Η επόμενη ημέρα των εκλογών δείχνει να διαμορφώνει στην Ελλάδα μια κατάσταση που θα μπορούσε να περιγραφεί ακόμα και ως απελπιστική. Η κατάρρευση του δικομματισμού, εν πολλοίς φαινόμενο που οφείλεται και στην ανεπάρκεια των πολιτικών ηγεσιών (Σαμαρά και Παπανδρέου για να είμαστε ακριβείς) στην οποία προστέθηκε η οργή μεγάλων στρωμάτων του ελληνικού πληθυσμού.
Δραματικός είναι ο τόνος που δίνεται στα αποτελέσματα και στο εξωτερικό. Η πρώτη αντίδραση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαμηνύουν στην Αθήνα ότι για να λάβει χρήματα θα πρέπει να τηρήσει τους όρους της συμφωνίας που έχει υπογράψει, πράγμα εντελώς απίθανο αυτή τη στιγμή.
Κάποιες «σκόρπιες» πρώτες σκέψεις μπορούν να γίνουν σε αυτή τη φάση, αφού όσο προσεκτικά και να παρατηρεί κανείς την κατάσταση, ότι και να ειπωθεί είναι πρόωρο και επισφαλές.
Όσον αφορά το εξωτερικό μέτωπο η απειλή να διαχυθεί η κρίση και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης με αντιδράσεις και καταστροφή των κομμάτων που προωθούν μέτρα λιτότητας είναι ορατός κίνδυνος. Δύο είναι τα πιθανά σενάρια, το καλό και το κακό:
Το καλό σενάριο είναι η γενίκευση της αντίδρασης στις ευρωπαϊκές χώρες και η κατακρήμνιση των αγορών που θα κάνουν αισθητή την κρίση και στους «νοικοκύρηδες» της Ένωσης. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στη συνειδητοποίηση ότι η παρούσα πορεία «δεν βγαίνει» πολιτικά και να υπάρξουν άλλου είδους πολιτικές διευθετήσεις.
Το κακό σενάριο είναι να λειτουργήσει η κατάσταση στην Ελλάδα ως προειδοποίηση στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες με τους πολίτες να φοβούνται την πλήρη εκτροπή και να «οχυρωθούν» γύρω από παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς. Αυτό θα μπορούσε να «βοηθηθεί» από τη Γερμανία μέσω της πολιτικής απόφασης να συντριβεί η Ελλάδα για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι, κάτι που θα είχε τρομακτικές συνέπειες…
Όσον αφορά στο εσωτερικό της χώρας, η παραδοσιακή πόλωση που παρατηρούνταν λίγο πριν τις εκλογές ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ αποτελεί παρελθόν. Ουσιαστικά αντικαταστάθηκε από την πόλωση που επικρατούσε σε επίπεδο κοινωνίας χωρίς να γίνει αντιληπτή από πολλούς, ή απλά παρατηρήθηκε άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας: Τα δύο μέρη ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ με τη χαζοχαρούμενη προσέγγιση των ζητημάτων της φυσικής ασφάλειας των πολιτών και του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης και από την άλλη η Χρυσή Αυγή που ανέλαβε να κάνει όσα δεν έκανε το κράτος, ως όφειλε, με αποτέλεσμα να δρέπει αυτή τη στιγμή τους καρπούς της αντιμετώπισης ενός πολύ σημαντικού προβλήματος το οποίο δεν αντιμετωπιζόταν είτε από ανικανότητα είτε από την πρόταξη διαφορετικών προτεραιοτήτων…
Υπό αυτή την έννοια θα μπορούσε κανείς να μιλήσει, παίζοντας κάπως με τις λέξεις και υπό μορφή αστεϊσμού αν και η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί δεν είναι για γέλια αλλά για προβληματισμό για το μέλλον μας, ότι Χρυσή Αυγή θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού με την απαράδεκτη αντιμετώπιση ενός τόσο σημαντικού ζητήματος υπό την ανοχή των πάλαι ποτέ κομμάτων εξουσίας, της έδωσε εκλογικά την κρίσιμη μάζα ανθρώπων που την οδήγησε εντός του Κοινοβουλίου. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε την παρακμή των κομμάτων εξουσίας, με τον λαό να είναι τόσο εξοργισμένος ώστε να δώσει την ψήφο του στον νεαρό αρχηγό – επαγγελματία συνδικαλιστή του κόμματος ο οποίος παρουσιάζεται ως ένας ακόμη «σωτήρας» της χώρας χωρίς να έχει δρέψει και ιδιαίτερες δάφνες στον τομέα της επαγγελματικής καριέρας. Υπενθυμίζεται, ότι ο χώρος του οποίου ηγείται κάποτε κατηγορούσε τους επαγγελματίες της πολιτικής… Σημεία των καιρών… Πλέον καλείται να αποδείξει ότι όλα όσα λέγανε τόσα χρόνια ανέξοδα είναι και εφικτά και όχι πολιτικές πομφόλυγες, Υπό αυτή την έννοια βρισκόμαστε στην αρχή του ξεκαθαρίσματος του σάπιου πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, με τη σαπίλα να μην αφορά μόνο τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα, αλλά πολύ περισσότερους.
Όσον αφορά το ΚΚΕ εκεί η κατάσταση είναι δραματική αφού αποδείχθηκε ότι είναι εντελώς ανίκανο να αξιοποιήσει την οργή του κόσμου και πως όλα όσα – τα εκτός πραγματικότητας διευκρινίζουμε – διακηρύσσει αφορούν συγκεκριμένο αριθμό αρτηριοσκληρωτικών εγκεφάλων που ότι να τους πει κανείς ΚΚΕ θα ψηφίσουν. Πρόκειται κυριολεκτικά για απομεινάρι της Ιστορίας και εάν δεν συνέλθει σύντομα το μέλλον θα κρύβει ακόμη δυσμενέστερες εκπλήξεις.
Όσον αφορά τον άλλο κερδισμένο της εκλογικής αναμέτρησης τον Πάνο Καμμένο με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, όταν διακηρύσσει ότι «λεφτά υπάρχουν για να πληρωθούν συντάξεις και μισθοί» θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικός. Πέραν του ότι σε περίπτωση γενικευμένης κρίσης τα έσοδα του κράτους θα καταρρεύσουν, θα πρέπει να θυμάται πάντα ότι δεν υπάρχει μόνο ο δημόσιος τομέας τον οποίο κάποτε κατακεραύνωνε ως γνήσιο συντηρητικό τέκνο της Νέας Δημοκρατίας. Υπάρχει και ο χειμαζόμενος δημόσιος τομέας με χιλιάδες μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων όπου κόσμος τρώει ψωμί και ζει τις οικογένειές του, απλώς θα καταρρεύσουν με συνοπτικές διαδικασίες… Και εκεί δεν θα υπάρχουν λεφτά να πληρωθούν…
Αυτά εννοούσαμε όταν προειδοποιούσαμε το Σάββατο ότι η τιμωρητική ψήφος δεν θα πρέπει να πάρει τη μορφή… αυτοτιμωρίας και για την απειλή που συνιστά η «υπερβολή της κριτικής», σε συνδυασμό με την αδυναμία εκτίμησης των πραγματικών διαστάσεων του προβλήματος και των πραγματικών δυνατοτήτων της χώρας μας να επηρεάσει τις εξελίξεις.
Οι πιθανότητες οδηγούν στο – έστω και βεβιασμένο – συμπέρασμα ότι σύντομα θα οδεύσουμε και πάλι προς τις κάλπες. Οφείλουμε όλοι να ενημερωθούμε όσο πιο αναλυτικά γίνεται και να συνειδητοποιήσουμε τη διάσταση του προβλήματος. Μόνο εάν η χώρα πάει ενωμένη στους δανειστές της με λογικές προτάσεις και ειλικρινή διάθεση αντιμετώπισης του οικονομικού προβλήματος της χώρας, έχει κάποιες αμυδρές ελπίδες να προκύψει κάτι καλύτερο. Διαφορετικά, να ευχόμαστε να μην βιώσουμε σε πόσο λίγο χρόνο μπορεί μια χώρα να καταρρεύσει με τρομακτικές συνέπειες τις οποίες θα πλήξουν, ως συνήθως, τους πλέον αδύνατους…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου