Μια ξεχωριστή προσέγγιση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, με αναγωγή του προβλήματος στην παγκόσμια οικονομική κατάσταση, είναι ένα ακόμα εξαιρετικό άρθρο-ανάλυση που αξίζει από όλους να αναγνωστεί, έστω και αν διαπιστώσουν ότι στις πρώτες παραγράφους του κειμένου, ότι τα σχόλια για το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα τους βρίσκουν αντίθετους. Η επιχειρηματολογία και τα στοιχεία που παραθέτει ο σχολιαστής είναι πραγματικά αφοπλιστικά…
Οι δημαγωγοί της άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς εξαπατούν τους αδαείς υποσχόμενοι την ακύρωση του μνημονίου και την επαναφορά των κεκτημένων στα επίπεδα της ευημερίας με δανεικά… Αφελώς μαρξίζοντες οικονομολόγοι που υποδύονται αναιδώς τους Κεϋνσιανιστές για καιροσκοπικούς λόγους, διατείνονται πως αν διαγράψουμε μονομερώς τα χρέη θα ζήσουμε εμείς καλά και οι δανειστές μας καλύτερα… Αν ακόμη ρίξουμε ρευστό στην αγορά θα έχουμε ανάπτυξη…
Καθώς υπάρχει ένα διεθνές πρόβλημα χρέους στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες, είναι φρονιμότερο να αφήσουμε κάποιον με μεγαλύτερη επιρροή στις διεθνείς εξελίξεις να προκαλέσει ρύθμιση χρεών. Ή έστω να επιλέξει τρόπο που θα επέλθει κάποια ισορροπία.
Οι δανειστές αντιλαμβάνονται καλύτερα απ΄ όλους πως χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν δεν θα πληρωθούν, όπως λέει και ο φίλος μου ο Γ. Καισάριος, αλλά θα διεκδικήσουν μέχρι εκεί που μπορούν να πληρωθούν όσο περισσότερα χρέη γίνεται. Το ίδιο θα έκανε ο καθένας από μας, νεοφιλελεύθερος, κομουνιστής, εθνικιστής, μωαμεθανός ή χριστιανός…
Επειδή οι μεγάλοι χρεώστες είναι τα κράτη και οι κοινωνίες της Δύσης και πρέπει οι δανειστές να τους προειδοποιήσουν τι παθαίνει όποιος αθετεί τα χρέη του, ίσως ψάχνουν ένα εύκολο θύμα να το χρησιμοποιήσουν σαν παράδειγμα…
Οι καλύτεροι υποψήφιοι είμαστε εμείς. Η Αργεντινή αποτελεί ένα καλό παράδειγμα προς αποφυγή. Το γεγονός πως κάποιοι το βλέπουν ως παράδειγμα προς μίμηση, δεν είναι της οικονομικής αλλά της ψυχιατρικής επιστήμης και αυτό είναι άλλο θέμα…
Εμείς λοιπόν καλό είναι όσο έχουμε τις «πλάτες» της τρόικας να αποφύγουμε να γίνουμε το παράδειγμα προς αποφυγήν…
Όσοι διαφημίζουν την μονομερή στάση πληρωμών σαν μέσο επανεκκίνησης της οικονομίας, πέραν του ό,τι είναι εκτός τόπου και χρόνου είναι και επικίνδυνοι.
Το χρέος όμως είναι το μικρότερο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο κόσμος.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η αύξηση των τιμών σε βασικά είδη όπως το πετρέλαιο, τα τρόφιμα και τα μέταλλα.
Δεν μιλάμε για αύξηση της τάξης του 10-20% αλλά για αυξήσεις 500 και 1000% μέσα σε δεκαπέντε χρόνια.
Οι τιμές αυξάνονται για τον απλούστατο λόγο πως αυξάνεται η ζήτηση και παραμένει σταθερή ή μειώνεται η προσφορά.
Το σιτάρι π.χ. από τα 97 δολάρια το μπούσελ στα τέλη της δεκαετίας του ’90 έχει σκαρφαλώσει πάνω από τα 400 και παραμένει κοντά στα 350 δολάρια.
Το ρύζι από τα 154 δολάρια ο μετρικός τόνος έφτασε τα 974 και μένει στα 600 δολάρια.
Το πετρέλαιο που παίζει βασικό ρόλο στο κόστος παραγωγής πολλών αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων από 10 δολάρια το βαρέλι την ίδια περίοδο έφτασε τα 150 δολάρια το 2008 λίγο πριν το κραχ και τώρα στέκεται κοντά στα 90 δολάρια.
Το βοδινό κρέας από τα 70 σεντς το πάουντ την ίδια περίοδο έχει σκαρφαλώσει στα 190 σεντς.
Όλα τα βασικά είδη έχουν εκτιναχθεί στα ύψη. Αυτό αποτελεί ένα λόγο που πολλοί Έλληνες θα κρυώσουν φέτος καθώς θα δυσκολευτούν και λόγω της συγκυρίας να εξασφαλίσουν πετρέλαιο για τους καυστήρες των καλοριφέρ. Γράφω κατά ένα μέρος, γιατί στην τελική τιμή του πετρελαίου πάνω από το μισό κόστος αφορά κρατικούς φόρους για να συνεχίσει να αμείβεται το πελατειακό «τέρας» της μεταπολίτευσης τα κεκτημένα του οποίου όλως τυχαίως υποστηρίζουν οι αντιμνημονιακοί «πατριώτες».
Η αλήθεια είναι πως η ελληνική χρεοκοπία έρχεται σε μια δύσκολη διεθνή συγκυρία. Για να αντιληφθεί κάποιος το βασικό ρόλο που παίζει στις χρηματοοικονομικές εξελίξεις η κατάσταση των τιμών των πρώτων υλών δεν έχει παρά να κοιτάξει τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια…
Η χρεοκοπία της Ρωσίας το 1998 συνέπεσε με την χαμηλότερη τιμή του πετρελαίου και των άλλων πρώτων υλών τις τελευταίες δεκαετίες.
Την ίδια περίοδο η κοινωνική κρίση σε μια άλλη πετρελαιοπαραγωγό χώρα τη Βενεζουέλα ανέδειξε την αριστερή κυβέρνηση Τσάβες. Τη δεκαετία που ακολούθησε οι τιμές του πετρελαίου τινάχθηκαν στα ύψη, τα ταμεία της Ρωσίας γέμισαν μέχρι που μηδένισε το χρέος, ενώ ο Τσάβες με εξαγωγές περί τα 80-90 δισ. δολάρια ετησίως τα περισσότερα από τα οποία από το πετρέλαιο, κατάφερε να επιβιώσει στην εξουσία σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και να παριστάνει το βιώσιμο σοσιαλιστικό μοντέλο.
Την ίδια περίοδο των χαμηλών τιμών των πρώτων υλών χρεοκόπησε και η Αργεντινή. Στη συνέχεια οι περονιστές εκμεταλλεύτηκαν τον υπερτετραπλασιασμό της τιμής της σόγιας για να παραμείνουν στην εξουσία…
Η άνοδος και η πτώση των τιμών των πρώτων υλών παίζει σημαντικό ρόλο στις χρηματοοικονομικές, οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις.
Για τους πλούσιους δυτικούς είναι η αύξηση της τιμής του πετρελαίου που καθορίζει πολλούς δείκτες. Η άνοδος των τιμών των τροφίμων δεν επηρεάζει τους δυτικούς γιατί οι δαπάνες για τρόφιμα αποτελούν μικρό κλάσμα των συνολικών δαπανών και επιπλέον το κόστος της πρώτης ύλης αποτελεί μικρό κλάσμα του κόστους ενός τυποποιημένου προϊόντος.
Στον πλανήτη όμως υπάρχουν περί τα μερικά δισ. άνθρωποι που ζουν με δυο δολάρια την ημέρα. Για τους λαούς αυτούς η άνοδος της τιμής του ρυζιού από τα 154 δολάρια ο μετρικός τόνος στα 600 ή τα 900 σήμαινε πείνα. Το ίδιο με την αύξηση της τιμής του σταριού από τα 97 δολάρια το μπούσελ στα 425 δολάρια κ.λπ.
Η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη κατά ένα μεγάλο μέρος αποδίδεται στην αναστάτωση που προκάλεσε η άνοδος των τιμών των τροφίμων. Μόνο οι χορτάτοι σκλάβοι δεν νοιάζονται για την ελευθερία απ’ ό,τι φαίνεται.
Στις πλούσιες δυτικές χώρες η άνοδος των τιμών των τροφίμων, της ενέργειας και των άλλων πρώτων υλών αποτέλεσε την αφορμή να σκάσει το 2008 η χρηματοοικονομική «φούσκα» που δημιούργησε τα τελευταία χρόνια ανεύθυνη πολιτική της ευημερίας με χαμηλά επιτόκια και η υπερβάλλουσα μόχλευση σε συνδυασμό με την εγγενή τάση του είδους προς την απληστία.
Όπως όταν αποτραβηχτεί η πλημμυρίδα βλέπουμε στην παραλία ποιοι κολυμπούσαν γυμνοί, έτσι και με την κρίση βλέπουμε ποιοι είχαν πέσει θύματα της μεγαλύτερης απληστίας.
Η Ελλάδα δεν κολυμπούσε απλά γυμνή στην παραλία του ωκεανού της ρευστότητας αλλά είχε φροντίσει να «κόψει» τα χέρια και τα πόδια που θα την οδηγούσαν έξω από το κύμα. Δηλαδή, τον παραγωγικό ιστό της οικονομίας της.
Όσοι υποστηρίζουν πως αρκεί να πετάξει το μνημόνιο από πάνω της, να διαγράψει το χρέος και θα «σκίζει» τα κύματα την εξαπατούν. Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και εγκυμονούν αλλαγές στην παγκόσμια γεωγραφία.
Το μνημόνιο αποτελεί μια ατελή και άκαμπτη φόρμα αυτών που έπρεπε να έχουμε κάνει τα τελευταία τριάντα χρόνια, για να εξασφαλίσουμε μια θέση στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι καλύτερη από αυτή ενός παράσιτου. Τώρα είναι αργά για κροκοδείλιους λυγμούς περί εθνικής ανεξαρτησίας. Είναι λογικό κατ’ αρχάς να φροντίσουμε με κάθε κόστος την παραμονή εντός του ευρώ και των συμμαχιών των ανεπτυγμένων οικονομιών και στη συνέχεια να επανεκκινήσουμε την οικονομία…
Η άνοδος των τιμών των πρώτων υλών οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση λόγω της μεγέθυνσης της μεσαίας τάξης του πλανήτη από 1 σε 3 δισ. ανθρώπους…
Η κατάσταση αυτή θα ανατραπεί αν η τεχνολογία βρει φθηνότερες ενεργειακές πηγές και τρόπο οι μειούμενες εκτάσεις καλλιεργούμενων γαιών να παράγουν μεγαλύτερες ποσότητες χωρίς να προκαλείται οικολογική καταστροφή και αχρήστευση γόνιμων εδαφών. Δεν φαίνεται κάτι αξιόπιστο στον τεχνολογικό ορίζοντα.
Όλοι οι δυτικοί θα χάσουν μέρος του βιοτικού επιπέδου αλλά εμείς δυστυχώς περισσότερο γιατί ούτε σπουδαίους πόρους έχουμε, αλλά κυρίως γιατί έχουμε συνηθίσει στο παρασιτικό ζειν του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης και δεν έχουμε ανεπτυγμένη επιχειρηματικότητα.
Του Κώστα Στούπα
πηγή
Δημοσίευση σχολίου