Μπορεί η Κύπρος να πεί ακόμα ένα μεγάλο ΟΧΙ;

Του Κώστα Ροδινού
«Η Ευρωπαϊκή Ενωση μοιάζει μ’ ένα γάμο που δεν τον θέλει κανείς, αλλά όλοι φοβούνται τις συνέπειες του διαζυγίου», μου έλεγε χθές το βράδυ ένας παλιός μου καθηγητής εξ Αμερικής. Και πρόσθεσε «από όλες τις ανοησίες που μπορούσαν να κάνουν οι Γερμανοί, διέπραξαν τη μεγαλύτερη!» Και συνέχισε, σχεδόν εξοργισμένος, «στην Ευρώπη δεν στήνεται απλώς ένα σκηνικό κοινωνικής έκρηξης, αλλά δημιουργούνται συνθήκες που παραπέμπουν σε εμφύλιο»! Αυτό το τελευταίο ήταν σχεδόν σοκαριστικό, ακόμα και να το ακούσεις….
Η Κύπρος στο ικρίωμα
Η Κύπρος ήταν στο στόχαστρο Ευρωπαίων και Αμερικανών εδώ και  πολύ καιρό. Είτε γιατί περιέπλεκε τις σχέσεις τους  με την Τουρκία, είτε γιατί αποτελούσε έναν ελκυστικό φορολογικό παράδεισο, είτε τέλος γιατί ο Τάσος Παπαδόπουλος, το 2004, είχε τη γενναιότητα να αψηφήσει τα κελεύσματά τους, είτε για αυτά που υπαινίσσονται οι θεωρίες συνωμοσίας…
Θεώρησαν, λοιπόν, ότι για να τη …..σώσουν, έπρεπε να την τιθασεύουν. Να τη γονατίσουν, με άλλα λόγια. Να την ταπεινώσουν. Και πώς γίνεται αυτό; Ε, διαλύοντας την οικονομία της. Γιατί ποιό ήταν το ισχυρό της σημείο; Το τραπεζικό της σύστημα. Βρήκαν, λοιπόν, την αφορμή. «Η αναλογία», λέει, «καταθέσεων προς το ΑΕΠ είναι ο 7 προς 1 και πολλά κεφάλαια  που βρίσκονται εκεί, δεν μεταφέρθηκαν  με διαφανείς διαδικασίες»
Σιγά τη διαπίστωση! Αυτό δεν το ήξεραν όταν  δεχόταν την Κύπρο στην ΕΕ;
Δεν το έμαθαν, όταν η Κύπρος αργότερα υιοθέτησε το Ευρώ;
Με το σπαθί της, μάλιστα, όπως ομολογούσαν  άπαντες;
Όσον, δε αφορά στην περίφημη… αναλογία, ας μας πούν ποιά είναι η… αναλογία καταθέσεων προς ΑΕΠ στο Λουξεμβούργο, ο Πρωθυπουργός του οποίου έως λίαν προσφάτως προήδρευε  του Eurogroup;
Γιατί δεν ζήτησαν τον  έλεγχο προέλευσης των καταθέσεων και στο Μεγάλο Δουκάτο;
Γιατί δεν το έκαναν ούτε στην Ιρλανδία που βρίσκεται υπό καθεστώς μνημονίου;
Παράγοντας αποσταθεροποίησης
Η φορολόγηση του κεφαλαίου των καταθέσεων, ανεξαρτήτως ύψους του συντελεστή, δεν είναι απλώς μια κακή απόφαση, αλλά μια επικίνδυνη εξέλιξη που βάζει δυναμίτη στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής οικονομίας. Εισάγει στο τραπεζικό σύστημα έναν διαρκή «παράγοντα αποσταθεροποίησης». Γιατί οι καταθέσεις αποτελούν την «ιερή αγελάδα του τραπεζικού συστήματος». Όταν αμφισβητείται η ασφάλεια των καταθέσεων, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Επιπλέον, δημιουργείται και μια τάση εκροής καταθέσεων προς άλλους δημοφιλείς προορισμούς, με μεγαλύτερη ασφάλεια! Μήπως, αυτό τελικά ήθελαν οι Γερμανοί και οι… Βόρειοι σύμμαχοί τους. (Εδώ που τα λέμε και οι Νότιοι την…νήσσαν εποίησαν γιατί δεν άκουσα κανέναν να διαφωνεί. Πού ήταν ο Ολάντ, που θα άλλαζε την πολιτική της Ευρώπης;)
Αν η ΕΕ ήθελε να «ελέγξει» την ροή αδήλωτων κεφαλαίων στην Κύπρο είχε πολλούς τρόπους να το κάνει. Αν πάλι είχε αποφασίσει  να φορολογήσει τα κεφάλαια αυτά με κάποιο μεγαλύτερο συντελεστή μπορούσε, επίσης, να βρεί αποδοτικότερους τρόπους να το επιτύχει. Οχι, όμως, φορολογώντας τις καταθέσεις. Γιατί ένα τέτοιο μέτρο δεν έχει προηγούμενο και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, με άγνωστες συνέπειες. Τα πράγματα, πλέον, δεν θα είναι όπως τα ξέραμε…
Ποιός θέλει μια τέτοια Ευρώπη;
Όμως, ανεξαρτήτως των αποφάσεων που θα πάρει σήμερα η Κυπριακή Βουλή και της τελικής μορφής που θα λάβουν τα μέτρα, οι αποφάσεις του Eurogroup  για την Κύπρο, μας επιτρέπουν να καταλήξουμε σε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα.
Πρώτον, η  περίφημη κοινοτική αλληλεγγύη είναι για τα πανηγύρια. Όταν για να πείσεις έναν εταίρο σου χρησιμοποιείς μεθόδους μαφίας (γιατί τι άλλο αποτελούσε ο αισχρός εκβιασμός οτι η ΕΚΤ θα σταματήσει την χρηματοδότηση του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου, αν δεν …συμμορφωθεί;), για ποιά Ένωση μιλάμε;

u>Δεύτερον, να μη ρίχνουμε πάντα τις ευθύνες στους τρίτους. Η ανεκδιήγητη διακυβέρνηση Χριστόφια, που μέσα σε μια πενταετία κατάφερε να διαλύσει την Κυπριακή οικονομία, εδώ και ένα χρόνο, τουλάχιστον, αντί να πάρει μέτρα και να διασφαλίσει την Κυπριακή οικονομία, καλλιεργούσε ψευδαισθήσεις. Εκτός και αν δολίως οδήγησε τα πράγματα στο αμήν, όπως έπραξε και ο άλλος μεγάλος φωστήρας στην Ελλάδα το 2010. Και όταν καθυστερείς να βάλεις τάξη στα του οίκου σου…αναλαμβάνουν οι Γερμανοί!
Τρίτον, για μια ακόμα φορά οι  Ρώσοι δεν …έρχονται ποτέ! Και στην περίπτωση της Κύπρου τα μεγέθη ήταν σχετικά μικρά και από πέρυσι, ακόμα, εκκρεμούσε το αίτημα για το δάνειο. Το γράφω αυτό γιατί και στην περίπτωση της Ελλάδος δεν είναι λίγοι που αναμένουν τον «μόσχοβο να φέρει το σεφέρι». Από τα Ορλωφικά ακόμα….
Τέταρτον,  όταν είσαι μικρός και αδύναμος σε αντιμετωπίζουν ως ….μικρό και αδύναμο….Και στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν ευαισθησίες. Ο Μέγας Θουκυδίδης, μας άφησε για κληρονομιά τον «Διάλογο Αθηναίων-Μηλίων», αλλά μάλλον τίποτα δεν μάθαμε και τίποτα δεν διδαχθήκαμε.
Πέμπτον, οι υδρογονάθρακες δεν σώζουν. Πόσο,μάλλον, όταν ακόμα δεν είναι άμεσα εκμεταλλεύσιμοι. Εκτός και αν αρχίσουμε να παίρνουμε σοβαρά τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, ακόμα και στις ακραίες εκδοχές τους.
Τούτων δοθέντων, μοιραία τίθεται το ερώτημα: ποιός θέλει μια τέτοια Ευρώπη, όπου ο εκβιασμός αποτελεί επίσημη πολιτική;
Που το πάνε τελικά;
Επειδή, θεωρώ δεδομένο ότι η  ”συμμαχία των Βορείων” έχει ήδη εκτιμήσει τις συνέπειες του κουρέματος των καταθέσεων στην Κύπρο, προσπαθώ να αντιληφθώ που το πάνε:
α) αν η  Κύπρος συμμορφωθεί και δεχθεί, έστω κατά κάποια ηπιότερη εκδοχή, το κούρεμα των καταθέσεων, τότε δημιουργείται ένα τετελεσμένο.
β) αν η Κυπριακή Βουλή πεί ένα μεγάλο ΟΧΙ, τότε θα έχει ενδιαφέρον η αντίδραση της ΕΕ! Θα εξαναγκάσει την Κύπρο σε μια άτακτη χρεοκοπία, (οπότε πάλι θα δημιουργηθεί τετελεσμένο) ή θα αναζητήσει άλλες λύσεις;.
γ) αν η Κύπρος, υπό το βάρος των εξελίξεων, αποφασίσει να εγκαταλείψει το ευρώ, τότε όχι μόνο θα δημιουργηθεί προηγούμενο, αλλά θα έχει ενδιαφέρον το αν προκύψει domino effect.
Ένα πράγμα δεν ξέρει κανένας. Ποιά θα είναι  αποσταθεροποιητική λειτουργία του κουρέματος στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα;
Οπότε θα έχει ενδιαφέρον να δούμε την αντίδραση-παρέμβαση της ΕΚΤ.
Συμπέρασμα:  Οι εξελίξεις στην Μεγαλόνησο  μας επηρεάζουν και μας αφορούν άμεσα. Όχι μονάχα γιατί πλήττεται και μάλιστα με βίαιο τρόπο ένα κομμάτι του Ελληνισμού, αλλά γιατί οι συνέπειες θα φτάσουν και σ’ εμάς. Και θα είναι άμεσες. Και δυσάρεστες.
Προφανώς και η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να υποδείξει σ’ εκείνη της Κύπρου τι να πράξει.  Είναι υποχρέωσή της, όμως, να στηρίξει την Κύπρο, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα, σ’ οποιαδήποτε απόφαση και αν καταλήξει σήμερα το απόγευμα η Κυπριακή Βουλή.
Προσωπικά, πολύ θα ήθελα η Βουλή της Κύπρου να βρεί τη δύναμη να πεί ένα μεγάλο ΟΧΙ…

πηγή