Ολόκληρη η νότια Ουκρανία και οι παραθαλάσσιες περιοχές αυτής από την Μολδαβία έως τα σύνορα με την Ρωσία έχουν ξεσηκωθεί κατά του καθεστώτος στο Κίεβο. Η περιοχή των βόρειων ακτών της Μαύρης Θάλασσας ζει ιστορικές στιγμές αφού οι Ρώσοι και οι ρωσόφωνοι δείχνουν να έχουν ξεσηκωθεί κατά του καθεστώτος του Κιέβου, το οποίο υποτίθεται ότι ελέγχει τη χώρα.
του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Ο συνημμένος χάρτης είναι ενδεικτικός του τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε ολόκληρη τη νότια Ουκρανία, πλην δηλαδή της ανατολικής και της περιοχής της Κριμαίας. Η περιοχή από την ιστορική για όλους εμάς τους Έλληνες Οδησσό μέχρι την εξίσου ιστορική περιοχή της Μαριούπολης βρίσκεται στην κυριολεξία επαναστατημένη και καταγγέλλει «τους φασίστες του Κιέβου» και την πολιτική που ακολούθησαν την πρώτη εβδομάδα της «εξουσίας» τους στο Κίεβο.
Σε κάθε μεγάλη πόλη στις παράκτιες περιοχές της Ουκρανίας χιλιάδες κόσμου βρίσκονται στους δρόμους, καταλαμβάνουν κεντρικά διοικητικά κτήρια και σηκώνουν ρωσικές σημαίες. Αναφορικά με το θέμα θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ακόμα και εάν η Ρωσία χρησιμοποιεί όλες αυτές τις εκδηλώσει ως το απόλυτο μέτρο πίεσης προς το Κίεβο και τη δύση, εάν η κατάσταση συνεχίσει ως έχει η επιστροφή στο προτεραίο καθεστώς, απλά δεν θα είναι εφικτή.
Με άλλα λόγια, κάθε περεταίρω καθυστέρηση από την πλευρά των ΗΠΑ αναφορικά με την εφαρμογή της συμφωνίας της 21ης Φεβρουαρίου, ή της κατάληξης ενός νέου συμφωνημένου σχήματος θα αποβεί μοιραία για την ακεραιότητα της Ουκρανίας. Η Ρωσία παίζει τα χαρτιά της με μεγάλη επιδεξιότητα, αφού αντιλαμβάνεται, ότι η «γεωγραφία» είναι ο καλύτερος σύμμαχός της και με το «μαρτύριο της σταγόνας» ενισχύει την θέση της σταδιακά αλλά σταθερά, πάντα όμως με τρόπους όπου θα μπορούσε να απεμπλακεί στο άμεσο μέλλον.
Κάθε καθυστέρηση από την πλευρά της Δύσης, κάνει την επιστροφή στην προτεραία κατάσταση πιο δύσκολη να επιτευχθεί, σταθεροποιεί τη ρωσική παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα, στα όρια που είχε επί αυτοκρατορικής Ρωσίας και Σοβιετική Ένωσης, ενώ φέρνει σε ακόμα πιο δύσκολη θέση τη νέα κατάσταση στο Κίεβο, αφού από ένα σημείο και μετά δεν θα μπορούν να σταθούν ούτε στην πλατεία στην οποία έδρεψαν τις δάφνες της «νίκης» πριν λίγες ημέρες.
Επειδή όμως η μη-αντίδραση είναι και αυτή ένα είδος αντίδρασης προχωρούμε στις παρακάτω παρατηρήσεις αναφορικά με τις εκτιμήσεις των Δυτικών:
Πρώτον, η Δύση έχει αντιληφθεί την πραγματικότητα, την αδυναμία δηλαδή αποτροπής μιας δυσμενούς εξέλιξης και παρότι αντιδρά, γνωρίζει ότι δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να αποδεχτεί τη de facto διχοτόμηση της Ουκρανίας, εάν αυτή συμβεί. Κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να το αντιληφθούμε σε στρατηγικό και γεωπολιτικό πλαίσιο.
Η Ουκρανία, με γεωπολιτικούς, γεωστρατηγικούς και γεωοικονομικούς όρους, δεν είναι Γεωργία. Η σημασία της Ουκρανίας είναι τεράστια ακόμα και σε σχέση με το μέγεθός της. Κατά συνέπεια, η περίπτωση αποδοχής μίας διχοτόμησης της χώρας δεν είναι λογικό συμβεί, χωρίς δυναμική αντίδραση από την πλευρά των ΗΠΑ.
Δεύτερον, η δύση χρησιμοποιεί τη μη-αντίδρασή της και ως ένα έμμεσο «μήνυμα» προς το καθεστώς του Κιέβου να διαπραγματευτεί μία πραγματικά ισορροπημένη λύση με την ανατολική-Ουκρανία. Εάν αυτό ισχύει, τότε κάτι τέτοιο θα ήταν μία αποτελεσματική πολιτική στρατηγική, αφού θα ανάγκαζε το Κίεβο να «δει την αλήθεια» (τα όρια των κινήσεών του) και να συνειδητοποιήσει ότι πολιτικές σαν αυτές που ακολουθεί θα του στοιχίσουν τη μισή χώρα.
Βέβαια, τέτοια στάση θα έθετε σε κίνδυνο την εικόνα των ΗΠΑ αναφορικά με το πως αντιδρά σε ένα σοβαρότατο παγκόσμιο ζήτημα ασφαλείας. Ωστόσο, μία διευθέτηση η οποία θα κράταγε ενωμένη την Ουκρανία αλλά αρκετά αποκεντρωμένη ή/και (συν)ομοσπονδιοποιημένη θα μπορούσε «να σώσει την παρτίδα» και αν δημιουργήσει στο τέλος ισορροπημένες εντυπώσεις για τη Ρωσία και τις ΗΠΑ.
Για την Ευρωπαϊκή Ένωση τα έχουμε πει… πρόκειται για το απόλυτο «γεωπολιτικό ΤΙΠΟΤΑ». Δυστυχώς, η Ευρώπη έχει το μοναδικό προσόν να δημιουργεί φρούδες ελπίδες, να κυνηγάει γεωπολιτικούς ανεμόμυλους ως ένας άλλος Δον Κιχώτης και να σπέρνει οικονομικούς τυφώνες. Με άλλα λόγια, η Ευρώπη με τις πολιτικές της μπορεί να διαλύσει μία περιοχή αλλά δεν μπορεί μετά να τη χτίσει.
Υπάρχει φυσικά και τρίτη περίπτωση, η δύση και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ, να μην ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν αναφορικά με την διαμορφούμενη κατάσταση, κάτι το οποίο θα ήταν προτιμότερο να μην το διανοηθούμε καν, αφού η πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας» σε ένα τέτοιο ζήτημα όπου οι κλαγγές των όπλων ήδη ακούγονται, μόνο συμφορές για την ανθρωπότητα θα μπορούσε να προκαλέσει.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου