Financial Times: Ο φόβος των δυτικών πριν από τις εκλογές. Τρέμουν στροφή προς Ρωσία

Δεν φτάνει που μας εξαθλιώνουν με τα Μνημόνια και τον συνεχή τοκογλυφικό δανεισμό, θέτουν και όρους για τις πηγές των χρημάτων που θα τους δώσουμε (φυσικά και δεν είναι τυχαίο ότι τα Μνημόνια μας απαγορεύουν να πάρουμε χρήματα για την εξόφληση των δανείων μας χωρίς την έγκριση των πιστωτών μας), ίσως γιατί θέλουν και να μας εξαθλιώσουν, αλλά και να εκμεταλλευθούν τον πλούτο μας.
Έτσι οι Financial Times με εμφανή ανησυχία επιχειρούν να δημιουργήσουν θέμα, πως ''για 200 δισ. δολάρια η πεινασμένη ελληνική κυβέρνηση θα δώσει στο ρωσικό Ναυτικό δικαιώματα βάσης στο λιμάνι του Πειραιά για 30 ή 50 χρόνια''!
Σίγουρα το δημοσίευμα αυτό ''περνάει'' πίσω από τεράστια συμφέροντα, ενώ κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει πόσο οι Βρετανοί ''παίζουν'' με τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φυσικά μη ξεχνάμε τα αντιρωσικά τους αισθήματα καθότι απόλυτα ταυτισμένοι με τη πολιτική των εξαδέλφων τους Αγγλοσαξόνων Αμερικανών (ή μήπως το αντίθετο;).
Μην ξεχνάμε ότι ήταν οι Financial Times που τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2010 είχαν σαμποτάρει την αγορά ελληνικού χρέους από την Κίνα, βγάζοντας το σχετικό ενδιαφέρον της κινεζικής κυβέρνησης και καίγοντας το θέμα αφού εκτινάχθηκαν τα spreads και αναγκάζοντας τον ανεκδιήγητο Γ.Παπακωνσταντίνου να αναβάλει το ταξίδι και την υπογραφή σχετικής συμφωνίας στην Κίνα.
Βέβαια, τέτοιο θέμα, δηλαδή "αγοράς δικαιωμάτων βάσης στον Πειραιά από το ρωσικό Ναυτικό" δεν υπάρχει και αυτό το λένε άριστα πληροφορημένες πηγές από την Μόσχα. Οι Ρώσοι δεν είναι ανόητοι να ελλιμενίζεται ο στόλος τους σε ένα λιμάνι που ελέγχεται 100% από το ΝΑΤΟ αφού η Ελλάδα ως μέλος του ΝΑΤΟ έχει συγκεκριμένες υποχρεώσεις.
Αυό που υπάρχει είναι ενδιαφέρον για περιφερειακά εμπορικά λιμάνια του Αιγαίου (καμία σχέση με ελλιμενισμό πολεμικών πλοίων), προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των τουρκικών εταιρειών, όπως αποκάλυψε πριν δύο ημέρες το defencenet.gr. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε τουρκικό έλεγχο τόσο της δυτικής όσο και της ανατολικής ακτής του Αιγαίου

Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι η κατάληξη του άρθρου, ότι δηλαδή ''η πικρία του ελληνικού λαού απέναντι στην Γερμανία και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, θα μπορούσε να αλλάξει τους παράγοντες της συζήτησης –τόσο εντός της Ελλάδας όσο και στην Ευρώπη. Γι’ αυτό και η Ευρώπη πρέπει να δείξει μεγάλη προσοχή. Η Ελλάδα δεν έχει αλεξίπτωτο σήμερα, αλλά μέσα στον χρόνο μπορεί να έχει περισσότερες επιλογές απ’ όσες νομίζουμε''.
Προφανώς είναι έκδηλη πια η ανησυχία του ξένου παράγοντα για την αντίδραση του λαού και τη στροφή του προς αντιμνημονιακούς σχηματισμούς,και καθότι το μνημόνιο έχει αρχίσει να ταυτίζεται στη συνείδηση του Έλληνα με την υποδούλωση στους Δυτικούς και την αντιρωσική πολιτική (βλ. υπόθεση Καραμανλή και πτώση κυβέρνησής του).

Από εκεί και πέρα με τις γνωστές εγγλέζικες προβοκατόρικες μεθόδους μπλέκεται και η ... υπόθεση της Συρίας με την Ελλάδα: ''Γιατί υπερασπίζεται με τόση θέρμη η Ρωσία τον Bashar al-Assad της Συρίας; Είναι γιατί η Συρία είναι ο πιο αξιόπιστος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή. Μάλιστα ο κ. Assad, όπως και ο πατέρας του πριν από αυτόν, αγοράζει τον περισσότερο στρατιωτικό εξοπλισμό της χώρας από την Μόσχα. Μέσα στα χρόνια, πατέρας και γιος έχουν αναλάβει μεγάλο χρέος εξαιτίας αυτής της διαδικασίας. Η Ρωσία χάρισε περίπου το 75% αυτών των υποχρεώσεων το 2006, με αντάλλαγμα να μπορεί η Ρωσία να χρησιμοποιεί τις ναυτικές βάσεις στην Λατάκια και την Ταρτούς.

Για την Ρωσία, η πρόσβαση στην Μεσόγειο έχει μεγάλη στρατηγική αξία. Οι ημέρες του κ. Assad στην εξουσία μοιάζουν να είναι μετρημένες και η επόμενη κυβέρνηση της Συρίας θα μπορούσε να μην είναι τόσο ευνοϊκά διακείμενη απέναντι στην Μόσχα. Οπότε πού μπορεί η Ρωσία να στραφεί για να διατηρήσει την μεσογειακή βάση για το ναυτικό της; Μήπως στην Ελλάδα; Είναι μια προοπτική την οποία θα πρέπει να προσέξουν πολύ οι Γερμανοί και οι άλλες χώρες του πυρήνα της Ε.Ε. Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα μια αξιόπιστη μακροπρόθεσμη πηγή εσόδων.

Μια 30ετής ή 50ετής συμφωνία που θα δώσει στο ρωσικό ναυτικό δικαιώματα βάσης στο λιμάνι του Πειραιά, ίσως μια μέρα να είναι λογική σκέψη και για τις δύο πλευρές. Μέσα στον χρόνο, αυτή η συμφωνία θα απέφερε στην πεινασμένη ελληνική κυβέρνηση έως 200 δισ. δολάρια.

Είναι αδύνατον για τον κ. Λουκά Παπαδήμο και την τεχνοκρατική του κυβέρνηση να υπογράψει τέτοια συμφωνία, εν μέρει επειδή οι σύμμαχοι της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ θα είχαν σθεναρές αντιρρήσεις. Όμως για μια μελλοντική κυβέρνηση συνασπισμού μπορεί να είναι διαφορετικά τα πράγματα".

πηγή