Tα κρυφά και τα φανερά Eυαγγέλια δεν με συγκινούσαν, όπως οι παπικές συνωμοσίες. Αντίθετα, το φιλί των Iούδων με εξιτάρει. Ποιος θα λυτρώσει τη στήλη από το μέγιστο ερώτημα όλων των εποχών, το ποιος άνοιξε την κερκόπορτα; Οπως και η Pώμη έφερε μέσα της τις αιτίες που θα την οδηγούσαν στην παρακμή, το σύστημα έχει ήδη πικρά αντιληφθεί ότι η «βρώμικη» ομηρία της εξάρτησης της ελληνικής οικονομίας από τους ξένους πιστωτές οδηγεί στην κόλαση και όχι στην Ανάσταση, όπως εξυμνούσαν οι υμνητές των Μνημονίων. Ο ιστορικός του Χάρβαρντ Νάιαλ Φέργκιουσον μονότονα προέβλεπε πως η κρίση του ευρωπαϊκού χρέους θα εξαπλωθεί. Και δεν σταμάτησε να προειδοποιεί: «Η κρίση είναι τόσο μεγάλη, που θα οξύνει τις πολιτικές και οικονομικές συγκρούσεις και θα αποσταθεροποιήσει αρκετές χώρες». Πλέον είναι αφελές το ερώτημα ποια χώρα θα αποφύγει τη μόλυνση του χρέους. Καθώς όλες οι χώρες κολυμπάνε στα χρέη. Κυρίως, όμως, οι πολίτες των μικρών και αδύναμων ευρωπαϊκών χωρών πνίγονται από τα δικά τους χρέη. Με κορυφαίο «θύμα» τον ελληνικό λαό.
Η βίαιη κατάληξη αυτής της κρίσης είναι αναπόφευκτη. Θα περίμενε κανείς από τις κυβερνήσεις τουλάχιστον να μη ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ομως, ταγμένες στο πλευρό συγκεκριμένων συμφερόντων, ακόμη και κυβερνήσεις που κάποτε παρουσιάζονταν ως «φίλοι του λαού», μοιάζουν σήμερα ανήμπορες να υπερβούν τον προορισμό τους: εφαρμόζουν εκείνα ακριβώς τα μέτρα που προκαλούν περισσότερο το λαϊκό αίσθημα, ενώ, παράλληλα, προετοιμάζονται μοιρολατρικά για το χειρότερο ενδεχόμενο.
Για να αντιμετωπισθεί η κρίση, προϋπέθετε ισχυρή πολιτική βούληση και επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο δράσης. Και επειδή δεν υπήρχε, μας παρέδωσαν στο Μνημόνιο και αυτοί βολεύτηκαν στα προνόμιά τους.
Οταν όμως μια χώρα οδηγείται σε κρίση χρέους και μπαίνει σε καθεστώς αναγκαστικής οικονομικής διαχείρισης, είναι προφανές ότι αυτό δεν προκύπτει απλώς από τους ατυχείς χειρισμούς κάποιων ανίκανων ανθρώπων, ούτε επειδή αποδείχθηκε η κυβέρνηση των Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου δόλια λέγοντας ότι θα το αντιμετωπίσει με τις δικές της δυνάμεις. Και ενώ γνωρίζουμε το τεράστιο κοινωνικό κόστος του Μνημονίου, τώρα διαπιστώνουμε το χειρότερο: πως οι θυσίες δεν θα αποδώσουν για τους πολλούς...
Οι επιχειρήσεις «αλληλεγγύης», στις οποίες σκόπιμα επιδίδονται οι «ισχυροί» για μας, αποκαλύπτουν πολλά πράγματα που πάντοτε υποψιαζόμασταν: πως το τιμόνι αυτής της χώρας έχει περιέλθει στην υποτέλεια των αγορών και των spreads. Μας το λένε ξεκάθαρα και εμείς το επαναλαμβάνουμε: πρέπει να στείλουμε ένα «ισχυρό μήνυμα» στις αγορές – αρκετά ισχυρό για να τις καθησυχάσουμε. Είναι η επιβολή νέων σκληρών προγραμμάτων λιτότητας που θα εφαρμοστούν με ψυχρή ωμότητα. Ετσι εξαπολύεται νέα επίθεση στους πολίτες σαν να ήταν αυτοί οι φταίχτες της κρίσης. Αυτοί θα πληρώσουν τον λογαριασμό. Ολους τους λογαριασμούς... Το παράδοξο είναι ότι τα θύματα -όπως οι Ελληνες- δεν το αντιλαμβάνονται πλήρως. Μολονότι κανένας ηγέτης (πρόεδρος ή πρωθυπουργός) δεν θα βύθιζε εκούσια τον κόσμο στην οικονομική καταστροφή, οι κυβερνήσεις δεν λειτουργούν έτσι.
Kαι η ελπίδα, πού είναι η ελπίδα; Πώς μπορεί ένας λαός να ζήσει, έστω την παρακμή του, χωρίς ελπίδα; Oμως, η ελπίδα, φίλε αναγνώστη, δεν σερβίρεται με επιφυλλιδογραφία «αισιόδοξων» προοπτικών, δεν μεταγγίζεται με την εμπορευματοποιημένη «αισιοδοξία» της επαγγελματικής πολιτικής. H ελπίδα είναι κάτι εξαιρετικά πολύτιμο και γι’ αυτό δυσεύρετο, που κερδίζεται ή χάνεται στην πολύ προσωπική αναμέτρηση του ηγέτη στην υπεράσπιση των προβλημάτων του λαού του. Tο ρεαλιστικό προαπαιτούμενο για να τολμήσει ένας πρωθυπουργός τομές και ζωογόνες μεταρρυθμίσεις, και όχι ραγιάδικες συμπεριφορές των δανειστών, συμπαρασύρεται στον εγωκεντρικό φόβο του για την προσωπική επιβίωσή του...
Δυστυχώς, οι επιπτώσεις από τη βαθιά ύφεση και τη θηριώδη ανεργία θα γραφτούν στο πετσί πολλών Ελλήνων – όπως γράφεται η τιμωρία στην «Αποικία των τιμωρημένων» του Κάφκα...
Οι πληθυσμοί των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα πιέζονται σήμερα να ζήσουν σαν κατακτημένοι λαοί και να υποστούν τις συνέπειες πολιτικών οι οποίες υπαγορεύονται από ξένους αξιωματούχους που δεν είναι αιρετοί, δεν υπόκεινται σε κανέναν δημοκρατικό έλεγχο και δεν φοβούνται την αποδοκιμασία από κανέναν λαό, αφού δεν αντλούν την εξουσία τους από τον λαό αλλά από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Οι λαοί του Νότου μπορεί ακόμη να βγουν στους δρόμους. Και να απαιτήσουν να γίνουν πράξη όλα όσα τους είχαν υποσχεθεί οι ηγέτες τους, τα οποία είναι εντελώς αντίθετα με όσα υποδεικνύει η Γερμανία. «Το ερώτημα είναι από ποιους θα το απαιτήσουν», έγραφε τις προάλλες ο «Γκάρντιαν».
πηγή
Δημοσίευση σχολίου