Η υπόθεση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Κύπρο είναι πια γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι συνδέεται άμεσα με την εν ψυχρώ εκτέλεση της οικονομίας της. Και ότι γίνεται στην Κύπρο θα πρέπει να το παρακολουθήσουμε στενά ,γιατί είναι αυτό που έρχεται και στην Ελλάδα.
Επιπλέον η Ελλάδα θα πρέπει αυτή τη περίοδο να βρίσκεται διαρκώς σε κατάσταση ύψιστου συναγερμού. Γιατί όπως θα διαπιστώσετε με στοιχεία και ντοκουμέντα στο κείμενο που ακολουθεί η Τουρκία δεν άφησε ούτε μία στιγμή αδυναμίας της Ελλάδας ανεκμετάλλευτη. Και τώρα η Άγκυρα πιστεύει ότι έχει ακόμη μια ευκαιρία.
Το κείμενο του δημοσιογράφου Δημήτρη Μηλάκα ,είναι απόσπασμα από το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του "Η απόρρητη ιστορία του Αιγαίου". Και σ΄ αυτό αποδεικνύεται ότι η Τουρκία καιροφυλακτούσε πάντα για να μας βρει "μπόσικους". Ελπίζουμε να μην το ξανακαταφέρει.
Ποια είναι λοιπόν τα μηνύματα που ο Δημήτρης Μηλάκας "αποκρυπτογράφησε" από την έρευνά του. Γράφει:
Μήνυμα πρώτο: Το διατύπωσε στις αρχές Απριλίου του 2012 η αμερικανική δεξαμενή σκέψης (think tank) International Crisis Group με τη μορφή προτάσεων για την υιοθέτηση σειράς μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, ώστε η ανακάλυψη πλούσιων ενεργει ακών πόρων να δώσει ώθηση στις διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού Πριν ρίξουμε μια ματιά σ' αυτές τις προτάσεις, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι πρώτος επικεφαλής του International Crisis Group διετέλεσε ο Morton Abramowitz, τον οποίο συναντήσαμε στις προηγούμενες σελίδες αυτού του βιβλίου ως πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αγκυρα το 1991 να εργάζεται για τη διανομή του Αιγαίου και των ενεργειακών του πόρων. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι οι προτάσεις του International Crisis Group για τη διανομή στην περιοχή της Κύπρου κινούνται ακριβώς στη λογική που υπηρέτησε 1991 στο πλαίσιο της αμερικανικής προσπάθειας συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου. Απ' ό,τι φαίνεται λοιπόν, οι «μεγάλες στρατηγικές» παραμένουν αναλλοίωτες... Σύμφωνα, λοιπόν με τις προτάσεις του International Crisis Group:
1. Οι Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να δεσμευτούν να μοιραστούν το 20% των καθαρών κερδών ή του φυσικού αερίου που θα βρεθεί με τους Τουρκοκυπρίους. Το μοίρασμα θα μπορούσε να γίνει μέσω ενός μηχανισμού υπό την επίβλεψη των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και οι δύο πλευρές εμφανίζονται δημοσίως να δεσμεύονται για την επανένωση της νήσου .Ανάλογη δέσμευση να δώσουν το 20% στους Ελληνοκυπρίους θα πρέπει να κάνουν και οι Τουρκοκύπριοι σε περίπτωση που οι γεωτρήσεις στη θαλάσσια περιοχή βορείως της Κύπρου (κατόπιν συνεργασίας του ψευδοκράτους με την Τουρκία) ευδοκιμήσουν.
2. Οι Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να συμφωνήσουν με τους Τουρκοκυπρίους στη σύσταση μίας διακοινοτικής συμβουλευτικής επιτρο πής (με ad hoc μορφή) για να συζητηθούν θέματα ενέργειας και για να σχεδιαστεί η εγχώρια και βιομηχανική χρήση φυσικού αερίου σε όλο το νησί.
3. Η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να σταματήσουν να χρησιμοποιούν ρητορική απειλών και κινήσεις πολεμικών πλοίων εντός της ΑΟΖ της Κύπρου, ακόμη και αν αμφισβητούν τα όρια της. Επιπλέον, θα πρέπει να δεσμευτούν επισήμως να μην αναμειγνύονται (interfere) ή να κάνουν γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες σε θαλάσ σια οικόπεδα που βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα, συμπεριλαμβανομέ νου του οικοπέδου «Αφροδίτη» και περιοχών δυτικά της Κύπρου, ενώ εκκρεμεί μία ρύθμιση.
4. Οι αναλυτές του ΙCG αναφέρουν ότι, εφόσον τα παραπάνω μέτρα υλοποιηθούν, τότε η Τουρκία και η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπορούσαν, πιθανότατα με τη διαμεσολάβηση ενός τρίτου μέρους, να συζητήσουν ενεργειακά θέματα της Ανατολικής Μεσογείου, χωρίς αυτό να επηρεάζει τις συνομιλίες για το Κυπριακό υπό τον ΟΗΕ ή οποιαδήποτε επίσημη αναγνώριση που θα ακολουθήσει μία επίλυση του πολιτικού προβλήματος. Μάλιστα, οι δύο πλευρές θα μπορούσαν να εξετάσουν τη βιωσιμότητα της συνεργασίας για την εξαγωγή κυπριακού φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω αγωγού που θα συνδέει γο νησί με την Τουρκία. Το ICG εκφράζει άλλωστε την εκτίμηση ότι τα σχέδια για εξαγωγή του αερίου με LNG μπορεί να αποδειχθούν ιδιαί τερα κοστοβόρα.
5. Τέλος, το ICG επισημαίνει ότι η Τουρκία, η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπορούσαν, κατόπιν όλων αυτών, να συμφωνήσουν για την παραπομπή των διαφορών τους περί της οριοθέτησης ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή σε άλλο διαιτητικό δικαστήριο
Μήνυμα δεύτερο: Την Παρασκευή 28 Απριλίου του 2012 και ενώ στην Ελλάδα εν μέσω προεκλογικής περιόδου γίνεται σαφής η έναρξη μιας περιόδου πολιτικής αστάθειας (και δεδομένης της οικονομικής κα ταστροφής και κοινωνικής διάλυσης της χώρας), στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύονται χάρτες με θαλάσσιες περιοχές εντός της ελληνικής ΑΟΖ νότια της Ρόδου και του Καστελόριζου, οι οποίες παραχωρούνται προς έρευνα και εκμετάλλευση στην Τουρκική Εται ρεία Πετρελαίου (ΤΡΑΟ). Το καταρρέον ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έδωσε τη δέουσα προσοχή στην εν λόγω μελετημένη τουρκική κίνηση. Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν κέρδισε ούτε ένα δευτερόλεπτο από την προεκλογική συζήτηση. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό δείγμα επικίνδυνης ιστορικής αμνησίας...
Δεν θα έπρεπε η πολιτική ηγεσία (και η κοινωνία) να έχει λησμονήσει ότι η ελληνική αντιπαράθεση στο Αιγαίο ξεκίνησε την 1η Νοεμβρίου του 1973 όταν στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύτηκαν χάρτες θαλάσσιων περιοχών στα βορειοδυτικά της Μυτιλήνης στις οποίες η Αγκυρα παραχωρούσε προς έρευνα και εκ μετάλλευση στην Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίου (ΤΡΑΟ). Αυτή ήταν η πρώτη έμπρακτη αμφισβήτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας / κυριαρχίας στο Αιγαίο από την Τουρκία. Καθώς όλοι γνωρίζουμε τι ακολούθησε από τότε στο Αιγαίο και τα ελληνοτουρκικά, μάλλον θα έπρεπε να σταθούμε με μεγαλύτερη προσοχή στη νέα τουρκική προ σπάθεια να διαμορφώσει τον χάρτη καταγράφοντας τις διεκδικήσεις της επί της ελληνικής ΑΟΖ νότια της Ρόδου και του Καστελόριζου.
Με αυτές τις ανακοινώσεις της και τη δημοσίευση των χαρτών στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η Αγκυρα διέλυσε τις όποιες ψευδαισθήσεις για την πολιτική της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και επανέφερε στο προσκήνιο το πακέτο των τουρκικών αμφισβητή σεων επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι οποίες ξεκίνησαν από το Βόρειο Αιγαίο (1973), συνέχισαν στα Δωδεκάνησα (κρίση των Ιμίων, 1996) και επεκτείνονται σήμερα -σε μια περίοδο καταφανούς ελληνι κής αδυναμίας- εις βάρος της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στην Ανατολική Μεσόγειο.
Κάπως έτσι επανερχόμαστε στην οδυνηρή πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι οποίες, όπως υποστηρίξαμε στις προηγούμενες σελίδες, χαρακτηρίζονται από τις αμφισβητήσεις επί της ελληνικής κυριαρχίας και όχι από την άσκοπη -όπως αποδεικνύεται- επικοινωνιακή διαχείριση της με τη δημιουργία μιας τεχνητής ατμόσφαιρας προσέγγισης και φιλίας Θα πρέπει να υπογραμμίσου με ότι οι εν λόγω αποφάσεις ελήφθησαν στις 16 Μαρτίου 2012 από το τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο και με τη δημοσίευση τους στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως έλαβαν τη μορφή νόμου του τουρκι κού κράτους. Καλό θα είναι λοιπόν να επαναλάβουμε και να έχουμε κατά νου ότι:
1. Αυτές οι τουρκικές αποφάσεις που διατυπώνονται με κάθε επισημότητα στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως λήφθηκαν σε μια στιγμή κατά την οποία στην Ελλάδα κορυφωνόταν η κρίση με τη διάλυση - αναδιάταξη στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, την οικονομία κατεστραμμένη και την κοινωνία σε κατάσταση σοκ.
2. Τον Νοέμβρη του 1973, δυο βδομάδες πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, σε μια επίσης ασταθή περίοδο για την ελληνική πολιτική -οικονομική - κοινωνική πραγματικότητα, στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύτηκαν θαλάσσια οικόπεδα στα βορειοδυτικά της Μυτιλήνης, τα οποία παραχωρήθηκαν (όπως και αυτά που σήμερα ορίζονται νότια της Ρόδου και του Καστελόριζου) για έρευνες στην τουρ κική ανώνυμη εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ Αυτή η δημοσίευση (1973) θεωρείται η απαρχή των ελληνοτουρκικών «τριβών», οι οποίες οδήγησαν τις δυο χώρες στο χείλος του πολέμου τρεις φορές (1974,1987,1996), σε μια κούρσα εξοπλισμών με βαρύτατες οικονομικές συνέπειες και το Αιγαίο υπό αυστηρή αμερικανική στρατιωτική (ΝΑΤΟ) εποπτεία.
3. Τον Δεκέμβρη του 1995, όταν το τουρκικό εμπορικό πλοίο προσάραξε... τυχαία στις βραχονησίδες των Ιμίων, στην Ελλάδα τα μάτια όλων ήταν στραμμένα στον ασθενή πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και στη μάχη της διαδοχής που εξελισσόταν στο παρασκήνιο. Η κρίση των Ιμίων «έσκασε» ακριβώς κατά την ευαίσθητη στιγμή της εξέλιξης της εσωκομματικής μάχης στο κυβερνών κόμμα και της με τάβασης ενός νέου συστήματος (Σημίτη) στην εξουσία.
Με άλλα λόγια, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι προφανές:Σε περιόδους αδυναμίας και αστάθειας, η τουρκική διπλωματία προχωρά ένα ακόμη βήμα στον χάρτη των διεκδικήσεων της...
Κοιτώντας τις περιοχές στις οποίες προτίθεται η Αγκυρα να προχω ρήσει σε έρευνες, είναι φανερό ότι η Τουρκία έχει αποφασίσει: • Να υπογραμμίσει - υπενθυμίσει τα δικαιώματα που θεωρεί ότι έλκει μέσα από τον έλεγχο που ασκεί στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο. Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι η Αγκυρα, στο πλαίσιο της αναγνώρισης της κρατικής υπόστασης της κατεχόμενης Κύπρου, στις 23.11.2011 προχώρησε στη σύναψη συμφωνίας Ερευνών Πετρελαί ου και Κοινής Παράγωγης ανάμεσα στηνΤΡΑΟ και το ψευδοκράτος. • Να επαναλάβει με ένταση τις αμφισβητήσεις της ελληνικής ΑΟΖ στη Μεσόγειο μη λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξη της Ρόδου και του Καστελόριζου.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι αυτή η κίνηση της Τουρκίας συνδέεται απολύτως με τη συστηματική διπλωματική της προσπάθεια να οριοθετήσει την ΑΟΖ στην περιοχή διαβουλευόμενη με τη Λιβύη, την Αίγυπτο και τον Λίβανο και εκμεταλλευόμενη τη σιωπή, αμηχανία και αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων.
Με την εμφάνιση των νέων τουρκικών ανακοινώσεων και των χαρτών, επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά η σταθερότητα και η συνέπεια της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία εξελίσσεται αδιατάρακτη, έστω κι αν η εμφάνιση των «ισλαμιστών» του Ερντογάν και ο παραμερισμός του στρατιωτικού κατεστημένου δημιούργησαν (σε αφελείς.) την προσδοκία περί ριζικής αλλαγής πλεύσης.
Επιπλέον, αυτές οι τουρκικές ανακοινώσεις περιγράφουν την επιλογή της έντασης στην οποία προχωρά η κυβέρνηση Ερντογάν προ κειμένου να υποστηρίξει πολιτικά (και όχι αναζητώντας επιχειρήματα στο Διεθνές Δίκαιο) τις διεκδικήσεις και τα συμφέροντα της.
Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ο τρόπος με τον οποίο ο τουρκικός Τύπος πρόβαλε τα νεο-οθωμανικά οράματα με χαρακτηριστικούς τίτλους, όπως της «Σαμπάχ», που κάνει λόγο για «Έφοδο στη Μεσόγειο».
Με αυτήν την «έφοδο», η Αγκυρα φιλοδοξεί να υπενθυμίσει στη Λευκωσία, αλλά κυρίως στην Αθήνα, ότι δεν μπορούν να αγνοήσουν τα συμφέροντα και τη στρατιωτική ισχύ της Τουρκίας στις διευθετή σεις για τη διανομή των ενεργειακών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο-και όχι μόνο.
Το ελληνικό κενό στρατηγικής απέναντι σε όλα αυτά είναι προφα νές, από το γεγονός ότι η διασφάλιση των συμφερόντων της χώρας έχει αφεθεί στην «τύχη» του οξύτατου τουρκο-ισραηλινού ανταγωνι σμού. Κάπως έτσι διαμορφώνεται η (αφελής) άποψη ότι το παιχνίδι που επιχειρεί η Αγκυρα στην Ανατολική Μεσόγειο είναι δύσκολο και επισφαλές για την Τουρκία. Κυρίως διότι η επίδειξη της στρατιωτικής ισχύος κάποιες φορές οδηγεί στη χρήση της. Και στην προκειμένη περίπτωση, στην Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι μόνο η Ελλάδα ο αντί παλος τηςΤουρκίας...
Βέβαια, αυτή η επισήμανση ουδόλως θα μπορούσε να ανακουφίσει όποιον έχει συναίσθηση του τι συμβαίνει στον βάτραχο που έχει την ατυχία να βρεθεί εκεί ακριβώς που παλεύουν οι ελέφαντες...
Ως εκ τούτου, έχοντας κατά νου τα διδάγματα της Ιστορίας και λαμ βάνοντας υπόψη τα μηνύματα του παρόντος, τα οποία περιγράφουν ξεκάθαρα τους στόχους γειτόνων, «συμμάχων» και «φίλων», είμαστε υποχρεωμένοι να απαλλαγούμε από τα ευφυολογήματα της ψευδεπί γραφης ευδαιμονίας μας και να κατανοήσουμε ότι «Το Αιγαίο δεν ανή κει στα ψάρια του», αλλά σε αυτόν που μπορεί να το υπερασπιστεί. Και αφού το κατανοήσουμε, θα πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε διατεθειμένοι να προασπίσουμε το «εθνικό - ιστορικό δικαίωμα και συμφέρον», με ποιον τρόπο και με τι κόστος; Δηλαδή με ποια στρατηγική ...
πηγή
Δημοσίευση σχολίου