Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Κάποια πράγματα στη χώρα αυτήν παραμένουν αναλλοίωτα από τις επιρροές του χρόνου, ανεπηρέαστα από κρίσεις και καταστροφές. Χρόνια τώρα έρχεται και επανέρχεται η συζήτηση για το πώς ο κρατικός τομέας μετατρέπεται σε μηχανή ανακύκλωσης αποτυχημένων ή αποσυρμένων πολιτικών στελεχών.
Ολων εκείνων δηλαδή που έκαναν το πέρασμά τους από την πολιτική και, όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στη δουλίτσα τους -όσοι είχαν από αυτήν- κατόρθωσαν με… αξιοκρατικά πάντοτε κριτήρια να βολευτούν σε επιτελικές θέσεις του Δημοσίου…
Η περίπτωση του Χρήστου Παπουτσή δεν είναι φυσικά από τις χειρότερες και τις πιο κραυγαλέες, εάν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι για τον πρώην επίτροπο και για πολλά χρόνια υπουργό του ΠΑΣΟΚ βρέθηκε η περίοπτη θέση του εκπροσώπου της χώρας στην Παγκόσμια Τράπεζα. Θέση από την οποία τουλάχιστον δεν θα ζημιωθεί και η χώρα..
Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο με όλους εκείνους που τους ανατίθενται κρίσιμοι τομείς του δημόσιου τομέα για να σώσουν την Ελλάδα, όταν οι ίδιοι δεν κατόρθωσαν να πείσουν τέσσερις – πέντε χιλιάδες ψηφοφόρους να τους ψηφίσουν.
Γιατί, τελικά, ο πολιτευτής και ο πρώην βουλευτής καίγεται να πάει σε κάποιον οργανισμό όχι μόνο για τον μισθό, αλλά κυρίως για το ρουσφέτι με το οποίο ελπίζει ότι δεν θα παραμείνει αιωνίως πολιτευτής ή ίσως από πρώην θα γίνει και πάλι νυν βουλευτής.
Ο πολιτευτής και ο πρώην βουλευτής βρίσκει γραφείο και σοφέρ, διευρύνει με ρουσφετολογικά μέσα την εκλογική πελατεία του και αγωνίζεται να μη χάσει τη φάμπρικα μέχρι να έρθουν οι εκλογές.
Δεν ξέρω αν πρόκειται πια για πολιτικό DNA που δεν μπορεί να αλλάξει, αλλά πάντως συνταγή για μεταρρύθμιση του κράτους δεν μου φαίνεται. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Και η διαφορά, τώρα πια, είναι ότι το έχουν πάρει χαμπάρι και οι πολίτες.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου