεται κανείς από το πόσο διαφορετικοί είναι οι κάτοικοι της Βαρκελώνης, ανθρωπολογικά και χαρακτηριολογικά. Πρόκειται πράγματι γιά ξεχωριστό λαό. Και σε άλλα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη υπάρχουν παρόμοιες καταστάσεις. Στην Γαλλία οι Κορσικανοί και οι Βρετόννοι, στην βόρεια Ιταλία οι Λομβαρδοί, έχουν γεννήσει αποσχιστικά κινήματα που δημιουργούν σοβαρά προβλήματα συνοχής.
Τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη συγκροτήθηκαν στην πρώιμη Αναγέννηση, καταπιέζοντας τις μικρότερες εθνότητες και ενσωματώνοντάς τις σε ευρύτερα και συγκεντρωτικά βασίλεια. Η Γαλλία υπήρξε δημιούργημα της σταδιακής κατάκτησης της γαλατορωμαϊκής Γαλατίας από τους Φράγκους της λεκάνης του Ροδανού, η Αγγλία αντίστοιχα κατασκευάστηκε ως ενιαίο βασίλειο από τους Νορμανδούς μετά την μάχη του Χάστινγκς το 1066, η Ιταλία ενοποιήθηκε από τον Καβούρ, πρωθυπουργό του Πεδεμοντίου (ποιός θυμάται σήμερα το μικρό αυτό βασίλειο του ιταλικού βορρά). Επιβλήθηκε μία ενιαία διοίκηση, γλώσσα, δίκαιο, σε μία πανσπερμία λαών με διαφορετική προέλευση και ταυτότητα.
Μέχρι τώρα, στα πλαίσια της ευημερίας και της σταθερότητας, δεν είχαν εκδηλωθεί ή είχαν εκδηλωθεί αλλά δεν είχαν προσλάβει απειλητικές διαστάσεις οι τοπικές εθνοτικές διαφοροποιήσεις. Η γενική εκπαίδευση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα κομματικά δίκτυα, είχαν επιτρέψει την ενσωμάτωση των μειονοτήτων στα εθνικά ευρωπαϊκά κράτη. Αλλά φαίνεται ότι αυτή η ενσωμάτωση ήταν επιφανειακή, και ελάχιστοι το είχαν καταλάβει.
Τώρα, η ευρωπαϊκή παρακμή, η αδυναμία των ευρωπαϊκών κρατών, η απουσία χαρισματικών ηγετών, και κυρίως το τέλος της ευημερίας, οδήγησαν σε αμφισβήτηση του κύρους του κράτους. Οι κοινωνικές παροχές, που ηρεμούσαν τις τοπικές αμφισβητήσεις, στέγνωσαν. Η παρακμή φέρνει την αποσύνθεση.
Αλλά το σοβαρότερο πρόβλημα είναι η τεράστια δημογραφική αύξηση των ισλαμικών πληθυσμών. Στην Ολλανδία, στα δημοτικά σχολεία, το 70% των παιδιών είναι μουσουλμάνοι. Μία κατακερματισμένη Ευρώπη με τα έθνη-κράτη σε κατάρρευση, πώς θα αντιμετωπίσει το δυναμικό, δημογραφικά εκρηκτικό και ιδεολογικά φανατισμένο, αρνούμενο να αφομοιωθεί ή έστω να προσαρμοστεί, ισλαμικό στοιχείο;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου