Γράφει ο Νίκος Κοτζιάς.
Ο Αϊνστάιν όριζε την ηλιθιότητα ως την επίμονη επανάληψη μιας επιλογής που είναι εκ των προτέρων γνωστό ότι οδηγεί σε λάθος αποτελέσματα. Στην πολιτική μια τέτοια ηλιθιότητα είναι υποταγμένη σε σκοπιμότητες και συμφέροντα, κατά κανόνα των λίγων.
Ηλιθιότητα και συμφέροντα
Γιατί διατηρεί η κυβέρνηση τη σημερινή «ηλίθια» πορεία που οδηγεί τη χώρα σε καταστροφή; Ποιος τις επιβάλλει; Η απάντηση είναι απλή: τα συμφέροντα και τα θέλω του Συστήματος Παρακμής αποτελούμενο από την ντόπια Ολιγαρχία, τα συνεργαζόμενα κόμματα του παλιού δικομματισμού και την ξένη επιτροπεία. Η πρώτη συναίνεσε στη μετατροπή της Ελλάδας σε Αποικία Χρέους των αγορών, της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και του Βερολίνου, αρκεί να παρέμειναν άθικτα τα συμφέροντά της.
Από πλευράς της, η ξένη επιτροπεία δεν είχε καμία αντίρρηση να γίνει η διαχείριση της χώρας από δυνάμεις έτοιμες να την παραδώσουν. Στην πορεία είχε αντιληφθεί ότι οι έλληνες ολιγάρχες και κυβερνώντες πολιτικοί είναι παραδομένοι, δεν έχουν διάθεση και δύναμη να διαπραγματευτούν, αναζητούν προστάτη προκειμένου να σωθούν από την επερχόμενη οργή του λαού. Σε αυτή την «συμμαχία» η ξένη επιτροπεία έχει τον πρώτο λόγο, αλλά «τον τσαμπουκά» στην κοινωνία «τον πουλά» ο «εγχώριος» πόλος με τις πλάτες της τρόικας.
Το Σύστημα της Παρακμής προώθησε σειρά από μέτρα που καταργούσαν κατακτήσεις και δικαιώματα 150 ετών που σφράγιζαν την εικόνα και οικουμενική ελκτικότητα της Ευρώπης. Η κατάργηση εμφανίστηκε ως πρόγραμμα μεγάλων μεταρρυθμίσεων, ενώ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά επιστροφή στον καπιταλισμό των μέσων του 19ου αιώνα.
Η επιστροφή αυτή ονομάστηκε ως εκσυγχρονισμός, ενώ στην ουσία πρόκειται για έναν βίαιο αναχρονισμό της Ελληνικής Κοινωνίας. Η ξένη εποπτεία με την οποία θεσμοποιήθηκε η Αποικία Χρέους, έχει όλα τα χαρακτηριστικά των γερμανικών διοικήσεων στις υπό «προστασία» αποικίες του Βερολίνου το 1878-1917 και παρόλα αυτά την εμφάνισαν ως τον ορισμό της προόδου.
Το Σύστημα Παρακμής προωθεί στη χώρα μια τεράστια ανακατανομή εισοδήματος και πλούτου. Από εδώ προς τον ευρωπαϊκό βορρά. Από τους μισθωτούς και τα μικρομεσαία στρώματα προς την Ολιγαρχία. Από τον δημόσιο τομέα προς μεγάλα συμφέροντα. Κεφάλαια, εργαζόμενοι, ιδιαίτερα εκείνοι με καλές σπουδές, μετακινούνται στο εξωτερικό, ενώ εμείς εισάγουμε προς αντικατάστασή τους νέα δάνεια και χρέος, καθώς και χαμηλής στάθμης υπάλληλους διεθνών οργανισμών ως επίτροπους.
Η «ηλίθια», αναποτελεσματική και κοινωνικά ανάλγητη πολιτική του Συστήματος παρακμής και επιτροπείας οδηγεί την χώρα, αλλά και κάθε προοπτική μελλοντικής ανάκαμψης σε καταστροφή. Αυτή η πορεία μπορεί να ανακοπεί με ένα ελάχιστο πρόγραμμα άμεσης αναγέννησης της χώρας.
Ένα πρόγραμμα άμεσης αναγέννησης
Το πρόβλημα της χώρας γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο σύνθετο και δύσκολα επουλώσιμο. Δεν είναι πρόβλημα μόνο οικονομίας. Είναι πριν απ’ όλα πολιτικό ζήτημα και αφορά πολλαπλούς κοινωνικούς τομείς και ιστούς. Από αυτή την κρισιακή «πολυμορφία» προκύπτουν και οι άμεσες πολιτικές στοχεύσεις, όπως:
Πρώτον, η ανάγκη οργάνωσης της αλληλεγγύης σε αυτούς για τους οποίους έχει υποχωρήσει το ίδιο το έδαφος επιβίωσης. Πρέπει να περιοριστεί, δηλαδή, με κάθε μέσο η ανθρωπιστική κρίση που προκαλούν οι πολιτικές των δυνάμεων της παρακμής.
Δεύτερο, η συγκρότηση ενός οικονομικού προγράμματος ανόρθωσης της χώρας, όχι με βάση σχέδια του πώς θα είναι η ελληνική οικονομία συμπληρωματική στη Γερμανία, αλλά το τι χρειάζεται άμεσα η χώρα και τι μπορεί προοπτικά να παράγει ώστε να εξασφαλίσει υψηλή θέση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Από φάρμακα, αγροτικά προϊόντα και σύνθετα προϊόντα μετασκευής ορυκτών, μέχρι σύγχρονες υπηρεσίες για νέους που η εργασία τους προσφέρει υψηλή προστιθέμενη αξία. Αυτό σημαίνει άμεση ανατροπή εκείνων των πολιτικών που υποβαθμίζουν την εκπαίδευση, την έρευνα και την δημιουργικότητα. Υποβάθμιση η οποία συνοδεύει το καταστρεπτικό σήμερα με την υπονόμευση του αύριο της Ελλάδας και των προοπτικών της στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.
Τρίτο, ανάπτυξη των χωρητικοτήτων –ικανότητας, δυνατότητας, ποιότητας και μέσων) της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας της χώρας. Σε αυτούς τους τομείς πρέπει να απομακρυνθεί άμεσα κάθε είδος ξένης επιτροπείας. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ειδικευτεί στην διεθνή διπλωματία. Να αναπτύξει λειτουργίες διαμεσολάβησης, διαιτησίας, διαπραγμάτευσης.
Συνδεδεμένο με το προηγούμενο είναι, τέταρτο, η συνολική απομάκρυνση της ξένης επιτροπείας από την Ελλάδα. Όποια και αν είναι η τύχη των δανείων και όσα και αναγνωριστούν, οι δανειστές δεν μπορούν να έχουν λόγο για το πώς θα αναπτυχθεί η Ελλάδα, αν και σε ποιο βαθμό θα μορφώνεται η νέα γενιά ή δικαιούνται επιβίωσης ηλικιωμένοι πολίτες κοκ.
Πέμπτο, η διαπραγμάτευση για την τύχη των ξένων δανείων, ο έλεγχος αν και σε ποιο μέγεθος είναι νόμιμα, ο συνολικός διακανονισμός θα συνδυαστεί με την απομάκρυνση της ξένης επιτροπείας. Το υπογραμμίζω αυτό, διότι στην δημόσια συζήτηση της χώρας κυριαρχεί ένα είδος οικονομισμού που αντιμετωπίζει την κατάσταση της χώρας αποκλειστικά από τη σκοπιά του διακανονισμού των δανείων, χωρίς να εξετάζει τις θεσμικές συνθήκες και τα πλαίσια σχέσεων εντός των οποίων θα γίνουν οι όποιοι διακανονισμοί.
Προκειμένου να είναι αποτελεσματική η όποια διαπραγμάτευση, συναινετική λύση με τον ξένο παράγοντα ή υπό συνθήκες μονομερής απόφαση Ελληνικής κυβέρνησης, απαιτείται, πέμπτο, η στήριξη των πολιτών της χώρας, του λαού της.
Αυτό, έκτο, εξασφαλίζεται μόνο αν λειτουργεί η δημοκρατία και διευρυνθεί με στοιχεία άμεσης δημοκρατίας. Αποκατασταθεί η λειτουργία της βουλής και περιοριστούν τα ιδιαίτερα δικαιώματα των πολιτών προκειμένου να υπάρξει εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα.
Έβδομο, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με την ανάπτυξη της συμμετοχής των πολιτών και κινημάτων στήριξης των δημοκρατικών αποφάσεων. Η προάσπιση του κοινωνικού κράτους οφείλει να συνοδεύεται με την προάσπιση του κράτους δικαίου που τόσο βάναυσα παραβιάζεται τους τελευταίους μήνες. Με τον αποκλεισμό της δυνατότητας του κράτους να νομοθετεί σε βάρος των εργαζομένων, και μάλιστα χωρίς καν διαπραγμάτευση, στις περιοχές όπου το ίδιο είναι ο εργοδότης.
Όγδοο, προκειμένου να υπάρξει στήριξη μιας πορείας ριζικών δημοκρατικών αλλαγών, ο λαός πρέπει να απελευθερωθεί από φόβους, ανασφάλειες, παθητικές δειλίες. Και αυτό θα γίνει με των συνδυασμό δύο τρόπων: τον συναισθηματικό και τον ορθολογικό. Για τον συναισθηματικό απαιτείται η ανάπτυξη ενός πλούσιου πολιτιστικού κινήματος.
Οι εκδηλώσεις στην ΕΡΤ ανέδειξαν τη σημασία του πολιτισμού και τον συνέδεσαν με το κίνημα δημοκρατίας και του δικαιώματος δημοκρατικής ενημέρωσης. Το ορθολογικό όπλο είναι η σωστή ενημέρωση των πολιτών και η ανάπτυξη ενός κινήματος εκλαΐκευσης της σύγχρονης γνώσης, τόσο ως προς τις διεθνείς και ευρωπαϊκές αλλαγές, όσο και ως προς τις σύγχρονες θετικές επιστήμες, της διασύνδεσης κοινωνίας – προσωπικής ζωής – νέων τεχνολογιών – κοινωνικής δημοκρατίας.
Είναι αυτονόητο ότι ο ως άνω κατάλογος είναι ενδεικτικός αλλά ταυτόχρονα θεμελιακός. Ότι αρκετοί από τους αναφερθέντες στόχους μπορούν να προωθούνται από κινήματα ήδη από σήμερα και άλλοι μόνο υπό μια διαφορετική κυβέρνηση. Η προώθηση των πρώτων θα διευκολύνει την διαμόρφωσης μιας διαφορετικής κυβέρνησης αναγέννησης της Ελλάδας που θα στηρίζει και θα στηρίζεται στον (εργαζόμενο) άνθρωπο, στον δημοκράτη και πατριώτη.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου